11 januari 2021

Geloofwaardigheid of "de waarheid"? Een interessant artikel van Colin Yeo naar aanleiding van een uitspraak

 "The Court of Appeal has handed down a major judgment on the correct approach to assessing whether a person is a victim of trafficking: MN v Secretary of State for the Home Department [2020] EWCA Civ 1746. Although this was the central question in the case and huge resources were devoted to addressing it, the judgment is of much wider interest for what it says about expert evidence and so-called “credibility”.

As well as there being two appellants, the AIRE Centre and Anti-Slavery International both intervened with leading counsel. Be warned, the judgment is a very long one.

 (...)

 

Correct approach to expert evidence

At paragraph 102 the judgment turns to the issue of expert evidence and engages in what the court belatedly recognises over 20 paragraphs later may have been a “possibly over-elaborate discussion”. This begins with reference to the Istanbul Protocol and the Supreme Court judgment in KV (Sri Lanka) [2019] UKSC 10 on the differing grades of consistency and then turns to two different strands of case law on expert evidence in immigration cases.

The first of these flows from the case of Mibanga [2005] EWCA Civ 367. In that case a judge had made a negative assessment of credibility and then, after doing so, asked if any of the other material in the case displaced that finding. This amounted to an error of law: the correct approach is to make a holistic assessment of whether the person is telling the truth about relevant aspects of the case, taking into account all the relevant evidence in making that assessment.

The second strand of case law grapples with the role of an expert’s own assessment of the credibility of an appellant. The court cited and analysed the comments of Mr Justice Ouseley on reports by doctors and psychiatrists in HE (DRC) [2004] UKIAT 321, commenting that the conclusion reached by Ouseley J was “rather too restrictively expressed”. I still see these old and rather outdated Ouseley J comments being relied on by Presenting Officers in the tribunal today, so tribunal judges should take note. Other later cases — including HK [2006] EWCA Civ 1037, HH (Ethiopia) [2007] EWCA Civ 306, MO (Algeria) [2007] EWCA Civ 1276, R (AM) [2012] EWCA Civ 521 and SS (Sri Lanka) [2012] EWCA Civ 945 — all underline that the opinion of a doctor on credibility must be taken into account by a tribunal, although the tribunal must then make up its own mind about credibility and is not obliged to reach the same conclusion as the expert.

The true meaning of “credibility”

The court criticised the guidance given to Home Office caseworkers deciding trafficking claims for using the term “mitigating circumstances”. Not only does this inappropriately echo criminal proceedings but it encourages caseworkers to fall into the Mibanga error of considering credibility and then considering the evidence on credibility.

A useful passage then follows, which is worth quoting in full:

The term “credibility” is used a good deal in the context both of asylum appeals and of decisions whether a person is a victim of trafficking, and we have detected a tendency to treat it as having some special technical meaning. But in truth it connotes no more than whether the applicant’s account is to be believed. In making that assessment the decision-maker will have to take account all factors that may bear on that question. Likewise the term “plausibility” is not a term of art. To say that a particular account, or element in that account, is implausible is simply to say that it seems to the decision-maker to be inherently surprising, or the kind of thing that you would not normally expect to happen; and such an assessment will obviously feed in to the overall assessment of credibility, though the weight to be given to it will depend on the degree of unlikelihood and how confident the decision-maker can be about it. Perhaps both points are too obvious to need making; but if terms are used too regularly they sometimes get in the way of the process of common sense decision-making.

Paragraph 127

On a personal note, I “hard agree” with this, as is sometimes said on social media. For years I have been trying to avoid the term “credibility” in skeleton arguments and submissions. I prefer to discuss the relevant person’s “truthfulness”. Partly this is because I try to avoid legalese — unnecessarily technical or complex words — in all my written work: it is the first resort of a bad lawyer. And this particular example seems to me to be about hiding the true meaning not only from non-lawyers but from the decision-maker themself. Where an official or judge says that a person is “not credible” they are really saying the person is a liar. The decision-maker is being polite about something profoundly impolite. If we all called a spade a spade it might focus minds a bit more on what is really going on in a decision."

 

Lees vooral hier verder (jammer genoeg gaan we door BREXIT deze super website meer en meer missen:

https://www.freemovement.org.uk/important-court-of-appeal-judgment-on-expert-evidence-and-credibility/?utm_source=rss&utm_medium=rss&utm_campaign=important-court-of-appeal-judgment-on-expert-evidence-and-credibility&mc_cid=d2abc2898f&mc_eid=b72b4a153a 

 

 Het lijkt er op dat we het in Nederland al best goed toetsen.

 

 

 

 

Interessant artikel? Deel het eens met uw netwerk en help mee met het verspreiden van de bekendheid van dit blog. Er staan wellicht nog meer artikelen op dit weblog die u zullen boeien. Kijk gerust eens rond. Zelf graag wat willen plaatsen? Mail dan webmaster@vreemdelingenrecht.com In verband met geldwolven die denken geld te kunnen claimen op krantenartikelen die op een blog als deze worden geplaatst maar na meestal een dag voor de krantenlezers aan leeswaardigheid hebben ingeboet terwijl wij vreemdelingenrecht specialisten ze soms wel nog jaren gebruiken om er een kopie van te maken voor een zaak ga ik over tot het plaatsen van alleen het eerste stukje. Ja ik weet het: de kans dat u doorklikt is geringer dan wanneer het hele artikel hier staat en een kopie van het orgineel maken handig kan zijn voor uw zaak. Wilt u zelf wat overnemen van dit weblog. Dat mag. Zet er alleen even een link bij naar het desbetreffende artikel zodat mensen niet alleen dat wat u knipt en plakt kunnen lezen maar dat ook kunnen doen in de context. Subscribe to Vreemdelingenrecht.com blog by Email

Kijk ook eens op dit reisblog: https://www.europevisitandvisa.com/

Kijk ook eens op dit boekenblog bijvoorbeeld voor: The Stolen Village: Baltimore and the Barbary Pirates
http://www.dutchysbookreviewsandfreebooks.com/2020/12/the-stolen-village-baltimore-and.html


08 januari 2021

Documentaire "verloren jongens" over asielzoekende kinderen die door Europa zwerven

 

 

Gisteravond zelf gekeken. Verhalen die bij elkaar zijn gelogen op zoek naar een goede toekomst maar terwijl die toch echt geboden wordt in de vorm van de kans om naar school te gaan en een opleiding af te maken in een veilig pleeggezin waardoor ook bij terugkeer na hun 18de in het land van herkomst een goede boterham kan worden verdient toch niet verder komen dan hopen op snel geld. Als je natuurlijk uit een milieu komt waar leren totaal geen prioriteit heeft is dat wellicht ook moeilijk te bevatten op je 14de. Ik vraag me af of je juist in het belang van dit soort kinderen ze niet op een kostschool moet zetten met de voordeur op slot. Van die AMA campussen waren er in het verleden.

Film over de verloren jongens die door Europa zwerven

Documentaire Minderjarige asielzoekers raken geregeld ‘kwijt’ in Europa. Journalist Tom Kleijn volgde een van hen kriskras door Europa. Zijn verhaal is niet wat het lijkt.

Liyed is 14 jaar als hij verdwijnt uit een pleeggezin in Amstelveen.
Liyed is 14 jaar als hij verdwijnt uit een pleeggezin in Amstelveen. Beeld uit ‘Verloren Jongens’.

Twee jongens van 12 en 14 jaar verdwijnen eind 2018 uit een pleeggezin in Amstelveen. Het zijn Syrische vluchtelingen, meldt het vermissingsbericht van de politie, en niemand ziet ze meer terug. Waar gingen ze naartoe? En hoe kunnen vluchtelingenkinderen zomaar van de radar verdwijnen?

Met die vragen begint journalist Tom Kleijn een zoektocht. Hij raakte gefascineerd door berichten dat er duizenden minderjarige vluchtelingen ‘kwijt’ raken in Europa. Sommigen worden het slachtoffer van mensenhandel of andere criminele praktijken. Anderen vinden onderdak bij familie elders of worden op een nieuwe plek onder een verkeerde naam geregistreerd en zijn niet meer terug te vinden in het systeem.

Ook is er een groep die zich bewust onttrekt aan de asielsystemen in verschillende Europese landen en zelf wegloopt uit asielzoekerscentra of opvangplekken. Ze komen vaak uit ‘veilige landen’, zoals Marokko of Tunesië, waardoor ze geen kans maken op een verblijfsvergunning en hun recht op bescherming verliezen zodra ze 18 jaar worden. Zij zwerven door Europa, stelen om aan geld te komen en gebruiken verdovende middelen om het harde, angstige leven op straat te doorstaan. 

Lees hier verder in het NRC: https://www.nrc.nl/nieuws/2021/01/06/zijn-broertje-staat-al-klaar-om-ook-naar-europa-te-vertrekken-a4026470

 


‘Verloren Jongens’ geeft een indringend beeld van de achterkant van ons asielsysteem. Door Kleijns zoektocht zien we een groep jonge jongens die tussen de mazen van het Europese asielsysteem vallen, en op zichzelf aangewezen zijn. Met alle gevolgen van dien.

Liyed en zijn broertje Mohammed verdwijnen in november 2018 in Amstelveen. In het vermissingsbericht geeft de politie aan dat het om twee Syrische vluchtelingen-jongens gaat. Wie zijn deze jongens? Waar zijn deze kinderen, en waar komen ze dan precies vandaan? En: zijn ze wel wie ze zijn?

Digitaal rechercheren
Met hulp van de nieuwste onderzoeksmethoden en internet-rechercheren (Osint) ontdekt Kleijn, in samenwerking met datajournalisten van het onderzoeks-journalistieke platform Pointer, de harde wereld waarin deze jongens moeten zien te (over)leven. Minutieus bekijken ze de sporen die Liyed online achterlaat: foto’s, video’s en teksten. Want Liyed blijkt een lang digitaal spoor achter te laten, en zijn hele leven online te tonen. Uiteindelijk gaat Kleijn op zoek, op verschillende plekken in Europa, en in Liyeds land van herkomst.

Zonder ouders door Europa
Verhalen over vermiste vluchtelingenkinderen, vaak nog jonge tieners, verschijnen regelmatig in het nieuws. Meestal berichten zonder naam en toenaam. Door het verhaal van Liyed en Mohammed te vertellen wil Tom Kleijn deze kinderen een gezicht geven en daarmee laten zien hoe deze jongens snel afglijden doordat ze – zonder ouders - opgroeien  in een onveilige wereld. Vaak raken ze aan de drugs en vallen ze in handen van mensenhandelaren of straatbendes.

Een bijzondere zoektocht, waarin niets is wat het lijkt. Want de Syrische broertjes, die blijken helemaal niet Syrisch. En geen broertjes…

*Liyed is een gefingeerde naam, om de anonimiteit van de jongen te waarborgen.

De journalistieke special ‘Verloren Jongens', donderdag 7 januari, 22.10 uur bij KRO-NCRV op NPO 2. 

 https://pers.kro-ncrv.nl/programmas/pointer/kro-ncrv-special-verloren-jongens-tom-kleijn-op-zoek-verdwenen-broertjes-van-12-en-14-jaar

 

Interessant artikel? Deel het eens met uw netwerk en help mee met het verspreiden van de bekendheid van dit blog. Er staan wellicht nog meer artikelen op dit weblog die u zullen boeien. Kijk gerust eens rond. Zelf graag wat willen plaatsen? Mail dan webmaster@vreemdelingenrecht.com In verband met geldwolven die denken geld te kunnen claimen op krantenartikelen die op een blog als deze worden geplaatst maar na meestal een dag voor de krantenlezers aan leeswaardigheid hebben ingeboet terwijl wij vreemdelingenrecht specialisten ze soms wel nog jaren gebruiken om er een kopie van te maken voor een zaak ga ik over tot het plaatsen van alleen het eerste stukje. Ja ik weet het: de kans dat u doorklikt is geringer dan wanneer het hele artikel hier staat en een kopie van het orgineel maken handig kan zijn voor uw zaak. Wilt u zelf wat overnemen van dit weblog. Dat mag. Zet er alleen even een link bij naar het desbetreffende artikel zodat mensen niet alleen dat wat u knipt en plakt kunnen lezen maar dat ook kunnen doen in de context. Subscribe to Vreemdelingenrecht.com blog by Email

Kijk ook eens op dit reisblog: https://www.europevisitandvisa.com/

Kijk ook eens op dit boekenblog bijvoorbeeld voor: The Stolen Village: Baltimore and the Barbary Pirates
http://www.dutchysbookreviewsandfreebooks.com/2020/12/the-stolen-village-baltimore-and.html

07 januari 2021

Article 3 psychiatric cases: history and latest developments (Part 1) — Ruby Peacock

I want to draw your attention to this article on psychiatric conditions and article 3 EHRM as published on UK Human Rights Blog:

Courtroom of the European Court of Human Rights in Strasbourg

In this two-part article, Ruby Peacock, an aspiring barrister and currently a legal and policy intern at the Legal Resources Centre in Cape Town, examines the history of medical claims brought under Article 3 of the European Convention on Human Rights.

The first part analyses the history of how such cases have been decided, with particular focus on claims based on psychiatric illness. The second part will examine the recent developments in the law and what these may mean for the future.

The author is very grateful to Greg Ó Ceallaigh and Sapan Maini-Thompson for their insights and comments when preparing this article.

Paposhvili v Belgium [2017] Imm AR 867 and AM (Zimbabwe) v Secretary of State for the Home Department [2020] UKSC 17 have transformed the area of Article 3 medical claims — claims whereby an applicant seeks to avail themselves of the protection offered by Article 3 of the European Convention on Human Rights (‘the Convention’) and resist removal to a third country on the basis of a medical condition.

The previous threshold required the applicant to be at risk of imminent death at the point of the proposed removal to a third country in order to successfully resist removal. However, Paposhvili, brought into domestic law by AM (Zimbabwe), found that imminence of death is no longer required; this landmark development was covered on the UK Human Rights Blog in an extended look by Jonathan Metzer.

In the case of Article 3 medical claims based on physical illness, the lofty threshold set by D v United Kingdom (1997) 24 EHRR 423 and N v United Kingdom [2008] ECHR 453 was, until Paposhvili, stringently applied – despite a number of judges, both at the domestic and Strasbourg levels, voicing discomfort.[1]

However, in the context of Article 3 medical claims based on mental illness, risk of self-harm and/or risk of suicide (‘mental illness and self-harm/suicide risk cases’), the threshold which an applicant must meet in order to avail themselves of the protection of Article 3 was not always clear cut.

In the wake of Paposhvili and AM (Zimbabwe), two questions arise: (i) which test should be applied in the context of mental illness and self-harm/suicide risk cases? And (ii) How does this impact future mental illness and self-harm/suicide risk cases? Indeed, such questions are now more significant given that the only ECtHR case to apply Paposhvili to mental illness, Savran v Denmark [2019] ECHR 651, has been referred to the Grand Chamber and now awaits judgment.

 Please continue here: https://ukhumanrightsblog.com/2021/01/07/article-3-psychiatric-cases-history-and-latest-developments-part-1-ruby-peacock/

 

Interessant artikel? Deel het eens met uw netwerk en help mee met het verspreiden van de bekendheid van dit blog. Er staan wellicht nog meer artikelen op dit weblog die u zullen boeien. Kijk gerust eens rond. Zelf graag wat willen plaatsen? Mail dan webmaster@vreemdelingenrecht.com In verband met geldwolven die denken geld te kunnen claimen op krantenartikelen die op een blog als deze worden geplaatst maar na meestal een dag voor de krantenlezers aan leeswaardigheid hebben ingeboet terwijl wij vreemdelingenrecht specialisten ze soms wel nog jaren gebruiken om er een kopie van te maken voor een zaak ga ik over tot het plaatsen van alleen het eerste stukje. Ja ik weet het: de kans dat u doorklikt is geringer dan wanneer het hele artikel hier staat en een kopie van het orgineel maken handig kan zijn voor uw zaak. Wilt u zelf wat overnemen van dit weblog. Dat mag. Zet er alleen even een link bij naar het desbetreffende artikel zodat mensen niet alleen dat wat u knipt en plakt kunnen lezen maar dat ook kunnen doen in de context. Subscribe to Vreemdelingenrecht.com blog by Email

Kijk ook eens op dit reisblog: https://www.europevisitandvisa.com/

Kijk ook eens op dit boekenblog bijvoorbeeld voor: The Stolen Village: Baltimore and the Barbary Pirates
http://www.dutchysbookreviewsandfreebooks.com/2020/12/the-stolen-village-baltimore-and.html

01 januari 2021

Discretionaire afwijkingsbevoegdheid, bejaarden en Corona

In een aantal zaken waar ik bij betrokken ben gaat het om oude ouders die tijdens de Corona pandemie bij hun kinderen in Nederland op bezoek waren en waarvoor door ouderdomskwalen en door reisbeperkingen naar een permanente oplossing moest worden gezocht. 

Een van deze zaken staat over een paar dagen op zitting. Verweerder heeft inmiddels een verweerschrift gestuurd. 

Omdat ik vermoed dat er nog veel meer mensen met deze situatie te maken hebben kopieer ik hier een geanonimiseerde versie van mijn opmerkingen. Cursief is de verklaring waarom iets er staat.


 

 

Geachte heer X (advocaat die het beroep en de zitting doet),

 

Heden zond u mij een afschrift van het verweerschrift van verweerder. Dit werd dusdanig kort voor de zitting toegezonden (door verweerder) dat ik helaas nu er pas op kan ingaan en dat is minder dan 10 dagen voor de zitting. (Een bijkomend feit is dat mijn eigen vader gestorven en begraven is deze maand). Omdat echter de feiten duidelijk zijn en ik deze brief heel kort zal houden en verweerder zelf zo laat was neem ik aan dat de rechter niet zal vinden dat de goede procesorde nu door mij zal worden geschonden (en er kan altijd worden aangehouden).

 

1)      Wanneer ik de beschikking op bezwaar doorlees dan valt mij op dat er op een aantal zaken die wel in bezwaar zijn aangevoerd niet wordt ingegaan zoals de situatie van derde-belanghebbende Y (schoonzoon) die in Nederland een eigen bedrijf heeft en het beroep op het Europees Grondrechtenhandvest. Dat is toch een motiveringsgebrek?
 
2)      D|e Britse zaak waar naar verwezen wordt in bezwaar is inderdaad een volwassen kind wat voor een Britse moeder komt zorgen en daardoor een Chavez vergunning krijgt. Het gaat hier echter om de conclusie: dat ook volwassenen een beroep op Chavez kunnen doen. Hier is de beslisser dus te kort door de bocht gegaan en is er geen zorgvuldige voorbereiding geweest dan wel niet of foutief gemotiveerd.
 
3)      Bij de zaak van A uit Brazilie was ik zelf betrokken. Die vroeg verblijf aan op basis van artikel 8 EVRM. Laat in de procedure kreeg zij opeens een vergunning. Ik neem aan dat dat vanwege discretionaire afwijkingsbevoegdheid was en daarom die andere beperking want die krijg je dan. Ik zou dus wel eens van verweerder willen weten waarom hier de kaarten anders moeten liggen. Ook A haar schoonzoon had een goed lopend bedrijf in Nederland en ook A was dement geworden.

 4)      Een beroep op gebruikmaking van de discretionaire afwijkingsbevoegdheid kan op ieder moment in een procedure en zelfs na een procedure. Zie de zaak van Lily en Hovick. Door deze zaak besloot het parlement om voortaan de discretionaire afwijkingsbevoegdheid niet bij de staatssecretaris te leggen maar bij de directeur van de IND. Zie bijgevoegd artikel van het Verblijfsblog. Daarnaast is het zo dat artikel 4:84 Awb nog steeds bestaat en er dus daadwerkelijk nog steeds kan worden afgeweken van bestaand beleid omdat er bij de totstandkoming van dat beleid geen rekening is gehouden met bepaalde zaken.

 5)      Het speciale beleid waar u naar verwijst heeft verweerder afgeschaft in de veronderstelling dat er geen discretionaire afwijkingsbevoegdheid meer bestond maar dat is dus een foute aanname. Het beginsel van gelijkheid blijft dus bestaan.

 6)      De grote olifant in deze procedure is de wereldwijde Corona pandemie die het voor dit gezin onmogelijk dan wel gevaarlijk maakt om überhaupt heen en weer te reizen. Nu verweerder mensen met een visum laat “overstayen” en ook bijvoorbeeld studenten met een Zoekjaarvergunning vertelt dat er voorlopig gewoon kan worden gebleven vraag ik mij af of verweerder dan niet in deze zaak dit reden vindt om een oude demente oma te laten blijven. We zien immers in onze eigen kranten genoeg berichten over hoe gevaarlijk Corona is voor demente mensen in verzorgingstehuizen omdat die het besef missen dat ze afstand moeten houden en handen moeten wassen. Thuis bij een kind is dat makkelijker te realiseren (Ik ben zelf ervaringsdeskundige helaas). Door Corona kan B ook niet ten allen tijde naar haar moeder reizen noch moeder naar Nederland. Aangezien moeder geen sociaal netwerk in haar eigen land meer heeft klemt dat des te meer. Dit kan gewoon worden meegenomen in de afweging bij artikel 8 EVRM. Door echter geen rekening te houden hiermee is het de vraag of artikel 3 EVRM niet wordt geschonden (Een beroep daarop gaat voorbij aan nationaal procesrecht overigens). Ik wil hiertoe verwijzen naar een Britse uitspraak die heel helder de artikel 3 EVRM jurisprudentie op een rijtje zet, aangeeft dat de toets ruimer is geworden sinds St Kitts en ook aangeeft dat dit kan worden ingeroepen in zaken die als 8 EVRM procedure zijn begonnen: https://www.bailii.org/uk/cases/UKSC/2020/17.html

 

 

Hoogachtend,

 

Wytzia Raspe

 

Het artikel op Verblijfsblog waar ik naar verwijs is dit:

Afschaffing discretionaire bevoegdheid, maar twee nieuwe humanitaire vergunningen

14 januari 2020

 

Per 1 mei 2019 is de ‘discretionaire bevoegdheid’ van de Staatssecretaris van Veiligheid en Justitie afgeschaft. Wel heeft de Staatssecretaris twee nieuwe categorieën vreemdelingen aangewezen die in aanmerking komen voor een tijdelijke humanitaire verblijfsvergunning: vreemdelingen in een getuigenbeschermingsprogramma en kinderen die onder een kinderbeschermingsmaatregel vallen. Waarom krijgen deze specifieke groepen twee nieuwe humanitaire vergunningen? En wat verandert de afschaffing van de discretionaire bevoegdheid precies in juridische zin?

Door Marie-Christine Alting von Geusau

Afschaffing discretionaire bevoegdheid

Tot mei 2019 had de Staatssecretaris van Justitie en Veiligheid (hierna: de staatssecretaris) altijd de ‘discretionaire bevoegdheid’ om een verblijfsvergunning te verlenen. De staatssecretaris kon van deze bevoegdheid gebruik maken als hij vond dat een vreemdeling een verblijfsvergunning moest krijgen, terwijl eigenlijk niet wordt voldaan aan de criteria van bestaande verleningsgronden (bijvoorbeeld als vluchteling of gezinslid). Een bekend voorbeeld waarbij dit uiteindelijk is gebeurd is de zaak van Lily en Howick.

Volgens het informatiesysteem van de IND heeft de staatssecretaris in 2018 in totaal 90 vergunningen verleend op grond van de discretionaire bevoegdheid. In de periode januari-april 2019 zijn er in totaal 20 vergunningen verleend. Sinds 1 mei 2019 is er  slechts in één geval een tijdelijk humanitaire vergunning verleend op grond van een schrijnende situatie. Op het eerste gezicht lijkt dus dat er minder snel tot ‘schrijnendheid’ wordt geconcludeerd dan voorheen. In dit blog wordt laten zien dat het complexer is, om twee redenen. Ten eerste is er nu minder ruimte om tot schrijnendheid te concluderen, omdat er alleen nog in de eerste verblijfsprocedure aan mag worden getoetst. Ten tweede is er nieuw beleid ontwikkeld voor groepen die voorheen onder de discretionaire bevoegdheid vielen. 

Beoordeling ‘schrijnendheid’ door hoofd van de IND

De discretionaire bevoegdheid is afgeschaft door de grond voor verlening van een vergunning vanwege ‘schrijnendheid’ te schrappen (zie ons eerdere blog ‘Kun je de discretionaire bevoegdheid afschaffen?’). Toch is de bevoegdheid een vergunning te verlenen op grond van schrijnendheid niet helemaal afgeschaft. Het blijft namelijk mogelijk voor de IND om in de eerste procedure een vergunning op grond van schrijnendheid te verlenen. Hoe zit dit precies?

Sinds 1 mei 2019 is niet de staatssecretaris maar de hoofddirecteur van de IND aangewezen om te beoordelen of een verblijfsvergunning kan worden verleend op grond van schrijnendheid. Hiermee hoopt de staatssecretaris deze beoordeling te depolitiseren: niet een politicus, maar een ambtenaar moet de beoordeling verrichten. Van belang hierbij te benoemen is dat de hoofddirecteur van de IND geen zelfstandig bestuursorgaan is, maar valt onder het ministerie van Justitie en Veiligheid. Juridisch gezien beslist de IND immers altijd namens de staatssecretaris. Anders dan de staatssecretaris lijkt te suggereren, blijft de staatssecretaris dus gewoon verantwoordelijk voor de beoordelingen van de IND.

 Lees verder op verblijfsblog.


-----

 

 

Interessant artikel? Deel het eens met uw netwerk en help mee met het verspreiden van de bekendheid van dit blog. Er staan wellicht nog meer artikelen op dit weblog die u zullen boeien. Kijk gerust eens rond. Zelf graag wat willen plaatsen? Mail dan webmaster@vreemdelingenrecht.com In verband met geldwolven die denken geld te kunnen claimen op krantenartikelen die op een blog als deze worden geplaatst maar na meestal een dag voor de krantenlezers aan leeswaardigheid hebben ingeboet terwijl wij vreemdelingenrecht specialisten ze soms wel nog jaren gebruiken om er een kopie van te maken voor een zaak ga ik over tot het plaatsen van alleen het eerste stukje. Ja ik weet het: de kans dat u doorklikt is geringer dan wanneer het hele artikel hier staat en een kopie van het orgineel maken handig kan zijn voor uw zaak. Wilt u zelf wat overnemen van dit weblog. Dat mag. Zet er alleen even een link bij naar het desbetreffende artikel zodat mensen niet alleen dat wat u knipt en plakt kunnen lezen maar dat ook kunnen doen in de context. Subscribe to Vreemdelingenrecht.com blog by Email

Kijk ook eens op dit reisblog: https://www.europevisitandvisa.com/

Kijk ook eens op dit boekenblog bijvoorbeeld voor: The Stolen Village: Baltimore and the Barbary Pirates
http://www.dutchysbookreviewsandfreebooks.com/2020/12/the-stolen-village-baltimore-and.html

Aanbevolen post

Wytzia Raspe over vluchtelingen, AZC’s, cruiseschepen en mensensmokkelaars

Mr. van de week is Wytzia Raspe. Zij is 25 jaar jurist vreemdelingenrecht in allerlei verschillende rollen. Sinds 2005 schrijft en blogt z...