Een tribale aanval op Dibi en Marcouch

Er zijn twee Kamerleden van Marokkaanse afkomst die weleens kritiek durven te uiten op het multiculturalisme: Ahmed Marcouch (PvdA) en Tofik Dibi (GroenLinks). Maar ze worden door Wasif Shadid, voorhoede van de oude garde van het multiculturalisme, onder vuur genomen.

Ook Kamerlid Coşkun Çörüz van het CDA deugt niet in de ogen van Shadid. Hij zou op het historische CDA-congres in 2010 de gedoogconstructie met de PVV hebben verdedigd.

Shadid valt hem keihard aan: ‘Hij hield een pleidooi voor samenwerking met een beweging die de aanwezigheid van moslims in Nederland - en dus die van hemzelf - als een politieke dwaling ziet, de islam gelijkstelt aan achterlijkheid en moslims als vijfde colonne beschouwt.’

Schande
Wat heeft Çörüz gesteund? Geen van de door Shadid aangehaalde woorden zijn te vinden in het Regeer- of gedoogakkoord. Het is een schande dat hij Kamerlid Çörüz verantwoordelijk houdt voor datgene wat hij noch zijn partij heeft gesteund.

Volgens Shadid zouden Kamerleden met een ‘islamitische achtergrond’ hebben verzuimd om in het integratie- en islamdebat een centrale en constructieve rol te spelen.

'Kamerleden met een islamitische achtergrond’? Als een VVD’er ooit met deze woorden kritiek zou uiten op Kamerleden met een ‘islamitische achtergrond’, zou Shadid hem van islamofobie en racisme beschuldigen.

Verboden
Wat meneer Shadid mag zeggen, is verboden voor autochtone Nederlanders. Met deze hypocriete en discriminatoire houding probeert hij de jonge generatie Kamerleden te ontmantelen.

Welke zonde heeft Marcouch begaan? ‘PvdA-Kamerlid Ahmed Marcouch benadrukte dikwijls het gebrek aan aanpassing van zijn achterban, verscherpte het radicaliseringsvraagstuk, wilde een moderne vorm van islam op openbare scholen promoten en was voorstander van het verbod op ritueel slachten.

Daarnaast verklaarde hij de problemen die enkele jongeren in Helmond en Gouda veroorzaken door verwijzing naar hun Marokkaanse cultuur. Over de hele linie ging hij voorbij aan de sociaal-economische fundering van ontsporing, met andere woorden aan de invloed van werkloosheid, discriminatie en uitsluiting daarop.’

Raddraaiers
De bizarre woordenconstructie van een multiculturele communicatiedeskundige: ‘de invloed van werkloosheid, discriminatie en uitsluiting’. Zijn die raddraaiers in Gouda en Helmond onder invloed van werkloosheid, discriminatie en uitsluiting straattuig geworden?

Onlangs heeft PvdA-Kamerlid Diederik Samsom dat aan den lijve mogen ervaren, en hij weet dat de bewering van Shadid onwaar is. Shadid ontkent de werkelijkheid - de oude garde deed dit altijd.

Aanslag
En wat heeft Dibi misdaan? Tofik Dibi heeft in verschillende talen een pamflet opgesteld (De laatste fatwa). Hij richtte zich tot alle moslims wereldwijd, om in plaats van fatwa’s van de imam de rede te gebruiken. Daarmee hoopte hij moslims te bewegen om de islam zelfstandig en met behulp van rede op een verlichte manier te interpreteren.

Wat is daar mis mee? Waarom mag dat niet van Shadid? Is de islam geen reëel probleem? Werd onlangs in Indonesië geen aanslag gepleegd op een kerk? Werden in Irak en Afghanistan geen aanslagen gepleegd? Waarom arresteerde de Zweedse politie een moslim die een Zweedse cartoonist wilde ombrengen?

Meneer Shadid, zelfs in de psychiatrie worden grenzen gesteld aan de ontkenningsdrang van een patiënt.

Taliban
In 1992 schreef Shadid een boek met de titel De mythe van het islamitische gevaar. Het boek was bedoeld om de kritiek van Frits Bolkestein op de islam te demoniseren. Was 9/11 een mythe? Zijn de taliban een mythe? Is de moord op Theo van Gogh een mythe? Nee, de echte mythe is: islam is de religie van vrede, kunst, wetenschap en barmhartigheid. Vele charlatans hebben jarenlang getracht deze mythe in stand te houden.

Shadid mist zijn clan: ‘Naast hun bijdrage aan stigmatisering maken genoemde allochtone politici zich ook indirect schuldig aan een vorm van kiezersmisleiding. Wat belangenbehartiging betreft, blijven ze in gebreke en vertolken ze ook niet de allochtone stem, maar een echo van autochtone critici. Ze maken als het ware een knieval voor het heersende populisme doordat ze kernaspecten van de eigen identiteit zoveel mogelijk proberen te camoufleren.’

Belangenbehartiger
Zijn Kamerleden met een islamitische achtergrond automatisch de belangenbehartiger van moslims in Nederland? Is GroenLinks de belangenbehartiger van moslims? Is de PvdA de belangenbehartiger van moslims? Shadid zoekt hier naar zijn verloren islamitische clan. Ook dit mag niet worden gezegd door anderen.

Meneer Shadid, de Staten-Generaal vertegenwoordigen het hele Nederlandse volk, aldus de Grondwet. Hoe weet Shadid dat alleen moslims op deze Kamerleden hebben gestemd? In mijn omgeving ken ik genoeg mensen die op Dibi hebben gestemd. Voor alle duidelijkheid: vermoedelijk wonen ze hier al sinds de Tachtigjarige Oorlog.

Er was kritiek op allochtone politici omdat ze te cliëntelistisch waren. Ze zouden niet in staat zijn het algemeen belang te representeren.

Woestijnperiode
Shadid propageert juist cliëntelisme: terug naar de woestijnperiode, vorm een eigen clan! Shadid snapt niets van democratie en rechtsstaat.

Dit was precies het probleem met de oude garde van multiculturalisten, die de gebreken en problemen in een multiculturele samenleving desnoods met leugens verborgen. Wie de problemen niet verdoezelde, was een racist.

Onze samenleving heeft al lang afscheid genomen van het multiculturele paradijs. Shadid eist van politici met islamitische achtergrond dat zij elke anti-islamretoriek bestrijden. Waarom moeten ze dat doen? Shadid verwart de Nederlandse Kamerleden met imams en moefti’s die juist tot taak hebben om hun religie te verdedigen.

Democratie
Shadid houdt van islam, maar Dibi houdt als een Nederlands kind vooral van democratie en mensenrechten die niet verenigbaar zijn met de oorspronkelijke islam. Daarom vraagt hij moslims de islam te herinterpreteren, om de religie zo geschikt te maken voor de moderne, democratische westerse wereld. Dit streven van Dibi verdient alle steun. Of het haalbaar is, is een andere vraag.

Shadid en zijn vrienden zijn intellectueel verantwoordelijk voor het multiculturele drama. Hij, en niet Dibi, moet ter verantwoording worden geroepen voor het opzettelijk verdoezelen van wantoestanden in onze samenleving. Gelukkig is de oude garde ontslagen van zijn angstaanjagende taak om evidente onwaarheden en onjuistheden over de multiculturele samenleving te propageren.

Rust
De oude garde wil rust. Die zullen ze zeker ooit vinden, maar niet in een democratische samenleving. Een democratische samenleving is dynamisch en avontuurlijk.

Shadid moet zich schamen. Deze schandalige, primitieve, en in zekere zin tribale aanval op de integriteit van democratisch gekozen Kamerleden uit naam van de islam en het multiculturalisme, verdient het om luidruchtig te worden verworpen. Niet meer en niet minder.

Afshin Ellian


Bron: http://www.elsevier.nl/web/Opinie/Afshin-Ellian/317810/Een-tribale-aanval-op-Dibi-en-Marcouch.htm?utm_source=Nieuwsbrief_dag&utm_medium=email&utm_campaign=Nieuwsbrief

Trouwens dit is een artikel over meneer Shadid: http://www.wereldjournalisten.nl/artikel/2009/10/26/cultuurverschillen_kun_je_overbruggen_negatieve_b/

En dit is het artikel wat meneer Shadid in De Volkskrant plaatste:

'Allochtone politici bevestigen populisten'

Wasif Shadid − 27/09/11, 06:01

© ANP. Tweede Kamerlid Tofik Dibi van GroenLinks.

Kamerleden van islamitische afkomst hebben verzuimd een constructieve rol te spelen in het integratie- en islamdebat.

Nationale en internationale gebeurtenissen zorgen regelmatig voor verhitte discussies en verharding van standpunten over de positie van islam en moslims in de Nederlandse samenleving. Recentelijk leidden vooral Geert Wilders' opmerkingen over moslims als 'stemvee' en moskeeën als 'haatpaleizen' tot commotie. Naast Wilders en zijn PVV verdringen ook andere politici, publicisten en wetenschappers van verschillende politieke stromingen zich in de media om onder het motto van 'het doorbreken van taboes' diskwalificerende opmerkingen te uiten.

Antimulticulturalisme
Tot een inhoudelijk weerwoord tegen dit antimulticulturalisme komt het echter niet. Ook niet door de zestien Tweede Kamerleden van niet-westerse afkomst, en in het bijzonder die van islamitische achtergrond onder hen. Laatstgenoemden hebben, op een enkele uitzondering na, verzuimd de inhoudelijke leegte te benutten om in het integratie- en islamdebat een centrale en constructieve rol te gaan spelen. Daar waar het wel gebeurde, was de inbreng minimaal, bedenkelijk en niet opbouwend. Een en ander wordt hieronder geïllustreerd.

Kamerlid Coskun Çörüz van het CDA verdedigde op het congres van zijn partij de beoogde gedoogconstructie met de PVV kort maar vurig. Hij hield een pleidooi voor samenwerking met een beweging die de aanwezigheid van moslims in Nederland, en dus die van hemzelf, als een politieke dwaling ziet, de islam gelijkstelt aan achterlijkheid en moslims als vijfde colonne beschouwt. Zo'n houding heeft veel weg van zelfkastijding.

Gebrek
PvdA-Kamerlid Ahmed Marcouch benadrukte dikwijls het gebrek aan aanpassing van zijn achterban, verscherpte het radicaliseringvraagstuk, wilde een moderne vorm van islam op openbare scholen promoten en was voorstander van het verbod op ritueel slachten. Daarnaast verklaarde hij de problemen die enkele jongeren in Helmond en Gouda veroorzaken door verwijzing naar hun Marokkaanse cultuur. Over de hele linie ging hij voorbij aan de sociaal economische fundering van ontsporing, met andere woorden aan de invloed van werkloosheid, discriminatie en uitsluiting daarop.

Ook de lancering door Tofik Dibi (GroenLinks) van de website finalfatwa.com als waardig eerbetoon aan slachtoffers van 11 september kan als negatief worden getypeerd. Daarmee wekte hij zonder fundering ten onrechte de indruk dat islamitische jongeren niet alleen belijdend zijn, maar ook in sterke mate georiënteerd zijn op de islamitische wereld en 'fatwa's' van conservatieve imams kritiekloos uitvoeren.

Qua strekking en effect van misleiding kan dat initiatief op een lijn worden gesteld met de verwijzing van PVV- aanhangers naar islamitische termen als dhimmi en taqiyya in de Nederlandse context. Termen die nauwelijks bekend zijn bij moslims en die alleen maar angst en vijandbeelden oproepen.

Achterlijkheid
Het negatief afschilderen van de eigen cultuur en achterban in situaties van onderschikking, zoals hierboven is beschreven, wordt in het boek Black Skin, White Masks van de Franse psychiater Frantz Fanon getypeerd als 'de internalisering van inferioriteit'. Daarvan is volgens hem sprake wanneer mensen niet alleen de opgedrongen gedachte van achterlijkheid van hun cultuur accepteren, maar die ook in eigen opvattingen gaan verwerken en verder verspreiden.

Naast hun bijdrage aan stigmatisering maken genoemde allochtone politici zich ook indirect schuldig aan een vorm van kiezersmisleiding. Wat belangenbehartiging betreft, blijven ze in gebreke en vertolken ze ook niet de allochtone stem, maar een echo van autochtone critici. Ze maken als het ware een knieval voor het heersende populisme doordat ze kernaspecten van de eigen identiteit zoveel mogelijk proberen te camoufleren.

De symboliek die hiervan uitgaat, is er vooral een van marginalisering en gebrek aan erkenning van de achterban. En zo verwordt een politiek proces dat aanvankelijk symbool was voor emancipatie en politieke betrokkenheid van minderheden tot een stigmatiseringinstrument dat ook aandeel heeft in de bestendiging van de thans aanwezige beeldvorming.

Aftreksel
Het effect van de negatieve bijdrage van genoemde Kamerleden op de positie van het islamitische volksdeel in Nederland moet niet worden onderschat. Hun kritiek op de eigen cultuur vormt een indirecte bevestiging van de aantijgingen van islamofoben.
Ook geldt hier de veronderstelling dat deze politieke voorhoede adequate kennis heeft van de culturen van de achterban. Dat is echter maar gedeeltelijk waar omdat leven in den vreemde een onontkoombare cultuurerosie bij migranten teweegbrengt. Zij missen met andere woorden de ontwikkelingen in die culturen en de moderne religieuze discussies over maatschappelijke vraagstukken. Dat betekent dat culturen zoals beleefd door migranten niet meer zijn dan een aftreksel van de culturen die in het huidige tijdsgewricht in de landen van herkomst opgeld doen.

Voor adequate overdracht van cultuur (normen, waarden, gebruiken, kunst en literatuur) zijn eigen scholen en media alsmede een specifieke sociale omgeving, kortom een daarvoor goed geëquipeerde samenleving onontbeerlijk. Zogenaamde 'Marokkaanse raddraaiers' zijn daarom niet ontspoord door de invloed van de Marokkaans islamitische cultuur, zoals sommigen beweren, maar juist door het ontbreken daarvan.

Progressieve politici
Een en ander brengt met zich mee dat voor het realiseren van stabiliteit in de samenleving de huidige niet constructieve tegenstelling tussen autochtonen en allochtonen, en vooral moslims, zou moeten worden weggewerkt. Dat kan allereerst worden bereikt door de anti-islamretoriek inhoudelijk adequaat te weerspreken. Daarbij wordt herhaaldelijk onnodig verwezen naar eerbiediging van de grondwet, de rechtsstaat en inburgering alsof deze uitgangspunten door moslims in Nederland niet zouden worden onderschreven. Daarnaast dienen progressieve politici onomwonden steun te uiten aan de gedachte van de multiculturele samenleving. In dat verband zou ook een beleid moeten worden ontwikkeld om bij autochtonen een mentale omslag te bewerkstelligen met betrekking tot hun opvattingen over het Nederlanderschap om zodoende allochtonen als landgenoten te gaan definiëren.

Aan de andere kant zouden allochtonen actief kunnen gaan zoeken naar mogelijkheden om een electoraat van betekenis te worden, dus naar het creëren van een allochtone lobby waar bestaande politieke partijen rekening mee moeten houden, en niet alleen door plaatsing van allochtonen op de kandidatenlijsten. Daarbij zijn grotere politieke bewustwording, het definiëren van een gemeenschappelijk doel en de bundeling van hun etnisch en religieus verbrokkelde gelederen een conditio sine qua non. Alleen op deze manier zullen ze in staat zijn hun volledige politieke rechten en respect in de samenleving te verkrijgen. De keuze voor een eigen allochtone of islamitische partij is evenwel strategisch onverstandig en gezien de getalsverhoudingen pragmatisch geen effectieve optie.

De thans waarneembare koers van de huidige progressieve partijen en de kans op bundeling van allochtone krachten stemmen helaas niet tot optimisme.



<sup>Wasif Shadid is emeritus hoogleraar interculturele communicatie.




Bron: http://www.volkskrant.nl/vk/nl/3184/opinie/article/detail/2928640/2011/09/27/Allochtone-politici-bevestigen-populisten.dhtm</sup>

Law blog Klik op +1 als u dit een interessant artikel vindt en Google zal het dan beter zichtbaar maken in de zoekresultaten.