Naar aanleiding van de Lili en Howick kwestie hoor je in de media
weer allerlei stellingen over de Nederlandse asielprocedure die in mijn
oren als onzin klinken. Ik ga op een paar punten in.
1) Het asielbeleid faalt niet
Iedereen die wel eens de jurisprudentie over Dublin-zaken heeft
bekeken ziet dat er heel wat asielzoekers zijn die een aanvraag hebben
gedaan in andere EU landen en toch in Nederland asiel willen omdat
volgens hen de procedure in Italië, Hongarije of Griekenland niet goed
zou zijn. Deze asielzoekers vinden dat wij het in Nederland beter hebben
geregeld.
In Nederland krijgt een asielzoeker een gratis advocaat en kost en
inwoning en kleedgeld totdat hij is uitgeprocedeerd. En daarna is er nog
Bed, Bad en Brood opvang.
Als je bijvoorbeeld naar Engeland kijkt dan krijgen mensen daar niet
die gratis advocaat toegewezen voor hun procedure. Ook zijn er landen
die geen opvang meer verstrekken nadat iemand is afgewezen maar nog wel
in beroep wil.
Nederland is partij bij het Vluchtelingenverdrag, het EVRM en moet
zich houden aan allerlei EU Verordeningen op het gebied van asiel.
Er zullen altijd asielzoekers zijn die worden afgewezen. Asiel is er
voor mensen die in nood zijn. Als iedereen die in Nederland wil komen
wonen asiel zou krijgen ook als ze niet een vluchteling zijn dan zou
Nederland veranderen in een soort van Hong Kong en vol komen te staan
met torenflats en aangezien een asielzoekers 30.000 euro per jaar kost
zou het ook financieel ondraaglijk worden en zouden de Nederlanders een
kleine minderheid in eigen land worden. Er is voor gekozen middels
verkiezingen en wetten om alleen mensen toe te laten als vluchteling als
die mensen in nood zijn. De mensen die in Nederland wonen moeten ook
worden beschermd. Zij hebben ook rechten zoals op natuur en ruimte en op
sociale voorzieningen.
2) De asielprocedure is niet te lang
Het argument dat de procedures te lang zijn is onzin. Binnen een
beslistermijn van 6 maanden (+ eventueel een verlenging van 6 maanden)
hoort de asielzoeker of hij verblijf krijgt of dat de overheid
voornemens is de aanvraag af te wijzen. Tel daar twee maanden bij op
voordat een definitieve afwijzende beschikking wordt uitgereikt.
Dan heeft de asielzoeker al een idee of zijn aanvraag kansloos is.
Maar is die het er niet mee eens dan kan die nog naar de rechter.
Beroep bij de rechtbank duurt ongeveer 6 maanden op het moment zei
gisteren een advocate. Laten we nu voor beroep en hoger beroep heel
uitgebreid 18 maanden rekenen. Dat betekent dat binnen 3 jaar iemand is
uitgeprocedeerd.
Diezelfde drie jaar wordt voor onze diplomaten en hun gezinnen
gebruikt als termijn voor overplaatsing om te voorkomen dat zij zich aan
hun gastland gaan hechten.
Waarom kan dan die moeder van Lili en Howick het tot 10 jaar rekken?
Omdat ze dan nog allerlei andere procedures is gaan starten na afloop.
Is dat per definitie fout?
3) Het is juist goed dat mensen procedures mogen stapelen maar het levert geen rechten op door tijdsverloop
Als iemand geen asiel heeft gekregen kan diegene beslissen nogmaals
asiel aan te vragen. Dat kan zinvol zijn als er bepaalde dingen in de
eerste procedure niet naar voren zijn gekomen. In het land van herkomst
kan bijvoorbeeld nu een staatsgreep zijn gepleegd of een oorlog zijn
uitgebarsten waardoor het voor de asielzoeker gevaarlijk is om terug te
keren maar om andere redenen dan in eerste instantie waren aangevoerd.
Ook kan er in de persoonlijke situatie van de asielzoeker dingen zijn
veranderd. Hij kan zich bijvoorbeeld als moslim hebben bekeerd tot het
evangelische Christendom van de Pinkstergemeente. Zij kan hier in
Nederland als lesbienne uit de kast zijn gekomen. Dat soort zaken kunnen
in sommige landen van herkomst gevaar opleveren. Denk bijvoorbeeld ook
eens aan het in de tussentijd hebben gekregen van een dochter terwijl in
het land van herkomst besnijdenis onontkomelijk is.
Ook is de situatie denkbaar dat de asielzoeker terwijl de in
Nederland in procedure is ziek wordt. Als dan terugkeer medisch niet
mogelijk is zou diegene kunnen overwegen om een reguliere vergunning aan
te vragen. Of uitstel van vertrek.
Of die persoon is verliefd geworden op iemand in Nederland en wil een
reguliere verblijfsvergunning bij partner of echtgenoot maar ziet er
tegen op om in het land van herkomst een mvv te gaan aanvragen. Wellicht
gaat die eerst vragen of hij of zij van het mvv-vereiste kan worden
vrijgesteld.
Met dit stapelen is niets mis. Maar dan maak je geen 10 jaar vol
zoals in het gezin van Lili en Howick. Je hebt mensen die bewust gaan
lopen rekken en trekken en allerlei kansloze procedures opstarten. Soms
kan dat een doel hebben. Stel je kind doet over twee maanden eindexamen.
Dan wil je misschien nog net even langer blijven.
Maar als je weet dat je echt op geen enkele manier recht hebt op
verblijf en toch jarenlang blijft rekken dan ben je erg aan het leven op
kosten van een ander. En dat levert zeker geen rechten op. Het is ook
zeer schadelijk voor je gezin.
Dit stapelen kan misschien worden voorkomen door bijvoorbeeld na twee
procedures geen gratis rechtsbijstand of opvang meer te bieden.
4 ) Discretionaire bevoegdheid is niet oneerlijk
Discretionaire bevoegdheid heeft de staatssecretaris om te gebruiken
in gevallen die schrijnend zijn in zijn ogen maar waarbij met het maken
van het beleid niet rekening is gehouden. Denk dus aan gevallen waar een
combinatie van factoren spelen.
Ik ken bijvoorbeeld een geval waar oude moeder en zoon asiel kregen
en de dochter iets later inreisde en niet meer aan bewijs kon komen en
afgewezen werd. De zoon stierf waardoor de oude moeder dan alleen hier
in Nederland zou achterblijven en doordat ze erkend vluchteling was niet
mee terug kon. In dat geval kreeg de dochter toch een vergunning.
Of jaren geleden dat meisje uit Afghanistan die hier op het gymnasium
zat en dokter wilde worden en geen hoofddoek droeg en terug moest naar
een land waar vrouwen toen onderwijs min of meer was verboden.
Vervolgens werd dit toch in het beleid opgenomen.
Voor discretionaire bevoegdheid zijn geen regels vast te stellen. Het
is juist een bevoegdheid die er is als er iets niet geregeld is. Blijkt
er echt ergens een fout in het beleid te zitten dan zal dat worden
aangepast naar aanleiding van een zaak.
Wel moet een bewindspersoon dit wijs toepassen. Niet omdat die bang
is zijn leuke baantje kwijt te raken als mensen met zelfmoord dreigen.
Ook vooral
discreet. Door dingen zo lang te laten
doormorrelen dat heel Nederland het op de voet volgt en dan een
uitzondering gaan maken maakt dat er heel veel mensen denken dat zij een
vergelijkbaar geval zijn en dus nu ook rechten hebben of juist het
gevoel hebben dat zij onterecht zijn teruggestuurd.
5) Voorbereiden op terugkeer is een taak voor de ouders en geen schuld van de overheid
Ik verbaas me over het gedrag van sommige ouders. Ze weten dat er een
dikke kans is dat hun asielaanvraag wordt afgewezen of dat ze zelfs al
krijgen ze asiel maar wordt hun land weer veilig ze terug moeten maar ze
bereiden hun kind er totaal niet op voor.
Zie je hier Turkse of Marokkaanse migranten hun kinderen vaak
tweetalig opvoeden dan verbaas ik me over asielzoekers die stellen dat
hun kind de taal van het land van herkomst niet spreekt. Zelfs al zou er
thuis bijvoorbeeld Russisch worden gesproken in plaats van Armeens dan
zou een ouder er toch wijs aan doen om te zorgen dat hun kinderen ook
bij terugkeer naar bijvoorbeeld Armenië zich kunnen redden.
Soms verbaas je je over bijvoorbeeld de PVV die dan ketelt dat het zo
verkeerd is dat Syrische vluchtelingen hun kinderen op zaterdag
Arabisch en het Syrische schoolcurriculum leren.
Ook bij het kiezen van een opleiding worden soms te meest rare keuzes
gemaakt. Jaren geleden kwam ik een uitgeprocedeerde Iraakse studente
tegen die hier HBO juridisch aan het studeren was. Nou aan Nederlands
recht heb je over de grens bijzonder weinig. Kies dan voor een vak als
fysciotherapeut, tandarts, metselaar of iets anders wat internationaal
bruikbaar is.
En dan het soms traumatiserende gedrag van de ouders. Je ziet soms
kinderen zeer bang zijn voor terugkeer omdat ouders hen de stuipen op
het lijf jagen. Ik kan me voorstellen dat je niet tegen een kind zegt
"joh wat ik heb verteld is niet waar en we gaan gewoon bij opa en oma in
het dorp wonen" omdat dat kind misschien niet zijn mondje houdt. Maar
aan de andere kant wil je nou je kind zo bang maken of ga je ook een
plan B maken "De provincie waar ik woonde is heel gevaarlijk maar als we
terug moeten gaan we ergens anders wonen."
Er zijn allerlei organisatie die helpen bij terugkeer. Het IOM heeft
geld en hulp beschikbaar en ook DTenV geeft geld en hulp mee. Een ouder
kan hier goed gebruik van maken. Zoek ook via internet al werk en een
huis. Vraag hulp aan organisaties in het land van herkomst. Ik ken een
verhaal van een dame die toen werkte in een detentiecentrum waar een
paar dames aangaven dat als ze naaimachines zouden hebben ze als
naaisters hun brood konden verdienen thuis. Zij kregen vervolgens van de
Nederlandse overheid een paar naaimachines mee. Mevrouw vertelde dat ze
een jaar later een brief kreeg waarin ze daarvoor werd bedankt en de
dames vertelden dat hun bedrijfje goed liep. Maxima was actief op het
gebied van microkrediet.
Belangrijk is een plan B. Dat maken als het goed is Nederlandse burgers ook voor als het leven anders is dan verwacht.
6) Kinderrechten in het asielrecht opnemen? Die zitten er al in.
Op zich is het Internationaal Verdrag voor de Rechten van het Kind
(IVRK) al in het asielrecht opgenomen. Bijvoorbeeld als discriminatie in
het land van herkomst dat kind in de ontwikkeling zo zou beperken dat
van normale ontplooiing geen sprake zou zijn.
Armoede is geen reden voor asiel. Rechten op goed onderwijs zou ook
het kindje in Niger moeten hebben. Op dat soort punten moet Nederland
ontwikkelingshulp bieden maar dat valt niet onder vreemdelingenrecht.
Bedenk ook dat met die ene euro in zo'n land heel veel hulp kan worden
geboden in vergelijking tot wat er hier mee kan gebeuren
7) Kinderen zijn zieliger dan volwassenen?
Ik ben tegen een Kinderpardon. Waarom?
1) Van volwassenen die hier terecht verblijf hebben gehad verwachten
we dat ze terug gaan als hun land weer veilig is. Die mensen hebben soms
een oorlogstrauma en zijn terecht hierheen gekomen en hebben hier een
leven opgebouwd. Zijn die niet zielig?
2) Een Kinderpardon trekt mensen met kinderen voor. Een alleenstaande
vrouw kan wellicht in Nederland ook een veel beter leven hebben dan in
haar eigen land. Is zij niet zielig?
3) Een Kinderpardon maakt dat sommige mensen kinderen gaan maken om
zo hun zaak te versterken. Foute boel lijkt me. En ja dat is geen
broodje aap. Toen besnijdenis een rol ging spelen zag je ouders met
alleen jongens toch nog maar een baby'tje maken in de hoop op een
dochter.
4) Het idee dat kinderen per definitie in Nederland beter af zijn als
elders is een vorm van nationalisme. Je kan ook met hulp mensen een
goed leven bieden in een ander land. Ik heb jarenlang via Dorcas zo een
oma in Tanzania onderhouden voor 35!!!!! euro per maand.
8) Een andere oplossing voor "gewortelde" kinderen (hulp daar of adoptie hier)
Vaak zie je in dit soort gevallen hele hordes mensen roepen dat
iemand moet kunnen blijven. Ook zijn er allerlei al dan niet biologische
grootouders en ooms en tantes bij betrokken.
Veel mensen hebben een slecht gevoel bij ouders die via hun kinderen dan meeprofiteren.
Biedt twee keuzes:
a) Richt een overheidsinstantie op die contact houdt met de kinderen en hulp in het land van herkomst biedt.
Maak het mogelijk dat hier voor de individuele kinderen middels
terugkeerfondsen en giften van burgers voor die kinderen een potje wordt
gemaakt waar bijvoorbeeld een opleiding op een kostschool van kan
worden betaald als de ouders niet de zorg kunnen geven en er geen goed
onderdak is. Help die kinderen middels donaties aan bijvoorbeeld een
verblijfsvergunning voor studie in Nederland als ze de leeftijd er voor
krijgen. Geef ze een contactpersoon voor het geval de ouders echt niets
doen en ze in nood raken. Nederland spendeert het nodige aan
ontwikkelingswerk. Waarom dat niet besteden aan kinderen die hier
Nederlands hebben geleerd en een band met Nederland hebben? En deed
Foster Parents Plan al niet aan ondersteuning van een heel dorp middels
een kind?
b) Maak het mogelijk dat familieleden of vrienden voor deze
kinderen in Nederland mogen zorgen in een vorm van pleegouderschap of
adoptie als deze het geld hebben om de kosten van studie en opvoeding
zelf te betalen.
Geen ouder die meeprofiteert of belang heeft bij traineren van
uitzetting middels de kinderen. De kinderen een goede opleiding hier.
Tegen de tijd dat diegene is afgestudeerd is er misschien wel een
geliefde of kan diegene een baan krijgen als kennismigrant en mocht dat
er toch niet inzitten kan die met zijn of haar kennis het land van
herkomst verrijken.
En als het verhaal dat het in het land van herkomst alles zo slecht
is puur voor de vorm was dan zullen ouders hier niet voor kiezen.
Wytzia
Interessant artikel? Deel het eens met uw netwerk en help mee met het verspreiden van de bekendheid van dit blog. Er staan wellicht nog meer artikelen op dit weblog die u zullen boeien. Kijk gerust eens rond. Zelf graag wat willen plaatsen? Mail dan webmaster@vreemdelingenrecht.com In verband met geldwolven die denken geld te kunnen claimen op krantenartikelen die op een blog als deze worden geplaatst maar na meestal een dag voor de krantenlezers aan leeswaardigheid hebben ingeboet terwijl wij vreemdelingenrecht specialisten ze soms wel nog jaren gebruiken om er een kopie van te maken voor een zaak ga ik over tot het plaatsen van alleen het eerste stukje. Ja ik weet het: de kans dat u doorklikt is geringer dan wanneer het hele artikel hier staat en een kopie van het orgineel maken handig kan zijn voor uw zaak. Wilt u zelf wat overnemen van dit weblog. Dat mag. Zet er alleen even een link bij naar het desbetreffende artikel zodat mensen niet alleen dat wat u knipt en plakt kunnen lezen maar dat ook kunnen doen in de context.
Subscribe to Vreemdelingenrecht.com blog by Email
