Het Nederlandse asielbeleid kreeg maandag een tik toen het gerechtshof oordeelde dat de minister een uitgeprocedeerde Angolese asielzoekster niet van haar kinderen mag scheiden om haar vervolgens op straat te kunnen zetten. „Het is belangrijker dat de drie kinderen bij hun moeder blijven dan dat de staat het vreemdelingenbeleid kan uitvoeren”, zo staat in het arrest.
Kinderen mogen niet op straat worden gezet, en ook niet van hun ouders worden gescheiden als de hun aangeboden opvang volgens de regels ten einde is. Maar waar moet de Angolese, die weigert mee te werken aan terugkeer naar haar thuisland, nu naar toe?
„Voorop staat voor ons nog steeds”, zo reageerde het ministerie, „dat het hele gezin geen recht heeft op asiel in Nederland. Ze zullen dus Nederland moeten verlaten: liefst zelfstandig, vrijwillig, maar desnoods gedwongen.”
„Je kunt wel blijven mopperen dat ze niet meewerken bij hun terugkeer, maar dat is logisch”, zegt John van Tilborg van Inlia, een stichting die asielzoekers in nood helpt. „Ze zijn niet gevlucht met het idee met het volgende vliegtuig weer terug te gaan. Die asielzoekers moet je goed begeleiden, veel beter dan de Dienst Terugkeer & Vertrek nu doet.”
„Neem die Angolese moeder”, vervolgt Van Tilborg. Zij zegt: ’Ik heb hier in Nederland geen toekomst. Maar mijn kinderen wel’. Dan moet je er voor zorgen dat die vrouw in Angola perspectief voor haar kinderen gaat zien. Dat lukt niet een-twee-drie. Maar daar ligt wel de oplossing.”
Intensieve, persoonlijke begeleiding wordt al ruim twee jaar geboden in België. PvdA-Kamerlid Hans Spekman raadde Leers aan daar eens te gaan kijken. In België komen gezinnen niet in gesloten opvang terecht, maar worden ze met succes in ’terugkeerhuizen’ opgevangen en voorbereid op vrijwillig vertrek. Voor dat Belgische model pleitte ’Coalitie Geen Kind op Straat’, een actiegroep met grote organisaties als Amnesty, Unicef, Defence for Children en VluchtelingenWerk, eind vorig jaar ook al.
Het project werkt met ’terugkeercoaches’. In België moeten gezinnen die in terugkeerhuizen worden gehuisvest eerst een ’vertrouwenscontract’ tekenen. Daarmee geven ze aan mee te werken aan vrijwillige terugkeer. Daar tegenover staat de garantie dat ze niet opgesloten worden in een gesloten uitzetcentrum of vreemdelingendetentie.
Zoiets zou de Angolese moeder waarschijnlijk niet zo snel tekenen. „Je kunt ook zonder zo’n contract werken. En er zijn alternatieven”, zegt Van Tilborg, die zelf experimenteert met het ’Transithuis’, dat Inlia met onder meer Kerk in Actie, het Leger des Heils en de Internationale Organisatie voor Migratie (IOM) in Groningen heeft opgezet.
Het Transithuis biedt onderdak aan uitgeprocedeerde, ’geklinkerde’ (op straat gezette) asielzoekers met ’vaak negatieve gevoelens over hun terugkeer’. „Die gezinnen worden geholpen met het wegnemen van belemmeringen voor terugkeer. Bijvoorbeeld door het opbouwen van een sociaal netwerk in het land van herkomst en door er voor te zorgen dat ze weer perspectief zien. Zo kun je ook gevoelens van schuld en schaamte bij de terugkeerder wegnemen”, aldus Van Tilborg.
Bron: http://www.trouw.nl/nieuws/nederland/article3377408.ece/Bied_asielzoeker_die_weg_moet_begeleiding_en_perspectief_.html
Law blog
Geen opmerkingen:
Een reactie posten