Is voor uitoefening van de rechten als EU kind nou wie voor hem zorgt doorslaggevend en niet of hij het grondgebied moet verlaten? (uitspraak rechtbank)

 ECLI:NL:RBDHA:2014:3821

Instantie Rechtbank Den Haag

Datum uitspraak 26-03-2014

Datum publicatie 31-03-2014

Zaaknummer SHE 13/26864

Rechtsgebieden Vreemdelingenrecht

Bijzondere kenmerken Eerste aanleg - enkelvoudig

Inhoudsindicatie Artikel 9 Vw 2000. Artikelen 20 en 21 van de VWEU. Arrest Zhu en Chen. Arrest Alokpa. Arrest Zambrano. Wijze en volgorde van beoordeling

Moeder is Ghanees, Vader Italiaan, kind Italiaans maar pa is nog getrouwd in Italië

5.Niet in geschil is dat eiseres op grond van de Richtlijn 2004/38 EG van het Europees Parlement en de Raad van 29 april 2004 betreffende het recht van vrij verkeer en verblijf op het grondgebied van de lidstaten voor de burgers van de Unie en hun familieleden, tot wijziging van Verordening (EEG) nr. 1612/68 en tot intrekking van de Richtlijnen 64/221/EEG, 68/360/EEG, 72/194/EEG, 73/148/EEG, 75/34/EEG, 75/35/EEG, 90/364/EEG, 90/365/EEG en 93/96/EEG (richtlijn 2004/38) geen van het kind afgeleid verblijfsrecht toekomt. Het kind heeft weliswaar de Italiaanse nationaliteit, maar eiseres kan niet worden aangemerkt als familielid van het kind in de zin van artikel 2, aanhef en onder d, van de richtlijn, omdat zij niet ten laste komt van het kind (zie het arrest van het Hof van
8 november 2012, C-40/11, inzake Iida, punten 55 en 56).

6.Onderzocht moet dus worden of eiseres een van het kind afgeleid verblijfsrecht toekomt op grond van artikel 21, eerste lid, van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie (VWEU). De eventuele rechten die deze bepalingen inzake het burgerschap van de Unie aan onderdanen van derde landen verleent, zijn namelijk geen persoonlijke rechten van deze staatsburgers, maar rechten die zijn afgeleid uit de uitoefening van de vrijheid van verkeer door een burger van de Unie. De doelstelling en de rechtvaardiging van bedoelde afgeleide rechten berusten op de vaststelling dat het niet erkennen van deze rechten de vrijheid van verkeer van de burger van de Unie kan aantasten en hem ervan kan weerhouden om van zijn recht van binnenkomst en van verblijf in het gastland gebruik te maken (zie het arrest Iida, hiervoor aangehaald, punten 67 en 68).

7.Het Hof heeft in het arrest van 10 oktober 2013, C-86/12, inzake Alokpa, het volgende overwogen.

“28 Bijgevolg heeft het Hof geoordeeld dat de omstandigheid dat een daadwerkelijk voor een minderjarige burger van de Unie zorgende ouder – onderdaan van een lidstaat of van een derde staat – niet met deze burger in het gastland mag wonen, het recht van verblijf van deze burger ieder nuttig effect ontneemt aangezien het genot van het verblijfsrecht door een kind van jonge leeftijd noodzakelijkerwijs impliceert dat dit kind het recht heeft om te worden begeleid door de persoon die daadwerkelijk voor hem zorgt en dat deze persoon dus gedurende dat verblijf bij het kind in het gastland kan wonen (zie reeds aangehaalde arresten Zhu en Chen, punt 45, en Iida, punt 69).

29Wanneer aldus artikel 21 VWEU en richtlijn 2004/38 een verblijfsrecht in het gastland verlenen aan de minderjarige van jonge leeftijd die onderdaan is van een andere lidstaat en die aan de voorwaarden van artikel 7, lid 1, sub b, van deze richtlijn voldoet, kan de ouder die daadwerkelijk voor deze onderdaan zorgt, op grond van diezelfde bepalingen met deze burger in het gastland verblijven (zie in die zin arrest Zhu en Chen, punten 46 en 47).

(…)

32Wat in de tweede plaats artikel 20 VWEU betreft, heeft het Hof vastgesteld dat er zeer bijzondere situaties bestaan waarin, hoewel het secundaire recht inzake het verblijfsrecht van derdelanders niet van toepassing is en de betrokken burger van de Unie zijn recht van vrij verkeer niet heeft uitgeoefend, een derdelander die familielid is van die burger het verblijfsrecht bij wijze van uitzondering niet kan worden ontzegd omdat anders aan het burgerschap van de Unie, dat aan die burger toekomt, de nuttige werking zou worden ontnomen indien als gevolg van die weigering deze burger in feite genoopt is het grondgebied van de Unie in zijn geheel te verlaten en hem zo het effectieve genot van de belangrijkste aan de status van burger van de Unie ontleende rechten wordt ontzegd (zie reeds aangehaalde arresten Iida, punt 71, en Ymeraga en Ymeraga-Tafarshiku, punt 36).

33Aldus moet de verwijzende rechter, indien hij vaststelt dat artikel 21 VWEU er niet aan in de weg staat dat Alokpa een verblijfsrecht op het Luxemburgse grondgebied wordt geweigerd, nog verifiëren of dit verblijfsrecht haar niet toch, uitzonderlijkerwijs, kan worden toegekend omdat anders de nuttige werking zou worden ontnomen aan het burgerschap van de Unie, dat aan de kinderen van Alokpa toekomt, aangezien deze weigering tot gevolg zou hebben dat deze kinderen feitelijk gedwongen zouden zijn het grondgebied van de Unie in zijn geheel te verlaten en hun aldus het effectieve genot van de belangrijkste aan die status ontleende rechten wordt ontzegd.

(…)”

8.Uit dit arrest en de daarin aangehaalde rechtspraak leidt de rechtbank af dat het voor de beoordeling of ieder nuttig effect wordt ontnomen van het recht van verblijf (op grond van artikel 21 van de VWEU) in het gastland van een minderjarige van jonge leeftijd die onderdaan is van een andere lidstaat, niet zozeer van belang is of, zoals verweerder betoogt, die onderdaan voor dat verblijfsrecht slechts op zijn ouder is aangewezen, maar of die ouder daadwerkelijk voor die onderdaan zorgt. Weliswaar was de feitelijke situatie in de zaken die hebben geleid tot de arresten Zhu en Chen en Alokpa zo dat slechts één ouder de daadwerkelijke zorg had over de betreffende kinderen (onderdanen van een andere lidstaat) en die kinderen zo beschouwd op die ene ouder waren aangewezen. Maar in de zaken die hebben geleid tot het arrest van het Hof van 17 september 2002, C-413/99, inzake Baumbast en R, waarnaar het Hof in het arrest Zhu en Chen heeft verwezen, woonden beide ouders van de betreffende kinderen (al dan niet samen) in het gastland en heeft het Hof die omstandigheid kennelijk niet van belang geacht voor die beoordeling. Anders dan verweerder in het bestreden besluit lijkt aan te nemen is voor evenbedoelde beoordeling evenmin van belang of het kind niet in de feitelijke onmogelijkheid komt te verkeren om zijn rechten die hij ontleent aan de status van EU-burger uit te oefenen. Blijkens het arrest Alokpa (punten 32 en 33) en de daarin aangehaalde rechtspraak is het criterium of het kind niet in de feitelijke onmogelijkheid komt te verkeren om zijn rechten die hij ontleent aan de status van EU-burger uit te oefenen, van belang bij de beoordeling of sprake is van zeer bijzondere situaties in het kader van artikel 20 van het VWEU en komt dus pas aan de orde indien is vastgesteld dat artikel 21 van het VWEU er niet aan de in de weg staat dat het kind een verblijfsrecht in de gastlidstaat wordt geweigerd.

9.Ter zitting van de rechtbank heeft verweerder verklaard dat het verblijfsrecht van het kind niet ter discussie staat. De rechtbank leidt hieruit af dat het kind voldoet aan de in de richtlijn 2004/38 ter zake gestelde voorwaarden. Aangezien voorts vaststaat dat eiseres daadwerkelijk voor het kind zorgt, moet worden geoordeeld dat verweerder niet deugdelijk heeft gemotiveerd dat eiseres geen verblijfsrecht als gemeenschapsonderdaan in de zin van artikel 1, aanhef en onder e, sub 2, van de Vw 2000 heeft (vergelijk de uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State van 3 september 2013, ECLI:NL:RVS:2013:1068).

10.Dit betekent dat de beroepsgrond slaagt.

11.Gezien het voorgaande slaagt evenzeer de beroepsgrond van eiseres dat verweerder ten onrechte met toepassing van artikel 7:3, aanhef en onder b, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) van het horen heeft afgezien. Van een kennelijk ongegrond bezwaar was immers geen sprake.

12.De conclusie is dat het beroep gegrond is en dat het bestreden besluit moet worden vernietigd wegens strijd met de artikelen 7:2 en 7:12, eerste lid, van de Awb. De rechtbank acht geen termen aanwezig het geschil finaal te beslechten dan wel om de bestuurlijke lus toe te passen. Wel zal de rechtbank bepalen dat verweerder met inachtneming van hetgeen in deze uitspraak is overwogen een nieuw besluit op bezwaar dient te nemen.

13.De rechtbank ziet aanleiding te bepalen dat verweerder aan eiseres het door haar betaalde griffierecht van € 160,00 vergoedt.

14. De rechtbank veroordeelt verweerder in de door eiseres gemaakte proceskosten. Deze kosten stelt de rechtbank op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vast op € 487,00 (1 punt voor het indienen van het beroepschrift met een waarde per punt van € 487,00 en een wegingsfactor 1).

Beslissing

De rechtbank:

- verklaart het beroep gegrond;
- vernietigt het bestreden besluit;
- draagt verweerder op een nieuw besluit te nemen op het bezwaar met inachtneming van
hetgeen in deze uitspraak is overwogen;
- draagt verweerder op het betaalde griffierecht van € 160,00 aan eiseres te vergoeden;
- veroordeelt verweerder in de proceskosten tot een bedrag van € 487,00.
Deze uitspraak is gedaan door mr. A. Venekamp, rechter, in aanwezigheid van
mr. E.C.J. Kohl, griffier. De beslissing is in het openbaar uitgesproken op 26 maart 2014.


In verband met geldwolven die denken geld te kunnen claimen op krantenartikelen die op een blog als deze worden geplaatst maar na meestal een dag voor de krantenlezers aan leeswaardigheid hebben ingeboet terwijl wij vreemdelingenrecht specialisten ze soms wel nog jaren gebruiken om er een kopie van te maken voor een zaak ga ik over tot het plaatsen van alleen het eerste stukje. Ja ik weet het: de kans dat u doorklikt is geringer dan wanneer het hele artikel hier staat en een kopie van het orgineel maken handig kan zijn voor uw zaak. Wilt u zelf wat overnemen van dit weblog. Dat mag. Zet er alleen even een link bij naar het desbetreffende artikel zodat mensen niet alleen dat wat u knipt en plakt kunnen lezen maar dat ook kunnen doen in de context.