Pas op: de beulen komen
Met de val van de dictaturen in de Arabische wereld vluchten hun beulen naar Europa. En ze blijven.
Decennialang waren ze de pijlers van de dictatuur; die besnorde mannen in zwarte jassen. Ze observeerden, bespioneerden en martelden als leden van de gevreesde staatsveiligheidsdienst, mukhabarat genaamd. In ieder land van het Midden-Oosten waren ze tot het kleinste gehucht actief. Maar met het verdrijven van hun bazen in Egypte zoeken ze uit lijfsbehoud een veilig heenkomen elders.
Woordvoeder Sander van der Eijk van de Immigratie- en Naturalisatiedienst IND is er dan ook niet gerust op. ‘Nu merken we nog niks onder de asielaanvragen. Nederland is niet makkelijk te bereiken vanuit het Midden-Oosten. Maar we houden wel rekening met hun komst.’
Artikel 1F
Verdachten van oorlogsmisdaden of van het martelen van gevangenen kunnen worden geweigerd als asielzoeker onder artikel 1F van het vluchtelingenverdrag van de Verenigde Naties. De IND heeft zelfs een speciale unit die verdachte mensen screent. ‘Maar dan moet je wel aanwijzingen hebben. Als iemand lid is geweest van een inlichtingendienst, is niet altijd gezegd dat hij zich heeft schuldig gemaakt aan misdaden tegen de menselijkheid.’
Ook woordvoerder Wim de Bruin van het Landelijk Parket, dat zich bezighoudt met de actieve opsporing van grensoverschrijdende criminaliteit, zoals oorlogsmisdaden, noemt het aankloppen van beulen een kwestie van tijd: ’We hebben nog geen signalen maar het ligt voor de hand dat een aantal mensen een goed heenkomen zoekt richting Nederland.’
Voor veel geheim agenten is het water tot de lippen gestegen sinds de Arabische lente begin dit jaar uitbrak en landen van Algerije tot Jemen schudden op hun grondvesten. De laatste dagen werd een kantoor van de staatveiligheid in de Egyptische stad Alexandrië bestormd en liggen de namen van werknemers op straat.
De nieuwe regering van Tunesië heeft de staatsveiligheidsdienst die oud-dictator Ben Ali 23 jaar lang steunde, opgeheven. Onderzoeker Brahim Elansari van de mensenrechtenorganisatie Human Rights Watch meldt vanuit de hoofdstad Tunis dat hij het aantal leden van de mukhabarat in Tunesië schat op ‘enkele honderden’. Het overzicht ontbreekt door de gesloten structuur van de organisatie. Een deel zal elders in het land emplooi proberen te vinden, op ministeries of bij bedrijven. ‘Maar voormalige leden die bang zijn voor represailles of voor een rechtszaak wegens schending van mensenrechten zullen proberen te vluchten.’
Ongevaarlijk zijn deze getrainde heren in terreur niet. Leden van de Libische geheime dienst, de Jamahiriya el-Mukhabarat zaten achter de aanslag op discotheek La Belle in 1986 in Berlijn waarbij twee Amerikaanse militairen en een Turkse vrouw omkwamen, en twee jaar later bliezen agenten het PanAm-vliegtuig op boven de Schotse stad Lockerbie waarbij 270 mensen omkwamen. Als het regime-Gaddafi valt, mengt dit slag lieden zich onder de verwachte tienduizenden gelukzoekers die via het Italiaanse eiland Lampedusa het Europese vasteland proberen te bereiken.
Ondanks de verklaringen van voormalig minister van Justitie Ernst Hirsch Ballin dat ‘Nederland geen vluchthaven mag zijn voor oorlogsmisdadigers’ lopen er volgens cijfers van het ministerie nu al zo’n 700 verdachte oorlogsmisdadigers rond die met naam en toenaam bekend zijn. Ze komen uit Rwanda, Somalië, Voormalig-Joegoslavië enzovoorts. Onder hen ook zo’n vijftig hoge leidinggevenden van de Afghaanse Staatsinlichtingendienst KhAD. Bij het ineenstorten van het communistische regime, begin jaren negentig, vluchtten zij richting Nederland.
Moeilijk te verwijderen
Hier wanen ze zich veilig want de kans op vervolging is nihil. De laatste tien jaar zijn er slechts vier asielzoekers met een oorlogsverleden definitief veroordeeld, een Congolese kolonel, twee Afghanen en een Rwandese militair. Dat is minder dan 1 procent. Ben je als crimineel eenmaal binnen, dan is het moeilijk je te verwijderen, erkent ook IND-woordvoerder Van der Eijk. Oud-leden van de mukhabarat uit Egypte of Tunesië kunnen als ze zich hebben aangemeld niet terug naar hun land volgens artikel 3 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens omdat ze dan zelf gevaar lopen. ‘Een verblijfsstatus krijgen ze niet omdat ze zijn uitgesloten van asiel.’
Maar een folteraar die zich gedeisd houdt zit uiteindelijk toch op rozen in Nederland. ‘Na tien jaar verblijf kan er een andere afweging volgen.’
Bron: http://www.depers.nl/buitenland/550592/Pas-op-de-beulen-komen.html
Law blog
Reacties