Margreet van der Meer (staand) en Hacer
Bircan. "Ons eerste doel was om
palliatieve terminale zorg bespreekbaar
te maken." Foto: robert hoetink
"Het Landelijk Steunpunt voor Vrijwilligers Palliatieve Terminale Zorg heeft Enschede samen met Rotterdam uitgekozen als steden waar een pilotproject op dit gebied is uitgevoerd", vertelt Van der Meer. "Het Steunpunt signaleerde dat allochtonen nauwelijks hulpvragen hadden ingediend voor ondersteuning en wilde uitzoeken wat hiervoor de redenen zijn. Rotterdam is uitgekozen als grote stad en werd er vooral gekeken naar de Marokkaanse gemeenschap. Enschede is een provinciestad, hier is de palliatieve terminale zorg door vrijwilligers in het verleden begonnen en het blijkt dat nieuwe initiatieven in onze stad goed aanslaan. Wij hebben ons gefocust op de Turkse en Syrisch Orthodoxe mensen, omdat zij de grootste groep allochtonen vormen in Enschede. Er is een onderzoek uitgevoerd en daar kwam uit dat als we deze groep willen bereiken en er een Turkse coördinator moet komen, er voorlichtingsmateriaal in het Turks beschikbaar moet zijn, er een divers samengesteld vrijwilligersbestand moet komen en er vooral veel voorlichting moet komen. Ons doel is dat Leendert Vriel bekender wordt, dat mensen op de hoogte zijn van de hulp die wij kunnen bieden. En om de allochtone doelgroep te bereiken moeten wij een stapje extra doen."
Hacer Bircan heeft het project verder in Enschede uitgevoerd. Zij is in gesprek gegaan met allerlei organisaties die met allochtonen van doen hebben. "Er is een groot verschil hoe Nederlanders en allochtonen de terminale fase beleven. In de Turkse cultuur vertel je niet aan een terminaal zieke dat hij of zij nog maar een aantal weken te leven heeft. Daarmee ontneem je de zieke hoop. In Nederland is het zo dat een arts verplicht is om te vertellen hoe de vlag erbij hangt. Dit zorgt voor heel moeilijke situaties. Want in veel gevallen spreekt de eerste generatie slecht Nederlands en moet een zoon of dochter tolken. Zij kunnen dan hun vader of moeder niet de boodschap van de arts doorgeven, want zoiets zeg je niet. Ons eerste doel was de om via voorlichting dit onderwerp bespreekbaar te maken. Dat hebben we gedaan via een dvd waarin moeilijke situaties worden nagespeeld. Er komen dan veel reacties los. Ook leggen we uit wat de stichting Leendert Vriel kan betekenen. En dan hoor je wel dat mensen graag de informatie eerder hadden gehad, dan had vader wel thuis verzorgd kunnen blijven. Ik denk ook aan vrouw die heel graag iemand als klankbord zou hebben gehad. Ze moest zich groot houden ten opzichte van haar man, kinderen en omgeving. Bij een vrijwilliger had ze dan haar emoties kunnen uiten."
Inmiddels heeft één Syrisch Orthodox gezin gebruik gemaakt van Leendert Vriel. Van der Meer: "In eerste instantie vond de omgeving het maar raar, maar al snel werd ingezien hoe grote steun de vrijwilliger voor het gezin was. Dit gezin is een goede ambassadeur voor ons. Ik verwacht ook dat we nu meer hulpvragen van allochtonen krijgen. Al is het ons echt niet om een stijging van hulpvragen te doen, maar is het vooral van belang dat mensen weten dat de stichting Leendert Vriel er is en wat zij voor mensen kan betekenen."
bron: http://www.deweekkrant.nl/artikel/2010/april/21/ook_voor_allochtonen_stichting_leendert_vriel_wil
Geen opmerkingen:
Een reactie posten