Niet het asielbeleid zit fout, maar het migratiebeleid

OPINIE − 17/07/12, 07u49

Zolang we vasthouden aan de fictie van de migratiestop zijn we fout bezig, schrijft Yves Desmet, politiek commentator van De Morgen.

• 
•  

  Bij gebrek aan perspectief sluit men mensen op in de illegaliteit en maakt hen afhankelijk van uitkeringen

• 
  Parweiz Sangari

Het is goed om weten dat Parweiz Sangari zijn dossier vermoedelijk heeft aangedikt, maar de vraag is of dat de kern van de discussie is. Want met de huidige regelgeving had hij weinig andere keuzes. De belangrijkste vraag is ook niet of hij nu al dan niet terecht is uitgewezen, wel waarom we nu een geschoolde lasser kwijt zijn, die nuttig had kunnen zijn voor onze samenleving en voor zichzelf een beter leven had kunnen uitbouwen.

België kent sinds 1974 officieel een migratiestop. Officieel, want in werkelijkheid gaat de migratie onverminderd door. Demografen ramen het migratiesaldo - binnenkomers minus vertrekkers - op 25 à 30.000 per jaar. Sinds de migratiestop zijn er dat dus opgeteld zowat een miljoen.

Nochtans blijven het beleid en de bevolking blind voor deze publieke cijfers en de maatschappelijke realiteit die ze voortbrengen. We gedragen ons nog altijd alsof de migratiestop daadwerkelijk bestaat, en koesteren de illusie dat hij mits enig passen en meten nog verstrengd zal kunnen worden, zodat de instroom zowat volledig zal opdrogen. Dat bijna veertig jaar ervaring ons net het omgekeerde leert, wordt vakkundig genegeerd.

Migratie zoekt, net als water, de weg van de minste weerstand. Als legale migratie alleen nog maar mogelijk is via asiel en gezinshereniging, zullen aspirant-migranten die weg gebruiken, ook al voldoen ze niet aan de formele voorwaarden. Dat bepaalt meteen ook de sociologische samenstelling van toekomstige migratie: de asielprocedure wordt vooral gebruikt door straatarme economische migranten, op de vlucht voor een uitzichtloos plattelandsbestaan. Bij volgmigratie gaat het vaak om kinderen, bruiden en ouders afkomstig uit een rurale samenleving, niet meteen het type dat je moeiteloos aan de slag krijgt in een hoogontwikkelde kennissamenleving.

Bij gebrek aan perspectief op een productief bestaan sluit men mensen op in de illegaliteit en maakt men hen afhankelijk van hulp en uitkeringen. Wat op zijn beurt zorgt voor een afkalving van het maatschappelijk draagvlak voor nieuwkomers, die vooral als aanslag op de sociale uitgaven worden gezien, waar geen inkomsten tegenover staan. Door de economische integratie van migranten te bemoeilijken, die er, graag of niet, toch zullen blijven bijkomen, creëert men net zijn ergste vrees: een onderklasse die maatschappelijk weinig bijbrengt.

Nochtans kan het anders. Een migrantenkoppel dat hier legaal werkt met een brutoloon van 2.500 euro en twee kinderen, levert netto aan de sociale zekerheid en de overheidsinkomsten zowat 20.000 euro per jaar op. En mensen die bijdragen aan de samenleving en er geen beroep op doen, hebben meestal meer sympathie dan in het omgekeerde geval. Nochtans geven we er de voorkeur aan om bijvoorbeeld asielzoekers gedurende hun procedure te verbieden om te werken.

Gerichte migratie
Bovendien maakt de demografische evolutie migratie steeds noodzakelijker. De actieve Belgische bevolking tussen 20 en 65 jaar daalt tegen 2020 met 140.000 eenheden. Tenzij we massaal kinderen beginnen verwekken, is het een raadsel hoe dat manco anders dan door gerichte migratie opgevuld kan worden.

Wanneer men migratie alleen beschouwt als een te beteugelen en zoveel mogelijk illegaal te houden fenomeen, wordt het alleen maar problematischer. Economische en maatschappelijke integratie van geplande en gestuurde migratie is daarentegen positief en kan onze demografische en economische evoluties gunstig beïnvloeden. Overal ter wereld zijn succesvolle migrantenwijken en -voorsteden te vinden: Parla nabij Madrid, Brick Lane in Londen, Belleville in Parijs, de Lower East Side in New York. Allemaal zijn ze uitgegroeid tot zelfs hippe wijken, omdat een in oorsprong verarmde migrantenpopulatie er de kans kreeg deel te nemen aan economisch en maatschappelijk burgerschap, en er grotendeels op eigen kracht een economisch weefsel uitbouwde, bezit kon verwerven en doen wat iedere migrant in wezen wil: een beter leven opbouwen, zo niet voor zichzelf, dan toch minstens voor zijn kinderen.

Alleen blijft de droeve vaststelling dat hierover geen enkele visie ontwikkeld wordt door een politieke klasse die weet dat er met een goede migratiepolitiek waarschijnlijk geen stem te halen valt.

Bron: http://www.demorgen.be/dm/nl/2461/Opinie/article/detail/1471044/2012/07/17/Niet-het-asielbeleid-zit-fout-maar-het-migratiebeleid.dhtml