Marlies Wolfrat, vreemdelingenrechter in Midden-Nederland

Vluchtelingen geven noodgedwongen hun vrijheid op om in veiligheid te kunnen leven. Eenmaal hier mogen ze niet zelf beslissen waar ze wonen, of ze werken en hoe hun leven zich verder ontwikkelt. Ook het besluit of ze hier kunnen blijven, wordt door een ander genomen. Vreemdelingenrechter Marlies Wolfrat (36) houdt in de gaten of dat rechtvaardig gebeurt.

Afwisselende baan

‘Never a dull moment’, zo typeert Marlies Wolfrat haar baan als vreemdelingenrechter bij de rechtbank Midden-Nederland. Niet alleen omdat vreemdelingenrecht heel dynamisch is (ontwikkelingen volgen elkaar snel op door richtlijnen en rechtspraak vanuit Europa) maar ook omdat de rechter beslist over ingrijpende kwesties. ‘Wij nemen beslissingen over de toekomst van mensen. Beslissingen die het leven van een persoon en vaak van hele gezinnen, drastisch beïnvloeden.’ Vreemdelingrecht valt onder bestuursrecht, dat gaat over conflicten tussen burgers en de overheid. Wolfrat wisselt vreemdelingenzaken af met andere bestuurszaken. ‘Die balans is prima’, zegt ze. ‘Alléén vreemdelingenzaken doen is erg pittig, want die zijn vaak behoorlijk heftig.’’
Elke zaak is anders, vertelt ze. ‘Het kan gaan over vergunningen voor studie of gezinshereniging of over het aanvragen van asiel. Maar we behandelen ook zaken van mensen zonder verblijfsvergunning die in vreemdelingenbewaring zitten. Of over de bed-bad-broodregeling voor uitgeprocedeerde vreemdelingen.’ De vreemdelingenrechter toetst het besluit van de staatssecretaris van Veiligheid en Justitie, die beoordeelt of een vreemdeling het recht heeft om in Nederland te blijven. ‘In asielzaken kijken we of hij die beslissing heeft mogen nemen. Heeft hij de wet- en regelgeving goed uitgevoerd? En is het ook echt veilig genoeg om iemand terug te sturen? Daarvoor kijken we onder meer naar ambtsberichten van het ministerie van Buitenlandse Zaken, rapporten van zogeheten ngo’s, organisaties die onafhankelijk zijn van de overheid. Bijvoorbeeld over de algehele veiligheidssituatie in een land.’ Andere belangrijke bronnen zijn uitspraken van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (de rechter in hoger beroep in vreemdelingenzaken), het Hof van Justitie van de Europese Unie in Luxemburg en het Europees Hof voor de Rechten van de Mens in Straatsburg.

Veiligheid

Asielzoekers komen hier met aangrijpende verhalen. ‘Als rechter lees je het dossier door en vorm je een beeld van mensen. Waar komen ze vandaan, hoe zijn ze hier gekomen, waarom zijn ze gevlucht? Sommigen komen uit een oorlogsgebied, anderen hebben vanwege hun religie, politieke activiteiten of seksuele geaardheid te vrezen voor onmenselijke behandeling. Ze hebben vaak afschuwelijke dingen meegemaakt in het land van herkomst. Mensen vertellen dat ze gevangen hebben gezeten, zijn gemarteld of verkracht. We krijgen met slachtoffers van mensenhandel te maken en met vrouwen die bang zijn voor genitale verminking van hun dochters. Zij hebben dat vaak zelf ondergaan en willen hun kinderen die ellende besparen. Al die mensen zijn op zoek naar een plek waar ze zich veilig voelen.’

Aangrijpende zaken

Zaken waar kinderen bij betrokken zijn, vindt ze het moeilijkst. ‘Ouders nemen de beslissing om hun land te ontvluchten. Hun kinderen zijn soms in Nederland geboren. Ze spreken de taal, gaan hier naar school en hebben hier hun vriendjes. Zij hebben geen idee hoe het is om te leven in het land waar hun ouders vandaan komen. Je probeert als rechter het belang van het kind voorop te stellen, maar dat kan er niet altijd toe leiden dat ze mogen blijven. Ik moet me aan de wet- en regelgeving houden. Dat betekent regelmatig dat kinderen terug moeten met hun ouders, als ze buiten het kinderpardon vallen. Gelukkig maak ik zulke aangrijpende zaken niet heel vaak mee.’

Bijzondere momenten

Het komt ook voor dat een familie een verblijfsvergunning heeft gekregen en dat later blijkt dat de vader zeer ernstige misdaden heeft gepleegd in het land van herkomst. ‘Dan wordt zijn verblijfsvergunning ingetrokken en moet hij Nederland verlaten, terwijl de rest van de familie mag blijven’, vertelt Wolfrat. ‘De man krijgt dan een inreisverbod, hij mag 10 jaar lang Nederland en de meeste andere EU-landen niet in. Omdat er vaak veel familie op de publieke tribune zit, kunnen de emoties hoog oplopen.’ Kinderen zijn normaal gesproken niet welkom in de zittingszaal, maar in uitzonderlijke omstandigheden laat de rechter ze wel toe. ‘Dat levert soms bijzondere momenten op. Zo heb ik ooit een moeder gehad die stiekem haar baby borstvoeding gaf terwijl ik haar advocaat vragen stelde, en een peuter die er met de pen van de tolk vandoor ging.’

https://www.rechtspraak.nl/Actualiteiten/bijzondere-rechters/Pages/Marlies-Wolfrat-vreemdelingenrechter-in-Midden-Nederland.aspx




Interessant artikel? Deel het eens met uw netwerk en help mee met het verspreiden van de bekendheid van dit blog. Er staan wellicht nog meer artikelen op dit weblog die u zullen boeien. Kijk gerust eens rond. Zelf graag wat willen plaatsen? Mail dan webmaster@vreemdelingenrecht.com In verband met geldwolven die denken geld te kunnen claimen op krantenartikelen die op een blog als deze worden geplaatst maar na meestal een dag voor de krantenlezers aan leeswaardigheid hebben ingeboet terwijl wij vreemdelingenrecht specialisten ze soms wel nog jaren gebruiken om er een kopie van te maken voor een zaak ga ik over tot het plaatsen van alleen het eerste stukje. Ja ik weet het: de kans dat u doorklikt is geringer dan wanneer het hele artikel hier staat en een kopie van het orgineel maken handig kan zijn voor uw zaak. Wilt u zelf wat overnemen van dit weblog. Dat mag. Zet er alleen even een link bij naar het desbetreffende artikel zodat mensen niet alleen dat wat u knipt en plakt kunnen lezen maar dat ook kunnen doen in de context.