London 2012: Sudan confirms three Olympic athletes have gone missing and are expected to seek asylum in Britain

Spokesman for Sudanese embassy in London said Al-Nazeer Abdul Gadir has already applied for asylum, while Sadam Hussein and Osman Yahya Omar are missing and expected to lodge their own claims soon.

Three Sudanese athletes who had been part of the country’s Olympic training squad are expected to seek political asylum in Britain.

A spokesman for the embassy in London said Al-Nazeer Abdul Gadir has already applied, while Sadam Hussein and Osman Yahya Omar are missing and expected to lodge their own claims soon.
It follows reports that an East African athlete had entered a police station in Leeds last week seeking asylum. All three runners had entered the country after being granted training squad visas to Britain
Ten Sudanese athletes – including Beijing 800m silver medalist Ismail Ahamed Ismail – had taken part in pre Games training camps at the University of Teesside
They were joined by a number of other athletes to help in preparations for the games.
Embassy spokesman Khalid Mustafa said that the men had hoped to qualify for the Olympics but had failed to achieve the necessary times in their events.
According to the United Nations refugee agency the UNHCR there were 25,455 asylum applications in the UK last year of which 790 were from Sudanese nationals.
Asylum applications peaked in 1993 during the civil war although the conflict in Darfur continues to destabilise the country which split in two in 2011 after the Christian and animist south voted for independence from the Muslim north.

Bron: http://www.independent.co.uk/news/uk/home-news/london-2012-sudan-confirms-three-olympic-athletes-have-gone-missing-and-are-expected-to-seek-asylum-in-britain-7987806.html


Law blog
Klik op +1 als u dit een interessant artikel vindt en Google zal het dan beter zichtbaar maken in de zoekresultaten.

Tweet

Europe sends gays seeking asylum back home

The argument that gays and lesbians can simply be sent back to the closet has continued to hold sway in many parts of Europe, according to researchers who have tracked cases in France, Belgium, Ireland, Poland, Denmark and elsewhere

By Emily Alpert

LOS ANGELES — As gays and lesbians facing repression at home have come knocking on European doors, pleading for asylum, they have often been assured they will be safe — if they stay home and stay in the closet.

In Hungary, a court weighing the case of a West African woman opined, "If she would not make her lesbianism public, she would not have to fear the consequences of her behavior," according to a Dutch study of European asylum practices last year.

Switzerland turned down an Iranian man, saying homosexuality was tolerated in Iran "when it is not publicly exposed in a way which could be offensive."

The British Supreme Court made headlines by rejecting that idea two years ago, likening requiring gays and lesbians to hide their identities to sending Anne Frank back to her Amsterdam attic.

The United Nations refugee agency flatly states that asylum seekers cannot be expected to change or hide their identity to avoid oppression, and that being forced to do so can itself be a form of persecution.

Yet the argument that gays and lesbians can simply be sent back to the closet has continued to hold sway in many parts of Europe, according to researchers who have tracked cases in France, Belgium, Ireland, Poland, Denmark and elsewhere.

In one recent case that sparked outrage in Germany, an Iranian woman was turned down for asylum and told she could live "unobtrusively" without any problem. Her story became infamous in Germany after she pleaded with a Nuremberg feminist organization for help.

Samira Ghorbani Danesh, 24, fled Iran nearly two years ago after dodging arrest at a Tehran party that was broken up by religious police who took her girlfriend away. Danesh hid elsewhere while police turned up at her home looking for her.

Iranian law says homosexual acts between women are to be punished with whippings and, after the fourth offense, death, though researchers and activists say it is unclear how often such executions are carried out.

Terrified that police or her father would punish her for being a lesbian, the Iranian woman fled to Turkey and ultimately arrived in Germany, where she sought asylum.

Her attorney, Gisela Seidler, argued that Danesh faced arrest and torture in her home country. But German immigration officials said the young woman could simply hide the fact that she was a lesbian and live safely in Iran.

Unhappy with the decision, Danesh spoke out about the case in German media, resulting in an outpouring of support from gay-rights groups but also added to her fear of returning.

"Now she is in even more danger," Seidler said earlier this year. "Her name is known all over the world."

German immigration officials said they could not discuss the case, explaining generally that "the decision to grant asylum always depends on the individual's personal story."

But Seidler later said that after the outcry over the case, authorities offered Danesh "subsidiary protection" in Germany, which falls short of being a refuge but allows her to stay in the country.

Now living in a Bayreuth shelter for women, Danesh has learned German and wants to get a job in real estate. She still doesn't know what happened to the woman she had loved in secret in Tehran.

Legal experts say that although the case is now closed for Danesh, the battle is still raging across Europe. Wrestling with another asylum case, the Netherlands recently asked the European Court of Justice to weigh in, posing the question, "Can aliens with a homosexual orientation be expected to conceal their sexual orientation from others in order to avoid persecution?"

The decision, expected sometime in the next year, would be binding on European Union countries.

Some refugee experts say requiring gays to be discreet is unfair. "You would never tell a Jew, 'Just take off your yarmulke,' or tell a political dissident to shut up," said James C. Hathaway, director of the Program in Refugee and Asylum Law at the University of Michigan.

But governments seem to fear that a blanket guarantee for gays in homophobic countries could lead to a flood of northbound refugees from Iran, Saudi Arabia or strictly religious African nations, scholars said.

With European governments increasingly embracing gay rights as many Middle Eastern and African countries crack down against them, the issue is now a dividing line, Hathaway said.

Granting asylum based on sexual orientation or gender identity that has stayed secret is a troubling idea for immigration authorities, said Neil Grungras, executive director of the Organization for Refuge, Asylum and Migration. His organization, based in San Francisco, has trained immigration workers not to rely on stereotypes.

"Their biggest fear is, 'How the heck do we know?' " Grungras said. "They think, 'If I can't tell someone is gay by the way he walks or his lisp, then how do I know? Anybody can lie to me.' "


Bron: http://seattletimes.nwsource.com/html/nationworld/2018805815_gayasylum30.html#.UBf0DXIJc7I.twitter



Law blog
Klik op +1 als u dit een interessant artikel vindt en Google zal het dan beter zichtbaar maken in de zoekresultaten.

Tweet

Media vatten clou van Somalische uitspraak Raad van State niet (+ uitspraak)

Volgens Nu.nl moet de minister het beleid inzake Somaliers herzien http://www.nu.nl/politiek/2871775/leers-moet-asielbeleid-somaliers-herzien.html maar dat is helemaal niet wat de uitspraak van de Raad van State betoogt. In deze uitspraak wordt aangegeven dat Nederland een landgebonden beleid heeft inzake Somalische asielzoekers waarbij vreemdelingen die kunnen aannemelijk maken dat ze niet onder de Somalische versie van Al Qaeda, Al Shabaab, kunnen leven in beginsel in aanmerking komen voor een verblijfsvergunning asiel. 

In de casus gaat het om een mevrouw die in Somalie onder Al Shabaab heeft geleefd. En haar asielrelaas is al eerder als ongeloofwaardig afgedaan. Nou roept ze echter dat ze vreest dat Al Shabaab achter haar aan gaat zitten omdat ze 33 maanden in Nederland is geweest en daardoor te verwesterd is geraakt. Op dit punt is de IND niet ingegaan en dus zegt de Raad van State dat daarom de IND zijn huiswerk over moet doen en een nieuwe beslissing moet slaan maar dat dat niet automtische betekent dat mevrouw asiel krijgt

"Hoewel het enkele verblijf van de vreemdeling in Nederland niet hoeft te betekenen dat zij dermate is verwesterd dat niet langer van haar kan worden verwacht zich te kunnen handhaven onder Al Shabaab, is de Afdeling - anders dan de minister - van oordeel dat uit voormelde rechtsoverweging voortvloeit dat dit aspect wel bij de beoordeling dient te worden betrokken. Door in dit verband uitsluitend van belang te achten dat de vreemdeling zich van januari tot mei 2009 onder Al Shabaab heeft kunnen handhaven, heeft de minister voormeld aspect onvoldoende bij de beoordeling betrokken." 

De media en Twitter draven echter veel  te veel door met conclusies dat er sprake is van een opdracht tot beleidswijzinging of dat alle Somaliers mogen blijven.De Telegraaf brengt het wat genuanceerder en vat in feite de hele ontwikkeling rond Somalie samen: http://www.telegraaf.nl/binnenland/12660826/___Leers_moet_beleid_aanpassen___.html

------------------------------------------------------------------


Uitspraken

zaaknummer 201200969/1/V2
datum van uitspraak dinsdag 31 juli 2012
tegen de minister voor Immigratie, Integratie en Asiel

2.1.2. Naar aanleiding van het arrest van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (hierna: EHRM) van 28 juni 2011 in de zaken nrs. 8319/07 en 11449/07, Sufi en Elmi tegen het Verenigd Koninkrijk (www.echr.coe.int/echr en JV 2011/332) heeft de minister bij Besluit van 22 september 2011, nummer WBV 2011/13, houdende wijziging van de Vreemdelingencirculaire 2000 (hierna: WBV 2011/13) het landgebonden asielbeleid voor Somalië aangepast.

In het landgebonden asielbeleid staat thans over de algehele veiligheidssituatie in Centraal- en Zuid-Somalië (met uitzondering van Mogadishu), vermeld dat, voor zover thans van belang, vreemdelingen die aannemelijk maken dat zij zich niet kunnen handhaven onder de regels van Al Shabaab - waarbij de vraag of een vreemdeling al dan niet recent vertrokken is of ervaring heeft met het leven onder Al Shabaab een belangrijke rol speelt - in beginsel in aanmerking komen voor een verblijfsvergunning asiel op grond van artikel 29, eerste lid, aanhef en onder b, van de Vreemdelingenwet 2000 (hierna: Vw 2000). Dit geldt ook voor personen die afkomstig zijn uit een gebied dat niet onder controle staat van Al Shabaab, maar dit gebied uitsluitend kunnen bereiken via het gebied dat onder controle staat van Al Shabaab, aldus het WBV 2011/13.

2.1.3. Nu niet in geschil is dat de vreemdeling afkomstig is uit Balad, gelegen in de provincie Middle Shabelle in Zuid-Somalië, valt zij binnen de reikwijdte van voormelde passage uit het WBV 2011/13 en is in zoverre sprake van een voor haar relevante wijziging van het recht, zodat aanleiding bestaat het besluit van 19 december 2011 in zoverre te toetsen als ware het een eerste afwijzing. De voorzieningenrechter is op dit punt terecht tot hetzelfde oordeel gekomen.

2.2. De voorzieningenrechter heeft overwogen dat de minister zich op het standpunt heeft mogen stellen dat de vreemdeling niet aannemelijk heeft gemaakt dat zij zich bij terugkeer niet kan handhaven onder de regels van Al Shabaab. Daartoe heeft hij overwogen dat de minister van belang heeft mogen achten dat de vreemdeling recent uit Somalië is vertrokken en ervaring heeft gehad met het leven onder Al Shabaab, nu Al Shabaab sinds januari 2009 het gebied waaruit zij afkomstig is in handen heeft en zij in mei 2009 uit dit gebied naar Nederland is vertrokken. Over haar betoog dat zij in Nederland is verwesterd en daarom niet kan terugkeren naar Somalië heeft de minister zich op het standpunt mogen stellen dat zij met de komst van Al Shabaab weliswaar niet op dezelfde manier kon leven als daarvoor, maar dat dit niet betekent dat zij zich in Somalië niet zou kunnen handhaven. In dat verband heeft de minister mede van belang mogen achten dat in rechte is komen vast te staan dat de door haar gestelde problemen met Al Shabaab ongeloofwaardig zijn, aldus de voorzieningenrechter.

2.3. De vreemdeling klaagt in grief 1 dat de voorzieningenrechter ten onrechte heeft overwogen als hiervoor onder 2.2. weergegeven. Zij betoogt hiertoe dat de voorzieningenrechter de bewijslast onjuist heeft verdeeld, nu uit het arrest van het EHRM van 28 juni 2011 blijkt dat deze op de minister rust, zowel wat betreft het aannemelijk maken van recente ervaring met het leven onder Al Shabaab als wat betreft het aannemelijk maken dat deze ervaring voldoende is om de negatieve aandacht van Al Shabaab bij terugkeer te kunnen ontwijken. De vreemdeling stelt dat de minister dit laatste niet voldoende aannemelijk heeft gemaakt, omdat haar verblijf van drie maanden in een door Al Shabaab gecontroleerd gebied te kort was om zich in voldoende mate aan de daarbij behorende leefwijze te kunnen aanpassen. Deze korte periode weegt bovendien niet op tegen haar verblijf van 33 maanden in Nederland, gedurende welke periode zij is verwesterd. Voorts stelt zij dat zij juist door Al Shabaab na drie maanden uit Somalië is vertrokken, omdat het leven onmogelijk was geworden. Het feit dat zij verwesterd is, is niet te verhullen omdat het niet slechts een levensstijl, maar ook een accent, een houding en een blik in de ogen omvat. Ten slotte heeft de voorzieningenrechter miskend dat haar ervaring onder Al Shabaab, 33 maanden geleden, niet als recent kan worden aangemerkt, aldus de vreemdeling.

2.3.1. Ter zitting bij de Afdeling heeft de minister toegelicht dat de vraag of een vreemdeling ervaring heeft met het leven onder Al Shabaab, wordt beantwoord aan de hand van diens verklaringen daaromtrent. Daarbij geldt evenwel dat die ervaring wordt verondersteld als het gebied van herkomst van de desbetreffende vreemdeling volgens informatie uit algemene bron op het relevante tijdstip onder controle stond van Al Shabaab. De minister gaat er voorts in de praktijk van uit dat een vreemdeling, die tenminste drie maanden ervaring heeft gehad met het leven onder Al Shabaab, zich daar in beginsel opnieuw moet kunnen handhaven. Deze termijn is een richtpunt, aldus de minister. De vraag of een vreemdeling inderdaad geacht kan worden zich onder Al Shabaab te handhaven dient te worden beantwoord aan de hand van de individuele feiten en omstandigheden. Bij die beoordeling is van belang of geloofwaardig is bevonden dat een vreemdeling eerder problemen heeft ondervonden van de zijde van Al Shabaab. Desgevraagd heeft de minister benadrukt dat het tijdsverloop sinds het vertrek van een vreemdeling uit Somalië en eventuele verwestersing van diens gedrag door verblijf in een westers land daarentegen geen rol spelen bij die beoordeling.

2.3.2. Ingevolge artikel 31, eerste lid, van de Vw 2000 wordt een aanvraag tot het verlenen van een verblijfsvergunning voor bepaalde tijd als bedoeld in artikel 28 afgewezen, indien een vreemdeling niet aannemelijk heeft gemaakt dat zijn aanvraag is gegrond op omstandigheden die, hetzij op zichzelf, hetzij in verband met andere feiten, een rechtsgrond voor verlening vormen.

Anders dan de vreemdeling betoogt, kan uit de overwegingen van het EHRM in het arrest van 28 juni 2011 niet in algemene zin een conclusie over de verdeling van de bewijslast worden getrokken, die ertoe noopt dat in dit geval de bewijslast niet ingevolge artikel 31, eerste lid, van de Vw 2000 op de vreemdeling rust.

2.3.3. Niet in geschil is dat het gebied waaruit de vreemdeling afkomstig is, sinds januari 2009 onder controle staat van Al Shabaab en dat de vreemdeling op 1 mei 2009 uit dit gebied is vertrokken, zodat zij ruim drie maanden onder Al Shabaab heeft geleefd. Voorts is met voormelde uitspraak van de Afdeling van 9 november 2010 in rechte komen vast te staan dat de verklaringen van de vreemdeling over de problemen die zij van de zijde van Al Shabaab heeft ondervonden, ongeloofwaardig zijn. Aan het betoog van de vreemdeling dat zij juist door deze problemen al na drie maanden na de komst van Al Shabaab uit Somalië is vertrokken, komt derhalve geen betekenis toe.

Over de vraag of de vreemdeling zich bij terugkeer naar Somalië opnieuw onder Al Shabaab zal kunnen handhaven, wordt het volgende overwogen. Zoals de Afdeling eerder heeft overwogen (uitspraak van 24 januari 2012 in zaak nr. 201103378/1/V2), is de enkele stelling van een vreemdeling dat hij bij terugkeer wegens langdurige afwezigheid in de negatieve aandacht van Al Shabaab zal komen te staan, niet voldoende om een reëel risico op een met artikel 3 van het Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden strijdige behandeling aan te nemen. In dit geval heeft de vreemdeling evenwel betoogd dat zij gedurende haar verblijf in Nederland is verwesterd en zij om die reden niet kan worden geacht zich opnieuw te kunnen handhaven onder Al Shabaab. Het EHRM heeft in rechtsoverweging 275 van het arrest van 28 juni 2011 overwogen dat Somaliërs die moeten reizen door of terugkeren naar door Al Shabaab gecontroleerd gebied, een groter risico lopen onder de aandacht van Al Shabaab te komen als zij zo lang uit het land zijn weggeweest dat zij verwesterd zijn. Hoewel het enkele verblijf van de vreemdeling in Nederland niet hoeft te betekenen dat zij dermate is verwesterd dat niet langer van haar kan worden verwacht zich te kunnen handhaven onder Al Shabaab, is de Afdeling - anders dan de minister - van oordeel dat uit voormelde rechtsoverweging voortvloeit dat dit aspect wel bij de beoordeling dient te worden betrokken. Door in dit verband uitsluitend van belang te achten dat de vreemdeling zich van januari tot mei 2009 onder Al Shabaab heeft kunnen handhaven, heeft de minister voormeld aspect onvoldoende bij de beoordeling betrokken.

Bron: http://www.raadvanstate.nl/uitspraken/zoeken_in_uitspraken/zoekresultaat/Default.asp?verdict_id=1r6in1dwsGg%3D

P.S. Dank taalpolitie. Ik heb direct de hinderlijke fouten er uitgehaald.




Law blog
Klik op +1 als u dit een interessant artikel vindt en Google zal het dan beter zichtbaar maken in de zoekresultaten.

Tweet

Kan je een politiek vluchteling zijn omdat je niet politiek actief wilt zijn? (Engelse uitspraak)

Enige weken geleden boog het hoogste Engelse gerechtshof zich over de vraag of iemand gevaar kon lopen bij terugkeer naar Zimbabwe omdat hij niet actief mee wilde doen in de pro-president activiteiten daar. Het werd een dagenlange zitting die kon worden gevolgd op internet en waar de centrale vraag was waartegen nou het Vluchtelingenverdrag bescherming biedt.

Asylum seekers should not have to feign political beliefs, court rules

Extradition appeal by home secretary dismissed because of campaign of persecution against political neutrals in Zimbabwe

Supporters of Zimbabwe's ruling party Zanu-PF. Photograph: Alexander Joe/AFP/Getty Images

Owen Bowcott, legal affairs correspondent 

 

Asylum seekers should not be expected or required to lie about their political beliefs, the supreme court has ruled in a decision likely to make it more difficult to deport asylum seekers to Zimbabwe.

In a unanimous judgment the court dismissed an appeal by the home secretary, citing a campaign of persecution by "undisciplined militias" against those who do not profess active support for president Mugabe's Zanu-PF party.

The complex ruling by seven justices says that the right not to hold political opinions should be protected by the 1951 Refugee Convention in the same way as the right to hold religious views or other beliefs. In a truly democratic society, Lord Dyson explained, individuals should be free not to hold opinions.

The Home Office had attempted to deport several asylum seekers, identified by the court only as RT and KM, to Zimbabwe on the grounds that they would not be in danger if returned. They had not been members of the opposition Movement for Democratic Change or active opponents of the government.

The Immigration and Asylum Tribiunal's country guidance for Zimbabwe, the court noted, acknowledges there is a "campaign of persecution perpetrated by undisciplined militias who have delivered a quite astonishingly brutal wave of violence to whole communities thought to bear responsibility for the 'wrong' outcome of the March 2008 election".

Anyone who cannot demonstrate positive support for Zanu-PF or alignment with the regime is at risk. "The means used to establish loyalty include requiring the production of a Zanu-PF card or the singing of the latest Zanu-PF campaign songs. Inability to do these is taken as evidence of disloyalty and therefore support for the opposition," the court accepted.

In its judgment, the supreme court said: "There are no hierarchies of protection amongst the Refugee Convention reasons for persecution. Thus the Convention [to which the UK is signatory] affords no less protection to the right to express political opinion openly than it does to the right to live openly as a homosexual.

"... The right to freedom of thought, opinion and expression protects non-believers as well as believers and extends to the freedom not to hold and not to have to express opinions.

"There is no basis in principle for treating the right to hold and not to hold political beliefs differently from religious ones. There can also be no distinction between a person who is a committed political neutral and one who has given no thought to political matters.

"... Persecution on the grounds of imputed opinion will occur [in Zimbabwe] if a declared political neutral is treated by the regime as a supporter of its opponents and persecuted on that account."

Expanding on the principle, Lord Dyson noted: "It can therefore be seen that under both international and European human rights law, the right to freedom of thought, opinion and expression protects non-believers as well as believers and extends to the freedom not to hold and not to express opinions...

"It is the badge of a truly democratic society that individuals should be free not to hold opinions. They should not be required to hold any particular religious or political beliefs. This is as important as the freedom to hold and (within certain defined limits) to express such beliefs as they do hold.

"One of the hallmarks of totalitarian regimes is their insistence on controlling people's thoughts as well as their behaviour.George Orwell captured the point brilliantly by his creation of the sinister 'Thought Police' in his novel 1984. The idea 'if you are not with us, you are against us' pervades the thinking of dictators."

Responding to the decision, a Home Office spokesperson said: "We are disappointed at the outcome of this appeal. We are still considering the full implications of the judgment but we will continue to consider each asylum claim on its own merits.

"We remain committed to granting asylum to those who need it and ensuring that those who do not return to their own country."

Bron: http://m.guardian.co.uk/ms/p/gnm/op/view.m?id=15&gid=/law/2012/jul/25/asylum-seekers-political-beliefs&cat=law#.UA_qeei3wt8.twitter

Supreme Court says no lies to achieve safety

By Colin Yeo On 25 July 2012 · 2 Comments · In Asylum, Cases, Supreme Court

In the case of RT (Zimbabwe) v Secretary of State for the Home Department [2012] UKSC 38 the Supreme Court has today held that asylum seekers cannot be expected to lie or dissemble in order to achieve safety in their own country. This principle applies equally to a committed political activist and to a person with no politician convictions: neither can be expected to lie. Judgment here, press summary here.
The leading judgment is delivered by Lord Dyson. The observes at paragraph 36 that established international law protects the right to hold opinions and not to do so as well:

Under both international and European human rights law, the right to freedom of thought, opinion and expression protects non-believers as well as believers and extends to the freedom not to hold and not to have to express opinions. The rights to freedom of thought, opinion and expression are proclaimed by articles 18 and 19 of the Universal Declaration of Human Rights 1948. As Lord Hope said in HJ (Iran) at para 15: “The guarantees in the Universal Declaration are fundamental to a proper understanding of the Convention”.

He goes on at paragraph 36:

I can see no basis in principle for treating the right to hold and not to hold political beliefs differently. Article 10 of the ECHR provides that everyone has the right to freedom of expression and that this right “shall include freedom to hold opinions”. That must include the freedom not to hold opinions. As Professor Barendt puts it in Freedom of Speech, OUP, 2005 (2nd ed), p 94:

“The right not to speak, or negative freedom of speech, is closely linked with freedom of belief and conscience and with underlying rights to human dignity, which would be seriously compromised by a legal requirement to enunciate opinions which are not in truth held by the individual.”

Lord Dyson observes that one of the hallmarks of totalitarian regimes is their insistence on controlling people’s thoughts as well as their behaviour and he goes on to use Orwell’s 1984 as an example.
Lastly, the Secretary of State’s attempt to draw a distinction between core and peripheral aspects of rights was again comprehensively rejected, as it was earlier in the Court of Appeal:

There is no support in any of the human rights jurisprudence for a distinction between the conscientious non-believer and the indifferent non- believer, any more than there is support for a distinction between the zealous believer and the marginally committed believer. All are equally entitled to human rights protection and to protection against persecution under the Convention. None of them forfeits these rights because he will feel compelled to lie in order to avoid persecution.

The Supreme Court’s judgment was on appeal by the Home Office from the earlier Court of Appeal judgment of the same name at citation [2010] EWCA Civ 1285. The litigation arises from the Country Guidance case of RN (Zimbabwe) [2008] UKAIT 00083, in which the immigration tribunal held that, in the febrile atmosphere before and following the 2008 elections, any Zimbabwean returned from the UK would have a well founded fear of persecution unless he or she could prove loyalty to the ZANU-PF party. That guidance case was subsequently replaced by EM (Zimbabwe) [2011] UKUT 98 (IAC), which was markedly less generous to asylum claimants and rendered the judicial learning in the present case rather redundant. Only a few weeks ago, though, EM (Zimbabwe) was overturned in the Court of Appeal. As previously discussed on the blog (and now confirmed by the Supreme Court at paragraphs 2 and 3 of the RT judgment), that means that we are back to the guidance in RN (Zimbabwe) and the Supreme Court’s judgment is therefore of practical as well as legal significance. Almost no asylum seekers from Zimbabwe will be returnable under this ruling.

Bron: http://www.freemovement.org.uk/2012/07/25/supreme-court-says-no-lies-to-achieve-safety/

Voor ons Nederlanders is deze uitspraak op Raad van State niveau interessant omdat het ook behandelt in hoeverre iemand onder het maaiveld moet blijven om veilig te zijn. De uitspraak staat hier: http://www.supremecourt.gov.uk/docs/UKSC_2011_0011_Judgment.pdf



Law blog
Klik op +1 als u dit een interessant artikel vindt en Google zal het dan beter zichtbaar maken in de zoekresultaten.

Tweet

Migration studies welcomes articles

Migration Studies, a brand new journal dedicated to advancing our understanding of human migration in all its manifestations, is now welcoming article submissions.

If your work is methodological, comparative or theoretical in scope and likely to make a difference in the field, submit it now!


Click here for more information:

http://www.oxfordjournals.org/our_journals/migration/migration_studies_launch.html






Law blog
Klik op +1 als u dit een interessant artikel vindt en Google zal het dan beter zichtbaar maken in de zoekresultaten.

Tweet

Verlengingsbesluit fout en verweerder krijgt uitbrander van rechtbank (uitspraak)

LJN: BX2884, Rechtbank 's-Gravenhage, AWB 12/18827 (vervolgberoep) en AWB 12/19726 (verlengingsbesluit)
Datum uitspraak: 28-06-2012
Datum publicatie: 30-07-2012
Rechtsgebied: Vreemdelingen
Soort procedure: Eerste aanleg - enkelvoudig
Inhoudsindicatie:
Telling termijn voor verlengingsbesluit verkeerd Voor wat betreft het beroep tegen het verlengingsbesluit overweegt de rechtbank het volgende. De vraag die hier voorligt, is of de bewaring rechtsgeldig is verlengd. De rechtbank stelt vast dat de termijn van 6 x 30 dagen op 5 juni 2012 verstreek. Voorts staat vast dat op 29 mei 2012 een verlengingsbesluit is uitgereikt, waarin staat dat de termijn van de bewaring met ingang van 10 juni 2012 wordt verlengd. Dit betekent dat er na 5 juni 2012 geen grondslag voor de bewaring was. Dat het verlengingsbesluit wel voor 5 juni 2012 is uitgereikt, maakt dat niet anders, omdat het toen nog niet was ingegaan. De rechtbank volgt verweerder niet in zijn stelling dat, evenals in de uitspraak van deze rechtbank en zittingsplaats van 6 juni 2012 met nummer AWB 12/16219, sprake is van een kennelijke verschrijving. Er is sprake van een vergissing omdat er maanden zijn geteld in plaats van dagen. Uit het besluit kan echter niet worden afgeleid dat wel is bedoeld om na ommekomst van 6 x 30 dagen te verlengen. De rechtbank is van oordeel dat deze misslag niet verschoonbaar is. Daarbij is van belang dat het voorgaande al vaker is gebeurd en dat verweerder desondanks wederom dezelfde fout heeft gemaakt. Het ontbreken van een grondslag maakt de bewaring onrechtmatig met ingang van 6 juni 2012. Het beroep tegen het verlengingsbesluit is gegrond.

Bron: rechtspraak.nl




Law blog
Klik op +1 als u dit een interessant artikel vindt en Google zal het dan beter zichtbaar maken in de zoekresultaten.

Tweet

Zicht op uitzetting naar Marokko (uitspraak)

LJN: BX2914, Rechtbank 's-Gravenhage , 12/21328 en 12/22089
Datum uitspraak: 24-07-2012
Datum publicatie: 27-07-2012
Rechtsgebied: Vreemdelingen
Soort procedure: Eerste aanleg - enkelvoudig
Inhoudsindicatie: Ter zitting heeft verweerder toegelicht dat sinds het begin van 2012 tot halverwege de maand juli 65 personen gedwongen zijn uitgezet naar Marokko, van wie 20 ongedocumenteerde personen op basis van een laissez passer. Daarnaast is verweerder bekend dat ook na zeer langdurig onderzoek door de Marokkaanse autoriteiten nog laissez passers worden afgegeven en dat in de regel bij volledige medewerking door de vreemdeling een laissez passer sneller wordt afgegeven. Gelet hierop voldoende zicht op uitzetting.



Bron: rechtspraak.nl



Law blog
Klik op +1 als u dit een interessant artikel vindt en Google zal het dan beter zichtbaar maken in de zoekresultaten.

Tweet

Verblijfsrecht om voor kind van tot levenslang veroordeelde man te zorgen

De Turkse vrouw van een man die in 1984 in Nederland tot een levenslange gevangenisstraf werd veroordeeld, moet een verblijfsrecht krijgen. Dat oordeelde de vreemdelingenrechter donderdag. De vrouw krijgt het verblijfsrecht om voor het minderjarige kind van het stel te kunnen zorgen.

De minister van Immigratie en Asiel had de vrouw een vergunning geweigerd, waarop ze naar de rechter stapte.

De vrouw, die illegaal in Nederland verbleef, heeft sinds 1999 een relatie met de levenslang gestrafte man. Ze bezochten elkaar in de gevangenis en kliniek waar de man verblijft. In 2004 werd hun kind geboren en in 2007 zijn de man en vrouw getrouwd. Omdat de man de Nederlandse nationaliteit heeft, heeft het kind deze ook. De vrouw zorgt voor het kind en woont bij familie in Nederland. De vrouw en het kind zien de man regelmatig in de kliniek waar de man momenteel verblijft.

De rechter oordeelde dat het weigeren van een verblijfsrecht aan de moeder in strijd is met de Europese regelgeving. Aangezien het kind een burger van de Europese Unie is, heeft hij het recht om in de Europese Unie te wonen. Dit is één van de belangrijkste rechten van burgers van de Europese Unie. Als de moeder geen verblijfsrecht zou krijgen, wordt het kind feitelijk gedwongen om samen met zijn moeder de Europese Unie te verlaten. De vader kan vanwege zijn levenslange gevangenisstraf niet voor het kind zorgen.

Een eventuele plaatsing van het kind in een pleeggezin of de overname van de zorg door maatschappelijke instellingen zou in deze volgens de rechter (zeer) uitzonderlijke situatie structureel van aard zijn. Dat wilde de rechter niet en daarom moet de moeder in staat worden gesteld om voor haar kind te zorgen en een verblijfsrecht krijgen.

Uitspraken: BX2769

Bron: rechtspraak.nl

Deze uitspraak is al behandeld op dit weblog maar dit is het officiele  persbericht van de rechtbank.

Law blog
Klik op +1 als u dit een interessant artikel vindt en Google zal het dan beter zichtbaar maken in de zoekresultaten.

Tweet

Israel confronts a flood of African refugees

TEL AVIV — Walk through Levinsky Park near the central bus station here and you might think you were in another country. African men, and some women, occupy every inch of a low stone bench in the brutal sun. Blankets are stashed in the branches of a eucalyptus tree, to be retrieved at nightfall. For block after block of this seedy South Tel Aviv neighborhood, with trash spilling out of dumpsters and peddlers hawking batteries and blue jeans from sidewalk mats, nearly every person is African, mostly from Eritrea and Sudan.

Israel, as government officials here like to point out, is the only first-world country that you can walk to from Africa. This geographic reality has produced a flood — 60,000 in the last seven years — of refugees who make their way first to Egypt and then through the Sinai desert to Israel’s southern border. Even as a share of the population in this country of nearly 8 million, that figure is low compared to the number of illegal immigrants in the United States.
But the velocity of the refugee flow — from under 3,000 in 2006 to 15,000 annually in 2010 and 2011 — and the concentrations of the African population in this city and just a few other areas have created a serious social problem for a country that already has more than its share of troubles.
Israel faces a demographic threat to the Jewish state from its fast-growing Arab population, even without a deluge of African refugees with no religious ties or political loyalties to the country. Prime Minister Benjamin Netanyahu has warned that “60,000 infiltrators are liable to become 600,000 and lead to the eradication of Israel as a Jewish and democratic state.”
Infiltrators is an unsettling word but mild compared to others’ rhetoric. Knesset member Miri Regev of Netanyahu’s Likud Party termed the Africans a “cancer in our body” — and, although she later apologized, a poll found 52 percent of Jewish Israelis agreeing with that ugly sentiment. After rapes blamed on Africans, riots broke out here in May, with firebombs thrown at buildings where migrants live, and shops vandalized.
An unacceptable response anywhere, but one that is particularly troubling in a country founded as a haven for refugees from the Holocaust. It is an uncomfortable irony that synagogues in the United States post “Save Darfur” banners to protest genocide in western Sudan while the Israeli government figures out how to deal with Sudanese “infiltrators,” including those from Darfur. It is unsettling to hear Israeli officials describe a massive detention facility in the Negev desert that, under a new amendment to the “Prevention of Infiltration” law, could hold those crossing the border illegally for three years.
One small slice of the problem, involving about 1,000 refugees from South Sudan, is being solved now that the United Nations High Commissioner for Refugees has determined that it is safe to return them to the newly independent country.
Israel’s government contends that nearly all the remaining refugees are motivated by economics rather than fear of persecution, which would entitle them to asylum status. Yet it has failed to put in place an adequate mechanism for determining asylum claims.
The “temporary group protection” granted to Sudanese and Eritreans does not allow for such individual determinations. While the refugees cannot be deported as long as their countries are deemed unsafe for repatriation, they also cannot legally work. Meanwhile, the government is taking steps to make remaining as unattractive as possible, with a proposed law preventing refugees from sending money back home.
“I know that we have become like a burden because the country is very small,” Tekle Ghebvehiwot, a 31-year-old Eritrean who arrived here in 2007, told me in his small grocery shop, its shelves stocked with lentils and spices. “But we are real refugee people who need real help, and we are not looking for anything but this country to help us until the situation back home becomes less dangerous.”
Equally compelling is the plight of the original neighborhood residents, mostly poor immigrants themselves, Russian and North African Jews, who complain of refugees defecating in their yards and of being afraid to venture out after dark. “Basically, we feel like refugees in our own houses,” said Shlomo Maslawy, a Tel Aviv City Council member who represents the neighborhood.
“You shall love the stranger, for you yourselves were once strangers in the land of Egypt,” the Torah teaches. Israel cannot reasonably be expected to absorb every refugee. But it is also falling woefully short of observing that biblical command.
Ruth Marcus is a columnist and editorial writer for The Washington Post. Email her at ruthmarcus@washpost.com

Bron: http://www.pottsmerc.com/article/20120730/OPINION03/120739994/israel-confronts-a-flood-of-african-refugees&pager=2


Law blog
Klik op +1 als u dit een interessant artikel vindt en Google zal het dan beter zichtbaar maken in de zoekresultaten.

Tweet

Syrian Refugees Are Stung by a Hostile Reception in Iraq

QAIM, Iraq — Muhammed Muafak decided he had had enough when Syrian Army mortar shells struck near his house while his family was having the iftar meal to end the daily Ramadan fast. He packed up his 10-member household in Bukamal, the Syrian border town where they lived, and fled here to this Iraqi border town.

He expected a warm welcome. After all, his country had taken in 1.2 million Iraqis during their recent war, far more than any of Iraq’s other neighbors, and had allowed them to work, send their children to public schools and receive state medical care.

Instead, Mr. Muafak found himself and his family locked up in a school under guard with several hundred other Syrians, forbidden to leave to visit relatives in Iraq or to do anything else.

“We wish to go back to Syria and die there instead of living here in this prison,” said Abdul Hay Majeed, another Syrian held in a school building, along with 11 family members. Mr. Majeed was refused permission for that either, he and other refugees said.

Alone among Syria’s Muslim neighbors, Iraq is resisting receiving refugees from the conflict, and is making those who do arrive anything but comfortable. Baghdad is worried about the fighters of a newly resurgent Al Qaeda flowing both ways across the border, and about the Sunni opponents of the two governments making common cause.

The Shiite-dominated government of Prime Minister Nuri Kamal al-Maliki in Iraq, while officially neutral, has been supportive of President Bashar al-Assad of Syria, whose ruling Alawite sect is an offshoot of Shiite Islam. Last week, for instance, Iraq abstained from supporting a resolution by the Arab League calling for Mr. Assad to step down, calling it unwarranted interference in Syria’s internal affairs.

Though Syrians have been fleeing the unrest in their country for months, Iraq did not open its borders to refugees until last week, after protests from the Sunni tribes in Anbar Province. The Bukamal border crossing, near this city, is the most problematic one for Iraq, with the Syrian side now under the control of opposition forces.

The restrictions Baghdad has imposed on refugees proved so severe that on Friday, representatives of the Anbar tribes and hundreds of followers took to the streets in the 125-degree midday heat to protest the treatment of the newly arriving Syrians, many of whom have family and tribal connections with Iraqis here.

“We can’t even go see them,” said Mohamed Hassan, an Iraqi sheik who took part in the protest. Like many others, Mr. Hassan complained that the refugees were being treated like criminals, kept under military guard in 11 school buildings and one mosque and denied any visitors or permission to leave the centers.

“We want to welcome them in our homes,” Mr. Hassan said. “We want to offer them food and a good place to stay, just as they did for us when we were in Syria.” Another protester shouted, “We will sleep in the street and let them stay inside our houses — why are you scared to let them out?”

Officially, the United Nations high commissioner for refugees, António Guterres, has thanked all of Syria’s Muslim neighbors, including Iraq, for taking in refugees. The agency has registered 120,000 Syrian refugees but acknowledges that there are probably many more. Iraq, the country with the longest Syrian border, has received the fewest, just 8,445 in the United Nations count. Jordan says it has already taken in 140,000, and Turkey has registered 88,000 by the United Nation’s reckoning.

“I am extremely grateful Jordan, Lebanon, Iraq and Turkey have maintained open borders,” Mr. Guterres said.

In Qaim, United Nations workers said refugees were being treated properly, but that only those who have Iraqi passports or visas were being allowed to leave the school. “I can only assume that some of the Syrians are distraught, suspicious and do not understand why they are asked to stay in the school as compared to the others, who have passports and can thus go to family and friends,” one United Nations official in Qaim wrote in an e-mail to the refugee commissioner’s headquarters in Geneva, a copy of which was obtained by The New York Times with the sender’s name deleted.

On Wednesday, the first day after the Iraqis opened the border, about 800 Syrians crossed over here, but the following day only 60 did so, apparently because the Syrian rebel forces on the other side began warning people of the unpleasant reception awaiting them, Iraqi officials said.

The contrast with the situation during the war in Iraq is stark. Syria took in more Iraqis than any other neighbor, and was more hospitable than Jordan, which imposed tight restrictions on its 750,000 refugees’ freedom to work and use public services. Most of the Iraqis who took refuge in Syria have returned by now, although the United Nations counts 88,000 still in the country, most of them in Damascus.

The differences have everything to do with the changing fortunes of the two neighbors. In the height of the Iraq war, Mr. Assad had firm control of his country, and an interest in destabilizing Iraq and undercutting its American allies. Syria routinely helped Al Qaeda to infiltrate fighters and suicide bombers into Iraq.

Now, American troops have left Iraq, and Al Qaeda has switched sides, taking up arms against the Assad government.

“Everyone knows that the Iraqis who are returning are wanted people and bad people,” said Sheik Salman Musleh, who heads a center in Qaim that tries to help arriving Syrians. “The Syrians are families, and we want to take care of them; they will not affect the security situation in Iraq. We need to give them what they deserve, the way they supported us during our crises.”

Mr. Musleh said Iraqi volunteers had sent truckloads of supplies for the refugees in Qaim, but Iraqi officials had stopped them from being delivered.

Majeed Khalil, 48, came from Syria with his wife and 13 other family members the day the border opened. Since his wife was an Iraqi citizen, he expected to enter freely, but the Iraqi authorities allowed only her to leave custody; he and the children remain in a school building under guard.

“If they don’t want us here, they should let us go back to our country,” said Thafir Khalel, who came Thursday. “It’s better to die there than be humiliated here.”

Iraqi officials visiting the refugees were stung by their criticism. “We were not ready to receive this number of Syrian brothers,” said Dindar Najman, the Iraqi minister in charge of refugee affairs, after a visit to Qaim on Friday. “We promise them that we will prepare good places for them soon.”

The Iraqi finance minister, Rafi al Esawi, also visited here on Friday, and said the government was surprised by the requests from refugees to visit Iraqi relatives and, in many cases, to return to Syria. “We will return to Baghdad and study this matter,” Mr. Esawi said. “All the security and services ministries will discuss and decide who will stay and who will leave the centers.”

Duraid Adnan reported from Qaim, and Rod Nordland from Cairo.

Bron: http://www.nytimes.com/2012/07/30/world/middleeast/syrian-refugees-stung-by-hostile-reception-in-iraq.html?pagewanted=all


Law blog
Klik op +1 als u dit een interessant artikel vindt en Google zal het dan beter zichtbaar maken in de zoekresultaten.

Tweet

‘Je kunt kip of vis invriezen, maar niet een mensenleven’

Voor het AZC van Heerlen is sinds vrijdag een klein tentenkamp opgericht door 15 Syrische vluchtelingen. Vijf van hen zijn bovendien in hongerstaking gegaan om hun benarde situatie te onderstrepen. Annas Alassiri (28) uit Damascus is woordvoerder van de groep en doet zijn verhaal in uitstekend Engels.
Door Janneke Prins
‘We staan op een wachtlijst van de IND. Sommigen van ons staan daar vier maanden op, anderen al bijna anderhalf jaar. De wachtlijst betekent dat we nog te horen krijgen of we wel of geen asielaanvraag mogen doen. Wij willen met onze actie drie punten naar voren brengen.’
We willen antwoord
‘Ten eerste willen we antwoord van de IND, ofwel een positief ofwel een negatief advies. We willen weten waar we aan toe zijn, want er zijn vluchtelingen die hier al jaren leven zonder recht op werk, studie, privacy. Zo kun je niet leven, je kunt geen vriendschappen opbouwen, je kunt niet trouwen. Want een mens kan niet alleen leven op voedsel en water.
Ten tweede is er verwarring gezaaid, of noem het rustig leugens verspreid, door de IND. Er is ons gezegd dat onze dossiers bevroren zijn. Dat betekent dat alle dossiers van Syrische vluchtelingen niet bekeken en niet beoordeeld worden. Maar we kennen Syriërs die onlangs toestemming kregen om wel een aanvraag in te dienen. De keuze van IND is kennelijk gebaseerd op je carrière, we zien dat boeren nu een stap verder mogen in de procedure. Er wordt met twee maten gemeten en dat is niet eerlijk. Je kunt een kip of een vis invriezen, maar niet een mensenleven.’
Alassiri haalt even adem en denkt even na over het derde punt. Hij komt standvastig over, maar voelt zich toch al wat slap door de hongeractie. ‘Ten derde, we zijn teleurgesteld in het systeem in Nederland. We mogen niet van advocaat wisselen zolang we op die wachtlijst staan. Als we contact opnemen met onze advocaat, vertelt ie ons dat ie liever niet heeft dat we bellen. Het COA of de IND helpen ons daar niet bij.
Daarnaast worden we niet waardig behandeld. Ik heb bijvoorbeeld aan COA gevraagd of ik computerlessen mag geven. Gratis en voor niets. Ik heb twee universitaire opleidingen gedaan en ik wil graag wat om handen hebben om hier de tijd te doden. Maar deze mogelijkheid wordt me ontzegd.
Een ander voorbeeld. Toen we ons kamp hier vrijdag opzetten, kwam er een man naar ons toe. Hij zei dat hij de ‘camp manager’ was, de manager van het AZC. Niemand kende hem, hij had zijn gezicht in al die maanden nog nooit laten zien aan ons. Dat is toch raar?’
Revolutie in Syrië 
‘Laat ik voorop stellen dat het geen keuze is om naar Nederland te komen. Kijk, het is niet mijn schuld dat er hier een rechtse en racistische regering zit, het is niet eerlijk dat ze ons niet toelaten. Zelfs Griekenland, Italië en Spanje verlenen asiel aan Syrische vluchtelingen. Nederland is het enige EU-land dat moeilijk doet. Maar in wezen hoor ik hier niet, hier staat mijn huis niet. Mijn huis stond in Syrië … totdat het kapotgeschoten werd.
Velen van ons maken zich druk om onze families in Syrië, ik heb de afgelopen vier dagen geen contact met mijn 52-jarige moeder gehad. Iedereen verwacht op elk moment bericht dat er weer iemand is overleden.
Maar ons volk strijdt al zestien maanden tegen de grootste dictator van de wereld. We zijn alleen de straat opgegaan om te demonstreren, we hebben niemand schade toegebracht. Wij hebben vrijheid nodig.
Vannacht onweerde en regende het flink. We lagen met ons drieën in deze tent. Niemand van het AZC-personeel kwam naar ons toe om te checken of het goed ging met ons. Maar net als de Syriërs thuis, zullen we doorgaan met onze actie tot we helderheid hebben.’
Ook in Heerlen liggen de standaard AZC-barakken met twee verdiepingen en een betonnen sportveldje op een afgelegen industrieterrein. Maar mensen in een voorbijrijdende auto zwaaien hartelijk naar de Syriërs. Alassiri: ‘We krijgen veel positieve reacties. Soms ook negatieve, maar dat maakt mij niet uit. Het punt is dat de reacties bewijzen dat onze actie helpt.’

Bron: http://www.krapuul.nl/blog/82430/kunt-kip-vis-invriezen-mensenleven/

Syrische asielzoekers eisen duidelijkheid

27/07/12, 16:14

© afp. Verwoestingen in Syrië

Een groep van zo'n 15 Syrische asielzoekers voert vrijdag in Heerlen actie bij het asielzoekerscentrum (azc) aan de Imstenraderweg. Ze willen van minister Gerd Leers (Asiel) duidelijkheid over hun status. Dat meldden woordvoerders van de politie en het Centraal Orgaan opvang Asielzoekers (COA) vrijdag.

Enkelen van hen zijn in hongerstaking gegaan. Volgens een woordvoerder van het COA zijn ze aangestoken door acties van Irakezen en Somaliërs. Sinds woensdag kamperen enkelen van hen in tenten buiten het asielzoekerscentrum in Heerlen. Donderdag was er volgens een woordvoerder van Leers een soortgelijke actie in Arnhem.

Een woordvoerder van Leers liet vrijdag weten dat de Syrische asielzoekers vooralsnog niet hoeven te vrezen voor het beëindigen van hun opvang of een gedwongen terugkeer. Een jaar lang gold een moratorium voor Syrische vluchtelingen, die in dat jaar niet terughoefden gezien de situatie daar. In dat jaar werden ook geen besluiten over asiel of terugsturen genomen.

Die termijn liep op 7 juli af en kan niet verlengd worden. Dat maakt de Syriërs ongerust. Maar de woordvoerder zei dat de minister naar verwachting half augustus de Tweede Kamer informeert over het beleid inzake Syrië. Tot die tijd gebeurt er niets. Pas daarna gaat de IND weer aan de slag met individuele aanvragen, aldus de woordvoerder.

Hij noemde een hongerstaking dan ook 'een zwaar middel', omdat voorlopig iedereen kan blijven.


Bron: http://www.trouw.nl/tr/nl/4492/Nederland/article/detail/3292751/2012/07/27/Syrische-asielzoekers-eisen-duidelijkheid.dhtml




Law blog
Klik op +1 als u dit een interessant artikel vindt en Google zal het dan beter zichtbaar maken in de zoekresultaten.

Tweet

Twitter linken makkelijker

Op verzoek het linken naar twitter geprobeerd makkelijker te maken.




Law blog
Klik op +1 als u dit een interessant artikel vindt en Google zal het dan beter zichtbaar maken in de zoekresultaten.

Tweet

Eerste Olympish atleet vraagt asiel aan.

Luister naar radioprogramma er over Begint om 2.05


Refugee Council ‏@refugeecouncil

Listen to our Advocacy Officer Judith Dennis talk about athletes claiming asylum on BBC Radio Leeds - starts at 2.04.15 http://www.bbc.co.uk/radio/player/p00vgypd …

Law blog Klik op +1 als u dit een interessant artikel vindt en Google zal het dan beter zichtbaar maken in de zoekresultaten.

Zambrano uitspraak: moeder mag blijven omdat pa levenslang in de bak moet zitten

LJN: BX2769,Voorzieningenrechter Rechtbank 's-Gravenhage , AWB 10/39728 en AWB 10/39730
Datum uitspraak: 26-07-2012
Datum publicatie: 26-07-2012

Inhoudsindicatie: Eiseres heeft sinds 1999 een relatie met de levenslang gestrafte man. Ze bezochten elkaar in de gevangenis en kliniek waar de man verblijft. In 2004 werd hun kind geboren. Omdat de man de Nederlandse nationaliteit heeft, heeft het kind deze ook. De vrouw zorgt voor het kind en woont bij familie in Nederland. De vrouw en het kind zien de man regelmatig in de kliniek waar de man momenteel verblijft. De rechter oordeelt dat het weigeren van een verblijfsrecht aan de moeder in strijd is met de Europese regelgeving. Aangezien het kind een burger van de Europese Unie is, heeft hij het recht om in de Europese Unie te wonen. Dit is één van de belangrijkste rechten van burgers van de Europese Unie. Als de moeder geen verblijfsrecht zou krijgen, wordt het kind feitelijk gedwongen om samen met zijn moeder de Europese Unie te verlaten. De vader kan vanwege zijn levenslange gevangenisstraf niet voor het kind zorgen.

--------------------


3. Eiseres heeft ter zitting van 1 november 2011 in aanvulling op de beroepsgronden van 8 juli 2011, aangevoerd dat het handhaven van het mvv-vereiste in strijd is met het Unierecht. Onder verwijzing naar het arrest van het Hof van Justitie van de Europese Unie (HvJ) van
8 maart 2011, C-34/09, Ruiz Zambrano (Zambrano) (LJN: BP9130) heeft zij gesteld dat [Y] als burger van de Unie, bij een gedwongen vertrek van eiseres naar Turkije, feitelijk wordt verplicht het grondgebied van de Europese Unie (Unie) te verlaten, waardoor sprake is van strijd met artikel 20 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie (VWEU) en [Y] het effectieve genot van het recht op gezinsleven met beide ouders wordt ontzegd. Eiseres acht het disproportioneel wanneer zij naar Turkije dient terug te keren en [Y] in Nederland achterblijft, waardoor sprake is van schending van het gezinsleven. In dit kader heeft eiseres tevens aangevoerd dat in het Nederlandse vreemdelingenrecht een andere waarde wordt toegekend aan de feitelijke omgang tussen ouders en kinderen dan in het familierecht zodat sprake is van strijd met het consistentiebeginsel.

4. Verweerder heeft zich in het bestreden besluit op het standpunt gesteld dat in het geval van eiseres geen sprake is van individuele feiten en omstandigheden die zich in het arrest Zambrano voordeden. Hiertoe heeft verweerder overwogen dat [Y] nimmer staatloos is geweest en dat hij naast de Nederlandse nationaliteit ook de Turkse nationaliteit bezit.
Referent heeft de Nederlandse nationaliteit, verblijft in Nederland en geniet inkomsten in de gevangenis die hij beschikbaar kan stellen voor de verzorging van [Y], die daarnaast ook een bijstandsuitkering ontvangt. In de brief van 26 juli 2011 heeft verweerder er nog op gewezen dat het feit dat met de Nederlandse ouder niet permanent in gezinsverband kan worden samengeleefd niet tot een ander oordeel leidt. In dit verband verwijst verweerder naar de uitspraak van de meervoudige kamer van deze rechtbank, nevenzittingsplaats ’s-Hertogenbosch van 8 juli 2011 (LJN: BR0795). Daarbij heeft verweerder nog van belang geacht dat de reden dat de Nederlandse ouder niet zelfstandig voor het kind kan zorgen het gevolg is van zijn eigen keuzes en onveranderd blijft, waar het gezinsleven ook wordt uitgeoefend. Indien eiseres naar Turkije terugkeert en [Y] in Nederland achterblijft, is zijn situatie vergelijkbaar met die van kinderen met maar één verzorgende ouder, die bovendien in detentie verblijft, zodat er aanspraak is op hulp van reguliere instanties. Volgens verweerder is het eventuele vertrek van eiseres en [Y] naar Turkije een keuze van haar en referent en niet het noodzakelijke en onvermijdelijke gevolg van het bestreden besluit in combinatie met de detentie van referent. Verder kan, aldus het bestreden besluit, in redelijkheid ook een beroep worden gedaan op de familie van eiseres in [woonplaats], die door inwoning en financiële ondersteuning de thans ontstane situatie mede mogelijk heeft gemaakt. Bij de bewezen gastvrijheid die zij gedurende lange jaren achtereen heeft geboden is niet aannemelijk dat zij zich, in het belang van het welzijn van [Y], geen verdere inspanningen zou willen getroosten en is daarvan ook objectief niet gebleken.

5. In het arrest Zambrano (LJN:BP9130) heeft het HvJ in de overwegingen 42 en 43, voor zover hier van belang, geoordeeld dat artikel 20 VWEU zich verzet tegen nationale maatregelen die tot gevolg hebben dat burgers van de Unie het genot wordt ontzegd van de belangrijkste aan hun status van burger van de Unie ontleende rechten en dat een dergelijke situatie ontstaat wanneer een staatsburger van een derde staat het echt wordt ontzegd te verblijven in de lidstaat waar zijn kinderen van jonge leeftijd, staatsburgers van die lidstaat en te zijnen laste, verblijven.

6. De ABRvS heeft in een aantal uitspraken van 7 maart 2012 (onder meer nummers: 201102780/1/V1 en 201105729/1/V1), voor zover hier van belang, geoordeeld dat uit het arrest Zambrano volgt dat het criterium van de ontzegging van het effectieve genot van de belangrijkste aan de status van burger van de Unie ontleende rechten, betrekking heeft op gevallen die erdoor gekenmerkt worden dat de burger van de Unie feitelijk wordt verplicht om het grondgebied van niet alleen de lidstaat waarvan hij staatsburger is, maar ook dat van de Unie als geheel te verlaten. Het enkele feit dat het voor een staatsburger van een lidstaat misschien wenselijk is, om economische redenen of om de eenheid van de familie op het grondgebied van de Unie te bewaren, dat de leden van zijn familie die niet de nationaliteit van een lidstaat bezitten, bij hem op het grondgebied van de Unie verblijven, volstaat bijgevolg op zichzelf niet om aan te nemen dat de burger van de Unie verplicht zal worden om het grondgebied van de Unie te verlaten indien een dergelijk recht niet wordt toegekend.

7. Voorts heeft de ABRvS in voornoemde uitspraken van 7 maart 2012 overwogen dat uit het arrest van het HvJ inzake Dereci van 15 november 2011 (LJN: BU5953) volgt dat slechts beperkte betekenis toekomt aan het recht op bescherming van het gezinsleven bij de beantwoording van de vraag of een burger van de Unie die gezinsleven uitoefent met een burger van een derde land, zijn uit artikel 20 van het VWEU voortvloeiende recht om op het grondgebied van de Unie te verblijven wordt ontzegd. Dit recht wordt niet als zodanig door artikel 20 van het VWEU beschermd, maar door andere internationaal-, Unie- en nationaalrechtelijke regelingen en bepalingen, zoals artikel 8 van het EVRM, artikel 7 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie, Unierechtelijke verblijfsrichtlijnen en artikel 15 van de Vw.

Bij de beantwoording van genoemde vraag is onder meer de wens van gezinsleden om als gezin in Nederland of in de Unie te verblijven dus eveneens van beperkt belang. De situatie dat de burger van de Unie zijn recht om op het grondgebied van de Unie te verblijven wordt ontzegd, doet zich slechts voor als de burger van de Unie zodanig afhankelijk is van de burger van een derde land, dat hij als gevolg van de besluitvorming van de minister geen andere keus heeft dan met de burger van het derde land buiten de Unie te verblijven, aldus de ABRvS.

8. De ABRvS heeft verder in twee andere uitspraken van 7 maart 2012 (zie nummers: 201011743/1/V1 en 201108763/1/V2, in het bijzonder rechtsoverwegingen 2.3.4 en 2.5.4) geoordeeld dat in het geval het gezin bestaat uit één ouder die burger is van een derde land en één ouder die burger van de Unie is, en ook een minderjarig kind dat burger van de Unie is, bij de beantwoording van voornoemde vraag, betekenis toekomt aan het gegeven dat Nederlanders in Nederland in beginsel aanspraak kunnen maken op verstrekking van een uitkering uit de openbare kas. Voorts wordt van overheidswege en door maatschappelijke instellingen hulp en ondersteuning bij – bijvoorbeeld – zorg en opvoeding geboden.
Van leden van een dergelijk gezin kan dan ook worden verlangd dat zij gebruik maken van de mogelijkheid deze aanspraken en hulp te ontvangen als daarmee kan worden voorkomen dat een burger van de Unie feitelijk wordt verplicht niet alleen Nederland, maar het grondgebied van de Unie als geheel te verlaten. Van de situatie dat een burger van de Unie niettemin zijn recht om op het grondgebied van de Unie te verblijven wordt ontzegd, zal in dergelijke gevallen dan ook slechts sprake zijn, indien de burger van het derde land aannemelijk maakt dat de andere ouder, ook indien deze van vorenbedoelde mogelijkheid om aanspraken en hulp te ontvangen, gebruik maakt, feitelijk niet geacht kan worden voor het kind zorg te dragen, zodat verblijf voor het kind bij die ouder in Nederland of de Unie, zonder die vreemdeling, in wezen onmogelijk is. In dat geval zal het kind immers gedwongen zijn de ouder die burger van een derde land is, te volgen naar buiten het grondgebied van de Unie.

9. De rechtbank is, anders dan verweerder betoogt, van oordeel dat [Y], bij gedwongen terugkeer van eiseres naar Turkije, feitelijk zal worden verplicht om haar te volgen en het grondgebied van de Europese Unie te verlaten. Daarbij heeft de rechtbank in aanmerking genomen dat [Y] volledig afhankelijk is van de zorg van eiseres c.q. ten laste komt van eiseres, nu zij hem sinds zijn geboorte verzorgt en hij altijd bij haar heeft gewoond. Dat [Y] maandelijks een financiële bijdrage van referent ontvangt en een bijstandsuitkering heeft, maakt nog niet dat hij niet ten laste van eiseres komt, zoals bedoeld in rechtsoverweging 43 van het arrest Zambrano. De omstandigheid dat referent het ouderlijk gezag deelt en eiseres in de woning van haar broer in [woonplaats] verblijft, doet er evenmin aan af dat zij [Y] altijd heeft verzorgd. Daar komt bij dat in de in overweging 6 genoemde uitspraken van de ABRvS (in het bijzonder in de overwegingen 2.3.8 en 2.7.10) is geoordeeld dat de vraag of minderjarige burgers van een lidstaat van de Unie die ten laste komen van hun ouders, staatsburgers van een derde land, het grondgebied van de Unie moeten verlaten indien aan die ouders het recht wordt ontzegd in de desbetreffende lidstaat te verblijven, bij het HvJ slechts is gerezen vanuit het enkele uitgangspunt dat een dergelijke weigering de kinderen zal verplichten de ouders te volgen. Hieruit volgt, aldus de ABRvS, dat de aanwezigheid van familieleden in de desbetreffende lidstaat bij wie het kind eventueel zou kunnen verblijven, niet bij de beoordeling van voornoemde vraag wordt betrokken. Verweerder heeft de omstandigheid dat de familie van eiseres jarenlang voor haar en [Y] heeft verzorgd en de eventuele mogelijkheid voor [Y] om bij deze familie in [woonplaats] te verblijven, dan ook ten onrechte tegengeworpen.

De rechtbank overweegt verder dat verweerders verwijzing naar de uitspraak van de meervoudige kamer van deze rechtbank, nevenzittingsplaats ’s-Hertogenbosch van
8 juli 2011 (LJN: BR0795) geen doel treft, reeds omdat geen sprake is van gelijke gevallen. Anders dan in het onderhavige geval, kwamen de kinderen (Unieburgers) in die zaak ten laste van een pleeggezin, omdat de partner (Unieburger) van de vreemdeling wegens psychische problemen niet zelfstandig voor de kinderen kon zorgen. De kinderen waren vrijwillig in een pleeggezin geplaatst en niet was komen vast te staan dat het verblijf in het pleeggezin structureel van aard was. Hoewel de rechtbank verweerders standpunt volgt dat referent verantwoordelijk is voor het feit dat hij tot levenslang is veroordeeld en daarom niet zelfstandig voor [Y] kan zorgen, kan deze omstandigheid niet leiden tot het oordeel dat referent feitelijk in staat moet worden geacht om met hulp en ondersteuning van maatschappelijke instellingen de zorg voor [Y] te dragen. In het onderhavige geval is, anders dan in de uitspraak van deze rechtbank, nevenzittingsplaats ’s-Hertogenbosch van
8 juli 2011 (LJN: BR0795) geen sprake van een tijdelijke onmogelijkheid om zelfstandig de zorg voor een kind te dragen vanwege psychische klachten. Vanwege de levenslange gevangenisstraf van referent kan met voldoende zekerheid worden aangenomen dat [Y]s verblijf in Nederland zonder eiseres in wezen onmogelijk is en hij bij terugkeer van eiseres naar Turkije gedwongen zal zijn om haar te volgen. De rechtbank heeft daarbij overwogen dat referent al sinds 1984 in detentie verkeert en dat niet is gebleken dat binnen afzienbare tijd perspectief op terugkeer in de samenleving bestaat. Hieruit volgt dat eventuele plaatsing van [Y] in een pleeggezin, dan wel nagenoeg gehele overname van de zorg door maatschappelijke instellingen in deze (zeer) uitzonderlijke situatie structureel van aard zal zijn, wat naar het oordeel van de rechtbank niet verlangd mag worden. Gelet hierop betekent de in het bestreden besluit vervatte tegenwerping van het mvv -vereiste aan eiseres dat [Y] feitelijk het grondgebied van de Unie moet verlaten. Daarmee is het bestreden besluit in strijd met artikel 20 VWEU.

10. Het beroep is gegrond en het bestreden besluit komt wegens strijd met 20 VWEU voor vernietiging in aanmerking. Nu een levenslange gevangenisstraf in Nederland echt levenslang is en deze omstandigheid alleen zal wijzigen wanneer de koningin gratie verleent, en bovendien van een andere mogelijke weigeringsgrond voor het verlenen van de gevraagde vergunning dan de afwezigheid van een mvv niet is gebleken, dient verweerder, bij de nieuwe beslissing op het bezwaar aan eiseres het gevraagde verblijfsrecht, met datum van ingang en bepalingen als gebruikelijk, te verlenen. Gelet op het voorgaande behoeven de gronden die eiseres heeft aangevoerd ter onderbouwing van de stelling dat zij op grond van het Associatiebesluit 1/80 van de Associatieraad EEG/Turkije (Besluit 1/80) dan wel op grond van artikel 8 van het EVRM voor vrijstelling van het mvv vereiste in aanmerking komt geen bespreking.

www.rechtspraak.nl

Uitgeprocedeerde Irakezen demonstreren in Drachten

Drachten | Zestig uitgeprocedeerde asielzoekers hebben vandaag een demonstratie bij het gemeentehuis in Drachten gehouden. De asielzoekers vroegen hiermee aandacht voor hun situatie bij demissionair minister Gerd Leers (Immigratie en Asiel).
Het gaat onder anderen om demonstranten die in mei enkele weken in een tentenkamp in Ter Apel bivakkeerden. Zij wonen nu tijdelijk in Drachten. Ook andere uitgeprocedeerde asielzoekers die momenteel in Drachten wonen, sluiten zich bij het protest aan.
Enkele van de demonstranten zijn onlangs op straat gezet omdat ze achttien jaar zijn geworden. Na het bereiken van die leeftijd krijgen de jongeren die terug moeten naar hun land van herkomst hier geen onderwijs meer en worden ze niet meer opgevangen. Zij belanden dan ook tussen wal en schip.
In mei bivakkeerden zon 350 uitgeprocedeerde asielzoekers twee weken lang in een door henzelf opgezet tentenkamp in het Groningse Ter Apel, waar een uitzetcentrum is gevestigd. Een groot deel van hen, 225, is Irakees.
De asielzoekers waren uitgeprocedeerd en moesten van Leers terug naar hun eigen land. Het probleem bij de Irakezen is dat ze niet kunnen worden uitgezet voor zover de asielzoekers niet vrijwillig willen vertrekken. Irak wil wel meewerken aan een terugkeer, maar alleen als de Irakezen expliciet aangeven dat ze terug willen naar dat land. En dat is bij deze groep Irakezen niet het geval.
,,Wij hebben geen idee wat er met ons gaat gebeuren, zegt Hussaen (26). Hij komt uit Irak en moet van minister Leers vertrekken. Omdat Irak niet wil dat hij terugkomt, is de situatie voor Hussaen nu erg onzeker. ,,Daarom demonstreren we. De meesten van ons zaten ook in Ter Apel.
Een deel van de asielzoekers heeft nog tijdelijk onderdak in het asielzoekerscentrum in Drachten. Velen worden ook opgevangen door vrijwilligers van vrijebaptistengemeente Bethel in Drachten. Ammy van Eerden: ,,De afgelopen twee weken kregen wij al tien verzoeken van mensen die onderdak zoeken. Inmiddels zorgen we voor veertig mensen, van wie elf ook in het tentenkamp Ter Apel zaten. Hun situatie is moeilijk: je kunt niet terug naar eigen land, maar hier wordt niet voor je gezorgd.
De Iraakse minister Shafiq Duski (Migratie) was afgelopen maand op bezoek in Nederland om de situatie met Leers te bespreken. Hij gaf aan nog steeds niet te willen meewerken aan een gedwongen terugkeer. Veel Irakezen willen niet terug, omdat ze bang zijn voor bijvoorbeeld aanslagen, christen zijn, geen toekomst in Irak zien of hun kinderen ingeburgerd zijn.
In september gaat Leers naar de Iraakse hoofdstad Bagdad. Daar gaat hij nogmaals met minister Duski in gesprek.

Bron: http://www.frieschdagblad.nl/index.asp?artID=60702




Law blog Klik op +1 als u dit een interessant artikel vindt en Google zal het dan beter zichtbaar maken in de zoekresultaten.

Commonwealth soldiers face deportation

Commonwealth soldiers who have risked their lives for Britain are facing deportation and destitution under new rules which deny them British citizenship.

Bale Baleiwai and his British wife Kim are living on their savings while they fight deportation  Photo: Geoff Pugh

By Andrew Gilligan

9:00PM BST 21 Jul 2012

483 Comments

Commonwealth recruits to the British forces can claim citizenship after four years’ service.

But a Sunday Telegraph investigation has found that a growing number are being refused it. Unable to work or claim benefits, they and their families rely on charity handouts to survive.

Veterans’ groups say they are seeing dozens of new cases every month as the rule changes bite.

“This is turning into a major problem for us, and for the people involved it can be a total disaster,” said Hugh Milroy, chief executive of Veterans’ Aid.

“As a nation, we should hang our heads in shame at what is being done to these people.”

Lance-Corporal Bale Baleiwai, a Fijian, served for 13 years in the Army, including operational tours to Afghanistan, Iraq, Bosnia and Northern Ireland, winning four medals, exemplary reports from his commanding officers and even being used in recruitment adverts.
He has a British wife and children. But he has been refused citizenship, banned from working, and faces imminent removal – because he once accepted a commanding officer’s punishment after getting into a fight with another soldier.
The punishment was imposed at a military summary hearing in the CO’s office lasting ten minutes. L/Cpl Baleiwai had no legal representation.
No witnesses were called and he was not told that five other soldiers were prepared to testify that he had acted in self-defence.
However, for immigration purposes, a military summary punishment counts the same as a criminal conviction in a civilian court, disqualifying the applicant from citizenship.
Under the old rules, discretion was allowed and would almost certainly have been granted for such a minor, non-criminal offence.
However, since April last year all discretion has been removed and anyone with any offence whatever must be refused.
Dozens have fallen victim, including a gunner from 12 Regiment, Royal Artillery, who wanted to plead not guilty to a charge of careless driving but was sent to Afghanistan and convicted in his absence.
“It is grossly unfair that despite their service to the country, soldiers are actually worse hit by this than anything else,” said Dr Milroy.
“Military offences include huge numbers of things which are not offences in civilian life. We fully expect to see good and loyal Commonwealth soldiers refused citizenship for failing to salute, or not having their boots shined.”
In other cases, Commonwealth soldiers are not told about a rule that they must apply for citizenship within 28 days of leaving the Army. MoD guidance on its website states the rule.
Anyone who misses the limit is treated as an “overstayer” subject to removal and banned from working.
Though immigration rules are supposed to allow soldiers two years, “overstayers” must return home and apply from there. Kaedon White, from Jamaica, who taught Prince Harry to drive an armoured reconnaissance vehicle, missed the deadline. Unable to work or claim benefits, he relied on support from Veterans’ Aid until winning temporary leave to remain this year.
In further cases, even ex-soldiers who apply on time are kept waiting in poverty, unable to work or get welfare, until their applications are decided – a process which can take years.
More than 7,000 foreign and Commonwealth soldiers serve in the Army, which has actively sought them and could not manage without them. At least 45 have been killed on active service since 2003, including seven so far this year alone.
Dr Milroy said Veterans’ Aid had seen 100 Commonwealth soldiers, including a number who the charity was having to put up in hostels because they were homeless and destitute.
L/Cpl Balewai, 32, said: “I feel really betrayed and angry at the fact that after 13 years of service I am just a number to the Home Office, in the queue behind Abu Hamza and his cronies”

Bron: http://www.telegraph.co.uk/news/uknews/defence/9417867/Commonwealth-soldiers-face-deportation.html



Law blog Klik op +1 als u dit een interessant artikel vindt en Google zal het dan beter zichtbaar maken in de zoekresultaten.