When is family life family life? A look at deportation cases – Lourdes Peroni

September 27, 2011 by 1 Crown Office Row

In A.A. v. the United Kingdom , a recent case involving the deportation of a young Nigerian man, the Court faced, once again, the question whether relationships between adult children and parents/siblings amount to family life in deportation cases. The Court’s Fourth Section did not give a clear answer to this question. The 24-year-old applicant resided with his mother and did not have children of his own [also see Rosalind English's post].

In this post, I take a quick look at the Fourth Section’s reasoning on this issue and try to situate it in the wider context of the Court’s deportation case law. One word of caution:  this is an attempt to briefly look at one specific question the Court asks to decide whether the deportation has interfered with an applicant’s right to respect for her family life. Do the ties invoked by the applicant constitute family life within the meaning of Article 8 § 1? To be more specific, do relationships between adult children and parents/siblings amount to family life in deportation cases?

Let’s start with the Court’s reasoning in A.A. v. the United Kingdom. First of all, the Fourth Section does a good job in giving an overview of the Court’s recent case law on this issue in an area where it does not always appear crystal clear (paragraphs 46-50). In essence, the Court tells us of the various cases concerning young adults claiming family life with respect to their parents and siblings. In many of these cases, the Court has accepted the existence of family life. The main reference here is Maslow v. Austria, a 2008 Grand Chamber judgment, which admitted that the deportation interfered with both the applicant’s “private life” and “family life.” The Court stated in Maslow:

“… the Court has accepted in a number of cases concerning young adults who had not yet founded a family of their own that their relationship with their parents and other close family members also constituted “family life.” (para. 62)

One important element in the Court’s family life analysis in these cases, as the Fourth Section observes inA.A., seems to be whether the applicant has children of her own. This might have been indeed one of the reasons behind the Court’s rejection of family life in cases concerning other young adults like A.W. Khan v. the United Kingdom and Onur v. the United Kingdom. In A.W. Khan, the Court did not accept that the applicant had family life with his mother and brothers, notwithstanding the fact that he was living with them and that they suffered several health problems (para. 32). Referring to Slivenko v. Latvia, the Court back then observed that in “immigration cases […] there will be no family life between parents and adult children unless they can demonstrate additional elements of dependence” (para. 32). In Onur, also based on Slivenko v. Latvia, the Court did not find that “the applicant enjoyed family life with his mother and siblings as he has not demonstrated the additional element of dependence normally required to establish family life between adult parents and adult children” (para. 45).

Contrary to A.W. Khan and Onur, the applicant in A.A., like the one in Maslow, had not yet had a family of his own. It is therefore hard to understand why exactly the Court did not fully embrace the Maslowrationale by expressly recognizing interference with his family life. True, the Court later clarifies that it does not really matter whether the analysis takes place under family life or private life, as the factors examined in the proportionality analysis are ultimately the same. Still, one is left wondering where exactly did Maslow go here. Moreover, one wonders whether this would not really matter to an applicant who claims family life on minority cultural grounds.

The picture gets particularly blurry if one goes back to Slivenko v. Latvia and other deportation cases concerning members of the Russian-speaking minority in Latvia.  In Slivenko, the Grand Chamber famously remarked that, when it comes to expulsion and extradition measures, the main emphasis lies in family life understood as normally limited to the “core” of family (para. 94). The Court is here talking about parents and minor children, as it soon becomes clear from Judge Kovler’s dissent who complains about the majority opting “for the traditional concept of a family based on the conjugal covenant – that is to say, a conjugal family consisting of a father, a mother and their children below the age of majority,” contrary to the construction in its Article 8 § 1 case-law, which opens possibilities for broader family ties.

Another critical voice within the Court in this regard has been Judge Spielmann who, in several separate opinions, took issue with the little importance attached by the majority to the affective ties between adult sons/daughters and their mothers (See e.g., Shevanova v. Latvia, the case was however referred to the Grand Chamber and ultimately struck out of the list).

In any event, it looks like family life claims of the type articulated in A.A. are here to stay. The Court appears to have been increasingly confronted with applications coming from young adults claiming family life with their parents and siblings. Many of them live in the same household, sometimes along with other more distant relatives. For this reason, a clearer position on this issue from the Court in A.A.would have been much appreciated.

The Court ultimately does find a violation of Article 8 after a nicely-crafted reasoning aimed at determining whether the interference was justified. The Court concludes: “the applicant’s deportation from the United Kingdom would be disproportionate to the legitimate aim of the “prevention of disorder and crime” and would therefore not be necessary in a democratic society” (para. 69).

One may then ask: what difference does it make to examine the case under private or family life if the outcome is ultimately the same? This is no doubt a valid point. Still, I think this may make a difference in terms of recognition in many cases.

This post by Lourdes Peroni first appeared on the Strasbourg Observers Blog and is reproduced here with permission and thanks

Bron: http://ukhumanrightsblog.com/2011/09/27/when-is-family-life-family-life-a-look-at-deportation-cases-lourdes-peroni/

See: AA v UK: http://www.bailii.org/eu/cases/ECHR/2011/1345.html


Law blog Klik op +1 als u dit een interessant artikel vindt en Google zal het dan beter zichtbaar maken in de zoekresultaten.

Geklinkerd

Bijschrift toevoegen

Terwijl in Den Haag minister voor Immigratie en Asiel Leers – onder instemmend geroffel van sommige kamerleden – probeerde uit te leggen waarom hij door zou gaan met de uitzetting van Iraakse asielzoekers hangende een procedure daarover bij het Straatsburgse Hof, presenteerde Amnesty International een schokkend rapport over vreemdelingendetentie in Nederland. Ondanks verbeteringen mede naar aanleiding van een eerder rapport uit 2008, constateert Amnesty nog steeds schendingen van mensenrechten. Een aantal feiten uit het rapport.

Jaarlijks worden er 8.000-10.000 vreemdelingen opgesloten. De meesten daarvan – zo’n 92% van het totaal – zitten vast omdat vaak na jarenlange procedures is komen vast te staan dat ze geen verblijfsrecht hebben. Zij worden op grond van de Vreemdelingenwet bestuursrechtelijk gedetineerd met het oog op uitzetting naar hun land van herkomst. Dit kan wanneer het belang van de openbare orde of de nationale veiligheid dat vordert. Uit het door de rechter gesauveerde beleid volgt dat een vreemdeling al in bewaring kan worden gesteld wanneer hij geen vaste woon- of verblijfplaats heeft en niet beschikt over voldoende bestaansmiddelen. Omdat vreemdelingen zonder rechtmatig verblijf zich op grond van de Koppelingswet niet kunnen inschrijven in de gemeentelijke basisadministratie en niet mogen werken, is hiervan eigenlijk altijd sprake. Daarnaast moet er zicht zijn op uitzetting en moet de overheid voortvarend werken aan de uitzetting van de betreffende vreemdeling.

In 2009 was de gemiddelde duur van de vreemdelingendetentie 97 dagen, waarmee Nederland aan kop gaat boven Denemarken (47), Duitsland (42) en België (23). Ongeveer 1.575 vreemdelingen zaten in 2009 langer dan een half jaar vast. Bij een deel eindigt de vreemdelingenbewaring in een uitzetting. Soms wordt een verblijfsvergunning afgegeven. Vaak wordt de bewaring opgeheven omdat er geen zicht is op uitzetting. In dat geval wordt die persoon – zo blijkt uit het rapport – ‘geklinkerd’, hetgeen kennelijk vaktaal is voor op straat zetten. Veel van deze mensen blijven (zonder rechtmatig verblijf) in Nederland. Zij kunnen daarna opnieuw worden aangehouden en opgesloten, hetgeen regelmatig voorkomt.

De detentie vindt plaats in gebouwen met een uitstraling van een gevangenis op basis van het regime van de Penitentiaire Beginselenwet dat ook voor strafrechtelijk veroordeelden geldt. Bovendien mogen vreemdelingen, anders dan strafrechtelijk gedetineerden, werken noch onderwijs volgen. Verder is hun verlofregeling strenger. Vreemdelingen zitten dertien tot zestien uur per dag in de cel met verveling en gezondheidsklachten tot gevolg.

Amnesty constateert gelet op het voorgaande terecht dat Nederland nog niet voldoet aan de eisen van diverse mensenrechtenverdragen. Detentie van vreemdelingen is op basis daarvan – kort gezegd – alleen toegestaan als ultimum remedium en dan nog alleen zo kort mogelijk. De praktijk laat echter zien dat de drempel voor het gebruik van het middel lager ligt en de detentieduur bovendien relatief lang is. Verder voldoet ook het detentieregime niet aan de mensenrechtenstandaarden. De vrijheid van betrokkenen wordt immers verder beperkt dan strikt noodzakelijk door de vreemdelingen te onderwerpen aan een strafrechtelijk regime, iets waarop overigens ook kritiek is geleverd door de Inspectie Sanctietoepassing. Dit is onacceptabel, temeer omdat er inmiddels twee jaar zijn verstreken sinds het vorige Amnesty-rapport. Er dienen dan ook per omgaande maatregelen te worden genomen. Daarbij bieden de aanbevelingen van Amnesty een goede leidraad:

■Pas vreemdelingendetentie alleen toe in het uiterste geval en altijd zo kort mogelijk.
■Zorg voor alternatieven die doelmatig en minder schadelijk zijn (bijvoorbeeld een meldplicht, een borgsom of elektronisch toezicht).
■Leg het uitgangspunt dat kwetsbare mensen, zoals minderjarigen, niet in vreemdelingendetentie horen wettelijk vast.
■Wanneer vreemdelingendetentie onvermijdelijk is, zorg dan voor een gepast en humaan regime dat vreemdelingen niet verder in hun vrijheid beperkt dan strikt noodzakelijk is (een dagprogramma met werk, opleiding en recreatie, verruimd contact met de buitenwereld, het toestaan van incidenteel verlof en het vermijden van maatregelen als visitatie, geboeid vervoer en plaatsing in isoleercellen).
■Verbeter de rechtspositie en rechtsbescherming (versnel de eerste rechtmatigheidstoets door de rechter, toets regelmatig ambtshalve de rechtmatigheid van de detentie en verbeter de rechtshulp).
Het voldoen aan deze eisen is de prijs die wij bereid moeten zijn te betalen voor het strenge migratiebeleid. De daarvoor noodzakelijke middelen kunnen voor een deel worden verkregen doordat er minder hoeft te worden uitgegeven aan de peperdure detentie (gemiddeld 180 euro per persoon per dag). Maar daarmee zijn we er nog niet. Het Amnesty-rapport maakt namelijk wederom pijnlijk duidelijk dat de achilleshiel van ons vreemdelingenbeleid de personen betreft die niet rechtmatig in Nederland mogen verblijven, maar evenmin uitzetbaar zijn. Daarvoor kunnen verschillende oorzaken bestaan. Maar wanneer deze buiten de betrokken vreemdeling liggen, bijvoorbeeld – hetgeen vaak voorkomt – omdat het land van herkomst niet aan terugkeer meewerkt, moet de praktijk stoppen van het (steeds opnieuw) oppakken en ‘klinkeren’ van deze personen. Personen die zich toch al in een uitzichtloze situatie bevinden omdat ze niet (legaal) mogen werken, geen onderwijs kunnen genieten en slechts zeer beperkt een beroep op medische zorg kunnen doen. Met het creëren en instandhouden van een dergelijke groep mensen is niemand gebaat en het (regelmatig) detineren van deze personen maakt hun situatie er allerminst beter op, terwijl hun uitzetbaarheid er niet dichterbij door komt. De juridische fictie dat deze personen die er wel zijn niet bestaan moet worden losgelaten en ze moeten in staat worden gesteld om met een toereikende status (bijvoorbeeld een voorwaardelijke verblijfsvergunning) in onze samenleving te participeren zonder voortdurende detentiedreiging. Daarmee verdwijnt, ten slotte, hopelijk ook het afschuwelijke woord ‘klinkeren’ uit ons vocabulaire.

Dit Vooraf is verschenen in NJB 2010/40.


door Tom Barkhuysen

op 15 november 2010 in Vooraf

Bron: http://njblog.nl/2010/11/15/geklinkerd/?goback=%2Egna_1624427%2Egde_1624427_member_35893744%2Egmp_1624427%2Egde_1624427_member_35579949

Met dank aan Sanne voor het vinden.


Law blog

Vacature: Administratief medewerker Laissez-Passer Dienst Terugkeer en Vertrek (Rijswijk (ZH))

Vacaturenummer: DT&V/P&O/031/2009 - Sluitingsdatum: 09/01/2010



Functie-omschrijving

U verricht administratieve en ondersteunende werkzaamheden voor de medewerkers van de afdeling Laissez-Passer. U registreert binnengekomen poststukken en dossiers binnen de gestelde termijnen in (geautomatiseerde) systemen. U onderkent mondelinge en schriftelijke klachten en geleidt deze door naar de betreffende zaakverantwoordelijke. U controleert de vorm en de inhoud van dossiers en maakt ze ook zelf aan. Daarnaast verzorgt u de doorgeleiding van vertrekdossiers en aanvragen voor (vervangende) reisdocumenten. U signaleert mogelijke knelpunten en zorgt in overleg met de medewerker Laissez-Passer voor een tijdige en juiste planning. Tevens regelt u het vreemdelingenvervoer van en naar locaties of presentaties, en controleert u binnenkomende declaraties.



Functie-eisen

U heeft een mbo- of havoniveau en kennis van (moderne) vreemde talen. Tevens bent u bekend met de inrichting van onze organisatie, interne procedures en instructies.



Werk-/denkniveau

MBO

HAVO





Arbeidsvoorwaarden

Minimum salaris: € 1743 bruto per maand

Maximum salaris: € 2513 bruto per maand

Indicatie: Het genoemde salaris is gebaseerd op een volledige werkweek.



Salarisomschrijving: Aanloopschaal 5 en eindschaal 6 Minimum salaris:€ 1.743 bruto per maand Maximum salaris:€ 2.513 bruto per maand



Dienstverband: Tijdelijke aanstelling met uitzicht op vaste aanstelling



Minimaal aantal uren per week: 36

Maximaal aantal uren per week: 36



Overige arbeidsvoorwaarden:





Bovenop het salaris en vakantiegeld kun je rekenen op een eindejaarsuitkering. Het Rijk hecht sterk aan persoonlijke groei en loopbaanontwikkeling en biedt daarvoor tal van mogelijkheden. Tot de secundaire arbeidsvoorwaarden behoren onder meer 75% betaald ouderschapsverlof (onder voorwaarden), studiefaciliteiten, een extra verlofregeling voor ouderen en een volledige vergoeding woon-werkverkeer (jaarkaart openbaar vervoer tweede klas). Bij het Rijk heb je een aantal individuele keuzemogelijkheden bij het samenstellen van je arbeidsvoorwaardenpakket.



Organisatie

Dienst Terugkeer en Vertrek

Werken bij het Rijk betekent werken aan zaken die het hele land aangaan. Dus ook aan een veilige en rechtvaardige samenleving waar alle mensen volwaardig aan kunnen deelnemen. Justitie verdedigt en beschermt de rechtsorde. De Dienst Terugkeer en Vertrek regisseert het daadwerkelijk vertrek van vreemdelingen die geen recht hebben op verblijf in Nederland. Als professionele uitvoerder van het terugkeerbeleid neemt onze dienst het voortouw om het vertrek zorgvuldig, waardig en tijdig te laten verlopen. Dit in goede samenwerking met andere betrokken overheidsdiensten en maatschappelijke organisaties. In alle gevallen houden we ons bezig met zaken die direct van invloed zijn op het dagelijks leven. Dat maakt werken voor onze dienst zo bijzonder. Want recht raakt mensen.



Afdeling

Laissez-Passer

Onze afdeling Laissez-Passer is belast met de verkrijging van antwoord op de bij diplomatieke vertegenwoordigingen ingediende aanvragen voor (vervangende) reisdocumenten.



Standplaats

Rijswijk (ZH)



Meer informatie

Meer informatie over de vacature: Naam: Dhr. P. Fredriksz (Afdelingsmanager)

Telefoonnummer: 06-48137671

Meer informatie over de sollicitatieprocedure: Naam: Cluster Personeel

Telefoonnummer: 0880-777078

E-mailadres: WervingenSelectie@dtv.minjus.nl



Bijzonderheden

In de selectieprocedure hebben eventuele herplaatsingkandidaten binnen de Rijksoverheid en interne kandidaten een voorrangspositie.

De mogelijkheid bestaat om deze functie op basis van detachering voor maximaal een jaar te vervullen.



Een veiligheidsonderzoek kan onderdeel uitmaken van de procedure.

Een functiegericht assessment (op basis van competenties) kan deel uitmaken van deze selectieprocedure.





--------------------------------------------------------------------------------





Solliciteren naar deze functie





Schriftelijk solliciteren

Uw reactie op de vacature Administratief medewerker Laissez-Passer ontvangen wij graag.



Stuur uw curriculum vitae met begeleidende brief onder vermelding van vacaturenummer DT&V/P&O/031/2009 naar:



Dienst Terugkeer & Vertrek

T.a.v. t.a.v. Cluster Personeel, 4e-06

Postbus 20301

2500 EH Den Haag

Bron: http://www.werkenbijdeoverheid.nl/vacatures/detail/administratief-medewerker-laissez-passer/index.cfm?vacature_id=BK16B516&adm_pin=01488

De Raad van State over het interstatelijk vertrouwensbeginsel bij uizetten naar Griekenland (uitspraak)

LJN: BK4678, Raad van State , 200905898/1/V3

Datum uitspraak: 25-11-2009
Datum publicatie: 27-11-2009
Rechtsgebied: Vreemdelingen
Soort procedure: Hoger beroep


Inhoudsindicatie: Mede onder verwijzing naar de beslissing van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens van 2 december 2008 in zaak nr. 32733/08, K.R.S. tegen het Verenigd Koninkrijk (JV 2009/41), overweegt de Afdeling dat de vreemdeling deze klacht in beginsel bij de Griekse autoriteiten naar voren dient te brengen.
Overigens geven de door de vreemdeling ingeroepen richtlijnen, anders dan hij betoogt, op zichzelf noch in samenhang met de Verordening of met voornoemd beleid, grond voor het oordeel dat de staatssecretaris zich niet meer op het interstatelijk vertrouwensbeginsel zou mogen beroepen, indien deze richtlijnen door Griekenland niet ten volle worden nageleefd. Dit is eerst anders indien sprake is van zodanige gebreken dat, mede in het licht van de persoonlijke omstandigheden van de vreemdeling, concrete aanwijzingen bestaan dat hij hierdoor na overdracht in een positie komt die strijd oplevert met de met name in het Vluchtelingenverdrag en artikel 3 van het EVRM vervatte refoulementverboden, terwijl voor hem niet de gelegenheid bestaat hiertegen een effectief rechtsmiddel aan te wenden. De vreemdeling heeft dit met de door hem ingeroepen algemene informatie niet aannemelijk gemaakt.