In Nederland heb je kinderen van 17 die in Nederland geboren zijn
en Nederland nooit hebben verlaten. Zij zijn bekend bij de gemeente,
gaan naar school. Zij zijn volledig geworteld in Nederland en hebben
verder geen binding met het land van herkomst. Zij, en hun ouders,
hebben echter geen geldige verblijfsvergunning. Een leven lang
‘illegaal’ dus.
In een recente uispraak heeft de Raad van State geoordeeld dat deze kinderen geen beroep toekomt op het in artikel 8 EVRM vervatte recht op respect voor het privéleven.
De zaak heeft betrekking op twee Turkse kinderen van 17 en 15 die in Nederland geboren en getogen zijn en Nederland nooit hebben verlaten. De IND wees hun aanvraag op basis van het privéleven (8 EVRM) af en verklaarde hun bezwaarschrif ongegrond. Daartegen zijn zij in beroep gegaan bij de bestuursrechter. De rechtbank nam het standpunt in dat de IND de aanvraag ten onrechte had afgewezen. De IND had rekening moeten houden met de worteling van de kinderen in Nederland en de moeilijkheden die zij zullen ondervinden bij terugkeer naar Turkije.
De IND heeft daartegen hoger beroep ingesteld. Met succes. De Raad van State vernietigt de uitspraak van de rechtbank en baseert dit op het onderstaande.
In het kader van artikel 8 EVRM dient de Staatssecretaris een ‘fair balance’ te vinden tussen het belang van de betrokken vreemdelingen enerzijds en het belang van de Nederlandse Staat bij het hanteren van een restrictief immigratiebeleid anderszijds. Alle relevante feiten en omstandigheden dienen daarbij betrokken te worden.
De Raad van State neemt het standpunt in dat de beslissing van de ouders om een gezin te starten en het gezinsleven voort te zetten terwijl zij weten dat hun verblijfsrechtelijke situatie onzeker is, in beginsel aan de minderjarige kinderen toegerekend kan worden. Slechts onder bijzondere omstandigheden komt deze kinderen een beroep toe op artikel 8 EVRM.
Dat de kinderen in Nederland zijn geworteld, de Turkse taal onvoldoende machtig zijn en als gevolg daarvan moeilijkheden zullen ondervinden bij terugkeer weegt volgens de Raad van State dus minder zwaar dan het restrictieve toelatingsbeleid.
Als mensen die hun hele leven lang in een land verbleven hebben geen recht toekomt op het recht op respect voor het prvéleven, wie kan zich daar dan wel met succes op beroepen?
Aangezien de ouders van deze kinderen nooit asiel hebben aangevraagd komen zij niet in aanmerking voor het Kinderpardon. Dit creëert een oneerlijke situatie. Kinderen die veel korter in Nederland hebben verbleven krijgen wel een verblijfsvergunning omdat hun ouders wel ooit een asielaanvraag hebben ingediend – die overigens afgewezen werd – terwijl de kinderen in het onderhavige geval geen verblijfsvergunning krijgen.
Ik hoop dat de Raad van State heel snel terug komt op deze uitspraak en deze langdurig in Nederland verblijvende minderjarige kinderen alsnog een rechtmatig verblijf krijgen. Overigens zal dit niet leiden tot veel verblijfsvergunningen aangezien het aantal gevallen gering is.
Zie voor de uitspraak van de Raad van State: https://www.raadvanstate.nl/uitspraken/zoeken-in-uitspraken/tekst-uitspraak.html?id=83442
In een recente uispraak heeft de Raad van State geoordeeld dat deze kinderen geen beroep toekomt op het in artikel 8 EVRM vervatte recht op respect voor het privéleven.
De zaak heeft betrekking op twee Turkse kinderen van 17 en 15 die in Nederland geboren en getogen zijn en Nederland nooit hebben verlaten. De IND wees hun aanvraag op basis van het privéleven (8 EVRM) af en verklaarde hun bezwaarschrif ongegrond. Daartegen zijn zij in beroep gegaan bij de bestuursrechter. De rechtbank nam het standpunt in dat de IND de aanvraag ten onrechte had afgewezen. De IND had rekening moeten houden met de worteling van de kinderen in Nederland en de moeilijkheden die zij zullen ondervinden bij terugkeer naar Turkije.
De IND heeft daartegen hoger beroep ingesteld. Met succes. De Raad van State vernietigt de uitspraak van de rechtbank en baseert dit op het onderstaande.
In het kader van artikel 8 EVRM dient de Staatssecretaris een ‘fair balance’ te vinden tussen het belang van de betrokken vreemdelingen enerzijds en het belang van de Nederlandse Staat bij het hanteren van een restrictief immigratiebeleid anderszijds. Alle relevante feiten en omstandigheden dienen daarbij betrokken te worden.
De Raad van State neemt het standpunt in dat de beslissing van de ouders om een gezin te starten en het gezinsleven voort te zetten terwijl zij weten dat hun verblijfsrechtelijke situatie onzeker is, in beginsel aan de minderjarige kinderen toegerekend kan worden. Slechts onder bijzondere omstandigheden komt deze kinderen een beroep toe op artikel 8 EVRM.
Dat de kinderen in Nederland zijn geworteld, de Turkse taal onvoldoende machtig zijn en als gevolg daarvan moeilijkheden zullen ondervinden bij terugkeer weegt volgens de Raad van State dus minder zwaar dan het restrictieve toelatingsbeleid.
Als mensen die hun hele leven lang in een land verbleven hebben geen recht toekomt op het recht op respect voor het prvéleven, wie kan zich daar dan wel met succes op beroepen?
Aangezien de ouders van deze kinderen nooit asiel hebben aangevraagd komen zij niet in aanmerking voor het Kinderpardon. Dit creëert een oneerlijke situatie. Kinderen die veel korter in Nederland hebben verbleven krijgen wel een verblijfsvergunning omdat hun ouders wel ooit een asielaanvraag hebben ingediend – die overigens afgewezen werd – terwijl de kinderen in het onderhavige geval geen verblijfsvergunning krijgen.
Ik hoop dat de Raad van State heel snel terug komt op deze uitspraak en deze langdurig in Nederland verblijvende minderjarige kinderen alsnog een rechtmatig verblijf krijgen. Overigens zal dit niet leiden tot veel verblijfsvergunningen aangezien het aantal gevallen gering is.
Zie voor de uitspraak van de Raad van State: https://www.raadvanstate.nl/uitspraken/zoeken-in-uitspraken/tekst-uitspraak.html?id=83442
Ik vraag me af of deze bijna volwassenen niet een verblijfsvergunning zouden moeten gaan aanvragen voor studie. Blijkbaar studeert de oudste al hier of wil gaan studeren en maakt zich zorgen over het niet in Turkije kunnen studeren omdat zijn of haar Turks niet goed genoeg is. Dat zou een oplossing zijn voor de komende jaren. En de kleinste misschien naar een internationale school in Istanbul? Er zit trouwens ook een Amerikaanse universiteit in een voorstad van Istanbul.
Als ik dit lees vraag ik me ook af waar de ouders mee bezig zijn geweest. Als je geen verblijf hebt en blijkbaar in 17 jaar ook niet hebt gekregen was het dan niet handig geweest om ten minste je kinderen voor te bereiden op een toekomst in het land van herkomst? Stuur ze dan op een taalschool. Mijn Turkse buurjochie zit ook ieder weekend op Turkse les en hij heeft wel een Nederlands paspoort.
Interessant artikel? Deel het eens met uw netwerk en help mee met het verspreiden van de bekendheid van dit blog. Er staan wellicht nog meer artikelen op dit weblog die u zullen boeien. Kijk gerust eens rond. Zelf graag wat willen plaatsen? Mail dan webmaster@vreemdelingenrecht.com In verband met geldwolven die denken geld te kunnen claimen op krantenartikelen die op een blog als deze worden geplaatst maar na meestal een dag voor de krantenlezers aan leeswaardigheid hebben ingeboet terwijl wij vreemdelingenrecht specialisten ze soms wel nog jaren gebruiken om er een kopie van te maken voor een zaak ga ik over tot het plaatsen van alleen het eerste stukje. Ja ik weet het: de kans dat u doorklikt is geringer dan wanneer het hele artikel hier staat en een kopie van het orgineel maken handig kan zijn voor uw zaak. Wilt u zelf wat overnemen van dit weblog. Dat mag. Zet er alleen even een link bij naar het desbetreffende artikel zodat mensen niet alleen dat wat u knipt en plakt kunnen lezen maar dat ook kunnen doen in de context.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten