Aan een speelveldje in een volksbuurt van Mannheim staat zomaar verdwaald een oorlogsmonument opgericht 50 jaar na dato voor de vrouwen die na de oorlog de platgebombardeerde stad weer hadden opgeruimd en leefbaar gemaakt.
Het gedicht wat er op stond vond ik indrukwekkend. Bij thuiskomst Google in gedoken en het blijkt het eerste deel te zijn van een gedicht van een bekende Duitse historica die fel tegen de Nazi's was.
Voor iemand als ik die ooit een heel traumatiserende periode in mijn leven heb gehad is het gedicht heel herkenbaar. Ik denk dat ook mensen die hebben moeten vluchten en hier een veilig thuis hebben gevonden zich in de tekst zullen herkennen.
Nicht alle Schmerzen sind heilbar, denn manche schleichen
Sich tiefer und tiefer ins Herz hinein,
Und während Tage und Jahre verstreichen,
Werden sie Stein.
Du sprichst und lachst, wie wenn nichts wäre,
Sie schreien zerronnen wie Schaum.
Doch du spürst ihre lastende Schwere
Bis in den Traum.
Der Frühling kommt wieder mit Wärme und Helle,
Die Welt wird ein Blütenmeer.
Aber in meinem Herzen ist eine Stelle,
Da blüht nichts mehr.
Ricarda Huch (18.07.1864 - 17.11.1947)
Klik op +1 als u dit een interessant artikel vindt en Google zal het dan beter zichtbaar maken in de zoekresultaten.
In verband met geldwolven die denken geld te kunnen claimen op krantenartikelen die op een blog als deze worden geplaatst maar na meestal een dag voor de krantenlezers aan leeswaardigheid hebben ingeboet terwijl wij vreemdelingenrecht specialisten ze soms wel nog jaren gebruiken om er een kopie van te maken voor een zaak ga ik over tot het plaatsen van alleen het eerste stukje. Ja ik weet het: de kans dat u doorklikt is geringer dan wanneer het hele artikel hier staat en een kopie van het orgineel maken handig kan zijn voor uw zaak. Wilt u zelf wat overnemen van dit weblog. Dat mag. Zet er alleen even een link bij naar het desbetreffende artikel zodat mensen niet alleen dat wat u knipt en plakt kunnen lezen maar dat ook kunnen doen in de context.
Reacties