“Taliban kill us by bullets, the Dutch authorities kill us by waiting in the camps. It’s like death in installments”
This is what Gulnar, 23 and a mother of three year old daughter named Malala told me in a refugee camp in the Netherlands. At three months pregnant, she set out on her journey from Kabul, the capital of Afghanistan, in the first week of August 2013. She told me her story in broken English in the camp at TerApel and later in the camp at Arnhem. She only speaks Dari, a language spoken in Afghanistan along with Pashto, even though her father is a Pashtun from Jalalabad. Her mother belongs to the Herat province.
She went from Kabul to Herat by car with her daughter by way of a human smuggler locally called an ‘agent’. They walked for four hours to enter Iran. She said her husband paid 10,000 Euro to the agent to take her to Europe. She stayed in Turkey for a week, along with 11 more people belonging to different nationalities like Syrians, Egyptians and Iranians, and was then taken in a mini-bus to a forest on the Greece border. They walked three nights in the forest with no food or water. “In one hand I had my bag and in the other I was holding my daughter. We would walk for four hours and then rest for five minutes. I and the other ladies, especially an elderly Syrian lady, could not walk anymore. We complained to the agent that it is not possible for us to walk anymore and they should have some food and water and rest for some time. The agent said he cannot wait for them and even if we die, he does not care. Our legs were swollen from walking and we had no idea when we would reach the Greek border”. Food and water was limited leading to dehydration and hunger. Gul Nar felt like dying. She regretted making the trip feeling like a certain death was waiting for her. “In the forest I thought I would die along with my daughter. My worst fear was that the group would leave me behind and nobody would be able to find our bodies”, Gul Nar said choking back tears. Her small daughter was scared and kept crying, agitating the agent. He warned her to shut her up or he would abandon her and her daughter in the forest. Luckily they made it to Greece but Gul Nar had no idea the name of city or town where they had arrived. They were locked in a small room with no blankets and no furniture in the freezing cold. The agent would come to give them food in a plastic bag and then lock the door again. They were taken to the Netherlands in a freezer truck used for transporting fruits, vegetables and meat. She said she felt suffocated and could feel the movement of her baby inside her belly. Once they reached the Netherlands she went to a police station where she was interviewed and instructed to go to TerApel to file her asylum request. The only identification papers she had on her was her marriage certificate.
Like most of the refugees who are waiting for the decision, she said she developed sleep problems. “First I cannot sleep and when I sleep I have nightmares. So many times I thought that it’s better to die than having my life in the camp. Then I think about my daughter and my unborn baby and their father so I keep on going. I have dreams for my children to have a safe life and a proper education,” Gul Nar said, adding that she does not want her baby to born in the camp.
She is not happy with the asylum procedure and believes that her case is not treated swiftly or justly by the IND (Immigratie- en Naturalisatiedienst), The Dutch Immigration and Naturalisation Service. “We have already suffered so much and when the IND tortures us more by making us wait it hurts beyond imagination. I told the IND official who was interviewing me to put himself in my situation. How would it make him feel if I asked him the same twisted questions, how would he respond? I get no news from my family so I listened to news on TV. It hurts when my country burns at the hands of the Taliban and their handlers. That’s why I stopped watching the news,” Gul Nar said.
Gul Nar is not the only one who thought she would be given asylum in Europe the moment she arrived; there were hundreds of others I met in different camps from different nationalities who felt disillusioned with Europe’s asylum procedure and now their fate is up in the air. I met several Afghan citizens who have been waiting for decisions on their cases for the last 10 years and in some cases even 20 years. “The Dutch government has stolen a major portion of my life from me as in the last 10 years. I could not visit my family as I am still waiting for the decision on my case,” said Hashim Khan, an Afghan refugee. He also said that the Dutch government inadvertently encourages refugees to work illegally. They neither have any desire to be in the camps nor can they afford to stay there for extended periods of time.
“After my first interview with the IND I managed to stay hopeful, in spite of the long wait and the boredom. It’s been nine months and I am becoming restless and I have no peace of mind. I also lost 20 kg because of stress. I used to be very laid back, nothing ever bothered me, but now I am very easily irritated and angry. Depression keeps me from getting good sleep, sometimes for weeks. My life was at risk in Pakistan and I thought life would treat me better here in Netherlands but I was so wrong. My fate is up in the air. I can’t go back to my country and no one will give me an answer whether I can stay here. Even if I am granted my asylum from the government, it will take me months to return to being the person I was before,” Said YasirAhmed, who worked in a bank in Pakistan now waiting for his decision in the refugee camp. Yasir is Ahmadi, a sect which is the most persecuted in Pakistan and was declared non-Muslim in 1974.
When I asked Yasir why he does not seek the help of a psychiatrist, which he is entitled to, he said that the camp authorities had arranged an appointment once but he felt disappointed after the session. “The Psychiatrist’s attitude was very impersonal and appeared to be truly unconcerned about my anxiety and depression. He never asked me how the situation was taking a toll on my mental health and claimed I look fine. The session barely lasted 10 minutes,” Yasir said.
The Dutch authorities do not use the word “camp” but instead call it POL, or reception centres, because of its reference to Nazi camps. These camps are relatively better than the camps in Eastern European countries but still there are restrictions and what affects refugees the most is boredom. They have access to Dutch language and integration lessons but only when they receive the asylum, no matter how long it takes. I requested the officials of Dutch Refugee Council to look into this matter but they said they cannot do much about it.
I spoke to a human rights lawyer, who knows the asylum process very well who has been pleading the cases of refugees for more than 15 years. I wanted to get his perspective on the asylum procedure. “Europe is the worst place for refugees and I would advise that no one come here. I believe that the Dutch authorities are relatively good to refugees but in most cases making refugees wait for extended periods of time actually pushes them to a breaking point forcing them to leave the country on their own out of desperation,” he said wishing to remain anonymous.
The Aliens Act 2000 (effective April 2001) has made the process more efficient requiring that the IND make a decision on refugee cases within six months. However, most of the time the IND fails to meet the set deadline. “According to the act, IND has to compensate the aggrieved party if it fails to come up with a decision within the stipulated period but since most of the refugees are not educated and are fearful of expulsion, they choose not to pursue the IND in the court of law,” the lawyer said.
Refugees are generally skeptical about the lawyers assigned by the government. They believe the lawyers side with the government instead of the refugees and that is the reason they are hesitant about sharing their concerns and frustrations. The lawyers in the asylum procedure do nothing more than oversee paperwork making application corrections after the interviews. The lawyers instruct clients to be direct in their answers to the questions asked by the IND officials.
The lawyer agreed that delays in the asylum procedure not only encourage illegal work in the Netherlands but also encourages refugees, mostly from Iran and Afghanistan, to convert to Christianity. The common perception is that Christian converts and homosexuals get decisions expedited averting the long waits for months and years. The IND stance on the delays in the decisions is that it is overwhelmed by the arrivals of large number of refugees from Syria and Eritrea. “The IND believes that cases of Syrians and Eritreans are their priority to accelerate the family’s reunion because the political situation in these countries is worse than most. Delays in cases of refugees from countries like Pakistan, Afghanistan, Iran, etc. is normal but it does not mean they are not taken seriously. The IND works very hard to make sure the decisions are made within the given timeframe,” said a lawyer who closely works with the IND, adding that in most cases the delays happen when the refugees challenge the IND decision in court and refuse to leave the country.
This is what Gulnar, 23 and a mother of three year old daughter named Malala told me in a refugee camp in the Netherlands. At three months pregnant, she set out on her journey from Kabul, the capital of Afghanistan, in the first week of August 2013. She told me her story in broken English in the camp at TerApel and later in the camp at Arnhem. She only speaks Dari, a language spoken in Afghanistan along with Pashto, even though her father is a Pashtun from Jalalabad. Her mother belongs to the Herat province.
She went from Kabul to Herat by car with her daughter by way of a human smuggler locally called an ‘agent’. They walked for four hours to enter Iran. She said her husband paid 10,000 Euro to the agent to take her to Europe. She stayed in Turkey for a week, along with 11 more people belonging to different nationalities like Syrians, Egyptians and Iranians, and was then taken in a mini-bus to a forest on the Greece border. They walked three nights in the forest with no food or water. “In one hand I had my bag and in the other I was holding my daughter. We would walk for four hours and then rest for five minutes. I and the other ladies, especially an elderly Syrian lady, could not walk anymore. We complained to the agent that it is not possible for us to walk anymore and they should have some food and water and rest for some time. The agent said he cannot wait for them and even if we die, he does not care. Our legs were swollen from walking and we had no idea when we would reach the Greek border”. Food and water was limited leading to dehydration and hunger. Gul Nar felt like dying. She regretted making the trip feeling like a certain death was waiting for her. “In the forest I thought I would die along with my daughter. My worst fear was that the group would leave me behind and nobody would be able to find our bodies”, Gul Nar said choking back tears. Her small daughter was scared and kept crying, agitating the agent. He warned her to shut her up or he would abandon her and her daughter in the forest. Luckily they made it to Greece but Gul Nar had no idea the name of city or town where they had arrived. They were locked in a small room with no blankets and no furniture in the freezing cold. The agent would come to give them food in a plastic bag and then lock the door again. They were taken to the Netherlands in a freezer truck used for transporting fruits, vegetables and meat. She said she felt suffocated and could feel the movement of her baby inside her belly. Once they reached the Netherlands she went to a police station where she was interviewed and instructed to go to TerApel to file her asylum request. The only identification papers she had on her was her marriage certificate.
Like most of the refugees who are waiting for the decision, she said she developed sleep problems. “First I cannot sleep and when I sleep I have nightmares. So many times I thought that it’s better to die than having my life in the camp. Then I think about my daughter and my unborn baby and their father so I keep on going. I have dreams for my children to have a safe life and a proper education,” Gul Nar said, adding that she does not want her baby to born in the camp.
She is not happy with the asylum procedure and believes that her case is not treated swiftly or justly by the IND (Immigratie- en Naturalisatiedienst), The Dutch Immigration and Naturalisation Service. “We have already suffered so much and when the IND tortures us more by making us wait it hurts beyond imagination. I told the IND official who was interviewing me to put himself in my situation. How would it make him feel if I asked him the same twisted questions, how would he respond? I get no news from my family so I listened to news on TV. It hurts when my country burns at the hands of the Taliban and their handlers. That’s why I stopped watching the news,” Gul Nar said.
Gul Nar is not the only one who thought she would be given asylum in Europe the moment she arrived; there were hundreds of others I met in different camps from different nationalities who felt disillusioned with Europe’s asylum procedure and now their fate is up in the air. I met several Afghan citizens who have been waiting for decisions on their cases for the last 10 years and in some cases even 20 years. “The Dutch government has stolen a major portion of my life from me as in the last 10 years. I could not visit my family as I am still waiting for the decision on my case,” said Hashim Khan, an Afghan refugee. He also said that the Dutch government inadvertently encourages refugees to work illegally. They neither have any desire to be in the camps nor can they afford to stay there for extended periods of time.
“After my first interview with the IND I managed to stay hopeful, in spite of the long wait and the boredom. It’s been nine months and I am becoming restless and I have no peace of mind. I also lost 20 kg because of stress. I used to be very laid back, nothing ever bothered me, but now I am very easily irritated and angry. Depression keeps me from getting good sleep, sometimes for weeks. My life was at risk in Pakistan and I thought life would treat me better here in Netherlands but I was so wrong. My fate is up in the air. I can’t go back to my country and no one will give me an answer whether I can stay here. Even if I am granted my asylum from the government, it will take me months to return to being the person I was before,” Said YasirAhmed, who worked in a bank in Pakistan now waiting for his decision in the refugee camp. Yasir is Ahmadi, a sect which is the most persecuted in Pakistan and was declared non-Muslim in 1974.
When I asked Yasir why he does not seek the help of a psychiatrist, which he is entitled to, he said that the camp authorities had arranged an appointment once but he felt disappointed after the session. “The Psychiatrist’s attitude was very impersonal and appeared to be truly unconcerned about my anxiety and depression. He never asked me how the situation was taking a toll on my mental health and claimed I look fine. The session barely lasted 10 minutes,” Yasir said.
The Dutch authorities do not use the word “camp” but instead call it POL, or reception centres, because of its reference to Nazi camps. These camps are relatively better than the camps in Eastern European countries but still there are restrictions and what affects refugees the most is boredom. They have access to Dutch language and integration lessons but only when they receive the asylum, no matter how long it takes. I requested the officials of Dutch Refugee Council to look into this matter but they said they cannot do much about it.
I spoke to a human rights lawyer, who knows the asylum process very well who has been pleading the cases of refugees for more than 15 years. I wanted to get his perspective on the asylum procedure. “Europe is the worst place for refugees and I would advise that no one come here. I believe that the Dutch authorities are relatively good to refugees but in most cases making refugees wait for extended periods of time actually pushes them to a breaking point forcing them to leave the country on their own out of desperation,” he said wishing to remain anonymous.
The Aliens Act 2000 (effective April 2001) has made the process more efficient requiring that the IND make a decision on refugee cases within six months. However, most of the time the IND fails to meet the set deadline. “According to the act, IND has to compensate the aggrieved party if it fails to come up with a decision within the stipulated period but since most of the refugees are not educated and are fearful of expulsion, they choose not to pursue the IND in the court of law,” the lawyer said.
Refugees are generally skeptical about the lawyers assigned by the government. They believe the lawyers side with the government instead of the refugees and that is the reason they are hesitant about sharing their concerns and frustrations. The lawyers in the asylum procedure do nothing more than oversee paperwork making application corrections after the interviews. The lawyers instruct clients to be direct in their answers to the questions asked by the IND officials.
The lawyer agreed that delays in the asylum procedure not only encourage illegal work in the Netherlands but also encourages refugees, mostly from Iran and Afghanistan, to convert to Christianity. The common perception is that Christian converts and homosexuals get decisions expedited averting the long waits for months and years. The IND stance on the delays in the decisions is that it is overwhelmed by the arrivals of large number of refugees from Syria and Eritrea. “The IND believes that cases of Syrians and Eritreans are their priority to accelerate the family’s reunion because the political situation in these countries is worse than most. Delays in cases of refugees from countries like Pakistan, Afghanistan, Iran, etc. is normal but it does not mean they are not taken seriously. The IND works very hard to make sure the decisions are made within the given timeframe,” said a lawyer who closely works with the IND, adding that in most cases the delays happen when the refugees challenge the IND decision in court and refuse to leave the country.
Bron: http://project-pakistan.com/life-in-limbo/
Tuurlijk: 10 jaar wachten op een beslissing op hun asielverzoek? Ja als ze het 4 keer achter elkaar proberen en steeds worden afgewezen. Advocaten en dokters geen kwaliteit? Ja daar heb je kijk Te lang moeten wachten en nog naar je asielrelaas worden gevraagd ook? Zullen we maar gelijk huizen en uitkeringen gaan uitdelen zonder te kijken of iemand wel vluchteling is? Tuurlijk worden Christenen en homo's voorgetrokken. Wat een enorm rotartikel!!!!!!!!!!! Dankbaarheid is ver te zoeken. je vraagt je af wat ze hier willen bereiken en waarom ze zich niet tot een land als Saoedie Arabie hebben gewend --- Het geeft misschien de reden weer waarom sommige asielzoekers als ze hier mogen blijven helemaal niet het gevoel hebben dat ze misschien dan hun best moeten doen om wat terug te doen voor Nederland.
Interessant artikel? Deel het eens met uw netwerk en help mee met het verspreiden van de bekendheid van dit blog. Er staan wellicht nog meer artikelen op dit weblog die u zullen boeien. Kijk gerust eens rond. Zelf graag wat willen plaatsen? Mail dan webmaster@vreemdelingenrecht.com In verband met geldwolven die denken geld te kunnen claimen op krantenartikelen die op een blog als deze worden geplaatst maar na meestal een dag voor de krantenlezers aan leeswaardigheid hebben ingeboet terwijl wij vreemdelingenrecht specialisten ze soms wel nog jaren gebruiken om er een kopie van te maken voor een zaak ga ik over tot het plaatsen van alleen het eerste stukje. Ja ik weet het: de kans dat u doorklikt is geringer dan wanneer het hele artikel hier staat en een kopie van het orgineel maken handig kan zijn voor uw zaak. Wilt u zelf wat overnemen van dit weblog. Dat mag. Zet er alleen even een link bij naar het desbetreffende artikel zodat mensen niet alleen dat wat u knipt en plakt kunnen lezen maar dat ook kunnen doen in de context.
10 opmerkingen:
Dit artikel beschrijft het secundair slachtofferschap waar deze mensen onderweg én in Nederland mee te maken krijgen. In plaats van te suggereren dat er sprake zou zijn van ondankbaarheid en dat de mensen zelf deze situatie hebben gecreëerd (bijvoorbeeld door herhaaldelijk in beroep te gaan), zouden we door hier kritisch en met een open mind naar te kijken veel kunnen leren van dit artikel. Wellicht als overheden bereid zouden zijn de hand eens in eigen boezem te steken dat niet alleen de menselijke maat zou terug keren, maar ook nog eens véél geld bespaard worden.
Ook Nederlandse terugkeerders die na een periode in het buitenland genoodzaakt zijn terug naar Nederland te gaan krijgen te maken met bureaucratische procedures die hen van de regen in de drup helpen. Daar horen we nooit iets over, maar is haast van dezelfde orde. Wellicht de moeite waard om daar ook eens een artikel aan te wijden. We zullen dan duidelijk overeenkomsten gaan zien.
Wat kun je verwachten in een land met een chronisch tekort aan betaalbare huisvesting, dat enerzijds (internationaal) wil voorstaan op haar welwillendheid om iedereen te helpen, maar anderzijds door de eigen culturele achtergrond het menselijk lijden niet begrijpt en nauwelijks in staat is de onmenselijkheid van haar procedures te bevatten? Niet te spreken over de verplichte diplomering van de beroepsbevolking die maakt dat allerlei mensen die onvoldoende beschikken over empathische vermogen in maatschappelijke beroepen terecht kunnen komen. Die zogenaamde professionals maken meer kapot dan dat ze goed doen.
Teleurgesteld in de reactie van de blogger op het artikel. De impressie is dat je je aangevallen voelt door het artikel over de gang van zaken in Nederland. Het is gemakkelijk om een oordeel te vormen over iets als je het niet zelf persoonlijk hebt meegemaakt. Zoals het gevoel van een geboorte of verlies van een geliefde alleen in bepaalde mate kan inbeelden tenzij je het daadwerkelijk zelf hebt meegemaakt. Tuurlijk kunnen bepaalde zaken in het verhaal toegeschreven worden aan procedurele factoren, maar wat ik volledig mis in de reactie van de blogger is de erkenning dat het leven als vluchteling in een vreemd land niet uit zon en maneschijn bestaat, dat wat je als mens meemaakt op het moment dat je je eigen land ontvlucht, je niet in de koude kleren gaat zitten. Meeste mensen worden moedeloos als er geen zekerheid is. Voorbeeld: hoe langer je in de WW zit, hoe moedelozer je wordt. Vooral als je gewend bent om te werken of dat je moet werken om te leven. De reactie van hierboven slaat dan ook de spijker op zijn kop. Tegenwoordig zijn er zoveel regels die te makkelijk worden uitgevoerd zonder te realiseren wat voor een persoonlijke impact dat heeft op een mens. Dat bepaalde procedures, regels bestaan wilt nog niet zeggen dat de vluchetling dat leuk moet vinden of alleen positieve gevoelens erover moet hebben. Je kunt een mens/vluchteling niet kwalijk nemen dat zij bepaalde gevoelens heeft over de gang van zaken, dat zij zekerheid wilt, dat zij het gevoel moet krijgen dat zij de juiste beslissing heeft genomen om eigen familie en land te verlaten. Het is het leven dat ze leidt en ongewild terecht is gekomen omdat zij genoodzaakt was om haar eigen gevaarlijke land te verlaten. Waarom niet Saoedie Arabie? Waarom wel? Als je ergens naar toe moet dan kies je datgene waar je denkt dat het gras groener is. Is niet meer dan normaal.....
Beste dames en heren Anoniem,
Misschien doordat ik al sinds 1995 met asielzoekers werk vind ik het een wet van Meden en Perzen (Iraki's en Iraniers) dat de meeste mensen niet voor hun lol vluchten en de naarste dingen meemaken onderweg. Zelfs als zou iemand puur voor economische redenen deze kant op zijn gekomen dan kan ver van eigen cultuur en vrienden en familie toch hard vallen. Ik ga er van uit dat jullie allemaal bekend zijn daarmee en ga daar verder niet op door. Mijn probleem is niet met asielzoekers maar met de schrijver van dit artikel.
In mijn optiek appelleert hij aan onderbuik gevoelens die bij zijn eigen achterban leven en haalt hij dingen uit zijn verband waardoor alles heel erg negatief wordt. Mijn reactie was dan ook "Als dat zo is wat kom je hier dan nog doen?"
Zo wordt de suggestie gewekt dat wij asielzoekerscentra geen vluchtelingenKAMP noemen vanwege de Tweede Wereldoorlog. Toch is er hier op het moment in de stad een jeugdvakantieKAMP en gaan tieners op vakantieKAMP.
Hij zegt dat de Afghanen minstens 10 jaar en soms wel 20 jaar op een beslissing moeten wachten. Dat is echt onzin. Ja wellicht is iemand 20 jaar aan het procederen geweest met herhaalde asielaanvragen op herhaalde asielaanvraag en had hij toen het geluk dat er een Generaal Pardon of een Kinderpardon kwam maar we weten allemaal dat procedures hier geen 10 jaar duren.
Er wordt geklaagd dat een bezoek aan een psychiater slechts 10 minuten duurde. Onze bezoeken aan een huisarts en zelf mijn controles bij chirurgie nemen niet meer tijd in. Er wordt op geen enkel moment gerefereerd aan het feit dat de asielzoeker gratis gebruik kan maken van een psychiater. In veel landen moet je daarvoor stevig betalen en ik geloof ook hier bij een basispakket.
Dat je geen Nederlandse les krijgt aangeboden is volgens mij al onder Teeven veranderd maar in het asielzoekerscentrum waar ik in 2006 werkte was gewoon een studieruimte en via organisaties worden er allerlei gratis lessen aangeboden.
"The Aliens Act 2000 (effective April 2001) has made the process more efficient requiring that the IND make a decision on refugee cases within six months. However, most of the time the IND fails to meet the set deadline. “According to the act, IND has to compensate the aggrieved party if it fails to come up with a decision within the stipulated period but since most of the refugees are not educated and are fearful of expulsion, they choose not to pursue the IND in the court of law,” the lawyer said." Ja daar hebben ze dus u voor. En gratis.
-->>
Deel 2
"Refugees are generally skeptical about the lawyers assigned by the government. They believe the lawyers side with the government instead of the refugees and that is the reason they are hesitant about sharing their concerns and frustrations. The lawyers in the asylum procedure do nothing more than oversee paperwork making application corrections after the interviews. The lawyers instruct clients to be direct in their answers to the questions asked by the IND officials." ja ik geloof zeker dat mensen eerst wantrouwig zijn tegen zomaar een gratis aangeboden advocaat. In veel landen is Legal Aid als het er al is slecht. Het is echter aan de advocaat om dat vertrouwen te winnen en dat lukt meestal prima. Vluchtelingenwerk speelt daar ook een positieve rol in. Maar die opmerking dat advocaten niets doen dan kijken of de aanvraag is ingevuld en het gehoor nakijken en tegen de vreemdeling zeggen dat ze vooral duidelijk moeten zijn is weer een voorbeeld van de zure toon van dit artikel. Dat is misschien wat een advocaat doet wanneer iemand gelijk asiel krijgt omdat zijn verhaal zonneklaar is, maar een goede advocaat is heel veel tijd kwijt aan het voeren van de procedure als er een voornemen tot afwijzing is of een negatieve beslissing. Dus dit slaat ook weer nergens op.
"The lawyer agreed that delays in the asylum procedure not only encourage illegal work in the Netherlands but also encourages refugees, mostly from Iran and Afghanistan, to convert to Christianity. The common perception is that Christian converts and homosexuals get decisions expedited averting the long waits for months and years". Dit is zelfs iets waar ik me boos om maak. Iemand uit een Moslimland waar Christenen en Homo's uit vluchten suggereert dat door de Nederlandse procedure mensen Christen worden. Dat homo's en Christenen worden voorgetrokken met snellere procedures. HALLOOOO Als je homo of Christen bent in een bepaald land loop je zo duidelijk gevaar dat daarom je asielaanvraag inderdaad direct wordt ingewilligd. Moeten we dat discriminatie noemen?
"The IND stance on the delays in the decisions is that it is overwhelmed by the arrivals of large number of refugees from Syria and Eritrea. “The IND believes that cases of Syrians and Eritreans are their priority to accelerate the family’s reunion because the political situation in these countries is worse than most. Delays in cases of refugees from countries like Pakistan, Afghanistan, Iran, etc. is normal but it does not mean they are not taken seriously. The IND works very hard to make sure the decisions are made within the given timeframe,” said a lawyer who closely works with the IND, adding that in most cases the delays happen when the refugees challenge the IND decision in court and refuse to leave the country." ja daarom heeft de IND zoveel extra personeel in dienst genomen. IK vind het ook de suggestie wekken dat die andere landen worden voorgetrokken. Het laten nareizen van een gezin van een erkende vluchteling dat in gevaarlijke omstandigheden kan zijn achtergebleven is toch wel ernstiger dan dat van iemand die al veilig in Nederland in de asielprocedure zit.
--->>
Deel 3
Het hele artikel is doordrenkt met negativiteit ten aanzien van de Nederlandse asielprocedure. Nergens worden de positieve dingen genoemd. Dat mensen gratis onderdak en leefgeld en een gratis dokter en advocaat krijgen. Hulp krijgen van Vluchtelingenwerk. MOgen studeren via het AUF. Nergens wordt genoemd dat je als erkende vluchteling een huis krijgt terwijl een ander jaren op een wachtlijst komt. En is het niet ook zo dat een vluchteling wel nog gratis inburgeringslessen krijgt terwijl verder iedereen moet betalen? Sociale Zaken die je een lening geeft om het huis in te richten. Een uitkering om van te leven terwijl je inburgert en een baan zoekt. Maar bovenal een plek ver van oorlog en vervolging. Een plek waar je mag zijn wie je bent zolang je je aan de Nederlandse wetten houdt. Waar je na 5 jaar Nederlander kunt worden en mag stemmen voor de Tweede Kamer of zelfs parlementslid kan worden.
Niets van dat alles wordt genoemd. En wat wordt genoemd wordt vaak in een heel negatieve versie gegeven. Dus persoonlijk vind ik het een enorm zuur stuk. Deze houding kan bij nieuwe inwoners die hier als vluchteling komen het gevoel doen postvatten dat ze toch maar klote worden behandeld hier. En daar ben ik het niet mee eens. Ik vind het ook zeer negatief voor die vluchtelingen zelf. Als je ergens overnieuw moet beginnen kan je wel gaan schoppen maar dankbaar zijn dat je eindelijk veilig bent helpt misschien veel meer met je leven weer op de rails zetten en inderdaad weer verder gaan en mogen leven.
PS: De laatste meneer of mevrouw Anoniem zei dat een mens pas ergens mee over mee kan praten wanneer je het zelf hebt beleefd. Ook ik had in mijn leven een moment waardoor alles anders werd en een hoop vaarwel moest worden gezegd. Ik kom nog geregeld mede-patienten tegen. Sommigen zijn allemaal bezig met het glas half leeg. Anderen zijn dankbaar dat ze in ieder geval nog leven en zien het glas half vol. Persoonlijk ben ik iemand in die laatste groep en ben ik op mijn manier gelukkig. Zo'n zelfde iets zie ik bij oud clienten. Degene die hun glas minstens half vol zien, dankbaar zijn voor wat ze hebben, bereiken uiteindelijk veel meer en zijn veel gelukkiger.
(Reactie anoniem1) deel 1
We hebben het hier niet over mensen die een hoop vaarwel hebben moeten zeggen, maar over getraumatiseerde en ontheemde mensen die verkeren in een zeer instabiele levensontwrichtende situatie. Regels en procedures zijn en blijven concepten en zijn bovendien gericht op uitsluiting (wie wel en wie niet).
De eerste verantwoordelijkheid van ambtenaren en dienstverleners is om mensen die aankloppen voor hulp te toetsen aan hun procedures en regels (die per definitie niet empathisch, maar conceptueel zijn). Hoe dit gebeurt en wat de mate van aanvaarding is van de tegenpartij staat of valt met het empathisch vermogen van degene die je voor je hebt. Nu worden medewerkers die bij zulke processen betrokken zijn doorgaans niet geselecteerd op hun empathisch vermogen. Sterker, neem een willekeurige opleiding met een raakvlak op dit gebied en je zult zien dat studenten enkel aangeleerd wordt een "professionele" afstand te houden. Het is zelfs zo dat in onze opleidingen nauwelijks of geen aandacht wordt besteed aan het omgaan met mensen die slachtoffer zijn van seksueel geweld of mensenhandel, zelfs niet in opleidingen voor maatschappelijk werkers (een van de zorgen van Stichting Zijweg in verband met de benadering waar Nederlandse slachtoffers bij Nederlands instanties mee te maken krijgen). Dit brengt met zich mee dat vaak bij ambtenaren en dienstverleners het vermogen ontbreekt dit te begrijpen en hiermee om te gaan. Neem verder het feit dat zelfs degene bij wie het totaal ontbreekt aan empathische vermogens in Nederland zijn diploma's kan halen om met slachtoffers van ernstige trauma's te werken en er is een fundament gelegd voor nieuwe menselijke drama's (die er dan ook volop zijn, niet alleen bij asielzoekers).
Alles staat of valt met de integriteit, betrokkenheid en compassie van degene die de verantwoordelijkheid heeft (vrijwillig op zich genomen) om op dat gebied werkzaam te zijn. het moge duidelijk zijn dat dit mensen zijn van allerlei pluimage, variërend van, om er maar enkele te noemen, degenen die "voldoening" zoeken in hun werk doordat zij dankbare mensen verwachten, degenen die het een uitdaging vinden om te gaan met de hen gegeven macht om te beschikken over het lot van een ander, degenen die iets met hun talen of andere culturen willen doen, etc etc. Zulke keuzes zijn mede bepalend voor iemands kijk op de kwestie, de conclusie of de missie wel of niet geslaagd is en de kijk op de immigrant.
(Reactie anoniem1) deel 2
Wat je nodig hebt als je helemaal aan de grond zit is mensen die jou steunen, erkenning hebben, onder andere voor jouw gevoelens van boosheid, verdriet, onmacht en frustratie, zonder je nog meer etiketten op te plakken zoals (vrij vertaald) ondankbaar, negatief en lui. Misschien helpt het om af en toe te bedenken dat "ook iets meegemaakt hebben" niet hetzelfde is.
De hamvraag is natuurlijk wat de correcte manier is om iemand te steunen (wat priomordiaal iets anders is dan iemand zijn zin geven). Als je iemand enkel afmeet aan een criterium, "kritisch" ondervraagt en in een tien minuten durend gesprek oordelen velt over diens levensverhaal wat voor een agenda dien je dan? Het maakt nogal uit of ik bij de huisarts binnen loop met een zwerende vinger - of zelfs een ernstige ongeneeslijke ziekte -, of ik ben structureel misbruikt en mishandeld, heb geen eigen en vast onderkomen, ben in een land waarvan ik de taal niet spreek en de cultuur nog niet begrijp én ben misschien ook nog eens ernstig ziek. Het maakt nogal uit of je gedwongen wordt te verblijven in een situatie met nog meer getraumatiseerde mensen, waarbij exact is voorgeschreven wat je wel en niet mag doen, of dat je initiatieven mag ontplooien die ertoe bijdragen dat je je gevoel van autonomie en eigenwaarde zelf kunt herstellen: zoals werk zoeken bijvoorbeeld.
Je zegt dat periodes van 10 tot 20 jaar dat mensen in onzekerheid verkeren overdreven zijn. Wat is dan wel acceptabel? Zes maanden? Vijf jaar? Zeven en een half jaar? Bestaat daar een criterium voor? Ik kan je verzekeren dat, zeker met minderjarige kinderen, het simpele feit dát je geen stabiliteit hebt of kunt bieden genoeg is om een diep gevoel van angst en verontrusting teweeg te brengen. Laat staan dat je in zulke omstandigheden niet eens je eigen problemen mág of kunt oplossen. Ik heb het dan niet over het soort angsten dat je tegemoet kunt met het idee dat het glas half vol is en dat als je maar dankbaar en positief bent dat dan alles beter wordt (wat overigens niet meer is dan een grove New Age leugen dan wel uit de mythe van de de Self Made man), maar het soort angst en verontrusting in de zin van terror, dat je raakt in je diepste bestaan en maakt dat je nog jaren, zo niet de rest van je leven, nodig hebt om niet bij geluiden, geuren of situaties die jou herinneren het hele trauma opnieuw te beleven.
Menselijk kan enkel datgene zijn waarbij gekeken en geluisterd wordt naar de gevoelens en behoeften van iedere individuele mens, dat deze integer behandeld wordt en erkenning krijgt voor zijn status (ik bedoel hier niet de juridische status, die loopt helaas niet altijd synchroon).
Dank voor uw uitgebreide reactie. Ik ben halverwege een driedaagse cursus en dusdanig moe dat ik uw stuk nu niet goed recht kan doen. Ik zal het deze week met aandacht lezen.
Kijk meneer of mevrouw Anoniem uw reactie is een inhoudelijke reactie. Dat had de journalist ook kunnen doen en dan hadden de lezers het er mee eens of oneens kunnen zijn. Wat echter de journalist doet is dingen zeggen die in mijn beleving vreemd overkomen. Een asielaanvraag behandelen kost geen 20 jaar. De vraag hoelang er over een aanvraag mag worden gedaan is in zoverre beslist door Europese rechters dat er is gezegd dat een procedure langer dan 4 jaar laten duren niet goed is. Nederland kende vroeger het driejarenbeleid waarbij iemand een verblijfsvergunning kreeg na 3 jaar in onzekerheid te hebben verbleven. Zo'n inhoudelijke discussie als u voorstaat kan alleen bij een feitelijk juist verhaal. En hij komt met20 jaar over een procedure doen. Ik vind de Pakistaanse journalist vooral onderbuik gevoelens naar boven halen zoals "Christenen en homo's worden voorgetrokken". Ik neem aan dat u het ook niet eens bent met dat soort stellingen van die journalist. Het zijn stellingen die de voedselboden voor rascisme en haat kunnen vormen.
Misschien is Geert Wilders wel heel blij met het artikel. Wie wil in hemelsnaam zo nog deze kant op komen om hulp te vragen?
Een reactie posten