Stichting Vluchteling: "Directe hulp bij acute nood"

		Directe hulp bij acute nood Deel je ervaring:   DONEER NIEUWS OVER ONS CONTACT

Uit angst voor het oprukkende geweld van de Islamitische Staat slaan honderdduizenden mensen op de vlucht. De vluchtelingen zoeken veiligheid in het noorden van Irak, maar ook in buurland Syrië. Stichting Vluchteling stelt 225.000 euro beschikbaar voor levensreddende noodhulp.

“Ik heb misschien wel 200 kinderen voor mijn ogen dood zien gaan” Met ferme passen stapt hij op mij af. Een oude, fragiel ogende man. 'Hij wil je persé vertellen dat de yezidi geen lafaards zijn', legt de tolk uit. Ik kijk de man vragend aan en direct begint zijn lip te trillen. Hij huilt hartverscheurend, probeert zich terug te trekken, beschaamd dat hij zich liet gaan. Maar hoe trek je je terug als je één van de 700 vluchtelingen bent die opgevangen worden op een schoolterrein? = Ik weet ook niet goed wat te doen, leg mijn hand op zijn arm en laat hem snikken. De man herpakt zichzelf. Met ogen vol tranen licht hij toe, '300 van onze vrouwen en meisjes zijn door IS meegenomen, en wij konden niets doen om hen te beschermen.' 700 gevluchte yezidi's, met 700 verhalen. De 57-jarige chauffeur Suleyman vocht vier dagen tegen IS, maar tegen de veel modernere wapens en de schier onuitputtelijke voorraad munitie konden de dorpelingen niet op. Ze vluchtten de bergen in, met zijn allen, het hele dorp. Negen bange dagen zaten ze daar. Helikopters wierpen hulpgoederen af, veel viel kapot op de rotsachtige berghelling, maar dankzij de biscuitjes hadden ze toch nog iets te eten. Kleine kinderen stierven van de dorst, honger en hitte. 'Hoeveel kinderen ik dood heb gezien wilt u weten mevrouw? Misschien wel 200.' 'Er was geen water, en geen voedsel. We hadden dorst en honger en dus gokten we het erop. We zijn in twaalf uur naar Syrië gelopen.' De wereld op zijn kop, Irak vangt Syriërs op, Syrië Irakezen. In wanhoop doen ze niet voor elkaar onder, veilig zijn ze nergens. Onderweg, van de Sinjarbergen naar Syrië, sterven ouderen, zieken en kleine kinderen. 'Aan een natuurlijke doodsoorzaak', vertelden collega's: uitdroging en uitputting. Uiteindelijk trekken de meeste yezidi's naar de stad Duhok, omdat ze zich daar veilig en thuis voelen. Duizenden mannen, vrouwen en kinderen, van alle leeftijden, rangen en standen, wonen inmiddels in ontelbare scholen, onder viaducten, in aanbouw zijnde gebouwen, parken en snel uit de grond gestampte vluchtelingenkampjes. Op 40, hooguit 50 kilometer hier vandaan vecht IS verbeten door aan het kalifaat dat zij voor ogen hebben. Ik durf me niet goed af te vragen hoe betrekkelijk de veiligheid en vrijheid hier is. Tineke Ceelen Directeur Stichting Vluchteling * Dit artikel is vanmorgen geplaatst in de Telegraaf.                                              We kunnen helpen. We zullen helpen. Help ook!

In verband met geldwolven die denken geld te kunnen claimen op krantenartikelen die op een blog als deze worden geplaatst maar na meestal een dag voor de krantenlezers aan leeswaardigheid hebben ingeboet terwijl wij vreemdelingenrecht specialisten ze soms wel nog jaren gebruiken om er een kopie van te maken voor een zaak ga ik over tot het plaatsen van alleen het eerste stukje. Ja ik weet het: de kans dat u doorklikt is geringer dan wanneer het hele artikel hier staat en een kopie van het orgineel maken handig kan zijn voor uw zaak. Wilt u zelf wat overnemen van dit weblog. Dat mag. Zet er alleen even een link bij naar het desbetreffende artikel zodat mensen niet alleen dat wat u knipt en plakt kunnen lezen maar dat ook kunnen doen in de context.