De Participatiesamenleving zijn WIJ (oftewel de open deur voor het allochtone kind)
En dat is meer dan werken en je eigen broek ophouden. Het is ook
klaarstaan voor dat allochtone kind in je omgeving. Gisteren heb ik een
meisje ingeschreven bij het Gymnasium. Hyperventilerend bij mij op de
stoep van de zenuwen. Vroeger bij de kinderboerderij dachten ze altijd
dat we moeder en dochter waren want wij hebben beiden lichtbruine
krullen en een witte huid. Zij echter is in Irak geboren. Doet het super
op school en kreeg VWO advies maar zegt tegen haar moeder "Zal ik maar
net als mijn zus naar de HAVO want jij kan mij niet helpen op die
moeilijke school". Mams spreek namelijk na ruim 5 jaar hier nog steeds
baby Nederlands en papa is overleden. Vervolgens word ik om 8 uur
's-morgens uit mijn bed gebeld of ik weet welke school hier de beste is
(geen kinderen, al ongeveer 30 jaar zelf van school af en om 8 uur
'sochtends nog bijzonder slaperig). Ik heb haar beloofd dat ik zal
helpen met woordjes overhoren net als mijn moeder deed mocht het nodig
zijn en ze mee mag doen met het schooltje spelen wat mijn Turkse
buurjochie en ik altijd doen en dat we samen naar de school zullen gaan
voor een concert zodat ze stiekem al een beetje kan kijken. Allebei
hebben een goed thuis maar we doen er als autochtone Hollanders goed aan
om aan onze allochtone buurtkinderen en hun ouders het signaal af te
geven dat de deur altijd open staat voor een beetje hulp.
En het "salaris" voor dat soort dingen is onbetaalbaar. Moeders die lekker voor je koken en kleintjes en grotere kids die je een enorme knuffel geven.
En het "salaris" voor dat soort dingen is onbetaalbaar. Moeders die lekker voor je koken en kleintjes en grotere kids die je een enorme knuffel geven.
Reacties