ECLI:NL:RBDHA:2015:412
- Instantie Rechtbank Den Haag
- Datum uitspraak 12-01-2015
- Datum publicatie 16-01-2015
- Zaaknummer AWB 13/12125
- Rechtsgebieden Vreemdelingenrecht
- Bijzondere kenmerken Eerste aanleg - meervoudig
-
-
-
4. Bij brief van 16 maart 2012 is verweerder door de Inspectie SWZ
van het Ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid geïnformeerd
over het door de Sociale Inlichtingen- en Opsporingsdienst verrichte
strafrechtelijk onderzoek onder de projectnaam ‘Bugibba’. In het kader
van dit onderzoek is gekeken naar verondersteld misbruik van de
regelingen ‘arbeid in loondienst’, ‘kennismigranten’ en
‘gezinsherenigers’ in de periode van 1 januari 2006 tot en met 11
januari 2011. Uit het onderzoek is gebleken dat een dadergroep door
middel van 309 rechtspersonen personen met de Chinese nationaliteit in
staat heeft gesteld een arbeids- en verblijfsverleden op te bouwen in
Nederland, kennelijk met het doel om na vijf jaar een permanente
verblijfsvergunning te verkrijgen. Genoemde Chinese personen zijn als
arbeidsmigrant of als kennismigrant gekoppeld aan deze bedrijven en
hebben op basis van een arbeidsovereenkomst een tewerkstellings- of
verblijfsvergunning aangevraagd. Vervolgens konden deze arbeids- en
kennismigranten hun familieleden als gezinshereniger naar Nederland
laten komen. In totaal zijn in het onderzoek ‘Bugibba’ 850 natuurlijke
personen aangetroffen. Kenmerkend voor de vorm van misbruik van
regelgeving is dat uit het onderzoek is gebleken dat de Chinese
vreemdelingen veelal gedurende de eerste vijf jaar niet of nauwelijks in
Nederland hebben verbleven.
5.
De naam van eiser en de naam van het bedrijf waarvoor eiser, als
directeur, werkzaam was, [naam] B.V., zijn aangetroffen op een lijst
waarop de bedrijven en personen staan vermeld waarop bovenstaand
onderzoek betrekking heeft. Dit heeft verweerder aanleiding gegeven te
twijfelen aan de juistheid van de door eiser bij zijn aanvraag voor een
verblijfsvergunning overgelegde gegevens. Op 16 april 2012 heeft
verweerder het voornemen uitgebracht om de verleende
verblijfsvergunningen met terugwerkende kracht per datum eerste
verlening in te trekken. Eisers zijn in de gelegenheid gesteld om hierop
te reageren. Van deze mogelijkheid hebben zij bij brief van 6 juni 2012
gebruik gemaakt.
6. Verweerder
heeft zich op het standpunt gesteld dat de verblijfsvergunning van eiser
op frauduleuze wijze is verkregen. Volgens verweerder heeft eiser
opzettelijk onjuiste gegevens verstrekt dan wel opzettelijk relevante
gegevens achtergehouden, op grond waarvan de verleende
verblijfsvergunning mocht worden ingetrokken per datum verlening. Omdat
het verblijfsrecht van eiseres afhankelijk is van het verblijfsrecht van
eiser, is ook haar verblijfsvergunning op goede gronden met
terugwerkende kracht tot datum verlening ingetrokken, aldus verweerder.
7.
Eisers hebben aangevoerd dat er nimmer sprake is geweest van een
spookfirma en dat de verblijfsvergunningen niet frauduleus zijn
verkregen. De brief van de Inspectie kan volgens eisers hooguit leiden
tot nader onderzoek, maar dat nader onderzoek heeft niet plaatsgehad.
8.
De rechtbank stelt voorop dat de intrekking van een verblijfsvergunning
een belastend besluit is, waarbij het op de weg van verweerder ligt om
aannemelijk te maken dat aan de voorwaarden voor toepassing van die
bepaling is voldaan. Verweerder dient aannemelijk te maken dat de
verblijfsvergunningen van eisers op frauduleuze wijze zijn verkregen.
Als door verweerder aan deze bewijslast is voldaan, is het vervolgens
aan eisers om het door verweerder geleverde bewijs te weerleggen.
9.
Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder voldoende
aannemelijk gemaakt dat de verblijfsvergunningen van eisers op
frauduleuze wijze zijn verkregen. Verweerder heeft zich voor zijn
standpunt mogen baseren op de omstandigheid dat de naam van eiser en de
naam van zijn bedrijf zijn aangetroffen op de lijst waarop de bedrijven
en personen staan vermeld waarop het Bugibba-onderzoek betrekking heeft.
Daarnaast heeft verweerder zich op het standpunt mogen stellen dat uit
dossieronderzoek is gebleken van tegenstrijdigheden. Zo is gebleken dat
eiser nimmer het salaris heeft ontvangen dat hij bij de aanvraag voor de
tewerkstellingsvergunning (twv) heeft opgegeven. Eiser zou in Nederland
te werk worden gesteld bij een dochteronderneming, [naam] B.V., van het
Chinese moederbedrijf ‘[naam] [naam] Daily Use Cosmetics Corp.’ om de
cosmetica van het moederbedrijf op de Nederlandse markt te brengen.
Volgens de aanvraag zou eiser een salaris van FL. 6.000,- bruto per
maand ontvangen over een periode van drie jaar (1 december 2000 tot 1
december 2003). Op de salarisstrook van oktober 2001, overgelegd naar
aanleiding van de aanvraag voor een machtiging voor voorlopig verblijf
(mvv) ten behoeve van eiseres, staat echter een brutoloon vermeld van FL
5.000,-. Dit loon zou vanaf de datum indiensttreding zijn betaald.
Verder is bij deze mvv-aanvraag een arbeidsovereenkomst overgelegd,
getekend te Rotterdam op 20 december 2000, waarin, anders dan bij de
aanvraag is opgegeven, is neergelegd dat eiser vanaf 22 december 2000 in
dienst treedt voor drie jaar met een bruto maandinkomen van FL 5.000,-.
Daarnaast is uit de door eiser overgelegde loonstroken gebleken dat
zijn inkomen gedurende de periode waarvoor de twv is afgegeven verder
omlaag is gegaan. Op grond hiervan heeft verweerder mogen concluderen
dat bij de aanvraag bewust een hoog inkomen is vermeld teneinde de
afgifte van de twv te bewerkstelligen. Een salaris van FL. 5.000,- bruto
per maand was immers onvoldoende om in aanmerking te komen voor de
gevraagde verblijfsvergunning.
Verweerder
heeft ook ernstige twijfels mogen hebben over de daadwerkelijke
betaling van het salaris aan eiser omdat eiser geen kwitanties kan
overleggen van het salaris dat hij contant uit de kas stelt te hebben
ontvangen. Verder is gebleken dat vanaf 2002 de 30% regeling is
toegepast terwijl dit niet is opgenomen in een arbeidsovereenkomst.
De
rechtbank onderschrijft ook het standpunt van verweerder dat niet is
gebleken dat eiser handelsactiviteiten heeft verricht die overeenkomen
met het opgegeven doel. Eiser heeft ten behoeve van de twv opgegeven dat
hij, als directeur van het dochterbedrijf, voor het moederbedrijf
cosmetica in Nederland zou verkopen, terwijl uit overgelegde facturen
van 2001, 2002 en 2003 blijkt dat andere producten zijn verkocht, zoals
sieraden. De stelling van eisers dat de verkoop van cosmetica niet van
de grond kwam wegens strenge regelgeving en dat daarom de strategie van
het bedrijf is veranderd, is niet onderbouwd.
De
rechtbank is tot slot van oordeel dat verweerder de omstandigheid dat
afschriften van de zakelijke rekening van [naam] B.V. voor wat betreft
de jaren 2006, 2007 en 2009 ontbreken in de door eisers overgelegde
stukken en dat het jaar 2010 niet compleet is, bij zijn standpunt heeft
mogen betrekken. Dat deze stukken niet zien op de periode van de
aanvraag neemt niet weg dat het ontbreken hiervan het vermoeden van
verweerder versterkt dat sprake is geweest van een constructie. Verder
is uit de door eisers overgelegde stukken gebleken dat in 2004 in het
geheel geen bijschrijvingen meer voorkomen van ondernemingen die een
factuur betalen. De stortingen die zijn gedaan zijn niet te herleiden
tot een handelsactiviteit. Eisers hebben dit in zoverre niet betwist. Nu
eisers eerst in bezwaar deze stukken hebben overgelegd en zij in beroep
op verweerders standpunt in het bestreden besluit hebben kunnen
reageren, slaagt de door eisers aangevoerde grond dat verweerder
onzorgvuldig heeft gehandeld en het besluit daarom onrechtmatig tot
stand is gekomen, niet.
10.
Op grond van deze bevindingen, in combinatie met de vermelding van
eisers naam en bedrijf in het Bugibba-onderzoek, heeft verweerder zich
terecht op het standpunt gesteld dat sprake is van een constructie
teneinde te voldoen aan de wettelijke voorwaarden voor het verkrijgen
van een verblijfsvergunning. Omdat eiser directeur was van de
onderneming kan hij zich niet verschuilen achter China Product City dat,
zoals is gesteld, het papierwerk verrichtte. Met verweerder is de
rechtbank van oordeel dat eisers er niet in zijn geslaagd om aan te
tonen dat sprake is geweest van het bedrijf met de activiteiten en
bedrijfsvoering als door eisers is voorgespiegeld. Verweerder is er in
het bestreden besluit tot intrekking van de verblijfsvergunning voor
onbepaalde tijd dan ook terecht van uit gegaan dat sprake was van
frauduleus handelen. Hiermee is naar het oordeel van de rechtbank de
opzet van eiser gegeven. Omdat eiseres een van eiser afhankelijk
verblijfsrecht heeft, heeft verweerder ook deze verblijfsvergunning
mogen intrekken. Van het gestelde onzorgvuldig onderzoek van de zijde
van verweerder dan wel strijd met het verbod van détournement de pouvoir
is naar het oordeel van de rechtbank niet gebleken. Dat verweerder
eerst naar aanleiding van het Bugibba-onderzoek nader onderzoek heeft
verricht en niet eerder tot intrekking van de verblijfsvergunningen van
eisers is overgegaan, betekent niet dat verweerder hier niet meer toe
bevoegd was.
11. Eisers hebben
aangevoerd dat zij niet zijn vervolgd voor de door verweerder gestelde
fraude. Ter onderbouwing hiervan hebben eisers een vonnis van de
rechtbank Rotterdam van
22 mei 2012 (parketnummer 10/996528-10)
overgelegd, waaruit blijkt dat zij niet zijn genoemd als verdachten.
Volgens eisers is de intrekking van hun verblijfsvergunningen in strijd
met artikel 6 van het Verdrag tot bescherming van de Rechten van de Mens
en de fundamentele vrijheden (EVRM).
12.
De omstandigheid dat eisers niet strafrechtelijk zijn vervolgd en in
het overgelegde vonnis niet met naam zijn genoemd, betekent niet dat
verweerder op grond van hetgeen hierboven is geoordeeld op grond van
zijn bestuursrechtelijke bevoegdheden niet tot intrekking van de
verleende verblijfsvergunningen kon overgaan. Van strijd met artikel 6
van het EVRM is geen sprake.
13.
Eisers hebben verder aangevoerd dat de intrekking van hun
verblijfsvergunningen in strijd is met artikel 8 van het EVRM. Eisers
hebben betoogd dat zij twee dochters en kleinkinderen in Nederland
hebben waarmee zij een sterke familieband hebben. Eisers willen na hun
pensioen de zorg voor de kleinkinderen dragen. De door verweerder
geconstateerde feiten zijn eisers nimmer eerder tegengeworpen en hebben
verweerder niet eerder tot intrekking van de verblijfsvergunningen doen
bewegen. Volgens eisers kan op grond van een redelijke belangenafweging
niet anders worden geconcludeerd dan dat verblijf van eisers in
Nederland moet worden toegestaan, ook nu hier de kern van hun sociale
leven is komen te liggen.
14.
Door de intrekking van de verblijfsvergunningen is de rechtens juiste
situatie met terugwerkende kracht hersteld, zodat eisers geacht moeten
worden nimmer in het bezit te zijn geweest van een verblijfstitel. Onder
die omstandigheden is geen sprake van inmenging. Dit betekent niet dat
er geen belangenafweging dient plaats te vinden tussen enerzijds de
belangen van eisers om in Nederland hun familie- of gezinsleven en/of
privéleven uit te oefenen en anderzijds het algemeen belang van de
Nederlandse overheid. Tussen partijen is niet in geschil dat familie- of
gezinsleven bestaat tussen eisers en hun dochters en kleinkinderen.
Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder evenwel gewicht mogen
toekennen aan het feit dat de meerderjarige dochters van eisers niet
van hen afhankelijk zijn. Dochter [A] is getrouwd met een Nederlandse
man en dochter [B] is werkzaam als kennismigrant. Zij kunnen eisers met
de (klein)kinderen desgewenst in China opzoeken, of het contact
onderhouden met moderne communicatiemiddelen. Wat betreft het beroep op
het privéleven heeft verweerder gewicht mogen toekennen aan het feit dat
eisers het grootste gedeelte van hun leven in China hebben gewoond en
gewerkt. Eisers spreken, schrijven en lezen Chinees. Eisers brengen nog
steeds een groot gedeelte van hun leven in China door (in 2012 tien
maanden). Onbetwist is verder dat eiser nog steeds werkzaam is voor het
moederbedrijf in China. Ook hebben eisers familieleden in China,
waaronder een zoon. Het beroep op artikel 8 van het EVRM slaagt niet.
15.
Uit het voorgaande volgt dat sprake is geweest van het verstrekken van
onjuiste of onvolledige gegevens in de zin van artikel 62, tweede lid,
aanhef en onder b, van de Vw. Verweerder heeft daarom terecht op grond
van artikel 66a, eerste lid, aanhef en onder a, van de Vw een
inreisverbod aan eisers opgelegd. In de omstandigheid dat eisers twee
jaar niet in staat zullen zijn om hun dochters en kleinkinderen in
Nederland te bezoeken, heeft verweerder geen aanleiding hoeven zien om
de duur van het inreisverbod te verkorten dan wel om af te zien van het
uitvaardigen van een inreisverbod. Zoals in de voorgaande
rechtsoverweging is geoordeeld kunnen eisers voor deze duur op een
andere wijze invulling geven aan het contact.
16. Het beroep is ongegrond.
-
- Hier staat de hele uitspraak: http://deeplink.rechtspraak.nl/uitspraak?id=ECLI:NL:RBDHA:2015:412
Interessant artikel? Deel het eens met uw netwerk en help mee met het verspreiden van de bekendheid van dit blog. Er staan wellicht nog meer artikelen op dit weblog die u zullen boeien. Kijk gerust eens rond. Zelf graag wat willen plaatsen? Mail dan webmaster@vreemdelingenrecht.com
In verband met geldwolven die denken geld te kunnen claimen op krantenartikelen die op een blog als deze worden geplaatst maar na meestal een dag voor de krantenlezers aan leeswaardigheid hebben ingeboet terwijl wij vreemdelingenrecht specialisten ze soms wel nog jaren gebruiken om er een kopie van te maken voor een zaak ga ik over tot het plaatsen van alleen het eerste stukje. Ja ik weet het: de kans dat u doorklikt is geringer dan wanneer het hele artikel hier staat en een kopie van het orgineel maken handig kan zijn voor uw zaak.
Wilt u zelf wat overnemen van dit weblog. Dat mag. Zet er alleen even een link bij naar het desbetreffende artikel zodat mensen niet alleen dat wat u knipt en plakt kunnen lezen maar dat ook kunnen doen in de context.
Ambtshalve toetsing Unierecht
'De weergave door de vreemdeling van het arrest Unal is juist (vgl. de uitspraak van de Afdeling van 5 juni 2013, ECLI:NL:RVS:2013:CA2845), maar het betoog faalt omdat de staatssecretaris zich terecht op het standpunt heeft gesteld dat de vreemdeling frauduleus heeft gehandeld.'
https://www.raadvanstate.nl/uitspraken/zoeken-in-uitspraken/tekst-uitspraak.html?id=88972
"7.8. De door het Hof in het arrest Kol geformuleerde regel houdt, anders dan de rechtbank heeft overwogen, niet in dat voor het tegenwerpen van een frauduleuze handeling aan een Turkse werknemer die zich beroept op artikel 6, eerste lid, van besluit nr. 1/80, steeds een strafrechtelijke veroordeling wegens een dergelijke handeling is vereist."