Bij docenten inburgering en NT2 en andere dienstverleners die veel te maken hebben met Nieuwe Nederlanders, roept dit zeer toegankelijke boek waarschijnlijk een groot gevoel van herkenning op, of maakt het – zoals Marja R, coördinator voor- en vroegschoolse educatie, het in het nawoord beschrijft – in ieder geval ‘de diepe kloof tussen de goede bedoelingen van de beleids- en plannen-makers en de weerbarstige realiteit en de onmacht, maar ook de onwil waarmee de mensen in het veld soms te maken krijgen’ zichtbaar.
Zij schrijft ook: “Ik heb vaak geroepen: ‘Ik zou er wel een boek over kunnen schrijven.’ Dat het er nooit van gekomen is dat te doen, heeft vooral te maken met het feit dat het geen gemakkelijke opgave is. Want je gaat je al snel een verrader voelen. Een verrader van je eigen idealen, een verrader van het mooie doel dat je voor ogen stond. Maar ook een verrader van de doelgroep, mensen in een afhankelijke positie die vaak weinig mogelijkheden hebben en vaak weinig kansen krijgen.”
Journalist en schrijver Joost Niemöller, die vanaf de eerste letter die Roos Friesland op papier zette, een stimulans voor haar was om verder te schrijven, omschrijft het boek als volgt: “Een Somaliër riep boos: ‘Ik wil Sinterklaas niet!’ Het was niet grappig bedoeld. De man straalde agressieve ontevredenheid uit.”
Tien jaar was Roos Friesland docent inburgering en Nederlands als tweede taal. Ze schreef haar ervaringen op. Het zijn ontluisterende, ontroerende, grappige verhalen over de onmogelijke opdracht die Nederland zich gesteld heeft: mensen uit achtergebleven gebieden in een cultuur te persen die zichzelf nauwelijks kent.
Ze moest werken met een Turkse imam die vond dat hij vooral die docent iets te leren had. Zag zichzelf tot haar eigen verbazing ‘s ochtends een bord schapenvlees eten, omdat ze niet uit de toon wilde vallen. Zag ook de psychische en fysieke pijn van moslima’s, onder de plak van hun mannen. Ze ging met haar klas naar een voor de inburgering bedoeld theaterstuk dat de zuinigheid en botheid van Nederlanders etaleerde.
Ze had te maken met aardige, intelligente, bazige, agressieve, zielige, goedwillende, luie en gulle allochtonen, die vaak moeite hadden de taal te leren en daarbij ook nog moesten inburgeren. Roos Friesland vergrootte niets uit. Ze schreef het op zoals zij het meemaakte. Helder. Nuchter. En soms een beetje bitter.
"Coach stelde ons allemaal gerust dat ‘zaken op directieniveau willen veranderen’, geen realistisch en dus geen SMART-doel was, dus daar hoefden we ons niet mee bezig te houden.
Ik kreeg geen vat op Zeki, maar voelde veel sympathie voor hem. Hij leek er wel plezier in te hebben een beetje in de contramine te gaan. Regelmatig provoceerde hij, zonder daarbij zijn ietwat hoge stem te verheffen, zijn klasgenoten. Dat deed hij bijvoorbeeld door tijdens de ramadan vrolijk aan te kondigen dat hij in de pauze een broodje shoarma ging halen. Van de Turkse directeur van Zódus mochten de docenten trouwens niet inhoudelijk over de ramadan praten. Dat liet hij de docenten weten in de enige brief die ik in het jaar dat ik er werkte van hem ontving."
Bron: http://www.du21.nl/product_details.php?item_id=3
Law blog
Geen opmerkingen:
Een reactie posten