Articles on the Zambrano / Chavez article 20 TFEU doctrine

This month marks the tenth anniversary of the ground-breaking Ruiz Zambrano judgment (C-34/09) of the Court of Justice. Peter Van Elsuwege and I edited a special issue on the evolutions of the article 20 TFEU doctrine in 10 years time. The special issue answers some of the questions that were raised ten years ago, and further discusses some of the questions that haven't been answered yet. Many thanks to Martijn Van den Brink, Hanneke van Eijken, Stephen Coutts, and Ellen Nissen for their wonderful contributions! And many thanks to Paul Minderhoud, Sandra Mantu, and Brill publishers for the opportunity to publish this project as a special issue for the European Journal of Migration and Law! Most of the contributions are open access, and can be found here: 

 https://brill.com/view/journals/emil/23/1/emil.23.issue-1.xml

 

Interessant artikel? Deel het eens met uw netwerk en help mee met het verspreiden van de bekendheid van dit blog. Er staan wellicht nog meer artikelen op dit weblog die u zullen boeien. Kijk gerust eens rond. Zelf graag wat willen plaatsen? Mail dan webmaster@vreemdelingenrecht.com In verband met geldwolven die denken geld te kunnen claimen op krantenartikelen die op een blog als deze worden geplaatst maar na meestal een dag voor de krantenlezers aan leeswaardigheid hebben ingeboet terwijl wij vreemdelingenrecht specialisten ze soms wel nog jaren gebruiken om er een kopie van te maken voor een zaak ga ik over tot het plaatsen van alleen het eerste stukje. Ja ik weet het: de kans dat u doorklikt is geringer dan wanneer het hele artikel hier staat en een kopie van het orgineel maken handig kan zijn voor uw zaak. Wilt u zelf wat overnemen van dit weblog. Dat mag. Zet er alleen even een link bij naar het desbetreffende artikel zodat mensen niet alleen dat wat u knipt en plakt kunnen lezen maar dat ook kunnen doen in de context. Subscribe to Vreemdelingenrecht.com blog by Email

Kijk ook eens op dit reisblog: https://www.europevisitandvisa.com/

Kijk ook eens op dit boekenblog bijvoorbeeld voor: The invasion of the last free kingdom of Sri Lanka - And the love of a girl for an elephant - Review of "The Elephant Keeper's daughter"
http://www.dutchysbookreviewsandfreebooks.com/2021/02/the-invasion-of-last-free-kingdom-of.html

De belangrijkse Britse uitspraak Patel waar altijd naar verwezen wordt die het gedwongen te vertrekken of de keuze te in het geval van de zorg voor een ouder inzake Zambrano en Chavez belicht

 

 

IN THE COURT OF APPEAL (CIVIL DIVISION)
ON APPEAL FROM
THE UPPER TRIBUNAL (IMMIGRATION AND ASYLUM CHAMBER),
JUDGE HANSON AND DEPUTY JUDGES DRABU AND HARRIS

		Royal Courts of Justice Strand, London, WC2A 2LL
		13/12/2017

B e f o r e :

LORD JUSTICE LINDBLOM
LORD JUSTICE IRWIN
and
LADY JUSTICE THIRLWALL
____________________

Between:

	NILAY PATEL	Appellant
	- and –
	THE SECRETARY OF STATE FOR THE HOME DEPARTMENT
	And Between :
	THE SECRETARY OF STATE FOR THE HOME DEPARTMENT	Appellant
	- and -
	(1) ADIL SHAH (2) NABIL BOUROUISA	Respondents

____________________

Thomas Roe QC and Rowan Pennington-Benton (instructed by Farani Taylor Solicitors) for the Appellant Nilay Patel
David Blundell (instructed by The Government Legal Department) for the Respondent to Patel
Julia Smyth (instructed by The Government Legal Department) for the Appellant in the matters of Adil Shah and Nabil Bourouisa
Zane Malik (instructed by Lincolns Solicitors) for the Respondent Shah
Nabil Bourouisa appeared as a Litigant in Person
Hearing dates: 12 and 13 July 2017
____________________

HTML VERSION OF JUDGMENT APPROVED

Neutral Citation Number: [2017] EWCA Civ 2028
		Case Nos: C9/2016/1660, C9/2015/3917, C9/2015/3673

 

1. I turn to the case of Patel. Here, it seems to me that a number of the arguments advanced by the Appellant, with great respect to Mr Roe and Mr Pennington-Benton, were misconceived. I agree that the approach to such a case must be "nuanced", if by that it is meant that there must be a full enquiry into the facts, and full consideration of the detail. But if the implication is that the test for a dependent adult must be weaker than for a dependent child, I reject that. It must be obvious, as Mr Blundell submits, that the combination of the legal enshrinement of the best interests of the child and the legal, as well as moral, obligation of parents to care for their children, mean that such a distinction cannot be right.
2. I recognise the force of the submission that, if State provision in terms of medical or social services care is both a right of the dependent adult and in fact available, then the class of dependent adults who can demonstrate "compulsion" to follow a non-British carer abroad may be limited. I also recognise that devotion to and care of elderly, frail parents is to be applauded and praised, not condemned. It is clear that Mr Patel is to be praised for his admirable care of his parents. But I do not see any error in the legal approach taken by either the F-tT or the UT in this case. The question remains compulsion.
3. And it further seems to me that the evidence in this case was too equivocal to amount to compulsion, however one looked at the matter. There was absolutely no doubt as to the parents' devotion to their son, or his to them. Were he to leave to India, there was no doubt that the parents said they would follow, despite the findings below, but that really represented their cultural and individual commitment to each other. That, again, is choice not compulsion.
4. Objectively, the choice was, and presumably still is, a difficult choice. The evidence was there was no house existing and no extended family in India. Therefore that would mean, presumably, selling up in Britain and a transfer of resources to India. Part of the Appellant's case was that medical facilities would be more limited in India, as I have indicated above. However, if remaining in England, the parents will be faced with medical and social care support that is likely to be lesser in quality (and certainly more impersonal) than the care currently provided by their son. UTJ Hanson considered, on the evidence he heard, it was inevitable the parents would in fact remain. But even if that were wrong, this situation can in no way be regarded as one of compulsion to leave.
5. During the hearing, we asked the Secretary of State to consider in what circumstances compulsion might arise in respect of adult dependents of those without residence: if there were none, might the regulation so interpreted be a dead letter, forcing a different interpretation to preclude redundancy? Mr Blundell's response accepts that this category of cases might be very narrow. However, he did proffer examples. Where the family share a rare blood group, and blood transfusion or bone marrow transplants might be required, it might be arguable that the carer should remain. He also instanced a British adult citizen with severe autism, dependent for all his care on a third country national relative, where it would be intolerable for the identity of the carer to change. It is clear Mr Blundell was intending to give examples rather than an exhaustive survey. For myself, I would instance significant psychological dependence derived from any well-documented and recognised psychological condition, as a possible example. There may be more. The point is that the category exists, and there can be no argument that the regulation must have an expanded reading in order to avoid redundancy.
6. For those reasons, I would reject Ground 1 in the case of Patel.
7. As to Ground 2, it seems to me that the conclusion of UTJ Hanson that the Appellant's parents would remain may have been somewhat over-definite. It may have underestimated their strength of feeling about being cared for by their son, as opposed to being cared for by people who are as yet strangers to them. However, if there was an error, it was not material to his conclusions in the case. At the very least, the case represented a very difficult choice for the Appellant's parents. They were not obliged to leave in any sense. Hence, I would dismiss the appeal in Patel.

 https://www.bailii.org/ew/cases/EWCA/Civ/2017/2028.html

Interessant artikel? Deel het eens met uw netwerk en help mee met het verspreiden van de bekendheid van dit blog. Er staan wellicht nog meer artikelen op dit weblog die u zullen boeien. Kijk gerust eens rond. Zelf graag wat willen plaatsen? Mail dan webmaster@vreemdelingenrecht.com In verband met geldwolven die denken geld te kunnen claimen op krantenartikelen die op een blog als deze worden geplaatst maar na meestal een dag voor de krantenlezers aan leeswaardigheid hebben ingeboet terwijl wij vreemdelingenrecht specialisten ze soms wel nog jaren gebruiken om er een kopie van te maken voor een zaak ga ik over tot het plaatsen van alleen het eerste stukje. Ja ik weet het: de kans dat u doorklikt is geringer dan wanneer het hele artikel hier staat en een kopie van het orgineel maken handig kan zijn voor uw zaak. Wilt u zelf wat overnemen van dit weblog. Dat mag. Zet er alleen even een link bij naar het desbetreffende artikel zodat mensen niet alleen dat wat u knipt en plakt kunnen lezen maar dat ook kunnen doen in de context. Subscribe to Vreemdelingenrecht.com blog by Email

Kijk ook eens op dit reisblog: https://www.europevisitandvisa.com/

Kijk ook eens op dit boekenblog bijvoorbeeld voor: The invasion of the last free kingdom of Sri Lanka - And the love of a girl for an elephant - Review of "The Elephant Keeper's daughter"
http://www.dutchysbookreviewsandfreebooks.com/2021/02/the-invasion-of-last-free-kingdom-of.html

Uitspraak: "Chavez Vilchez" (artikel 20 VWEU beroep) met een volwassene kan alleen als scheiding op geen enkele wijze kan vanwege uitzonderlijke afhankelijkheidrelatie

Instantie Rechtbank Den Haag

Datum uitspraak 10-07-2018

Datum publicatie 13-07-2018

Zaaknummer AWB 18/516 en AWB 18/517

Inhoudsindicatie

Eiser stelt dat hij op grond van artikel 20 VWEU Unie rechtmatig verblijf heeft als partner van een burger van de Unie. Uit het arrest van het Hof van Justitie van 8 mei 2018, K.A., volgt dat eiser op zichzelf terecht aanvoert dat een derdelander niet uitsluitend een verblijfsaanspraak aan artikel 20 VWEU kan ontlenen indien hij verblijf beoogt bij zijn minderjarig kind dat Unieburger is, maar dat ook een afgeleid verblijfsrecht kan ontstaan op grond van artikel 20 VWEU als een derdelander verblijf beoogt bij een meerderjarig familielid dat burger van de Unie is. Verweerder heeft zich in het bestreden besluit dan ook ten onrechte op het standpunt dat eiser geen afgeleid verblijfsrecht aan artikel 20 VWEU kan ontlenen omdat hij geen vader is van een minderjarig kind dat Unieburger is.
De rechtbank passeert het motiveringsgebrek met toepassing van artikel 6:22 Awb omdat niet is gebleken van een uitzonderlijke situatie, zoals bedoeld in het arrest K.A., waarin sprake is van een zodanige afhankelijkheidsrelatie dat eiser en zijn partner op geen enkele wijze van elkaar gescheiden kunnen worden.

Vindplaatsen Rechtspraak.nl

Verrijkte uitspraak

Uitspraak

RECHTBANK DEN HAAG

Zittingsplaats Haarlem

Bestuursrecht

zaaknummers: AWB 18/516 (beroep)
AWB 18/517 (voorlopige voorziening)

uitspraak van de enkelvoudige kamer voor vreemdelingenzaken en de voorzieningenrechter van 10 juli 2018 in de zaak tussen

[eiser] ,

geboren op [geboortedatum] , van Surinaamse nationaliteit,
eiser, verzoeker,
hierna te noemen eiser,
(gemachtigde: mr. J. van Bennekom, advocaat te Amsterdam),

en

de staatssecretaris van Justitie en Veiligheid,

verweerder,
(gemachtigde: mr. C. Georgescu).

Procesverloop

Bij besluit van 8 september 2017 (het primaire besluit) heeft verweerder de aanvraag van eiser tot afgifte van een document als bedoeld in artikel 9, eerste lid, Vreemdelingenwet 2000 waaruit rechtmatig verblijf als familielid van een burger van de Unie blijkt, afgewezen.

Bij besluit van 16 januari 2018 (het bestreden besluit) heeft verweerder het bezwaar van eiser ongegrond verklaard.
Eiser heeft tegen het bestreden besluit beroep ingesteld. Eiser heeft de voorzieningenrechter verzocht om een voorlopige voorziening te treffen. Hij verzoekt verweerder te verbieden hem uit te zetten voordat de rechtbank op het beroep heeft beslist.
Verweerder heeft een verweerschrift ingediend.
Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 13 juni 2018. Eiser is verschenen, bijgestaan door zijn gemachtigde. Ook is verschenen [referent] (hierna: referente). Verweerder is, met voorafgaand bericht van afwezigheid, niet ter zitting verschenen.

Overwegingen

1. Eiser beoogt verblijf bij referente in Nederland. Zij heeft de Nederlandse nationaliteit. Eiser heeft de Surinaamse nationaliteit. Hij stelt dat hij op grond van artikel 20 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie (hierna: VWEU) wegens zijn relatie met referente rechtmatig verblijf heeft als partner van een burger van de Unie.
2. De rechtbank stelt allereerst vast dat niet in geschil is dat eiser niet voldoet aan de vereisten voor rechtmatig verblijf op grond van artikel 8.13, eerste lid, in samenhang met artikel 8.7, tweede lid van het Vreemdelingenbesluit 2000 (Vb), zoals bedoeld in de Richtlijn 2004/38/EG (PB L 158; de Verblijfsrichtlijn). Ook staat vast dat eiser geen verblijf beoogt op grond van Richtlijn 2003/86/EG (PB 2003 L 251; de Gezinsherenigingsrichtlijn). Het gaat eiser uitsluitend om aanspraak op verblijf op grond van artikel 20 VWEU.
3. Eiser voert aan dat het weigeren van verblijf aan hem tot gevolg heeft dat referente, die burger van de Unie is, zich genoodzaakt voelt om met hem het grondgebied van de Unie te verlaten. Daarmee wordt haar het effectief genot ontzegd van de voornaamste aan de status van Unieburger ontleende rechten. Eiser beroept zich op de arresten van het Hof van Justitie van de Europese Unie (hierna: het Hof) van 8 maart 2011, Ruiz Zambrano (ECLI:EU:C:2011:124; hierna: het arrest Zambrano), van 15 november 2011, Murat Dereci (ECLI:EU:C:2011:734; hierna: het arrest Dereci) en van 10 mei 2017, H.C. Chavez-Vilchez (ECLI:EUC:2017:354; hierna: het arrest Chavez-Vilchez). Volgens eiser beperkt verweerder de reikwijdte van artikel 20 VWEU ten onrechte tot minderjarige kinderen.

3.1 Verweerder stelt zich op het standpunt dat de door eiser genoemde jurisprudentie niet van toepassing is op zijn situatie. Uit de arresten Zambrano en Dereci kan worden afgeleid dat een derdelander een afgeleid verblijfsrecht op grond van artikel 20 VWEU krijgt, indien de aanvrager een minderjarig kind heeft dat in het bezit is van de Nederlandse nationaliteit, dit kind ten laste komt van de aanvrager en dit kind bij het onthouden van verblijfsrecht aan de aanvrager, hem moet volgen en het grondgebied van de Unie moet verlaten. Omdat eiser geen minderjarig kind heeft met de Nederlandse nationaliteit, zijn de arresten Zambrano, Dereci en Chavez-Vilchez volgens verweerder in deze zaak niet van toepassing.

3.2 Uit de arresten Zambrano, Dereci en Chavez-Vilchez volgt dat artikel 20 VWEU zich verzet tegen de weigering van verblijf aan familieleden van een burger van de Unie, die tot gevolg heeft dat de burger van de Unie het effectieve genot van de voornaamste aan zijn status ontleende rechten wordt ontzegd. In dit verband heeft het Hof overwogen dat er zeer bijzondere situaties bestaan waarin aan een onderdaan die familielid is van een burger van de Unie een verblijfsrecht moet worden toegekend, ook al is het secundaire recht inzake het verblijfsrecht van onderdanen van derde landen niet van toepassing en heeft deze burger zijn recht van vrij verkeer niet uitgeoefend. Als gevolg van de weigering om een verblijfsrecht te verlenen, zou anders aan het Unieburgerschap de nuttige werking worden ontnomen en hem het effectieve genot van de essentie van de aan die status ontleende rechten worden ontzegd, indien deze burger feitelijk genoopt is het grondgebied van de gehele Unie te verlaten .

3.3

In het arrest van 8 mei 2018, K.A. (ECLI:EU:C:2018:308; hierna: het arrest K.A.) heeft het Hof het volgende overwogen.
“52. De weigering om aan een derdelander een verblijfsrecht toe te kennen kan (…) alleen afbreuk doen aan het nuttige effect van het burgerschap van de Unie indien er tussen die derdelander en de Unieburger, die een lid is van zijn familie, een zodanige afhankelijkheidsverhouding bestaat dat deze ertoe zou leiden dat laatstgenoemde gedwongen is de betrokken derdelander te vergezellen en het grondgebied van de Unie als geheel te verlaten (zie in die zin de arresten (…) Dereci (…) en (…) Chavez-Vilchez (…) en het arrest van 6 december 2012, O., S. en L., ECLI:EU:C:2012:776; [hierna het arrest O., S. en L.]).

(…)
65. (…) om te beginnen [moet] worden onderstreept dat volwassenen - anders dan minderjarigen, a fortiori wanneer dat kinderen van jonge leeftijd zijn, zoals de Unieburgers in de zaak die heeft geleid tot het arrest (…) Zambrano (…) - in beginsel in staat zijn om onafhankelijk van hun familieleden een leven te leiden. Het is dan ook slechts in uitzonderlijke gevallen voorstelbaar dat wordt erkend dat er tussen twee volwassenen die behoren tot een en dezelfde familie, een zodanige afhankelijkheidsverhouding bestaat dat deze een afgeleid verblijfsrecht op grond van artikel 20 VWEU doet ontstaan, namelijk in gevallen waarin de betrokkene, gelet op alle relevante omstandigheden, op geen enkele wijze kan worden gescheiden van het familielid van wie hij afhankelijk is.”

3.4 Uit het arrest K.A. volgt dat eiser op zichzelf terecht aanvoert dat een derdelander niet uitsluitend een verblijfsaanspraak aan artikel 20 VWEU kan ontlenen indien hij verblijf beoogt bij zijn minderjarig kind dat Unieburger is, maar dat ook een afgeleid verblijfsrecht kan ontstaan op grond van artikel 20 VWEU als een derdelander verblijf beoogt bij een meerderjarig familielid dat burger van de Unie is. Dit heeft verweerder ook met zoveel woorden erkend in zijn verweerschrift, waarin hij stelt dat het niet ondenkbaar is dat ook volwassen Unieburgers onder de werking van de jurisprudentielijn uit de arresten Zambrano, Dereci, Chavez-Vilchez en O.S. en L. zouden kunnen vallen.
Verweerder heeft zich in het bestreden besluit dan ook ten onrechte op het standpunt gesteld dat artikel 20 VWEU alleen van toepassing is op een situatie waarin een derdelander ouder verblijft beoogt bij een minderjarige kind dat burger van de Unie is, en dat eiser daarom geen afgeleid verblijfsrecht aan artikel 20 VWEU kan ontlenen omdat hij geen vader is van een minderjarig kind dat Unieburger is. De rechtbank komt daarom tot het oordeel dat het bestreden besluit niet deugdelijk is gemotiveerd.

3.5

Met toepassing van artikel 6:22 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) ziet de rechtbank aanleiding het hiervoor geconstateerde motiveringsgebrek te passeren omdat aannemelijk is dat eiser door dit gebrek niet is benadeeld. De rechtbank overweegt daartoe het volgende.
In het arrest K.A. (punt 65) heeft het Hof gespecificeerd dat een situatie waarin tussen twee volwassenen familieleden een zodanige afhankelijkheidsverhouding bestaat dat deze een afgeleid verblijfsrecht op grond van artikel 20 VWEU doet ontstaan slechts in uitzonderlijke gevallen voorstelbaar is. Dit is het geval indien de betrokkene op geen enkele wijze kan worden gescheiden van het familielid van wie hij afhankelijk is.
Verweerder heeft zich in het verweerschrift op het standpunt gesteld dat niet is gebleken van een feitelijke afhankelijkheid van eiser, waardoor referente als volwassen burger van de Unie zich in dezelfde positie bevindt als een minderjarig kind dat zich niet staande kan houden in de lidstaat van zijn nationaliteit zonder de verzorging van een derdelander.

In het bestreden besluit heeft verweerder zich op het standpunt gesteld dat eiser niet heeft aangetoond dat hij een duurzame relatie onderhoudt met referente. Eiser heeft dat standpunt in bezwaar en in beroep niet gemotiveerd weersproken, en evenmin aanvullend bewijs ingebracht ter onderbouwing van zijn stelling dat hij een duurzame relatie heeft met referente. Daaruit volgt dat al zeker niet is gebleken van een uitzonderlijke situatie, zoals bedoeld in het arrest K.A., waarin sprake is van een zodanige afhankelijkheidsrelatie dat eiser en referente op geen enkele wijze van elkaar gescheiden kunnen worden. Uit de stelling van eiser ter zitting dat hij een affectieve relatie heeft met referente, en dat referente in Nederland werk heeft en een opleiding volgt, blijkt in elk geval niet van een dergelijke bijzondere afhankelijkheidsrelatie. Verweerder heeft zich daarom terecht op het standpunt gesteld dat niet is gebleken dat referente zodanig afhankelijk is van eiser, dat zij zich in Nederland zonder zijn aanwezigheid niet staande kan houden en dus op geen enkele wijze van hem kan worden gescheiden. Eiser kan daarom geen afgeleid verblijfsrecht aan artikel 20 VWEU ontlenen.
Gelet op het voorgaande ziet de rechtbank geen aanleiding om prejudiciële vragen te stellen, zoals eiser heeft verzocht, nu de door eiser opgeworpen rechtsvraag kan worden beantwoord aan de hand van de al bestaande jurisprudentie van het Hof.

De beroepsgrond slaagt niet.
4. Eiser voert verder aan dat het bestreden besluit in strijd is met de artikelen 7, 14, 15 en 21 Handvest van de grondrechten van de Europese Unie (hierna: het Handvest) en artikel 8 Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (EVRM).

4.1 Zoals in het voorgaande is overwogen, kan eiser geen afgeleid verblijfsrecht ontlenen aan artikel 20 VWEU. Daarmee valt zijn situatie niet binnen de materiële werkingssfeer van het Handvest. Daarom is bij de beoordeling van het bestreden besluit geen plaats voor toetsing aan de artikelen 7, 14, 15 en 21 van het Handvest (zie het arrest Dereci, punten 71 en 72). Daarnaast kan het beroep van eiser op artikel 8 EVRM er niet toe leiden dat hem een verblijfsrecht toekomt op grond van artikel 20 VWEU. Verweerder heeft zich daarom terecht op het standpunt gesteld dat eiser, indien hij zijn aanspraak op verblijf met het oog op artikel 8 EVRM beoordeeld wenst te zien, hij een daartoe strekkende aanvraag kan indienen (zie de uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State van 30 december 2011, ECLI:NL:RVS:2011:BV3581).
De beroepsgrond slaagt niet.
5. Het beroep is ongegrond.
6. Gelet op het onder 3.4 geconstateerde gebrek, zal de rechtbank verweerder veroordelen in de kosten die eiser heeft gemaakt. De kosten zijn op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht € 1.002,- (1 punt voor het beroepschrift en 1 punt voor het verschijnen ter zitting, wegingsfactor 1). Verder zal de rechtbank verweerder opdragen het door eiser betaalde griffierecht te vergoeden.
Verzoek om een voorlopige voorziening
7. Indien tegen een besluit beroep bij de rechtbank is ingesteld, kan de voorzieningenrechter van de rechtbank die bevoegd is in de hoofdzaak, ingevolge artikel 8:81, eerste lid, Awb op verzoek een voorlopige voorziening treffen indien onverwijlde spoed, gelet op de betrokken belangen, dat vereist.
8. Nu in de hoofdzaak wordt beslist, is aan het verzoek het belang komen te ontvallen, zodat dit reeds daarom niet voor toewijzing in aanmerking komt. De voorzieningenrechter zal het verzoek om een voorlopige voorziening afwijzen.
9. Gelet op het onder 3.4 geconstateerde gebrek, zal de voorzieningenrechter verweerder veroordelen in de kosten die eiser heeft gemaakt. De kosten zijn op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht € 501,- (1 punt voor het verzoekschrift, wegingsfactor 1). Verder zal de voorzieningenrechter verweerder opdragen het door eiser betaalde griffierecht te vergoeden.

Beslissing

De rechtbank:
- verklaart het beroep ongegrond;
- veroordeelt verweerder in de proceskosten en draagt verweerder op € 1.002,- te betalen;
- draagt verweerder op € 170,- te betalen aan eiser als vergoeding voor het betaalde griffierecht.

De voorzieningenrechter:
- wijst het verzoek om een voorlopige voorziening af;
- veroordeelt verweerder in de proceskosten en draagt verweerder op € 501,- te betalen;

- draagt verweerder op € 170,- te betalen aan eiser als vergoeding voor het betaalde griffierecht.

Deze uitspraak is gedaan door mr. J. van der Kluit, rechter, tevens voorzieningenrechter, in aanwezigheid van mr. C.H. Gall, griffier. De beslissing is in het openbaar uitgesproken op 10 juli 2018.

Interessant artikel? Deel het eens met uw netwerk en help mee met het verspreiden van de bekendheid van dit blog. Er staan wellicht nog meer artikelen op dit weblog die u zullen boeien. Kijk gerust eens rond. Zelf graag wat willen plaatsen? Mail dan webmaster@vreemdelingenrecht.com In verband met geldwolven die denken geld te kunnen claimen op krantenartikelen die op een blog als deze worden geplaatst maar na meestal een dag voor de krantenlezers aan leeswaardigheid hebben ingeboet terwijl wij vreemdelingenrecht specialisten ze soms wel nog jaren gebruiken om er een kopie van te maken voor een zaak ga ik over tot het plaatsen van alleen het eerste stukje. Ja ik weet het: de kans dat u doorklikt is geringer dan wanneer het hele artikel hier staat en een kopie van het orgineel maken handig kan zijn voor uw zaak. Wilt u zelf wat overnemen van dit weblog. Dat mag. Zet er alleen even een link bij naar het desbetreffende artikel zodat mensen niet alleen dat wat u knipt en plakt kunnen lezen maar dat ook kunnen doen in de context. Subscribe to Vreemdelingenrecht.com blog by Email

Verblijfsrecht verzorgende ouder van minderjarige Unieburger?

 Via Janneke de Lange

Ja! Zie hier de nieuwe expert opinion van de Migration Law Clinic uitgebracht in het kader van de prejudiciële vragen die de CRvB op 16 maart 2015 (JV 2015/101) heeft gesteld aan HvJ EU in de zaken van Chavez-Vilchez e.a. (C-133/15).


Het rapport staat hier: https://migrationlawclinic.files.wordpress.com/2015/07/migration-law-clinic-prejudicic3able-vragen-crvb-zambrano-def.pdf
De conclusie staat op pagina 16 en 17



Interessant artikel? Deel het eens met uw netwerk en help mee met het verspreiden van de bekendheid van dit blog. Er staan wellicht nog meer artikelen op dit weblog die u zullen boeien. Kijk gerust eens rond. Zelf graag wat willen plaatsen? Mail dan webmaster@vreemdelingenrecht.com In verband met geldwolven die denken geld te kunnen claimen op krantenartikelen die op een blog als deze worden geplaatst maar na meestal een dag voor de krantenlezers aan leeswaardigheid hebben ingeboet terwijl wij vreemdelingenrecht specialisten ze soms wel nog jaren gebruiken om er een kopie van te maken voor een zaak ga ik over tot het plaatsen van alleen het eerste stukje. Ja ik weet het: de kans dat u doorklikt is geringer dan wanneer het hele artikel hier staat en een kopie van het orgineel maken handig kan zijn voor uw zaak. Wilt u zelf wat overnemen van dit weblog. Dat mag. Zet er alleen even een link bij naar het desbetreffende artikel zodat mensen niet alleen dat wat u knipt en plakt kunnen lezen maar dat ook kunnen doen in de context.

EU: A hypersensitive issue: The rights to reside of an unemployable person by Emanuela Matei

In the aftermath of Dano, the value of the Union citizenship should be categorically re-examined. The decision of the CJEU in case C-333/13 from 11-11-2014 concludes that the safeguards in article 24 of the Directive 2004/38 and in article 4 of the Regulation no. 883/2004 on the equal treatment of the Union citizens must be interpreted as not precluding legislation of a Member State under which nationals of other Member States are excluded from entitlement to certain ‘special non-contributory cash benefits’ within the meaning of Article 70(2) of Regulation No 883/2004, although those benefits are granted to nationals of the host Member State who are in the same situation, in so far as those nationals of other Member States do not have a right of residence under Directive 2004/38 in the host Member State.
Article 7 of the Directive 2004/38 read e contrario dictates that: unemployed people who have insufficient resources for themselves and their family members during their period of residence and lack comprehensive sickness insurance cover in the host Member State do not have the right of residence on the territory of that Member State for a period of longer than three months.

How can we make sense of the above mentioned statements?

First it must be understood that there is a right of free movement and a right to reside freely as stipulated in article 20 TFEU. In addition to these two interrelated rights, nationals of the member states enjoy the economic rights derived from articles 45, 49, 56 and 63 TFEU and the freedom of any Union citizen to seek employment in a different member state stipulated in article 15(2) Charter/chapter 6 of the Regulation no. 883/2004.
Hence it is clearly understood that an employable person with sufficient economic means doesn’t have to rely on article 20 TFEU in order to move freely to another member state and reside there as long as s/he wants. So, a legitimate question arises: what is the value of the rights enshrined in article 20 TFEU and in addition to that, what is the value of the principle of equal treatment in this context?
In order to answer this question, the derivable rights of the persons that do not fall within the scope of protection offered by articles 45, 49, 56 and 63 TFEU must be examined.

A person, who neither is employed or self-employed nor a capital or business owner, that’s to say an underprivileged person and yet a citizen of the Union, what kind of protection as regards residence rights can this person derive from the article 20 TFEU?

The answer given by Dano is that such a person does not have under Directive 2004/38 the right of residence for a period of longer than three months in the host Member State.
These two clarifications are crucial in order to maintain the fundamental status of the Union citizenship. The most important aspect is the explanation that the unprivileged person continues to have a right to reside and freely move outside the territory of the host Member State and this right includes the right to return to the territory of the host Member State after a short interruption. In other words the restrictions in Directive 2004/38 imply a disruption, a lack of continuity of the right to reside in a certain host Member State after three months of stay.
So the next legitimate question is:

What if, despite the fact that the Directive 2004/38 does not provide for any protection an unprivileged citizen of the Union resides in a member state during ten-fifteen years by cumulating a large number of three months legal residence periods?

In this case the person will be more connected with the host member state than to the home state at the level of social everyday experience. Since the right to social benefits is connected with some sort of physical presence on the territory, such a person would have lost the possibility to claim most benefits from the “home” country, whilst s/he would still lack protection from the “host” country, which de facto has become the “home-host” country.
In my view there must be a reality based examination of such issues as “stay” versus “residence” and “host state” versus “home state”, otherwise the value of the Union citizenship would be emptied of content. The directive 2004/38 offers the possibility to deny the factual reality by restarting the clock after three months with the only justification of avoiding an unreasonable burden for the state/local budget, which in fact is an undeniable economic justification that collides with the inner rationality of building an internal market free of frontiers.

 Continue for the rest of the article here: https://www.linkedin.com/pulse/20141116180518-180460783-a-hypersensitive-issue-the-rights-to-reside-of-an-unemployable-person










Interessant artikel? Deel het eens met uw netwerk en help mee met het verspreiden van de bekendheid van dit blog. Er staan wellicht nog meer artikelen op dit weblog die u zullen boeien. Kijk gerust eens rond. Zelf graag wat willen plaatsen? Mail dan webmaster@vreemdelingenrecht.com In verband met geldwolven die denken geld te kunnen claimen op krantenartikelen die op een blog als deze worden geplaatst maar na meestal een dag voor de krantenlezers aan leeswaardigheid hebben ingeboet terwijl wij vreemdelingenrecht specialisten ze soms wel nog jaren gebruiken om er een kopie van te maken voor een zaak ga ik over tot het plaatsen van alleen het eerste stukje. Ja ik weet het: de kans dat u doorklikt is geringer dan wanneer het hele artikel hier staat en een kopie van het orgineel maken handig kan zijn voor uw zaak. Wilt u zelf wat overnemen van dit weblog. Dat mag. Zet er alleen even een link bij naar het desbetreffende artikel zodat mensen niet alleen dat wat u knipt en plakt kunnen lezen maar dat ook kunnen doen in de context.

Is voor uitoefening van de rechten als EU kind nou wie voor hem zorgt doorslaggevend en niet of hij het grondgebied moet verlaten? (uitspraak rechtbank)

 ECLI:NL:RBDHA:2014:3821

Instantie Rechtbank Den Haag

Datum uitspraak 26-03-2014

Datum publicatie 31-03-2014

Zaaknummer SHE 13/26864

Rechtsgebieden Vreemdelingenrecht

Bijzondere kenmerken Eerste aanleg - enkelvoudig

Inhoudsindicatie Artikel 9 Vw 2000. Artikelen 20 en 21 van de VWEU. Arrest Zhu en Chen. Arrest Alokpa. Arrest Zambrano. Wijze en volgorde van beoordeling

Moeder is Ghanees, Vader Italiaan, kind Italiaans maar pa is nog getrouwd in Italië

5.Niet in geschil is dat eiseres op grond van de Richtlijn 2004/38 EG van het Europees Parlement en de Raad van 29 april 2004 betreffende het recht van vrij verkeer en verblijf op het grondgebied van de lidstaten voor de burgers van de Unie en hun familieleden, tot wijziging van Verordening (EEG) nr. 1612/68 en tot intrekking van de Richtlijnen 64/221/EEG, 68/360/EEG, 72/194/EEG, 73/148/EEG, 75/34/EEG, 75/35/EEG, 90/364/EEG, 90/365/EEG en 93/96/EEG (richtlijn 2004/38) geen van het kind afgeleid verblijfsrecht toekomt. Het kind heeft weliswaar de Italiaanse nationaliteit, maar eiseres kan niet worden aangemerkt als familielid van het kind in de zin van artikel 2, aanhef en onder d, van de richtlijn, omdat zij niet ten laste komt van het kind (zie het arrest van het Hof van
8 november 2012, C-40/11, inzake Iida, punten 55 en 56).

6.Onderzocht moet dus worden of eiseres een van het kind afgeleid verblijfsrecht toekomt op grond van artikel 21, eerste lid, van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie (VWEU). De eventuele rechten die deze bepalingen inzake het burgerschap van de Unie aan onderdanen van derde landen verleent, zijn namelijk geen persoonlijke rechten van deze staatsburgers, maar rechten die zijn afgeleid uit de uitoefening van de vrijheid van verkeer door een burger van de Unie. De doelstelling en de rechtvaardiging van bedoelde afgeleide rechten berusten op de vaststelling dat het niet erkennen van deze rechten de vrijheid van verkeer van de burger van de Unie kan aantasten en hem ervan kan weerhouden om van zijn recht van binnenkomst en van verblijf in het gastland gebruik te maken (zie het arrest Iida, hiervoor aangehaald, punten 67 en 68).

7.Het Hof heeft in het arrest van 10 oktober 2013, C-86/12, inzake Alokpa, het volgende overwogen.

“28 Bijgevolg heeft het Hof geoordeeld dat de omstandigheid dat een daadwerkelijk voor een minderjarige burger van de Unie zorgende ouder – onderdaan van een lidstaat of van een derde staat – niet met deze burger in het gastland mag wonen, het recht van verblijf van deze burger ieder nuttig effect ontneemt aangezien het genot van het verblijfsrecht door een kind van jonge leeftijd noodzakelijkerwijs impliceert dat dit kind het recht heeft om te worden begeleid door de persoon die daadwerkelijk voor hem zorgt en dat deze persoon dus gedurende dat verblijf bij het kind in het gastland kan wonen (zie reeds aangehaalde arresten Zhu en Chen, punt 45, en Iida, punt 69).

29Wanneer aldus artikel 21 VWEU en richtlijn 2004/38 een verblijfsrecht in het gastland verlenen aan de minderjarige van jonge leeftijd die onderdaan is van een andere lidstaat en die aan de voorwaarden van artikel 7, lid 1, sub b, van deze richtlijn voldoet, kan de ouder die daadwerkelijk voor deze onderdaan zorgt, op grond van diezelfde bepalingen met deze burger in het gastland verblijven (zie in die zin arrest Zhu en Chen, punten 46 en 47).

(…)

32Wat in de tweede plaats artikel 20 VWEU betreft, heeft het Hof vastgesteld dat er zeer bijzondere situaties bestaan waarin, hoewel het secundaire recht inzake het verblijfsrecht van derdelanders niet van toepassing is en de betrokken burger van de Unie zijn recht van vrij verkeer niet heeft uitgeoefend, een derdelander die familielid is van die burger het verblijfsrecht bij wijze van uitzondering niet kan worden ontzegd omdat anders aan het burgerschap van de Unie, dat aan die burger toekomt, de nuttige werking zou worden ontnomen indien als gevolg van die weigering deze burger in feite genoopt is het grondgebied van de Unie in zijn geheel te verlaten en hem zo het effectieve genot van de belangrijkste aan de status van burger van de Unie ontleende rechten wordt ontzegd (zie reeds aangehaalde arresten Iida, punt 71, en Ymeraga en Ymeraga-Tafarshiku, punt 36).

33Aldus moet de verwijzende rechter, indien hij vaststelt dat artikel 21 VWEU er niet aan in de weg staat dat Alokpa een verblijfsrecht op het Luxemburgse grondgebied wordt geweigerd, nog verifiëren of dit verblijfsrecht haar niet toch, uitzonderlijkerwijs, kan worden toegekend omdat anders de nuttige werking zou worden ontnomen aan het burgerschap van de Unie, dat aan de kinderen van Alokpa toekomt, aangezien deze weigering tot gevolg zou hebben dat deze kinderen feitelijk gedwongen zouden zijn het grondgebied van de Unie in zijn geheel te verlaten en hun aldus het effectieve genot van de belangrijkste aan die status ontleende rechten wordt ontzegd.

(…)”

8.Uit dit arrest en de daarin aangehaalde rechtspraak leidt de rechtbank af dat het voor de beoordeling of ieder nuttig effect wordt ontnomen van het recht van verblijf (op grond van artikel 21 van de VWEU) in het gastland van een minderjarige van jonge leeftijd die onderdaan is van een andere lidstaat, niet zozeer van belang is of, zoals verweerder betoogt, die onderdaan voor dat verblijfsrecht slechts op zijn ouder is aangewezen, maar of die ouder daadwerkelijk voor die onderdaan zorgt. Weliswaar was de feitelijke situatie in de zaken die hebben geleid tot de arresten Zhu en Chen en Alokpa zo dat slechts één ouder de daadwerkelijke zorg had over de betreffende kinderen (onderdanen van een andere lidstaat) en die kinderen zo beschouwd op die ene ouder waren aangewezen. Maar in de zaken die hebben geleid tot het arrest van het Hof van 17 september 2002, C-413/99, inzake Baumbast en R, waarnaar het Hof in het arrest Zhu en Chen heeft verwezen, woonden beide ouders van de betreffende kinderen (al dan niet samen) in het gastland en heeft het Hof die omstandigheid kennelijk niet van belang geacht voor die beoordeling. Anders dan verweerder in het bestreden besluit lijkt aan te nemen is voor evenbedoelde beoordeling evenmin van belang of het kind niet in de feitelijke onmogelijkheid komt te verkeren om zijn rechten die hij ontleent aan de status van EU-burger uit te oefenen. Blijkens het arrest Alokpa (punten 32 en 33) en de daarin aangehaalde rechtspraak is het criterium of het kind niet in de feitelijke onmogelijkheid komt te verkeren om zijn rechten die hij ontleent aan de status van EU-burger uit te oefenen, van belang bij de beoordeling of sprake is van zeer bijzondere situaties in het kader van artikel 20 van het VWEU en komt dus pas aan de orde indien is vastgesteld dat artikel 21 van het VWEU er niet aan de in de weg staat dat het kind een verblijfsrecht in de gastlidstaat wordt geweigerd.

9.Ter zitting van de rechtbank heeft verweerder verklaard dat het verblijfsrecht van het kind niet ter discussie staat. De rechtbank leidt hieruit af dat het kind voldoet aan de in de richtlijn 2004/38 ter zake gestelde voorwaarden. Aangezien voorts vaststaat dat eiseres daadwerkelijk voor het kind zorgt, moet worden geoordeeld dat verweerder niet deugdelijk heeft gemotiveerd dat eiseres geen verblijfsrecht als gemeenschapsonderdaan in de zin van artikel 1, aanhef en onder e, sub 2, van de Vw 2000 heeft (vergelijk de uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State van 3 september 2013, ECLI:NL:RVS:2013:1068).

10.Dit betekent dat de beroepsgrond slaagt.

11.Gezien het voorgaande slaagt evenzeer de beroepsgrond van eiseres dat verweerder ten onrechte met toepassing van artikel 7:3, aanhef en onder b, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) van het horen heeft afgezien. Van een kennelijk ongegrond bezwaar was immers geen sprake.

12.De conclusie is dat het beroep gegrond is en dat het bestreden besluit moet worden vernietigd wegens strijd met de artikelen 7:2 en 7:12, eerste lid, van de Awb. De rechtbank acht geen termen aanwezig het geschil finaal te beslechten dan wel om de bestuurlijke lus toe te passen. Wel zal de rechtbank bepalen dat verweerder met inachtneming van hetgeen in deze uitspraak is overwogen een nieuw besluit op bezwaar dient te nemen.

13.De rechtbank ziet aanleiding te bepalen dat verweerder aan eiseres het door haar betaalde griffierecht van € 160,00 vergoedt.

14. De rechtbank veroordeelt verweerder in de door eiseres gemaakte proceskosten. Deze kosten stelt de rechtbank op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vast op € 487,00 (1 punt voor het indienen van het beroepschrift met een waarde per punt van € 487,00 en een wegingsfactor 1).

Beslissing

De rechtbank:

- verklaart het beroep gegrond;
- vernietigt het bestreden besluit;
- draagt verweerder op een nieuw besluit te nemen op het bezwaar met inachtneming van
hetgeen in deze uitspraak is overwogen;
- draagt verweerder op het betaalde griffierecht van € 160,00 aan eiseres te vergoeden;
- veroordeelt verweerder in de proceskosten tot een bedrag van € 487,00.
Deze uitspraak is gedaan door mr. A. Venekamp, rechter, in aanwezigheid van
mr. E.C.J. Kohl, griffier. De beslissing is in het openbaar uitgesproken op 26 maart 2014.


In verband met geldwolven die denken geld te kunnen claimen op krantenartikelen die op een blog als deze worden geplaatst maar na meestal een dag voor de krantenlezers aan leeswaardigheid hebben ingeboet terwijl wij vreemdelingenrecht specialisten ze soms wel nog jaren gebruiken om er een kopie van te maken voor een zaak ga ik over tot het plaatsen van alleen het eerste stukje. Ja ik weet het: de kans dat u doorklikt is geringer dan wanneer het hele artikel hier staat en een kopie van het orgineel maken handig kan zijn voor uw zaak. Wilt u zelf wat overnemen van dit weblog. Dat mag. Zet er alleen even een link bij naar het desbetreffende artikel zodat mensen niet alleen dat wat u knipt en plakt kunnen lezen maar dat ook kunnen doen in de context.

De Sociale Verzekeringsbank moet voor de toekenning van kinderbijslag zelfstandig onderzoeken of de moeder van een Nederlands kind een EU-recht op verblijf heeft. Daarvoor is geen besluit van de IND nodig

via Muslum Yildirim, Attorney/lawyer
Hoge Raad der Nederlanden: De Sociale Verzekeringsbank moet voor de toekenning van kinderbijslag zelfstandig onderzoeken of de moeder van een Nederlands kind een EU-recht op verblijf heeft. Daarvoor is geen besluit van de IND nodig

ECLI:NL:HR:2014:277

Instantie Hoge Raad

Datum uitspraak 14-02-2014

Datum publicatie 14-02-2014

Zaaknummer 13/00409

Formele relaties Conclusie: ECLI:NL:PHR:2013:829, Gedeeltelijk contrair

In cassatie op: ECLI:NL:CRVB:2012:BY5173, Bekrachtiging/bevestiging

Rechtsgebieden Belastingrecht

Bijzondere kenmerken Cassatie

Inhoudsindicatie Artikel 6, lid 2, AKW; artikel 8 Vw 2000; artikel 3 Vierde Protocol bij het EVRM. Staatsburger van een derde land die een afgeleid verblijfsrecht kan ontlenen aan EU-burgerschap van zijn kind, wordt niet van de verzekering uitgesloten door koppelingswetgeving (artikel 6, lid 2, AKW). Artikel 6, lid 2, AKW is niet in strijd met artikel 3 Vierde Protocol EVRM.

Vindplaatsen

Rechtspraak.nl
FutD 2014-0344

3.1.4.Het geschil in deze procedure betreft het recht op kinderbijslag ten behoeve van het kind over het tweede kwartaal van 2008 tot en met het derde kwartaal van 2009. Het geschil over de verzekeringsplicht heeft betrekking op belanghebbendes verzekeringspositie op de relevante peildata aan het begin van die kwartalen.

3.2.1.Voor de Centrale Raad was in het bijzonder in geschil (i) of belanghebbende een (afgeleid) verblijfsrecht als bedoeld in artikel 20 en 21 VWEU kan ontlenen aan de status van burger van de Unie van het kind, en (ii) zo ja, of dat recht aan toepassing van artikel 6, lid 2, van de AKW in de weg staat. Belanghebbende heeft zich in dit kader beroepen op de arresten van het Hof van Justitie van de Europese Unie van 8 maart 2011, Ruiz Zambrano, C-34/09, Jurispr. blz. I-1177, NJ 2011/488 en RSV 2012/240 (hierna: het arrest Ruiz Zambrano), en van 15 november 2011, Dereci e.a., C-256/11, Jurispr. blz. I-11315, NJ 2012/107 en RSV 2012/242 (hierna: het arrest Dereci e.a.).

3.2.2.Voor het geval belanghebbende geen op het VWEU gebaseerd afgeleid verblijfsrecht had dat aan toepassing van artikel 6, lid 2, van de AKW in de weg staat, was voor de Centrale Raad subsidiair in geschil of zij niettemin op grond van bepalingen van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (hierna: het EVRM), zo nodig in samenhang bezien met het Internationaal Verdrag inzake de rechten van het kind (hierna: het IVRK) dan wel andere verdragsnormen zoals neergelegd in het Europees Sociaal Handvest en het Internationaal Verdrag inzake economische, sociale en culturele rechten, voor de in geding zijnde kwartalen aanspraak kan maken op kinderbijslag ten behoeve van het kind. In dat kader hield partijen onder meer verdeeld het antwoord op de vraag of de weigering van kinderbijslag op grond van de verblijfsstatus van belanghebbende een verschil in behandeling naar nationaliteit inhoudt dat in strijd komt met artikel 14 in verbinding met artikel 8 van het EVRM.

3.3.1.Naar aanleiding van belanghebbendes beroep op rechtspraak van het Hof van Justitie van de Europese Unie heeft de Centrale Raad geoordeeld dat uit het arrest Ruiz Zambrano en het arrest Dereci e.a. volgt dat voor belanghebbende uit artikel 20 VWEU rechtstreeks een verblijfsrecht voortvloeit, afgeleid van het verblijfsrecht van het kind, indien het kind zich bevindt in een situatie als bedoeld in de genoemde arresten. Daarbij verwierp de Centrale Raad het standpunt van de SVB dat de beslissing over een dergelijk verblijfsrecht toekomt aan de IND, in het kader van de beoordeling van een aanvraag om een verblijfsvergunning. Volgens de Centrale Raad ligt het op de weg van de SVB, belast met de uitvoering van de AKW, om aan de hand van door belanghebbende verstrekte en zo nodig alsnog te verstrekken informatie in overleg met de staatssecretaris van Veiligheid en Justitie genoegzaam te onderzoeken of belanghebbende aan artikel 20 VWEU een verblijfsrecht hier te lande kan ontlenen.

3.3.2.Bij het zojuist bedoelde onderzoek gaat het volgens de Centrale Raad niet om de beantwoording van de vraag of de weigering om aan belanghebbende kinderbijslag toe te kennen tot gevolg heeft dat het kind wordt verplicht het grondgebied van Nederland of de Unie als geheel te verlaten. Naar het oordeel van de Centrale Raad gaat het primair hierom of een weigering om belanghebbende hier te lande verblijf toe te staan met zich brengt dat het kind, burger van de Unie, geen andere keus heeft dan met belanghebbende, staatsburger van een derde land, buiten de Unie te verblijven.

3.3.3.Voor het geval belanghebbende een (afgeleid) recht op verblijf ontleent aan artikel 20 VWEU, heeft de Centrale Raad geoordeeld dat daarmee sprake is van een verblijfstitel die niet met name wordt genoemd in artikel 6, lid 2, van de AKW en die evenmin is voorzien in de Vreemdelingenwet 2000 (hierna: de Vw 2000). Gelet op de bewoordingen van artikel 8, onder e, in verbinding met artikel 1, onder e, van de Vw 2000, bestaat er naar het oordeel van de Centrale Raad echter ruimte om de regeling over toereikende verblijfstitels in artikel 6, lid 2, van de AKW verdragsconform toe te passen op de situatie waarin het verblijfsrecht van de betrokkene rechtstreeks wordt ontleend aan artikel 20 VWEU.

3.3.4.Voor het geval aan belanghebbende geen verblijfsrecht toekomt op grond van artikel 20 VWEU, dient volgens de Centrale Raad nog de vraag te worden beantwoord of regels van internationaal recht zich ertegen verzetten dat zij wordt uitgesloten van de verzekering voor de AKW op de grond dat zij op de in geding zijnde peildata niet beschikte over een verblijfstitel als genoemd in artikel 6, lid 2, van de AKW. Die vraag is door de Centrale Raad ontkennend beantwoord, waarbij is verwezen naar hetgeen is overwogen in zijn uitspraak van 15 juli 2011, ECLI:NL:CRVB:2011:BR1905, RSV 2012/238, en het arrest van de Hoge Raad van 23 november 2012, nr. 11/03891, ECLI:NL:HR:2012:BW7740, BNB 2013/31 (hierna: het arrest van 23 november 2012).

3.3.5.De Centrale Raad heeft het besluit op bezwaar wegens ontoereikende motivering vernietigd, en bepaald dat de SVB een nieuwe beslissing op bezwaar neemt. Daartoe zal de SVB alsnog moeten onderzoeken of belanghebbende een verblijfsrecht hier te lande kan ontlenen aan artikel 20 VWEU, waardoor de uitsluiting van de verzekering zoals bedoeld in artikel 6, lid 2, van de AKW niet van toepassing is. Voor het geval uit de resultaten van dit onderzoek voortvloeit dat die uitsluiting niet van toepassing is, zal de SVB moeten beoordelen of belanghebbende recht heeft op kinderbijslag met inachtneming van (de overige bepalingen van) de AKW. Daartoe zal onder meer moeten worden nagegaan of belanghebbende ingevolge artikel 6, lid 1, van de AKW op de in geding zijnde peildata als ingezetene verzekerd was, aldus de Centrale Raad.

 Bron: http://deeplink.rechtspraak.nl/uitspraak?id=ECLI:NL:HR:2014:277

In verband met geldwolven die denken geld te kunnen claimen op krantenartikelen die op een blog als deze worden geplaatst maar na meestal een dag voor de krantenlezers aan leeswaardigheid hebben ingeboet terwijl wij vreemdelingenrecht specialisten ze soms wel nog jaren gebruiken om er een kopie van te maken voor een zaak ga ik over tot het plaatsen van alleen het eerste stukje. Ja ik weet het: de kans dat u doorklikt is geringer dan wanneer het hele artikel hier staat en een kopie van het orgineel maken handig kan zijn voor uw zaak. Wilt u zelf wat overnemen van dit weblog. Dat mag. Zet er alleen even een link bij naar het desbetreffende artikel zodat mensen niet alleen dat wat u knipt en plakt kunnen lezen maar dat ook kunnen doen in de context.

Uitspraak: Chinese met verblijfsvergunning in Italië en Nederlands kind

LJN: BY9459, Rechtbank 's-Gravenhage , Awb 12 / 19054
Datum uitspraak: 18-01-2013
Datum publicatie: 25-01-2013
Rechtsgebied: Vreemdelingen
Soort procedure: Eerste aanleg - meervoudig
Inhoudsindicatie: Artikel 8 EVRM. Verblijf bij Nederlands kind. Geen toetsing aan artikel 20 VWEU. Zoals volgt uit vaste rechtspraak van de Afdeling dient de vraag of de weigering om aan een vreemdeling in Nederland verblijf toe te staan, tot gevolg heeft dat het kind zijn aan artikel 20 van het VWEU ontleende recht op het grondgebied van de Unie te verblijven, wordt ontzegd, te worden onderscheiden van de vraag of het in artikel 8 van het EVRM vervatte recht op bescherming van het gezinsleven verweerder noodzaakt tot het toestaan van een verblijf van de vreemdeling hier te lande (zie de uitspraak van 20 december 2012, 201200899/1 /V1, www.raadvanstate.nl). Zoals de rechtbank in haar uitspraak van 10 januari 2013 (AWB 12/18256, LJN: BY8363) heeft overwogen, dient verweerder aan een vreemdeling, die rechtstreeks een verblijfsrecht ontleend aan artikel 20 van het VWEU, een document als bedoeld in artikel 9, eerste lid, van de Vw 2000 af te geven. De door eiseres ingediende aanvraag strekt niet tot afgifte van een dergelijk document, maar tot verlening van een verblijfsvergunning regulier voor bepaalde tijd. Verweerder was dan ook niet gehouden te beoordelen of eiseres rechtstreeks aan artikel 20 van de VWEU een verblijfsrecht ontleent.
Vindplaats(en): Rechtspraak.nl


-------------

6. Eiseres heeft aangevoerd dat de weigering haar een verblijfsvergunning te verlenen in strijd is met artikel 8 van het Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (EVRM). Over deze beroepsgrond overweegt de rechtbank als volgt.

7. In artikel 8, eerste lid, van het EVRM is – kort gezegd – bepaald dat een ieder recht heeft op respect voor zijn privéleven en zijn familie- en gezinsleven. Ingevolge het tweede lid van dit artikel is geen inmenging van enig openbaar gezag in de uitoefening van dit recht toegestaan, dan voor zover bij wet is voorzien en in een democratische samenleving nodig is in het belang van de nationale veiligheid, de openbare orde en het voorkomen van strafbare feiten, het economisch welzijn, de bescherming van de gezondheid of de goede zeden of voor de bescherming van rechten en vrijheden van anderen.

8. Niet in geschil is dat tussen eiseres en haar dochter, [naam B], sprake is van familie- en gezinsleven in vorenbedoelde zin. Verder is geen sprake van inmenging in het recht op uitoefening van dat familie- en gezinsleven. Eiseres heeft in Italië weliswaar een EG-verblijfsvergunning voor langdurig ingezetenen, maar eiseres is in Nederland nooit in het bezit gesteld van een verblijfsvergunning op grond waarvan zij het gezinsleven rechtmatig kon uitoefenen.

9. Uit bijvoorbeeld het arrest van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) van 25 april 2007 inzake Konstantinov tegen Nederland (LJN: BA6629) blijkt dat ongeacht of sprake is van een positieve of negatieve verplichting, een “fair balance” dient te worden gevonden tussen het belang van de vreemdeling enerzijds en het Nederlands algemeen belang anderzijds. Bij deze afweging komt verweerder een zekere beoordelingsruimte toe.

10. Naar het oordeel van de rechtbank bestaat geen grond voor het oordeel dat verweerder niet alle relevante feiten en omstandigheden – zoals bekend ten tijde van het nemen van het bestreden besluit – in zijn belangenafweging heeft betrokken. Voorts heeft verweerder zich niet ten onrechte op het standpunt gesteld dat de belangen van eiseres, gelegen in het hier te lande kunnen uitoefenen van het familie- en gezinsleven, niet opwegen tegen het algemeen belang, welk belang onder meer wordt gediend met het voeren van een restrictief toelatingsbeleid. Meer in het bijzonder overweegt de rechtbank als volgt.

11. Verweerder heeft in het kader van die belangenafweging gewicht kunnen toekennen aan het feit dat eiseres het familie- en gezinsleven is aangegaan en heeft voortgezet gedurende een periode dat zij illegaal verbleef in Nederland en heeft zich verder op het standpunt kunnen stellen dat die omstandigheid voor haar rekening en risico dient te komen (vgl. de uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (Afdeling) van 10 december 2010, LJN: BO8060, r.o. 2.7, en de daar aangehaalde jurisprudentie van het EHRM). Voorts acht de rechtbank van belang dat eiseres niet aannemelijk heeft gemaakt dat sprake is van objectieve belemmeringen voor eiseres om het gezinsleven met haar dochter [naam B] in Italië dan wel in China voort te zetten. Gelet op de jeugdige leeftijd van [naam B], kan van haar verwacht worden dat zij zich in Italië dan wel in China zal weten aan te passen, maar van haar wordt niet gevergd eiseres te volgen naar Italië dan wel China. Als Nederlandse heeft zij het recht om in Nederland te verblijven. De uiteindelijke keuze met wie en waar zij het gezinsleven zal uitoefenen berust bij eiseres. Voorts heeft verweerder in de belangenafweging betekenis kunnen toekennen aan de door eiseres op
2 juni 2008 aanvaarde transactie van een geldboete van € 250,00 terzake van winkeldiefstal. Aan de stelling van eiseres dat niet zij maar een ander onder haar personalia dat feit heeft gepleegd, gaat de rechtbank voorbij, omdat verweerder en de rechtbank, gegeven die transactie, ervan mogen uitgaan dat eiseres dat strafbare feit heeft gepleegd.

12. Voor zover eiseres een beroep doet op het gezinsleven tussen [naam C] en [naam B] heeft verweerder terecht vastgesteld dat – kort gezegd – twijfels bestaan of zij daadwerkelijk invulling geven aan de uitoefening van dat gezinsleven. Voorts heeft verweerder, ervan uitgaande dat de band tussen vader en dochter zich thans aan het vormen is, niet aannemelijk gemaakt hoeven achten dat sprake is van een objectieve belemmering voor [naam C] om het gezinsleven elders uit te oefenen.

13. De conclusie is dat de weigering eiseres de gevraagde verblijfsvergunning te verlenen niet in strijd is met artikel 8 van het EVRM. Dit betekent dat de beroepsgrond faalt.

14. Eiseres heeft aangevoerd dat verweerder heeft miskend dat zij op grond van artikel 20 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie (VWEU) recht heeft op toelating tot Nederland.

15. Deze beroepsgrond slaagt niet. Zoals volgt uit vaste rechtspraak van de Afdeling dient de vraag of de weigering om aan een vreemdeling in Nederland verblijf toe te staan, tot gevolg heeft dat het kind zijn aan artikel 20 van het VWEU ontleende recht op het grondgebied van de Unie te verblijven, wordt ontzegd, te worden onderscheiden van de vraag of het in artikel 8 van het EVRM vervatte recht op bescherming van het gezinsleven verweerder noodzaakt tot het toestaan van een verblijf van de vreemdeling hier te lande (zie de uitspraak van 20 december 2012, 201200899/1 /V1, www.raadvanstate.nl). Zoals de rechtbank in haar uitspraak van 10 januari 2013 (AWB 12/18256, LJN: BY8363) heeft overwogen, dient verweerder aan een vreemdeling, die rechtstreeks een verblijfsrecht ontleend aan artikel 20 van het VWEU, een document als bedoeld in artikel 9, eerste lid, van de Vw 2000 af te geven. De door eiseres ingediende aanvraag strekt niet tot afgifte van een dergelijk document, maar tot verlening van een verblijfsvergunning regulier voor bepaalde tijd. Verweerder was dan ook niet gehouden te beoordelen of eiseres rechtstreeks aan artikel 20 van de VWEU een verblijfsrecht ontleent.

16. Eiseres heeft zich verder beroepen op artikel 7 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie (Handvest). Verweerder heeft hieraan ten onrechte niet getoetst, aldus eiseres.

17. Deze beroepsgrond faalt. Niet is gebleken dat de situatie van eiseres binnen de werkingssfeer van het Unierecht valt en er is geen sprake van het ten uitvoer brengen van dat recht. Van een situatie als bedoeld in het arrest van het Hof van Justitie van de Europese Unie (Hof) van 8 maart 2011 (inzake Ruiz Zambrano, LJN: BI8689) is hier geen sprake, reeds omdat eiseres een verblijfsvergunning heeft in Italië en haar kind, indien zij eiseres zou volgen, niet het grondgebied van de Europese Unie dient te verlaten. Gelet op het bepaalde in artikel 51 van het Handvest komt eiseres geen beroep toe op de bepalingen van het Handvest.

18. Eiseres heeft voorts aangevoerd dat sprake is van (omgekeerde) discriminatie van een Nederlands staatsburger en daarom van een ongerechtvaardigde inbreuk op diens privéleven.

19. Deze beroepsgrond slaagt niet. Uit vaste rechtspraak van het Hof (bijvoorbeeld het arrest van 27 oktober 1982 in de zaken Morson en Jhanjan, LJN: AC7752), volgt dat Nederlanders die geen gebruik hebben gemaakt van het recht van vrij verkeer, waardoor geen enkel aanknopingspunt bestaat met een van de situaties waarvoor het unierecht is geschreven, geen aanspraken kunnen ontlenen aan dat unierecht.

20. Verder heeft eiseres zich beroepen op de artikelen 3, 27, 28 en 29 van het Internationale Verdrag voor de Rechten van het Kind (IVRK).

21. Deze beroepsgrond slaagt niet. Uit de uitspraak van de Afdeling van 15 februari 2007 (LJN: AZ 9524) blijkt dat de Afdeling de woorden ‘de eerste overweging’ in artikel 3, eerste lid, van het IVRK, mede in aanmerking genomen de bewoordingen in de Engelse versie – ‘a primary consideration’ – zo verstaat dat het belang van het kind een eerste overweging is, maar ruimte geeft voor het zwaarder laten wegen van andere belangen. Zoals de Afdeling eerder heeft overwogen in haar uitspraak van 13 september 2005 (LJN: AU3122) bevat deze verdragsbepaling, gelet op haar formulering, geen norm die vatbaar is voor rechtstreekse toepassing door de rechter, aangezien zij niet voldoende concreet is voor zodanige toepassing en derhalve nadere uitwerking behoeft in nationale wet en regelgeving. De Afdeling heeft in haar uitspraak van 1 maart 2005 (LJN: AS9909) hetzelfde overwogen ten aanzien van artikel 27 van het IVRK. Naar het oordeel van de rechtbank geldt voor de artikelen 28 en 29 van het IVRK hetzelfde.






Law blog
Klik op +1 als u dit een interessant artikel vindt en Google zal het dan beter zichtbaar maken in de zoekresultaten.

Tweet

Artikel 20 VWEU niet toetsbaar in visumprocedure? Hoezo? (uitspraak rechtbank)

	LJN: BY8870, Rechtbank 's-Gravenhage, AWB 12/22699
	Datum uitspraak:	18-12-2012
	Datum publicatie:	18-01-2013
	Rechtsgebied:	Vreemdelingen
	Soort procedure:	Eerste aanleg - enkelvoudig
	Inhoudsindicatie:	gegrond, visumaanvraag; toetsen aan artikel 20 VWEU De rechtbank constateert dat de Vw, zoals die thans luidt, niet voorziet in een situatie als de onderhavige, waar het verblijfsrecht rechtsreeks kan voortvloeien uit artikel 20 van het VWEU. Na het arrest inzake Zambrano is de Nederlandse regelgeving op dit punt nog niet aangepast. Met eiseres is de rechtbank van oordeel, dat niet valt in te zien dat eiseres, teneinde haar rechten voortvloeiend uit artikel 20 VWEU geldend te maken, een mvv-aanvraag zou moeten indienen, aan welke aanvraag hoge legeskosten verbonden zijn en waarom zij niet, door middel van een visum-aanvraag, haar rechten als familielid van een Unieburger, die zich mogelijk in eenzelfde positie bevindt als de kinderen in de zaak Zambrano, getoetst zou kunnen zien. De rechtbank is dan ook van oordeel dat nu eiseres een aanvraag voor een visum heeft ingediend, met het doel om samen met haar zoon, van Nederlandse nationaliteit, naar Nederland te reizen en zich daar te vestigen, waarbij zij zich baseert op artikel 20 van het VWEU, verweerder niet kan volstaan met het afwijzen van de visumaanvraag op de wijze als in deze procedure is geschied. Daar komt bij dat eiseres gemotiveerd heeft aangevoerd dat de vader van haar zoon, vanwege zijn detentie in Turkije, niet in staat zal zijn om voor zijn zoon te zorgen. Gelet op het voorgaande heeft verweerder naar het oordeel van de rechtbank onvoldoende gemotiveerd waarom in het kader van een visumaanvraag het beroep van eiseres op artikel 20 VWEU niet voor beoordeling in aanmerking zou komen.

(...)
2.  De rechtbank betrekt bij de beoordeling de volgende feiten. Eiseres is op [datum] in Nederland bevallen van een zoon, [naam zoon]. Eiseres verbleef op dat moment illegaal in Nederland. Bij rechterlijke uitspraak van 21 februari 2007 is ten aanzien van de zoon van eiseres het vaderschap vastgesteld van [vader zoon], die de Nederlandse nationaliteit heeft. [naam zoon] heeft eveneens de Nederlandse nationaliteit. Eiseres is op [datum] 2008 naar Marokko teruggekeerd, samen met haar zoon. Eiseres is op [datum] in Marokko gehuwd met [vader zoon]. Eiseres heeft, teneinde een machtiging tot voorlopig verblijf (mvv) aan te vragen, in Marokko het inburgeringsexamen met succes afgelegd. Voordat de mvv-procedure kon worden opgestart, is de echtgenoot van eiseres in 2009 gedetineerd geraakt in Turkije. De detentie duurt thans nog voort.
(...)
4.3  De rechtbank constateert dat de Vw, zoals die thans luidt, niet voorziet in een situatie als de onderhavige, waar het verblijfsrecht rechtsreeks kan voortvloeien uit artikel 20 van het VWEU. Na het arrest inzake Zambrano is de Nederlandse regelgeving op dit punt nog niet aangepast. Verweerder kan in zoverre gevolgd worden in zijn standpunt dat een aanvraag voor een visum, teneinde zich als familielid van een Unieburger samen met de Unieburger in Nederland te vestigen, zonder dat gebruik is gemaakt van het recht van vrij personenverkeer, in beginsel niet is geschreven voor een situatie als de onderhavige. Onder deze omstandigheden is het dan ook aan de betrokken lidstaat om de eigen regelgeving zoveel mogelijk in overeenstemming te brengen met het Unierecht. Met eiseres is de rechtbank van oordeel, dat niet valt in te zien dat eiseres, teneinde haar rechten voortvloeiend uit artikel 20 VWEU geldend te maken, een mvv-aanvraag zou moeten indienen, aan welke aanvraag hoge legeskosten verbonden zijn en waarom zij niet, door middel van een visum-aanvraag, haar rechten als familielid van een Unieburger, die zich mogelijk in eenzelfde positie bevindt als de kinderen in de zaak Zambrano, getoetst zou kunnen zien. De rechtbank is dan ook van oordeel dat nu eiseres een aanvraag voor een visum heeft ingediend, met het doel om samen met haar zoon, van Nederlandse nationaliteit, naar Nederland te reizen en zich daar te vestigen, waarbij zij zich baseert op artikel 20 van het VWEU, verweerder niet kan volstaan met het afwijzen van de visumaanvraag op de wijze als in deze procedure is geschied. Daar komt bij dat eiseres gemotiveerd heeft aangevoerd dat de vader van [naam zoon], vanwege zijn detentie in Turkije, niet in staat zal zijn om voor zijn zoon te zorgen. Gelet op het voorgaande heeft verweerder naar het oordeel van de rechtbank onvoldoende gemotiveerd waarom in het kader van een visumaanvraag het beroep van eiseres op artikel 20 VWEU niet voor beoordeling in aanmerking zou komen.

4.4  De rechtbank is voorts van oordeel dat een bestuursorgaan, nu eiseres een beroep doet op rechten die zij stelt aan het Unierecht te ontlenen, waarbij in de nationale wetgeving geen bepaling aanwezig is die in deze situatie voorziet, in de bezwaarfase niet zonder nader onderzoek kan volstaan met het ongegrond verklaren van het bezwaar.

4.5  Op grond van het voorgaande zal de rechtbank het beroep gegrond verklaren. Het bestreden besluit zal worden vernietigd wegens strijd met de artikelen 3:2 en 7:12 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb). Verweerder zal worden opgedragen een nieuwe beslissing op het bezwaar te nemen. De rechtbank ziet daarbij geen aanleiding om aan verweerder een dwangsom op te leggen, voor het geval de gestelde beslistermijn wordt overschreden. Verweerder zal immers nog enig onderzoek dienen te verrichten teneinde de aanspraken van eiseres, voortvloeiende uit artikel 20 VWEU, te kunnen beoordelen. Zonodig zal eiseres daartoe kunnen worden gehoord.

5.  De rechtbank zal met toepassing van artikel 8:74, eerste lid, Awb, verweerder opdragen het betaalde griffierecht te vergoeden.

6.  De rechtbank zal met toepassing van artikel 8:75, eerste lid, Awb verweerder veroordelen in de kosten die eiseres heeft gemaakt. De kosten zijn op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht € 874,- (1 punt voor het beroepschrift en 1 punt voor het verschijnen ter zitting, wegingsfactor 1).


Beslissing

De rechtbank:
-verklaart het beroep gegrond;
-vernietigt het bestreden besluit;
-draagt verweerder op binnen een termijn van zes weken na verzending van deze uitspraak een nieuw besluit te nemen op het bezwaarschrift met inachtneming van deze uitspraak;
-draagt verweerder op €156,- aan eiseres te betalen als vergoeding voor het betaalde griffierecht, in verband met het beroep;
-veroordeelt verweerder in de proceskosten en draagt verweerder op € 874,- te betalen aan eiseres in verband met het beroep.



Deze uitspraak is gedaan door mr. S.W.S. Kiliç rechter, in aanwezigheid van mr. I. Boland, griffier. De beslissing is in het openbaar uitgesproken op 18 december 2012.

Bron: rechtspraak.nl





Law blog
Klik op +1 als u dit een interessant artikel vindt en Google zal het dan beter zichtbaar maken in de zoekresultaten.

Tweet

En ook hier faalt het beroep op Zambrano (uitspraak Raad van State)

LJN: BX5044, Raad van State , 201201455/1/V1
Datum uitspraak: 06-08-2012
Datum publicatie: 20-08-2012
Rechtsgebied: Vreemdelingen
Soort procedure: Hoger beroep
Inhoudsindicatie: -
Vindplaats(en): Rechtspraak.nl

Iraanse dame beroept zich op Zambrano. Haar man zou psychische problemen hebben en van haar afhankelijk zijn om zijn pillen te slikken en zonder die pillen zou hij niet voor zijn Nederlandse kinderen kunnen zorgen waardoor die Nederlandertjes weer terug naar Iran zouden moeten. Het beroep echter faalt.


2.4. In de eerste grief klaagt de vreemdeling dat de rechtbank, door te overwegen dat de minister zich niet ten onrechte op het standpunt heeft gesteld dat op hem geen positieve verplichting rust om de vreemdeling vrij te stellen van het vereiste van een geldige machtiging tot voorlopig verblijf (hierna: mvv), onder meer heeft miskend dat het besluit van 6 oktober 2010 in strijd is met artikel 20 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie (hierna: het VWEU). Zij voert hiertoe, onder verwijzing naar het arrest van het Hof van Justitie van de Europese Unie (hierna: het Hof) van 8 maart 2011, C 34/09, Ruiz Zambrano (hierna: het arrest Ruiz Zambrano; www.curia.europa.eu), aan dat van haar kinderen, van Nederlandse nationaliteit, niet kan worden gevergd dat zij het grondgebied van de Unie verlaten. Volgens haar worden haar kinderen door het besluit van 6 oktober 2010 gedwongen met haar mee te gaan naar Iran om het besluit op een mvv-aanvraag af te wachten, nu ook haar echtgenoot haar zal moeten volgen omdat hij voor de behandeling van zijn psychische stoornissen van haar afhankelijk is en hij zonder deze behandeling niet in staat is voor de kinderen te zorgen.
2.4.1. Ingevolge artikel 20, eerste lid, van het VWEU wordt een burgerschap van de Unie ingesteld. Burger van de Unie is een ieder die de nationaliteit van een lidstaat bezit. Het burgerschap van de Unie komt naast het nationale burgerschap doch komt niet in de plaats daarvan.
Ingevolge het tweede lid, aanhef en onder a, genieten de burgers van de Unie de rechten en hebben zij de plichten die bij de Verdragen zijn bepaald en hebben zij, onder andere, het recht zich vrij op het grondgebied van de lidstaten te verplaatsen en er vrij te verblijven.
2.4.2. Zoals de Afdeling eerder heeft overwogen (uitspraak van 7 maart 2012 in zaak nr. 201108763/1/V2; www.raadvanstate.nl) is uit de overwegingen van het Hof in het arrest van 15 november 2011, C 256/11, Dereci e.a. (hierna: het arrest Dereci; www.curia.europa.eu), waarin een nadere uitleg wordt gegeven van het arrest Ruiz Zambrano, af te leiden dat bij de beantwoording van de vraag of een burger van de Unie die gezinsleven uitoefent met een burger van een derde land, zijn uit artikel 20 van het VWEU voortvloeiende recht om op het grondgebied van de Unie te verblijven wordt ontzegd, slechts beperkte betekenis toekomt aan het recht op bescherming van het gezinsleven. Zoals volgt uit punt 68 en 69 van het arrest Dereci, wordt dit recht niet als zodanig door artikel 20 van het VWEU beschermd, maar door andere internationaal-, Unie , en nationaalrechtelijke regelingen en bepalingen, zoals artikel 8 van het Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden, artikel 7 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie, Unierechtelijke verblijfsrichtlijnen en artikel 15 van de Vreemdelingenwet 2000 (hierna: de Vw 2000).
Bij de beantwoording van genoemde vraag is onder meer de wens van gezinsleden om als gezin in Nederland of in de Unie te verblijven dus eveneens van beperkt belang. De situatie dat de burger van de Unie zijn recht om op het grondgebied van de Unie te verblijven wordt ontzegd, doet zich slechts voor als de burger van de Unie zodanig afhankelijk is van de burger van een derde land, dat hij als gevolg van de besluitvorming van de minister geen andere keus heeft dan met de burger van het derde land buiten de Unie te verblijven.
2.4.3. Indien het gezin bestaat uit één ouder die burger is van een derde land en één ouder die burger van de Unie is, en ook een minderjarig kind dat burger van de Unie is, komt, zo leidt de Afdeling af uit punt 65 van het arrest Dereci en de verwijzing daarin naar de punten 43 en 44 van het arrest Ruiz Zambrano, bij de beantwoording van vorenbedoelde vraag betekenis toe aan het gegeven dat Nederlanders in Nederland in beginsel aanspraak kunnen maken op verstrekking van een uitkering uit de openbare kas. Voorts wordt van overheidswege en door maatschappelijke instellingen hulp en ondersteuning bij - bijvoorbeeld - zorg en opvoeding geboden.
Van leden van een dergelijk gezin kan dan ook worden verlangd dat zij gebruik maken van de mogelijkheid deze aanspraken en hulp te ontvangen, als daarmee kan worden voorkomen dat een burger van de Unie feitelijk wordt verplicht niet alleen Nederland, maar het grondgebied van de Unie als geheel te verlaten. Van de situatie dat een burger van de Unie niettemin zijn recht om op het grondgebied van de Unie te verblijven wordt ontzegd, zal in dergelijke gevallen dan ook slechts sprake zijn, indien de burger van het derde land aannemelijk maakt dat de andere ouder, ook indien deze van vorenbedoelde mogelijkheid om aanspraken en hulp te ontvangen gebruik maakt, feitelijk niet geacht kan worden voor het kind zorg te dragen, zodat verblijf voor het kind bij die ouder in Nederland of de Unie, zonder die vreemdeling, in wezen onmogelijk is. In dat geval zal het kind immers gedwongen zijn de ouder die burger van een derde land is, te volgen naar buiten het grondgebied van de Unie.
2.4.4. De beantwoording van de vraag of de burger van het derde land aannemelijk heeft gemaakt dat zich deze situatie voordoet, vergt een beoordeling door de minister van de, gelet op artikel 4:2 van de Algemene wet bestuursrecht, door de burger van het derde land in de bestuurlijke fase aan te voeren, feiten en omstandigheden van het geval. De uitkomst van die beoordeling kan door de rechter zonder terughoudendheid worden getoetst.
2.4.5. In hoger beroep is onbestreden dat de kinderen van de vreemdeling de status van burger van de Unie bezitten, zodat zij zich, ook ten opzichte van Nederland, op de bij die status behorende rechten kunnen beroepen. Gelet hierop dient te worden beoordeeld of het de vreemdeling tegenwerpen van het mvv-vereiste met zich brengt dat haar kinderen feitelijk worden verplicht het grondgebied van de Unie te verlaten. Daartoe wordt als volgt overwogen.
2.4.6. Het betoog dat uit artikel 20 van het VWEU voortvloeit dat de vreemdeling moet worden toegestaan met haar kinderen in Nederland te verblijven, treft geen doel. Concrete aanwijzingen dat de echtgenoot, al dan niet met behulp van derden, feitelijk niet in staat is de zorg voor de kinderen te dragen, en dat de kinderen niet bij hem kunnen verblijven, zijn door de vreemdeling niet verstrekt. Daartoe wordt het volgende overwogen. De vreemdeling stelt dat haar echtgenoot voor de behandeling van zijn psychische stoornissen, meer in het bijzonder voor het innemen van zijn medicijnen, van haar afhankelijk is en dat hij zonder deze behandeling niet voor hun kinderen kan zorgen. Hiertoe heeft zij een brief van psychiater L.A.C. Nurmohamed van 29 september 2010 overgelegd, waaruit volgt dat de aanwezigheid van de vreemdeling van belang is voor de medicatietrouw van de echtgenoot. Uit deze brief volgt evenwel niet, noch heeft de vreemdeling anderszins aannemelijk gemaakt, dat de medicatietrouw van de echtgenoot niet ook op andere wijze kan worden bewerkstelligd, zoals met hulp van maatschappelijke instellingen hier te lande. Evenmin volgt uit deze brief dat de echtgenoot, indien hij zijn medicijnen trouw inneemt, niet in staat is voor de kinderen te zorgen.
De vreemdeling is er dan ook niet in geslaagd aannemelijk te maken dat de kinderen, burgers van de Unie, zodanig van haar, burger van een derde land, afhankelijk zijn dat de kinderen als gevolg van de besluitvorming van de minister feitelijk worden verplicht met de vreemdeling buiten de Unie te verblijven. De kinderen wordt derhalve niet het effectieve genot ontzegd van de belangrijkste aan de status van burger van de Unie ontleende rechten.
De grief faalt.

Bron: rechtspraak.nl




Law blog
Klik op +1 als u dit een interessant artikel vindt en Google zal het dan beter zichtbaar maken in de zoekresultaten.

Tweet