Unieburgers, stickers en pasjes
Julien Luscuere • Even voor de duidelijkheid: een burger van de Unie verkrijgt zijn verblijfsrecht in NL op grond van het Unierecht. Om die reden is er bij deze categorie vreemdelingen dus nooit sprake van een 'verblijfsvergunning', nu deze door de Nlse autoriteiten moet worden afgegeven om de toelating c.q. het verblijfsrecht, geldig te maken. Een burger van de Unie hoeft dus niet over een vergunning te beschikken om hier te verlblijven. Vergelijk dit met een Nederlander die niet een paspoort hoeft te bezitten om als Nederlander tot worden aangemerkt.
In dat licht is volgens art. 8 Richtlijn 2004/38/EG het gastland uitsluitend in staat te verlangen van de EU-burger, die langer dan 3 mnd daar verblijft, zich te registreren. In NL ontvangt de Unieburger dan een sticker/aantekening in zijn paspoort (zie art. 3.2, bijlage 7h, Voorschrift Vreemdelingen). Zo'n sticker heeft een bepaalde geldigheidsduur, maar als deze verloopt, loopt het verblijfsrecht gewoon door. Voor alle EU-burgers is dat geen probleem, want die mogen toch wel werken, maar vanwege de uitzonderingspositie van Roemenen en Bulgaren is het voor hun wel van belang dat ze de sticker (kunnen) ' verlengen.
Bulgaren of Roemenen kunnen daarom ook om toetsing vragen van hun verblijfsrecht waarmee zij een verblijfsdocument krijgen (zie 3.2 onder c jo bijlage 7e VV). Dit document maakt het voor hen makkelijker om aan derden de aard van hun verblijfsrecht te tonen. Dit geldt ook voor familieleden van burgers van de Unie, die een document krijgen als genoemd in bijlage 7a; (gelijk aan het pasje voor de vertrouwde 'verblijfsvergunning')
Het verschil tussen sticker en verblijfsdocument is zuiver praktisch van aard. Een sticker krijg je direct, maar voelt tijdelijk aan, en op een pasje moet je weken tot maanden wachten. De geldigheidsduur op zo'n pasje is bijna altijd op 5 jaar gesteld, maar het kan ook minder als er indicaties zijn dat de het verblijfsrecht eerder zal of kan komen te vervallen. Er bestaat dus niet een verschil in juridische zin.
Om die reden ook hebben rechtbanken deze zomer uitgemaakt dat op stickers voor familieleden van Unieburgers de aantekening 'arbeid vrij toegestaan, twv niet vereist' moet worden geplaatst wat het IND-loket vaak weigert te doen. Eerst als nadien wordt getoetst dat zij niet aan de voorwaarden an het Unierecht voldoen, mag het gastland een verwijderingsbesluit nemen. Een 'formeel beperkt recht van verblijf', zoals NL hanteert bij aanvragen en procedures, bestaat niet onder het Unierecht en kan dus ook niet stiekem door NL worden geintroduceerd bij de aanvragen om toetsing aan het EU-recht.
Kortom, pasje of sticker, geldig of niet (meer), het heeft puur een bewijsfunctie in het maatschappelijk verkeer, maar kan de rechten van de burger van de Unie zelf nooit compromiteren.
ingestuurd door Julien Luscuere in de groep vreemdelingenrecht op Linkedin
Law blog Klik op +1 als u dit een interessant artikel vindt en Google zal het dan beter zichtbaar maken in de zoekresultaten.
In dat licht is volgens art. 8 Richtlijn 2004/38/EG het gastland uitsluitend in staat te verlangen van de EU-burger, die langer dan 3 mnd daar verblijft, zich te registreren. In NL ontvangt de Unieburger dan een sticker/aantekening in zijn paspoort (zie art. 3.2, bijlage 7h, Voorschrift Vreemdelingen). Zo'n sticker heeft een bepaalde geldigheidsduur, maar als deze verloopt, loopt het verblijfsrecht gewoon door. Voor alle EU-burgers is dat geen probleem, want die mogen toch wel werken, maar vanwege de uitzonderingspositie van Roemenen en Bulgaren is het voor hun wel van belang dat ze de sticker (kunnen) ' verlengen.
Bulgaren of Roemenen kunnen daarom ook om toetsing vragen van hun verblijfsrecht waarmee zij een verblijfsdocument krijgen (zie 3.2 onder c jo bijlage 7e VV). Dit document maakt het voor hen makkelijker om aan derden de aard van hun verblijfsrecht te tonen. Dit geldt ook voor familieleden van burgers van de Unie, die een document krijgen als genoemd in bijlage 7a; (gelijk aan het pasje voor de vertrouwde 'verblijfsvergunning')
Het verschil tussen sticker en verblijfsdocument is zuiver praktisch van aard. Een sticker krijg je direct, maar voelt tijdelijk aan, en op een pasje moet je weken tot maanden wachten. De geldigheidsduur op zo'n pasje is bijna altijd op 5 jaar gesteld, maar het kan ook minder als er indicaties zijn dat de het verblijfsrecht eerder zal of kan komen te vervallen. Er bestaat dus niet een verschil in juridische zin.
Om die reden ook hebben rechtbanken deze zomer uitgemaakt dat op stickers voor familieleden van Unieburgers de aantekening 'arbeid vrij toegestaan, twv niet vereist' moet worden geplaatst wat het IND-loket vaak weigert te doen. Eerst als nadien wordt getoetst dat zij niet aan de voorwaarden an het Unierecht voldoen, mag het gastland een verwijderingsbesluit nemen. Een 'formeel beperkt recht van verblijf', zoals NL hanteert bij aanvragen en procedures, bestaat niet onder het Unierecht en kan dus ook niet stiekem door NL worden geintroduceerd bij de aanvragen om toetsing aan het EU-recht.
Kortom, pasje of sticker, geldig of niet (meer), het heeft puur een bewijsfunctie in het maatschappelijk verkeer, maar kan de rechten van de burger van de Unie zelf nooit compromiteren.
ingestuurd door Julien Luscuere in de groep vreemdelingenrecht op Linkedin
Law blog Klik op +1 als u dit een interessant artikel vindt en Google zal het dan beter zichtbaar maken in de zoekresultaten.
Reacties