De petitie voor een kinderpardon van Tofik Dibi is ondertekend door acteurs, presentatoren, voetballers, zangers, rappers, radio-DJ’s en misdaadverslaggevers. Als je het aan Paul de Leeuw of Marco Borsato vraagt mogen Mauro en al die andere gezellige asielkinderen, die lekker vernederlandst zijn, lief lachen en een beetje leuk “Dromen zijn Bedrog” kunnen meezingen, gewoon blijven. Iedere Bekende Nederlander met het hart op de goede plaats hebt, heeft dat Showbiz-pardon allang ondertekend. Zo makkelijk kan asielbeleid tenslotte zijn.
Ook Diederik Samsom en Joel Voordewind proberen het vuur van de publieke verontwaardiging over Mauro aan te houden en komen met een initiatiefwetsvoorstel. Als het aan hen ligt mag je straks een kind dat langer dan 8 jaar in Nederland is niet meer wegsturen. Dat is namelijk inhumaan na al die jaren liefdevolle opvang.
Deze week gebeurde er iets heel vreemds naar aanleiding van dat voorstel. Maandenlang waren alle voxpops, alle columnisten, alle oppositieleden, het roerend met elkaar eens: minister Leers was een harteloze klootzak in de greep van Wilders. Maar deze week was er ineens een ander geluid: de Raad van State oordeelde negatief over deze Mauro-wet. Onwerkelijk was het. Ineens was daar een gezaghebbend instituut dat daadwerkelijk durfde te beweren dat minister Leers een punt had. Dat een regeling onnodig, ondoelmatig, en jawel, onrechtvaardig zou zijn.
Wat kan er in godsnaam onrechtvaardiger zijn dan Mauro uitzetten, hoor ik u vragen. Nou, willekeur is onrechtvaardiger. Mauro laten blijven, terwijl je al die andere kinderen al wél hebt teruggevlogen naar Kandahar en Luanda en Fallujah. Dat je lot als asielzoeker niet afhangt van zorgvuldig afgewogen asielbeleid, maar van toeval, of je sympathiek genoeg overkomt bij Pauw en Witteman, of Angela Groothuizen je een beetje een toffe peer vindt.
Echt, het was niet de greep van Wilders die minister Leers deed weigeren om zijn discretionaire bevoegdheid in te zetten. Als je zulke enorme macht bezit over mensenlevens, kun je geen uitzonderingen maken omdat iemand toevallig in de media komt. Maar uiteindelijk bezweek Leers toch onder de druk: Mauro kreeg een studievisum. Gewoon, willekeurig, hij wél. En als het aan Tofik Dibi, Georgina Verbaan en Tanja Jess ligt, al die andere Mauro´s ook. Weg met dat harteloze nauwkeurige beleid, je maakt er gewoon één grote asielzoekerloterij. Op een willekeurig moment gaan we met verblijfsvergunningen strooien, je weet nooit wanneer hij kan vallen!
Die wet van Samsom is misschien net zo erg. Die wet zegt tegen tienduizenden moeders wereldwijd dat het loont om je kind aan die smokkelaar mee te geven. Er is nu eenmaal een kans dat de boot van het kind niét zinkt en het kind niét ernstig misbruikt of mishandelt wordt, en onderweg niét ergens in de prostitutie terecht komt maar daadwerkelijk in Nederland bij een fijn pleeggezin eindigt. En dan is er ook een kans dat dat pleeggezin het lukt om de asielprocedure acht jaar te traineren en het kind mag blijven. Prachtig, maar nogal tragisch voor al die andere kinderen die ook hun uiterste best hebben gedaan om zo goed mogelijk te wortelen, te vernederlandsen, maar na zeven jaar toch weg moeten. Nog tragischer is het voor die scheepsladingen met kinderen die Nederland überhaupt niet haalden.
Het lijkt me een verschrikkelijke baan, die van Gerd Leers. Je moet beleid uitvoeren met buitengewoon rauwe randjes. Je jongleert met mensenlevens. Je mag uitzonderingen maken in het geval van “schrijnende gevallen”, terwijl de uitzetting van asielzoekers bijna altijd schrijnend is. En dan staan er nog allerlei zachte heelmeesters aan de zijlijn, die roepen dat je een beul bent, kil, wreed, als je niet pardonneert, als je niet over je hart wrijft. De zangers, de presentatoren, Filemon Wesselink, Waylon, ze kunnen het zich veroorloven om willekeurig te zijn, zo’n handtekening is kosteloos, eenvoudig. Containers vol nieuwe asielzoekers zijn hun probleem niet.
Ook Diederik Samsom en Joel Voordewind proberen het vuur van de publieke verontwaardiging over Mauro aan te houden en komen met een initiatiefwetsvoorstel. Als het aan hen ligt mag je straks een kind dat langer dan 8 jaar in Nederland is niet meer wegsturen. Dat is namelijk inhumaan na al die jaren liefdevolle opvang.
Deze week gebeurde er iets heel vreemds naar aanleiding van dat voorstel. Maandenlang waren alle voxpops, alle columnisten, alle oppositieleden, het roerend met elkaar eens: minister Leers was een harteloze klootzak in de greep van Wilders. Maar deze week was er ineens een ander geluid: de Raad van State oordeelde negatief over deze Mauro-wet. Onwerkelijk was het. Ineens was daar een gezaghebbend instituut dat daadwerkelijk durfde te beweren dat minister Leers een punt had. Dat een regeling onnodig, ondoelmatig, en jawel, onrechtvaardig zou zijn.
Wat kan er in godsnaam onrechtvaardiger zijn dan Mauro uitzetten, hoor ik u vragen. Nou, willekeur is onrechtvaardiger. Mauro laten blijven, terwijl je al die andere kinderen al wél hebt teruggevlogen naar Kandahar en Luanda en Fallujah. Dat je lot als asielzoeker niet afhangt van zorgvuldig afgewogen asielbeleid, maar van toeval, of je sympathiek genoeg overkomt bij Pauw en Witteman, of Angela Groothuizen je een beetje een toffe peer vindt.
Echt, het was niet de greep van Wilders die minister Leers deed weigeren om zijn discretionaire bevoegdheid in te zetten. Als je zulke enorme macht bezit over mensenlevens, kun je geen uitzonderingen maken omdat iemand toevallig in de media komt. Maar uiteindelijk bezweek Leers toch onder de druk: Mauro kreeg een studievisum. Gewoon, willekeurig, hij wél. En als het aan Tofik Dibi, Georgina Verbaan en Tanja Jess ligt, al die andere Mauro´s ook. Weg met dat harteloze nauwkeurige beleid, je maakt er gewoon één grote asielzoekerloterij. Op een willekeurig moment gaan we met verblijfsvergunningen strooien, je weet nooit wanneer hij kan vallen!
Die wet van Samsom is misschien net zo erg. Die wet zegt tegen tienduizenden moeders wereldwijd dat het loont om je kind aan die smokkelaar mee te geven. Er is nu eenmaal een kans dat de boot van het kind niét zinkt en het kind niét ernstig misbruikt of mishandelt wordt, en onderweg niét ergens in de prostitutie terecht komt maar daadwerkelijk in Nederland bij een fijn pleeggezin eindigt. En dan is er ook een kans dat dat pleeggezin het lukt om de asielprocedure acht jaar te traineren en het kind mag blijven. Prachtig, maar nogal tragisch voor al die andere kinderen die ook hun uiterste best hebben gedaan om zo goed mogelijk te wortelen, te vernederlandsen, maar na zeven jaar toch weg moeten. Nog tragischer is het voor die scheepsladingen met kinderen die Nederland überhaupt niet haalden.
Het lijkt me een verschrikkelijke baan, die van Gerd Leers. Je moet beleid uitvoeren met buitengewoon rauwe randjes. Je jongleert met mensenlevens. Je mag uitzonderingen maken in het geval van “schrijnende gevallen”, terwijl de uitzetting van asielzoekers bijna altijd schrijnend is. En dan staan er nog allerlei zachte heelmeesters aan de zijlijn, die roepen dat je een beul bent, kil, wreed, als je niet pardonneert, als je niet over je hart wrijft. De zangers, de presentatoren, Filemon Wesselink, Waylon, ze kunnen het zich veroorloven om willekeurig te zijn, zo’n handtekening is kosteloos, eenvoudig. Containers vol nieuwe asielzoekers zijn hun probleem niet.
Bron: http://www.rosannehertzberger.nl/
Law blog Klik op +1 als u dit een interessant artikel vindt en Google zal het dan beter zichtbaar maken in de zoekresultaten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten