Voorwaarden voor gezinshereniging
Regels gelden voor Belgen, voor niet-EU-onderdanen en voor onderdanen van landen waarmee België tijdens de jaren zestig een bilateraal akkoord in het kader van gezinshereniging heeft gesloten (o.a. Turkije, Algerije, Tunesië, Marokko). De nieuwe wet interpreteert dit akkoord op een erg strikte manier
Hereniger moet minstens een jaar wettelijk in België verblijven (regel vervalt als partnerschap voor komst naar België bestond)
Hereniger en zijn/haar partner moeten minstens 21 jaar zijn (18 jaar als partnerschap al voor komst naar België bestond)
Hereniger moet bewijs leveren van behoorlijke huisvesting
Hereniger moet bewijs leveren van voldoende bestaansmiddelen (120 procent van het bestaansminimum, sociale uitkeringen tellen niet)
Aan criteria (financieel, huisvesting, partnerschap) moet gedurende drie jaar worden voldaan, anders moeten familieleden terug het land uit
Hereniger mag alleen partner en eventuele kinderen laten overkomen, overkomst van ouders en grootouders is niet langer een recht
Aanvraag kan alleen vanuit het buitenland
Geen federale integratievereiste, wel gewestelijke
Hereniger en zijn/haar partner moeten minstens 21 jaar zijn (18 jaar als partnerschap al voor komst naar België bestond)
Hereniger moet bewijs leveren van behoorlijke huisvesting
Hereniger moet bewijs leveren van voldoende bestaansmiddelen (120 procent van het bestaansminimum, sociale uitkeringen tellen niet)
Aan criteria (financieel, huisvesting, partnerschap) moet gedurende drie jaar worden voldaan, anders moeten familieleden terug het land uit
Hereniger mag alleen partner en eventuele kinderen laten overkomen, overkomst van ouders en grootouders is niet langer een recht
Aanvraag kan alleen vanuit het buitenland
Geen federale integratievereiste, wel gewestelijke
Historisch debat over vreemdelingen
Voorwaarden gezinshereniging strenger
BRUSSEL - De voorwaarden voor gezinshereniging worden verstrengd. Alleen de MR steunde een overgrote Vlaamse meerderheid.
Het debat was heroïsch. Urenlang discussieerde de Kamer gisteren over verstrengde voorwaarden voor gezinshereniging. Vlamingen (zonder Groen!) stonden lijnrecht tegenover Franstaligen (zonder de MR).
Toch werd de wet gisteravond laat zonder problemen goedgekeurd (uiteindelijk onthielden PS en CDH zich, in plaats van tegen te stemmen). Al wordt het lot ervan, gezien de juridische opmerkingen, onzeker.
Gezinshereniging blijft de gemakkelijkste manier om legaal naar België te komen. In 2009 ging het om 29.000 mensen, bijna de helft van het totaal. Drie vierde van de Marokkaanse en Turkse migranten past het toe.
Het systeem wordt al een tijdje gecontesteerd. Er bestaat geen enkele vorm van integratieplicht. Ouders raken ontwricht in een vreemde samenleving, vrouwen komen in een onzeker en afhankelijk statuut terecht. Bovendien veroorzaakt de regel misbruiken. Zo is er sprake van schijnhuwelijken. Veel migranten zijn ten slotte niet aangepast voor de arbeidsmarkt.
Een aantal voorwaarden moet dat tegengaan. Zo zorgde een strengere wetgeving in Nederland (2004) voor een fikse daling. Een minimale leeftijd, inkomen en behuizing verhogen de drempel en bieden meer perspectief. Nieuwkomers komen niet meer terecht in krotten of in de armoede. Dat (groot)ouders niet meer het recht hebben om zich bij hun meerderjarige kinderen te voegen, moet gezinsontwrichting en een toeloop naar het OCMW tegengaan.
Zeker in Vlaanderen pleiten heel wat partijen en sociale organisaties al jaren voor een verstrenging. Ook het regeerakkoord van Leterme I had plannen in die richting. Maar het gesprek met de Franstaligen verliep buitengewoon moeilijk. De jongste maanden ging een aantal parlementsleden, zonder een chaperonnerende regering, aan het werk. Een meerderheid kwam tot stand, al keerde de PS onder invloed van de Brusselse afdeling haar kar.
Het debat verliep buitengewoon emotioneel. De gelijkstelling van Belgen aan zogeheten derdelanders (niet afkomstig uit de Europese Unie) veroorzaakte vuurwerk. Zo benadeelt de wet Belgen in vergelijking met EU-inwoners. Binnen de Unie gelden overal dezelfde regels, maar de lidstaten kunnen hun eigen onderdanen strengere normen opleggen. Tenminste, dat hopen de initiatiefnemers. Andere landen(Nederland, Duitsland, Verenigd Koninkrijk, Denemarken) gingen België hier voor. Of het Europees Hof van Justitie dat een goed idee vindt, valt te bezien.
De aanpassing was noodzakelijk om te verhinderen dat de wet een lege doos werd. Gezinshereniging gaat voor 70 procent over Belgen. Heel wat migranten kregen de Belgische nationaliteit, heel wat jonge Belgen van allochtone afkomst zoeken een partner in het voormalige land van herkomst. De PS, het CDH en de ecologisten stelden de discriminatie aan de kaak. Zij verwezen naar de Raad van State en de jurisprudentie van het Europees Hof. De voorstanders geloven niet dat het zo'n vaart loopt.
Bart Somers (Open VLD), samen met Theo Francken (N-VA) en Nahima Lanjri (CD&V), een van de architecten van de wet, maakte zich boos op de critici. ‘Het stuit me tegen de borst dat een bescherming voor derdelanders en Belgen niet moet worden uitgebreid naar EU-burgers.'
De afwezigheid van een integratieverplichting vormde een tweede heikel punt. Vooral de SP.A en de PS drongen hierop aan. De Vlaamse meerderheid heeft geen probleem om de verblijfsvoorwaarde te koppelen aan een verplichting tot integratie. Maar de MR wees dit af. Ze vreest dat dit Franstaligen in de Vlaamse Rand kan benadelen. Vermits de MR, met een theatrale Denis Ducarme als woordvoerder, nodig was voor een meerderheid – zeker na de volte-face van de PS die in de commissie het voorstel wel had gesteund – liet de N-VA de eis vallen. Ze rekent daarbij op de gewestelijke integratieverplichting. Wellicht belandt dit op de tafel van de formateur.
Zowel Lanjri als Francken spraken over het verleggen van een ‘steen in de rivier'. Somers benadrukte dat het niet de bedoeling was om migratie weg te gommen. Wel moet de wet het evenwicht herstellen tussen de migratie die leidt naar kansarmoede en de migratie die leidt naar werk. ‘Naast de kleine deur van de arbeidsmigratie (slechts 10 procent, een Europees minimum), is er die grote poort van de gezinshereniging (50 procent, een Europees maximum).'
Toch werd de wet gisteravond laat zonder problemen goedgekeurd (uiteindelijk onthielden PS en CDH zich, in plaats van tegen te stemmen). Al wordt het lot ervan, gezien de juridische opmerkingen, onzeker.
Gezinshereniging blijft de gemakkelijkste manier om legaal naar België te komen. In 2009 ging het om 29.000 mensen, bijna de helft van het totaal. Drie vierde van de Marokkaanse en Turkse migranten past het toe.
Het systeem wordt al een tijdje gecontesteerd. Er bestaat geen enkele vorm van integratieplicht. Ouders raken ontwricht in een vreemde samenleving, vrouwen komen in een onzeker en afhankelijk statuut terecht. Bovendien veroorzaakt de regel misbruiken. Zo is er sprake van schijnhuwelijken. Veel migranten zijn ten slotte niet aangepast voor de arbeidsmarkt.
Een aantal voorwaarden moet dat tegengaan. Zo zorgde een strengere wetgeving in Nederland (2004) voor een fikse daling. Een minimale leeftijd, inkomen en behuizing verhogen de drempel en bieden meer perspectief. Nieuwkomers komen niet meer terecht in krotten of in de armoede. Dat (groot)ouders niet meer het recht hebben om zich bij hun meerderjarige kinderen te voegen, moet gezinsontwrichting en een toeloop naar het OCMW tegengaan.
Zeker in Vlaanderen pleiten heel wat partijen en sociale organisaties al jaren voor een verstrenging. Ook het regeerakkoord van Leterme I had plannen in die richting. Maar het gesprek met de Franstaligen verliep buitengewoon moeilijk. De jongste maanden ging een aantal parlementsleden, zonder een chaperonnerende regering, aan het werk. Een meerderheid kwam tot stand, al keerde de PS onder invloed van de Brusselse afdeling haar kar.
Het debat verliep buitengewoon emotioneel. De gelijkstelling van Belgen aan zogeheten derdelanders (niet afkomstig uit de Europese Unie) veroorzaakte vuurwerk. Zo benadeelt de wet Belgen in vergelijking met EU-inwoners. Binnen de Unie gelden overal dezelfde regels, maar de lidstaten kunnen hun eigen onderdanen strengere normen opleggen. Tenminste, dat hopen de initiatiefnemers. Andere landen(Nederland, Duitsland, Verenigd Koninkrijk, Denemarken) gingen België hier voor. Of het Europees Hof van Justitie dat een goed idee vindt, valt te bezien.
De aanpassing was noodzakelijk om te verhinderen dat de wet een lege doos werd. Gezinshereniging gaat voor 70 procent over Belgen. Heel wat migranten kregen de Belgische nationaliteit, heel wat jonge Belgen van allochtone afkomst zoeken een partner in het voormalige land van herkomst. De PS, het CDH en de ecologisten stelden de discriminatie aan de kaak. Zij verwezen naar de Raad van State en de jurisprudentie van het Europees Hof. De voorstanders geloven niet dat het zo'n vaart loopt.
Bart Somers (Open VLD), samen met Theo Francken (N-VA) en Nahima Lanjri (CD&V), een van de architecten van de wet, maakte zich boos op de critici. ‘Het stuit me tegen de borst dat een bescherming voor derdelanders en Belgen niet moet worden uitgebreid naar EU-burgers.'
De afwezigheid van een integratieverplichting vormde een tweede heikel punt. Vooral de SP.A en de PS drongen hierop aan. De Vlaamse meerderheid heeft geen probleem om de verblijfsvoorwaarde te koppelen aan een verplichting tot integratie. Maar de MR wees dit af. Ze vreest dat dit Franstaligen in de Vlaamse Rand kan benadelen. Vermits de MR, met een theatrale Denis Ducarme als woordvoerder, nodig was voor een meerderheid – zeker na de volte-face van de PS die in de commissie het voorstel wel had gesteund – liet de N-VA de eis vallen. Ze rekent daarbij op de gewestelijke integratieverplichting. Wellicht belandt dit op de tafel van de formateur.
Zowel Lanjri als Francken spraken over het verleggen van een ‘steen in de rivier'. Somers benadrukte dat het niet de bedoeling was om migratie weg te gommen. Wel moet de wet het evenwicht herstellen tussen de migratie die leidt naar kansarmoede en de migratie die leidt naar werk. ‘Naast de kleine deur van de arbeidsmigratie (slechts 10 procent, een Europees minimum), is er die grote poort van de gezinshereniging (50 procent, een Europees maximum).'
Bron:
Law blog
Geen opmerkingen:
Een reactie posten