Talentregeling | Ima: 'Kans krijgen om een baan te vinden'
Ima Shaista heeft geschiedenis geschreven. De Indonesische heeft als eerste gebruik gemaakt van de Talentenregeling voor hoogopgeleide buitenlanders. ‘In Nederland voel ik me thuis. Als zelfstandige vrouw heb je alle kansen. Dat is me op het lijf geschreven.’
De Talentenregeling is onderdeel van het Modern Migratiebeleid dat Justitie heeft ingezet. Buitenlanders die in aanmerking komen voor de regeling, zijn hoog opgeleid aan een Nederlandse instelling of aan een topinstituut elders. Ze mogen niet langer dan drie jaar hun master of een andere titel hebben. De ‘kennismigrant’ krijgt een jaar de tijd om werk te vinden of een eigen bedrijf te starten. De verwachting is dat uiteindelijk zo’n vijfhonderd buitenlanders na een ‘zoekjaar’ in Nederland economisch grond onder de voeten krijgen.
De 34-jarige Shaista is een doorzetster. In het overwegend Islamitische Indonesië is het voor een meisje lastig om een hogere opleiding te volgen. ‘Een vrouw is voorbestemd om een gezin te vormen, kinderen te krijgen en voor de man te zorgen. Waarom zou ze dan een ingewikkelde studie volgen?’ Shaista studeerde uiteindelijk af als industrieel ontwerpster in Indonesië. Ze kreeg een baan, maar koos er na verloop van tijd voor aan de Technische Universiteit in Delft zich verder te ontwikkelen. In 2007 voltooide ze haar master Strategy Product Design.
‘Ik was echt blij verrast, toen ik hoorde van de Talentenregeling’, zegt ze in vloeiend Engels. ‘Ja, ik ben nog bezig om mijn Nederlands bij te schaven. Daar ben ik hard mee bezig. In Delft was het niet noodzakelijk Nederlands te spreken, want alle colleges waren in het Engels. In Nederland spreekt ook bijna iedereen Engels, dus moet ik mezelf dwingen de taal te spreken. Maar ik ga dat redden, reken maar.’
Vanuit haar woonplaats Koog aan de Zaan is Shaista druk doende een baan te vinden. Ze heeft werkervaring opgedaan in haar thuisland. Daar was ze in dienst van het ook in Nederland bekende Sara Lee Douwe Egberts. ‘In mijn eigen land zou ik met mijn opleiding gemakkelijk werk kunnen vinden. Ik zou wel veel minder gaan verdienen dan mijn mannelijke collega’s, want zo gaat dat in Indonesië. En ook geen hoge functie kunnen krijgen, die zijn weggelegd voor mannen. Hier heb ik het gevoel dat ik me kan ontplooien.’
Shaista heeft haar zinnen gezet op een voortgezet verblijf in Nederland. ‘Ik ben een zelfstandige vrouw, die controle wil hebben over haar eigen leven.’ Met haar Nederlandse vrienden heeft ze het vaak over de toekomst. ‘Eerst ben ik gaan zoeken in de design sector. Maar door de recessie ben ik mijn horizon gaan verbreden.’ Ze kijkt vastberaden. ‘Ik heb maar een jaar de tijd om iets vasts te krijgen. Mijn spaarcenten zijn niet oneindig. De regeling houdt niet in dat je subsidie krijgt. Je krijgt de kans om een baan te vinden, een economische bijdrage te leveren, een bestaan op te bouwen.’
De Indonesische geniet met volle teugen van haar verblijf in Europa. Met haar zus heeft ze met een rugzak rondgetrokken. De zus studeerde in het Noorse Oslo. Daar kon ze niet blijven. Een dergelijke regeling is daar nog niet van de grond gekomen. ‘Mijn zus is niet teruggegaan naar Djakarta. Het leven van een hoogopgeleide vrouw wordt daar te veel betutteld. Ze heeft gekozen voor Singapore, dat een stuk vrijer is.’
Ze vindt dat ze tegelijkertijd ‘geluk’ en ‘pech’ heeft. ‘In Nederland voel ik me thuis. Als zelfstandige vrouw heb je alle kansen. Dat is me op het lijf geschreven.’ De Talentregeling geeft haar de mogelijkheid zich hier te vestigen. ‘Ik beschouw het als domme pech dat het uitgerekend is in een periode dat er een economisch dieptepunt is. Maar dat is misschien ook wel weer de uitdaging, om dan juist te slagen.’
Shaista heeft het voorlopig druk. Werk zoeken, haar vrienden in Delft bezoeken. ‘Me verbazen over de Nederlandse samenleving, waar ook mannen voor het huishouden en de kinderen zorgen. Mijn ogen zijn opengegaan, hoe je ook kunt leven’. Ze is er heilig van overtuigd dat het haar gaat lukken een bestaan op te bouwen. ‘Ik wil een bijdrage leveren aan de Nederlandse economie en samenleving,’ zegt ze zacht in het Nederlands. ‘En de taal leren, natuurlijk. Het meest pik ik op van de televisie, want iedereen begint in het Engels tegen me.’
Over kenniswerkers
Nederland wil een land zijn waar internationale bedrijven zich graag vestigen. En waar hoogopgeleide werknemers uit het buitenland graag komen wonen en werken. Migranten kunnen een bijdrage leveren aan vooruitgang en ontwikkeling. In economisch, wetenschappelijk en cultureel opzicht. Deze migranten noemen we kenniswerkers.
Bedrijven en instellingen hebben meer mogelijkheden gekregen om migranten die een bijdrage leveren aan de economie tijdelijk naar Nederland te halen. De procedures zijn verkort en de samenwerking met de Immigratie- en Naturalisatiedienst is verbeterd. Dit moderne migratiebeleid levert zo een bijdrage aan een innovatieve, concurrerende economie en daarmee aan de toekomst van Nederland.
Bron: http://www.justitie.nl/organisatie/inbeeldbijjustitie/talentregeling/index.aspx?goback=%2Eanh_1624427
De Talentenregeling is onderdeel van het Modern Migratiebeleid dat Justitie heeft ingezet. Buitenlanders die in aanmerking komen voor de regeling, zijn hoog opgeleid aan een Nederlandse instelling of aan een topinstituut elders. Ze mogen niet langer dan drie jaar hun master of een andere titel hebben. De ‘kennismigrant’ krijgt een jaar de tijd om werk te vinden of een eigen bedrijf te starten. De verwachting is dat uiteindelijk zo’n vijfhonderd buitenlanders na een ‘zoekjaar’ in Nederland economisch grond onder de voeten krijgen.
De 34-jarige Shaista is een doorzetster. In het overwegend Islamitische Indonesië is het voor een meisje lastig om een hogere opleiding te volgen. ‘Een vrouw is voorbestemd om een gezin te vormen, kinderen te krijgen en voor de man te zorgen. Waarom zou ze dan een ingewikkelde studie volgen?’ Shaista studeerde uiteindelijk af als industrieel ontwerpster in Indonesië. Ze kreeg een baan, maar koos er na verloop van tijd voor aan de Technische Universiteit in Delft zich verder te ontwikkelen. In 2007 voltooide ze haar master Strategy Product Design.
‘Ik was echt blij verrast, toen ik hoorde van de Talentenregeling’, zegt ze in vloeiend Engels. ‘Ja, ik ben nog bezig om mijn Nederlands bij te schaven. Daar ben ik hard mee bezig. In Delft was het niet noodzakelijk Nederlands te spreken, want alle colleges waren in het Engels. In Nederland spreekt ook bijna iedereen Engels, dus moet ik mezelf dwingen de taal te spreken. Maar ik ga dat redden, reken maar.’
Vanuit haar woonplaats Koog aan de Zaan is Shaista druk doende een baan te vinden. Ze heeft werkervaring opgedaan in haar thuisland. Daar was ze in dienst van het ook in Nederland bekende Sara Lee Douwe Egberts. ‘In mijn eigen land zou ik met mijn opleiding gemakkelijk werk kunnen vinden. Ik zou wel veel minder gaan verdienen dan mijn mannelijke collega’s, want zo gaat dat in Indonesië. En ook geen hoge functie kunnen krijgen, die zijn weggelegd voor mannen. Hier heb ik het gevoel dat ik me kan ontplooien.’
Shaista heeft haar zinnen gezet op een voortgezet verblijf in Nederland. ‘Ik ben een zelfstandige vrouw, die controle wil hebben over haar eigen leven.’ Met haar Nederlandse vrienden heeft ze het vaak over de toekomst. ‘Eerst ben ik gaan zoeken in de design sector. Maar door de recessie ben ik mijn horizon gaan verbreden.’ Ze kijkt vastberaden. ‘Ik heb maar een jaar de tijd om iets vasts te krijgen. Mijn spaarcenten zijn niet oneindig. De regeling houdt niet in dat je subsidie krijgt. Je krijgt de kans om een baan te vinden, een economische bijdrage te leveren, een bestaan op te bouwen.’
De Indonesische geniet met volle teugen van haar verblijf in Europa. Met haar zus heeft ze met een rugzak rondgetrokken. De zus studeerde in het Noorse Oslo. Daar kon ze niet blijven. Een dergelijke regeling is daar nog niet van de grond gekomen. ‘Mijn zus is niet teruggegaan naar Djakarta. Het leven van een hoogopgeleide vrouw wordt daar te veel betutteld. Ze heeft gekozen voor Singapore, dat een stuk vrijer is.’
Ze vindt dat ze tegelijkertijd ‘geluk’ en ‘pech’ heeft. ‘In Nederland voel ik me thuis. Als zelfstandige vrouw heb je alle kansen. Dat is me op het lijf geschreven.’ De Talentregeling geeft haar de mogelijkheid zich hier te vestigen. ‘Ik beschouw het als domme pech dat het uitgerekend is in een periode dat er een economisch dieptepunt is. Maar dat is misschien ook wel weer de uitdaging, om dan juist te slagen.’
Shaista heeft het voorlopig druk. Werk zoeken, haar vrienden in Delft bezoeken. ‘Me verbazen over de Nederlandse samenleving, waar ook mannen voor het huishouden en de kinderen zorgen. Mijn ogen zijn opengegaan, hoe je ook kunt leven’. Ze is er heilig van overtuigd dat het haar gaat lukken een bestaan op te bouwen. ‘Ik wil een bijdrage leveren aan de Nederlandse economie en samenleving,’ zegt ze zacht in het Nederlands. ‘En de taal leren, natuurlijk. Het meest pik ik op van de televisie, want iedereen begint in het Engels tegen me.’
Over kenniswerkers
Nederland wil een land zijn waar internationale bedrijven zich graag vestigen. En waar hoogopgeleide werknemers uit het buitenland graag komen wonen en werken. Migranten kunnen een bijdrage leveren aan vooruitgang en ontwikkeling. In economisch, wetenschappelijk en cultureel opzicht. Deze migranten noemen we kenniswerkers.
Bedrijven en instellingen hebben meer mogelijkheden gekregen om migranten die een bijdrage leveren aan de economie tijdelijk naar Nederland te halen. De procedures zijn verkort en de samenwerking met de Immigratie- en Naturalisatiedienst is verbeterd. Dit moderne migratiebeleid levert zo een bijdrage aan een innovatieve, concurrerende economie en daarmee aan de toekomst van Nederland.
Bron: http://www.justitie.nl/organisatie/inbeeldbijjustitie/talentregeling/index.aspx?goback=%2Eanh_1624427
Reacties
De standaard kennismigrantenregeling blijkt door de economische toestand minder op te leveren, mede door het salarispeil.
Daar zou de overheid eens naar moeten kijken, en de regeling aantrekkelijker maken.