Visitors will be taken on a journey around the world and through time. From the ‘pioneer’, in search of a better life in Canada or Australia in the fifties, to the ‘new emigrant’, ‘the modern day expat’ and the ‘semigrant’.
One of the stories is about Greet Pommer. She moved to Australia in 1953, thinking she would never see her family again. But 13 years later she returned to the Netherlands. “Australia was an adventure we will never forget.”
Museum Flehite | Amersfoort | 25 July-25 October
Are you from the Amersfoort area and do you have a story to share about emigration? Contact Museum Flehite via g.raven@museumflehite.nl.
Lees ook:
Nog meer emigrantenverhalen
In deze speciale webserie delen emigranten uit Amersfoort en omgeving hun belevenissen 'in den vreemde'. Voldoet hun nieuwe thuis aan de verwachtingen? En wat missen ze uit Nederland?
Museum Flehite vertoont van 25 juli t/m 25 oktober de tentoonstelling Thuis in twee werelden: de mooiste emigratieverhalen. De bezoeker gaat de wereld rond en de geschiedenis door aan de hand van een serie boeiende verhalen van emigranten. Zowel van de klassieke Canada/Australië-landverhuizers uit de jaren vijftig als van jongere generaties expats en semigranten voor wie leven en werk steeds minder grenzen kent danzkij de digitale revolutie.Aflevering 4: Lesgeven én volgen in Japan
Tien jaar geleden besloot bouwkundig ingenieur Maurice Horlings Amersfoort in te ruilen voor Fukuoka in Japan. Hij wilde uit de gewoonte breken en iets doen waar hij echt achter stond. In Amersfoort was dat het trainen bij Itokan, waar hij les kreeg in aikido, een Japanse vechtkunst. En dus vroeg hij een cultureel visum aan in Japan, zodat hij fulltime kon trainen bij de Japanse sensei (leraar) Morito Suganuma. Als hij heel zuinig zou zijn, kon hij één tot drie jaar blijven.Dat weinig Japanners Engels spreken, bleek een voordeel. Tijdens het eerste jaar ging Maurice Engelse lesgeven. Hij maakte carrière en heeft nu een leidinggevende functie, naast zijn baan als docent. Waarom bleef hij langer dan gepland in Japan? ,,Kijk om je heen”, zegt hij grijnzend over de mooie dames die langslopen.
Serieuzer antwoordt hij dat aikido nog steeds heel belangrijk voor hem is, dat Fukuoka een prettige stad is om te wonen en dat het eten ‘niet verkeerd’ is, oftewel lekker. Hij mist het ‘babbelen met humor’ en heeft last van het feit dat Japanners zelden zeggen wat ze denken. ,,Mensen leven erg in het keurslijf van de groep. Nederlanders denken vrijer en creatiever, maar zijn wel weer individualistischer.” Keert hij nog terug naar Nederland? “Zolang de sensei nog les geeft, wil ik zoveel mogelijk van hem leren.”
Maurice Horlings
Fukuoka (Japan)
Aflevering 3: Telewerken 3.0
,,Er zullen niet veel mensen emigreren en toch zo sterk met Nederland verbonden blijven als ik. Ik ben nu vijftien jaar telefonisch verkoper. In Nederland werkte ik altijd al vanuit huis. Zes jaar geleden leerde ik mijn huidige vrouw kennen, die uit de Filipijnen komt. Ik kreeg al snel door dat ik haar niet gemakkelijk Nederland in zou krijgen en dat ons leven daar niet zo rooskleurig zou zijn als op de Filipijnen. Na overleg met en goedkeuring van mijn opdrachtgevers kon ik naar de hoofdstad Davao vertrekken om daar mijn werk voor te zetten. Via Skype en email werk ik nu in den vreemde en spreek toch elke dag Nederlands. Ik verdien dus euro’s en geef peso’s uit.Na een jaar heb ik me in Nederland uit laten schrijven, omdat ik wist dat ik hier in Davao wilde blijven. Het leven is hier zoveel beter voor mij. Ik beschrijf de Filipijnen altijd als Nederland in de jaren vijftig. Veel kansen, veel gezelligheid, veel saamhorigheid, veel lachen, zingen en eten.
Naast mijn telefoonwerk ben ik ook erg betrokken geraakt bij een aantal lokale goede doelen. Eén daarvan is her beschermen van de grootste populatie vleermuizen ter wereld. Alles is hier op zijn plek gevallen, terwijl ik in Nederland vaak het gevoel had tegen de bierkaai te vechten. Ik raad dus iedereen aan: telewerken 3.0!''
Bertel Ingmar Bertelsen
Davao (Filipijnen)
Aflevering 2: Avontuur in Australië
,,Gerard en ik hadden eind jaren 40 verkering gekregen. Hij kwam bij mij met het voorstel te gaan emigreren. Ik moest er eerst wel goed over nadenken. In eerste instantie wilde ik niet. Maar ik beschouwde het toch als een uitdaging. Ik was nog jong en wilde graag wat meer van de wereld zien. De keuze voor Australië was snel gemaakt. Via kennissen konden we werk en onderdak vinden. Bovendien wilde Gerard graag naar een warm land; hij had immers door de dienstplicht al kennisgemaakt met Indonesië en het klimaat was hem goed bevallen.Er waren voorlichtingsbijeenkomsten waar alles veel rooskleuriger werd voorgesteld dan het in werkelijkheid bleek te zijn. We gingen al in Nederland op Engelse les. Vooral ik vond die lessen erg leuk en ik besteedde er heel veel tijd aan.
En zo vertrokken we maart 1953 met niet meer dan driehonderd gulden op zak, niet per boot maar met het vliegtuig. Onze spullen zouden per schip worden nagezonden. We vertrokken met het idee dat we onze familie nooit meer zouden zien. Vooral onze ouders hadden het er erg moeilijk mee. Ik vond het allemaal prachtig; voor mij was het één groot avontuur. Natuurlijk was het aanpassen en aanpakken, maar we bouwden wel een goed bestaan op en kregen er drie kinderen.
We waren inmiddels dertien jaar in Australië. Onverhoeds stelde Gerard me de vraag wat ik er van vond om de boel de boel te laten en terug te gaan naar Nederland. We hebben nooit heimwee gehad, maar toch, Nederland was nooit uit mijn hart. Een rol speelde ook
dat in Nederland in die jaren werk genoeg was en dat de huizen er nog betaalbaar waren. Binnen een paar dagen hadden we de knoop doorgehakt. In tien dagen hadden we ons huis verkocht en passage geboekt op een boot. Het vliegtuig zou ons te snel terugbrengen.
Als ik een boodschappenlijstje maak, betrap ik mezelf er vaak op dat ik Engelse woorden gebruik. En ik hou er nog steeds van om Engelse boeken te lezen. Australië is een avontuur geweest dat we nooit meer vergeten."
Greet Pommer
Hoogland
Aflevering 1: Zuurkool met worst
46 jaar lang woonde Huub Douze in Amersfoort totdat hij zich in 1995 liet uitschrijven bij het bevolkingsregister. ,,Emigreren in de klassieke zin, nee. We zijn meer Euroburgers, wonen in Londen maar verblijven meer in Zuid-Spanje en Italië. Daarnaast ook nog vier jaar in Turkije gewoond. Maar we blijven Nederlander; tv, radio, kranten en zuurkool met worst."Huub Douze
Meer foto's en verhalen gezocht
Heeft u ook een interessant verhaal, bij voorkeur voorzien van beeldmateriaal rondom emigratie? Of kent u iemand die graag over zijn of haar bevindingen vertelt? Neem dan s.v.p. contact op met g.raven@museumflehite.nl of via de post naar Museum Flehite, t.a.v. Gerard Raven, Breestraat 80, 3811 BL Amersfoort.Bron: https://museumflehite.nl/nieuws/artikel/6712711/thuis-in-twee-werelden
Interessant artikel? Deel het eens met uw netwerk en help mee met het verspreiden van de bekendheid van dit blog. Er staan wellicht nog meer artikelen op dit weblog die u zullen boeien. Kijk gerust eens rond. Zelf graag wat willen plaatsen? Mail dan webmaster@vreemdelingenrecht.com In verband met geldwolven die denken geld te kunnen claimen op krantenartikelen die op een blog als deze worden geplaatst maar na meestal een dag voor de krantenlezers aan leeswaardigheid hebben ingeboet terwijl wij vreemdelingenrecht specialisten ze soms wel nog jaren gebruiken om er een kopie van te maken voor een zaak ga ik over tot het plaatsen van alleen het eerste stukje. Ja ik weet het: de kans dat u doorklikt is geringer dan wanneer het hele artikel hier staat en een kopie van het orgineel maken handig kan zijn voor uw zaak. Wilt u zelf wat overnemen van dit weblog. Dat mag. Zet er alleen even een link bij naar het desbetreffende artikel zodat mensen niet alleen dat wat u knipt en plakt kunnen lezen maar dat ook kunnen doen in de context.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten