"Onderzoek De achterkant van het asielbeleid in Nederland Een schouderklopje voor een afwijzing" (artikel + noot)
In de Groene Amsterdammer staat een heel goed artikel over de praktijk van het horen en beslissen bij de IND. Zowel IND-ers als mensen van bijvoorbeeld Amnesty komen aan het woord.
Nederland heeft vergeleken met andere EU-landen een opvallend streng toelatingsbeleid voor asielzoekers, blijkt uit asielcijfers. Geen ander EU-lid heeft zo veel landen van herkomst ‘veilig’ verklaard – en wie uit Oekraïne of Marokko komt, kan asiel hier wel vergeten.
Nederland heeft vergeleken met andere EU-landen een opvallend streng toelatingsbeleid voor asielzoekers, blijkt uit asielcijfers. Geen ander EU-lid heeft zo veel landen van herkomst ‘veilig’ verklaard – en wie uit Oekraïne of Marokko komt, kan asiel hier wel vergeten.
Bijna vijf jaar lang werkte David (37) als ‘hoor- en beslisambtenaar’ bij de Immigratie- en Naturalisatiedienst (ind). Na zijn studie rechten deed hij vrijwilligerswerk bij VluchtelingenWerk, maar hij wilde ook ‘de andere kant’ leren kennen. De eerste drie sollicitaties bij de ind werden afgewezen. ‘Haal je functie bij VluchtelingenWerk eens van je cv’, adviseerde zijn detacheringsbureau. De vierde keer werd hij aangenomen.
Straks moet David een gehoor houden met Brian, uit Jamaica. Het eerste gesprek, ‘gehoor’ in ind-jargon, had twee dagen eerder plaats en was puur feitelijk. Hij moest Brians identiteit, nationaliteit en reisroute naar Nederland vaststellen. Vandaag is het ‘nader gehoor’ waarin hij zal vragen naar de motieven voor de asielaanvraag. Maar die laten, vertelt hij, weinig te raden over. ‘Het was allemaal nogal overdreven. Hij had een roze shirt aan. Zijn handen, zijn bewegingen… Heel…’, David aarzelt. ‘Heel stereotiep.’ Collega’s hadden het er ook al over nadat ze hem over de gang hadden zien lopen: ‘Dat zal wel om geaardheid gaan.’
Lees hier verder: https://www.groene.nl/artikel/een-schouderklopje-voor-een-afwijzing?fbclid=IwAR11sP9N9WxNaRCwLIkQAFFlrT_6xjllEeJ0zV_7KsknBJAwnfvBeHM4mtw
Noot: Apart dat het detacheringsbureau denkt dat hij werd afgewezen vanwege zijn werk bij Vluchtelingenwerk. Ik werd juist voorgesteld als procesvertegenwoordiger bij de IND door een detacheerder (in 1999) omdat ik als student een jaar bij Vluchtelingenwerk had gewerkt.
Ik ben nooit beslisser geweest maar een schouderklopje omdat je afwijst lijkt me sterk. Ik kan me wel voorstellen dat iemand een schouderklopje krijgt als je doorhad dat iemand de boel zat voor te liegen want immers anders kunnen we mensen wel gewoon laten verblijfsvergunningen stempelen. Ik kan uit mijn IND tijd en mijn tijd bij de rechtbank een aantal notoire leugenaar herinneren en die gun je dan echt geen verblijf terwijl een ander wordt teruggestuurd "omdat het allemaal zo erg niet is". Juist dat liegen is iets wat ik ook niet in een client accepteer.
In het artikel wordt gesteld dat de IND niet kijkt of ze iemand kunnen toelaten maar of ze het moeten. Dat lijkt me niet verkeerd. Immers de IND is een uitvoeringsorganisatie die toetst aan wat wij als Nederlanders voor voorwaarden hebben gesteld voor het toelaten van mensen.
Wat ik een terecht punt vind is de vraag of je dit werk jonge mensen moet laten doen. Die hebben nog weinig werkervaring dus gaat alles dan wel goed. Maar meer nog lijkt me dat jonge pas afgestudeerden nog beperkt levenservaring hebben opgebouwd en als die schrijnendheid moeten beoordelen of een hardheidsclausule wordt dat wellicht te lichtvoetig gedaan of juist te sentimenteel. En de teammanagers zijn misschien wel een beetje ouder maar die roepen tegenwoordig "Ik houd me niet meer met de inhoud bezig." Ik kan me van mezelf als net 30 wel herinneren dat toen op zitting eiser zei dat haar moeder in Irak (tijdens de sancties tegen het Irak van Saddam) niet aan diabetis pillen kon komen en de post vaak niet aankwam ik daar de ernst een stuk minder van inzag dan als 40-er met een paar vrienden met stevig diabetis. Of van die alleenstaande moeder met twee kleine kinderen die vertelde dat ze voor een gewelddadige echtgenoot uit land X was gevlucht maar daar in de verste verte niet vandaan kwam (meerder hard bewijs tegen). De rechter zag je denken (en ikzelf ook) "hoe kun je nu denken dat wij dit geloven". Maar later toen ik haar heel verdrietig in de hal zag staan met haar peuters dacht ik "Wat zou nu het echte verhaal van die mevrouw zijn geweest?" Had dan niet de advocaat daar eens naar moeten vragen? Of de hoormedewerker als die het al tijdens het gehoor doorhad.
Interessant artikel? Deel het eens met uw netwerk en help mee met het verspreiden van de bekendheid van dit blog. Er staan wellicht nog meer artikelen op dit weblog die u zullen boeien. Kijk gerust eens rond. Zelf graag wat willen plaatsen? Mail dan webmaster@vreemdelingenrecht.com In verband met geldwolven die denken geld te kunnen claimen op krantenartikelen die op een blog als deze worden geplaatst maar na meestal een dag voor de krantenlezers aan leeswaardigheid hebben ingeboet terwijl wij vreemdelingenrecht specialisten ze soms wel nog jaren gebruiken om er een kopie van te maken voor een zaak ga ik over tot het plaatsen van alleen het eerste stukje. Ja ik weet het: de kans dat u doorklikt is geringer dan wanneer het hele artikel hier staat en een kopie van het orgineel maken handig kan zijn voor uw zaak. Wilt u zelf wat overnemen van dit weblog. Dat mag. Zet er alleen even een link bij naar het desbetreffende artikel zodat mensen niet alleen dat wat u knipt en plakt kunnen lezen maar dat ook kunnen doen in de context. Subscribe to Vreemdelingenrecht.com blog by Email
Reacties