Kees Bleichrodt, sinds 1989 directeur van het UAF, is op woensdag 21
november 2012 overleden aan de gevolgen van een ernstige ziekte. Zijn
dood dwingt het UAF tot een zeer voortijdig afscheid van een bevlogen,
inspirerende en energieke strijder voor mensenrechten.
In memoriam
Het is een bizarre gedachte dat Kees Bleichrodt zijn UAF-kantoor niet meer zal betreden. Voor bestuur en medewerkers van het UAF is het onvoorstelbaar dat zijn luide stem niet meer zal klinken. Een korte impressie van de kleurrijke man die sinds 1989 zo inspirerend leiding gaf aan de organisatie, dat de namen UAF en Bleichrodt voor veel mensen vrijwel identiek zijn geworden.
Voorafgaande aan zijn UAF-werk was Kees halverwege de jaren zeventig begonnen als vrijwilliger bij Amnesty International. In 1978 werd hij coördinator van de afdeling vluchtelingen en in 1986 adjunct-directeur. Bij Amnesty ontmoette hij ook Joke, de vrouw met wie hij zijn leven zou delen.
Modernisering
In het boek Het zout der aarde beschrijft Chris van Esterik de eerste halve eeuw van het UAF. Hierin staat weergegeven hoe het UAF veranderde met de komst van Kees als directeur in februari 1989. ‘Bleichrodt was van gereformeerden huize en daardoor in zijn werk gedreven door een welomschreven schuldbesef.’ In de voetsporen van Calvijn ging dat besef samen met een drang tot modernisering. Bij zijn start trof hij een kleine, platte organisatie aan met zeer collegiale verhoudingen. Een organisatie waar de directeur geen computer had.
Onder leiding van Kees veranderde het UAF in veel opzichten. Bij zijn aantreden hielp het UAF duizend vluchtelingen, nu zijn dat er meer dan 3.000. Er waren toen 15 personeelsleden, nu 75. Het UAF was toen alleen op studie gericht, nu is Job Support een belangrijk onderdeel van het werk. Het werk veranderde, maar het doel niet.
Een man met visie
Kees kwam bij het UAF als mensenrechtenactivist en is dat ook gebleven. Hij kon in grote verontwaardiging ontsteken over de toenemende kortzichtigheid in het vreemdelingenbeleid. Hij bleef altijd op zoek naar kansen, positieve ontwikkelingen en een betere toekomst voor vluchtelingen en voor het UAF. Kees was waar nodig diplomaat en waar mogelijk activist, vooral gericht op de praktijk. Een man met visie, daadkrachtig gericht op de grote lijn en met scherp oog voor detail.
Kees was een innemende persoonlijkheid en wist zijn charme goed te gebruiken. Een pragmatisch man van principes. Hij was gedreven, energiek en gevat. Niet ongevoelig voor tegenspraak, vooral als de ingebrachte argumenten zijn visie konden versterken. Hij was zakelijk en een op resultaten gerichte idealist. Zeer betrokken bij zijn collega’s, soms ook prikkelend en uitdagend. Aan gevoel voor humor ontbrak het hem allerminst.
Bekroning van zijn werk
Kees was trots op wat het UAF bereikt heeft. De uitverkiezing van de organisatie tot het meest effectieve goede doel in 2011 was een bekroning van zijn werk. Maar meer nog genoot hij van successen van de door het UAF gesteunde vluchtelingen. Het afstudeerfeest, waarbij afgestudeerde vluchtelingen in het zonnetje worden gezet, was ook voor hem ieder jaar een feestelijk hoogtepunt.
Kees zette zich met kracht in om tot een ander vluchtelingenbeleid te komen en gebruikte zijn grote netwerk daar intensief bij. Hij vervulde tal van functies bij onder andere VluchtelingenWerk Nederland, Amnesty International en Stichting Vluchteling. Met name vanwege die inzet werd hij tot zijn verrassing in 2010 benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje-Nassau.
Een bevoorrecht mens
Kees heeft zich een bevoorrecht mens gevoeld dat hij meer dan 20 jaar directeur van het UAF heeft mogen zijn. In zijn woorden ‘de mooiste baan van Nederland’. Wij zijn hem zeer dankbaar voor alles wat hij voor onze organisatie gedaan heeft. Ook nadat een ernstige ziekte Kees dwong zijn functie begin van dit jaar neer te leggen, bleef hij zeer betrokken bij het UAF. Zijn zeer voortijdige dood is een groot verlies voor vluchtelingen en voor allen die zich met hen verbonden weten.
Kees was een man om van te houden.
In memoriam
Het is een bizarre gedachte dat Kees Bleichrodt zijn UAF-kantoor niet meer zal betreden. Voor bestuur en medewerkers van het UAF is het onvoorstelbaar dat zijn luide stem niet meer zal klinken. Een korte impressie van de kleurrijke man die sinds 1989 zo inspirerend leiding gaf aan de organisatie, dat de namen UAF en Bleichrodt voor veel mensen vrijwel identiek zijn geworden.
Voorafgaande aan zijn UAF-werk was Kees halverwege de jaren zeventig begonnen als vrijwilliger bij Amnesty International. In 1978 werd hij coördinator van de afdeling vluchtelingen en in 1986 adjunct-directeur. Bij Amnesty ontmoette hij ook Joke, de vrouw met wie hij zijn leven zou delen.
Modernisering
In het boek Het zout der aarde beschrijft Chris van Esterik de eerste halve eeuw van het UAF. Hierin staat weergegeven hoe het UAF veranderde met de komst van Kees als directeur in februari 1989. ‘Bleichrodt was van gereformeerden huize en daardoor in zijn werk gedreven door een welomschreven schuldbesef.’ In de voetsporen van Calvijn ging dat besef samen met een drang tot modernisering. Bij zijn start trof hij een kleine, platte organisatie aan met zeer collegiale verhoudingen. Een organisatie waar de directeur geen computer had.
Onder leiding van Kees veranderde het UAF in veel opzichten. Bij zijn aantreden hielp het UAF duizend vluchtelingen, nu zijn dat er meer dan 3.000. Er waren toen 15 personeelsleden, nu 75. Het UAF was toen alleen op studie gericht, nu is Job Support een belangrijk onderdeel van het werk. Het werk veranderde, maar het doel niet.
Een man met visie
Kees kwam bij het UAF als mensenrechtenactivist en is dat ook gebleven. Hij kon in grote verontwaardiging ontsteken over de toenemende kortzichtigheid in het vreemdelingenbeleid. Hij bleef altijd op zoek naar kansen, positieve ontwikkelingen en een betere toekomst voor vluchtelingen en voor het UAF. Kees was waar nodig diplomaat en waar mogelijk activist, vooral gericht op de praktijk. Een man met visie, daadkrachtig gericht op de grote lijn en met scherp oog voor detail.
Kees was een innemende persoonlijkheid en wist zijn charme goed te gebruiken. Een pragmatisch man van principes. Hij was gedreven, energiek en gevat. Niet ongevoelig voor tegenspraak, vooral als de ingebrachte argumenten zijn visie konden versterken. Hij was zakelijk en een op resultaten gerichte idealist. Zeer betrokken bij zijn collega’s, soms ook prikkelend en uitdagend. Aan gevoel voor humor ontbrak het hem allerminst.
Bekroning van zijn werk
Kees was trots op wat het UAF bereikt heeft. De uitverkiezing van de organisatie tot het meest effectieve goede doel in 2011 was een bekroning van zijn werk. Maar meer nog genoot hij van successen van de door het UAF gesteunde vluchtelingen. Het afstudeerfeest, waarbij afgestudeerde vluchtelingen in het zonnetje worden gezet, was ook voor hem ieder jaar een feestelijk hoogtepunt.
Kees zette zich met kracht in om tot een ander vluchtelingenbeleid te komen en gebruikte zijn grote netwerk daar intensief bij. Hij vervulde tal van functies bij onder andere VluchtelingenWerk Nederland, Amnesty International en Stichting Vluchteling. Met name vanwege die inzet werd hij tot zijn verrassing in 2010 benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje-Nassau.
Een bevoorrecht mens
Kees heeft zich een bevoorrecht mens gevoeld dat hij meer dan 20 jaar directeur van het UAF heeft mogen zijn. In zijn woorden ‘de mooiste baan van Nederland’. Wij zijn hem zeer dankbaar voor alles wat hij voor onze organisatie gedaan heeft. Ook nadat een ernstige ziekte Kees dwong zijn functie begin van dit jaar neer te leggen, bleef hij zeer betrokken bij het UAF. Zijn zeer voortijdige dood is een groot verlies voor vluchtelingen en voor allen die zich met hen verbonden weten.
Kees was een man om van te houden.
Bron: http://www.uaf.nl/actueel/in_memoriam_kees_bleichrodt
Law blog
Tweet
Geen opmerkingen:
Een reactie posten