New book: "War and Genocide in South Sudan" by Clemence Pinaud

Using more than a decade's worth of fieldwork in South Sudan, Clemence Pinaud here explores the relationship between predatory wealth accumulation, state formation, and a form of racism-extreme ethnic group entitlement-that has the potential to result in genocide. War and Genocide in South Sudan traces the rise of a predatory state during civil war in southern Sudan and its transformation into a violent Dinka ethnocracy after the region's formal independence. That new state, Pinaud argues, waged genocide against non-Dinka civilians in 2013-2017. During a civil war that wrecked the region between 1983 and 2005, the predominantly Dinka Sudan People's Liberation Army (SPLA) practiced ethnically exclusive and predatory wealth accumulation. Its actions fostered extreme group entitlement and profoundly shaped the rebel state. Ethnic group entitlement eventually grew into an ideology of ethnic supremacy. After that war ended, the semi-autonomous state turned into a violent and predatory ethnocracy-a process accelerated by independence in 2011. The rise of exclusionary nationalism, a new security landscape, and inter-ethnic political competition contributed to the start of a new round of civil war in 2013, in which the recently founded state unleashed violence against nearly all non-Dinka ethnic groups. Pinaud investigates three campaigns waged by the South Sudan government in 2013-2017 and concludes they were genocidal-they sought to destroy non-Dinka target groups. She demonstrates how the perpetrators' sense of group entitlement culminated in land-grabs that amounted to a genocidal conquest echoing the imperialist origins of modern genocides. Thanks to generous funding from TOME, the ebook editions of this book are available as Open Access volumes from Cornell Open (cornellopen.org) and other repositories.  

 

 

 

Auteur: Clemence Pinaud

• Engels
• Paperback
• 9781501753008
• februari 2021
• 330 pagina's 

 

Freedom Lecture: Dieudonné Gakire

The Rwandese writer Dieudonné Gakire gives the 28th Freedom Lecture. Dieudonné is a survivor of the country’s genocide of 1994; his experiences have prompted him to write inspiring books such as “A Dreaming Child” and “A Gift to the World”.

The Rwandan genocide, also known as the genocide against the Tutsi, was a mass slaughter of Tutsi and moderate Hutu in Rwanda, which took place between 7 April and 4 July 1994 during the Rwandan Civil War. The scale and brutality of the massacre caused shock around the world, though Western nations such as Belgium, France and the U.S decided not to intervene.
On this evening, Diedonné Gakire shares his personal story with us. By doing so, he strives to meet with different people of different backgrounds in order to inspire and motivate them to learn from his experiences, and through telling his story, impact the lives of many.
Speaker:

Diedonné Gakire is author and Executive Director of ‘Global Radiant Youth’. It is an organisation he founded, which aims to build a conducive environment for creativity, innovation and lifelong learning for social-economic development among the Rwandan youth, through capacity development and cross-cultural exchange. He is also the vice president of IBUKA Netherlands. His work focuses on justice, memory, supporting genocide survivors and peace-building.
Koert Lindijer is a Dutch correspondent in Africa for NRC Handelsblad and NOS. During the Genocide in 1994 against the Tutsi, Koert was in Rwanda to report and kept visiting the country later on. In 2007 he won the price ‘Journalist van de Vrede’ for his work as a journalist. Koert is also author of four non-fiction books about complex social and political situations in Africa. De vloek van de Nijl and Bittereinders were nominated for the Bob Den Uyl price.

 Hier aanmelden: https://debalie.nl/agenda/the-freedom-lecture-dieudonne-gakire/?utm_medium=email&utm_campaign=Nieuwsbrief%2028-11-2019&utm_content=Nieuwsbrief%2028-11-2019+CID_923afd84c00269d8311fd98cacc5cbf4&utm_source=nieuwsbrief

Ik zag zat ik zijn boek gratis kan lezen met mijn Kindle Unlimited account en dat ga ik maar eens doen.

About the Author

Dieudonné Gakire is a Rwandan national born in 1991 in an extended family of two parents and eight siblings, his family direly depended on subsistence type of agriculture, in Ruhango District, Southern Province of Rwanda. When the 1994 genocide against the Tutsis started Gakire was two years and eight months old, dressed like a girl; due to the fact that boys were most hunted for, his 11years old Sister with no option carried Gakire on her back, walking while hiding during day and night under extensively rainfall trying to reach Kabgayi [One of the towns in Southern Province of Rwanda] -The hope for survival point. He is a highly motivated young professional whose initiative has driven him to write two books, A Dreaming Child: (A collection of the stories of young genocide survivors, a demographic now playing a vital role in national reconstruction) and A Gift to the World: (A collection of motivational poems, parables and nonfictional short stories intended to convey moral lessons and to promote a spirit of humanity) and to publish a newsletter on global affairs, Urungano Rushya: (A newsletter on global affairs published for schoolmates at the Groupe Scolaire APECAS de Muyunzwe). With a strong commitment to social responsibility generally and the struggle against genocide ideology in particular, Gakire—himself a survivor of the 1994 Genocide against the Tutsi—once served as the head of a students’association for genocide survivors and continues to speak publicly to encourage Rwanda’s youth to seek innovative solutions to the problems of development and reconciliation. Gakire’s stories in his book has been widely published by different organizations including United Nations Development Program (UNDP), Korean magazine called Global Briefings that has signed an agreement with him to translate his book into Korean language to be sold in South Korea, and many more. His story has been so touching to many readers worldwide. He has met and is still meeting different people of different backgrounds and categories just to inspire and motivate them, learn from them hence impacting lives of many.

Though we are different people, sorrows and happiness are journeys that do not discriminate rich or poor. We all experienced hardships in the genocide. What hurts most is the silence from the rest of the world. The lack of consideration.

We lived through dark times, your age didn't matter and your bank balance didn't matter. Unfortunately days can't tell their stories. Our scars are what remind us of those days. Physical scars, Psychological scars, some of us moved on, others are still consumed by this darkness. They refuse to heal, to move on, how can we save them?

I always wish I could forget my past, the hardships, but mostly the losses. For me the genocide was a trying time for me. It yanked away my childhood, I had to grow up before my time, had there been no war, would I have had a happier childhood?

We will always wonder what would have been if 1994 hadn't happen for us, as a nation, as individuals, as families. The pains, the difficulties. The numerous children who can't tell their stories but were victims like me. My only wish is that the perpetrators
of this evil eventually pay their price, can the law fully take its course?

This book is a beacon of peace, our history as Rwanda has brought up children that are strong willed, children who are fixers, they try to make right what went wrong in our past. Sometimes failing, other times succeeding. We can only wish them well,
Because they are our pillar as a nation.

Dear Rwanda,
I assure you that I will finally get your light spread beyond your boarders, in all of Africa and the world, I am on my way to be the flicker of light in your darkness, even in death we can find hope and build a future for me and your people.




Interessant artikel? Deel het eens met uw netwerk en help mee met het verspreiden van de bekendheid van dit blog. Er staan wellicht nog meer artikelen op dit weblog die u zullen boeien. Kijk gerust eens rond. Zelf graag wat willen plaatsen? Mail dan webmaster@vreemdelingenrecht.com In verband met geldwolven die denken geld te kunnen claimen op krantenartikelen die op een blog als deze worden geplaatst maar na meestal een dag voor de krantenlezers aan leeswaardigheid hebben ingeboet terwijl wij vreemdelingenrecht specialisten ze soms wel nog jaren gebruiken om er een kopie van te maken voor een zaak ga ik over tot het plaatsen van alleen het eerste stukje. Ja ik weet het: de kans dat u doorklikt is geringer dan wanneer het hele artikel hier staat en een kopie van het orgineel maken handig kan zijn voor uw zaak. Wilt u zelf wat overnemen van dit weblog. Dat mag. Zet er alleen even een link bij naar het desbetreffende artikel zodat mensen niet alleen dat wat u knipt en plakt kunnen lezen maar dat ook kunnen doen in de context. Subscribe to Vreemdelingenrecht.com blog by Email

Bescherm de yezidi’s, anders vergaat het ze als de Armeniërs

OpinieGebrek aan erkenning van de Armeense genocide heeft een eeuw later een soortgelijke volkenmoord mogelijk gemaakt: die op de yezidi’s door IS. We moeten ons nu voor hen inzetten, meent Ugur Ümit Üngör.

• Ugur Ümit Üngör

14 juni 2016

Yezidi’s op de vlucht voor IS in het Sinjar-gebergte in Noord-Irak. Foto Getty Images

Het slaperige Oost-Syrische stadje Der el-Zor aan de Eufraat staat eigenlijk nergens bekend om. Grijze betonnen flats leunen tegen elkaar aan, stof is alomtegenwoordig, de zon schijnt er genadeloos en de rivier stroomt loom door het centrum. Voor Armeniërs wereldwijd is de stad van belang: daar werden ze namelijk in 1915 heen gedeporteerd door de toenmalige Turkse overheid om in de woestijn te sterven.
In Der el-Zor stond daarom ook het belangrijkste herdenkingsmonument van de Armeense genocide. Dit complex bevatte naast een kerk, een museum, een monument, een archief, en een sarcofaag met de stoffelijke resten van veel slachtoffers van die genocide. Elk jaar op 24 april, de herdenkingsdag van de genocide, kwamen Armeniërs bijeen om de massale vernietiging van hun voorouders te gedenken. Een half jaar voor de honderdste herdenking, op 21 september 2014, omsingelde IS het complex en blies het op.

(...)


Ook de vernietiging van de yezidi’s was duidelijk een geval van genocide en wel om ten minste twee redenen. Allereerst was dit een systematisch, vooraf geplande campagne die ideologisch openlijk gerechtvaardigd werd en logistiek grondig georganiseerd was. Ten tweede richtte de vernietiging zich op de abstracte groepsidentiteit.


Lees hier verder in het NRC: http://www.nrc.nl/next/2016/06/14/bescherm-de-yezidis-anders-vergaat-het-ze-als-de-2708415


Interessant artikel? Deel het eens met uw netwerk en help mee met het verspreiden van de bekendheid van dit blog. Er staan wellicht nog meer artikelen op dit weblog die u zullen boeien. Kijk gerust eens rond. Zelf graag wat willen plaatsen? Mail dan webmaster@vreemdelingenrecht.com In verband met geldwolven die denken geld te kunnen claimen op krantenartikelen die op een blog als deze worden geplaatst maar na meestal een dag voor de krantenlezers aan leeswaardigheid hebben ingeboet terwijl wij vreemdelingenrecht specialisten ze soms wel nog jaren gebruiken om er een kopie van te maken voor een zaak ga ik over tot het plaatsen van alleen het eerste stukje. Ja ik weet het: de kans dat u doorklikt is geringer dan wanneer het hele artikel hier staat en een kopie van het orgineel maken handig kan zijn voor uw zaak. Wilt u zelf wat overnemen van dit weblog. Dat mag. Zet er alleen even een link bij naar het desbetreffende artikel zodat mensen niet alleen dat wat u knipt en plakt kunnen lezen maar dat ook kunnen doen in de context.

Vrij Nederland door Raad voor de Journalistiek op vingers getikt vanwege 1F artikel Rwandees

2015/20 onzorgvuldig

Samenvatting

A. Verbraeken, H.E. Botje en Vrij Nederland hebben in het artikel “’Ik een moordenaar? Integendeel.’” op journalistiek onzorgvuldige wijze het verhaal opgetekend van Jean Claude Iyamuremye, die wordt verdacht van massamoord tijdens de genocide in Rwanda in april 1994. Dit heeft de Raad voor de Journalistiek geconcludeerd naar aanleiding van een klacht van Stichting Ibuka Nederland. Volgens de Raad is onvoldoende onderscheid gemaakt tussen de beschrijving van de feitelijke situatie en de subjectieve inkleuring daarvan door de journalisten.
De Raad acht het aannemelijk dat de gemiddelde lezer de publicatie heeft opgevat als een objectief waarheidsgetrouw stuk. Aan de lezer is echter onvoldoende duidelijk gemaakt welke rol de schrijfster van het artikel in deze kwestie inneemt. Het is niet duidelijk dat het artikel persoonlijke opvattingen bevat en niet een zuiver objectief stuk betreft. Hierdoor is sprake van niet-waarheidsgetrouwe en tendentieuze berichtgeving. De Raad doet de aanbeveling aan Vrij Nederland om deze conclusie ruimhartig te publiceren.

Conclusie van de Raad voor de Journalistiek
inzake de klacht van

Stichting Ibuka Nederland

tegen

A. Verbraeken, H.E. Botje en de hoofdredacteur van Vrij Nederland

Op 20 augustus 2015 heeft de heer Ch. Mundele, voorzitter, namens Stichting Ibuka Nederland te Almelo (klaagster) een klacht ingediend tegen mevrouw A. Verbraeken, de heer H.E. Botje en de hoofdredacteur van Vrij Nederland (hierna gezamenlijk: Vrij Nederland). Bij de beoordeling van de klacht is verder correspondentie van klaagster en Vrij Nederland betrokken van 1, 18, 21 en 22 september 2015.

De klacht is behandeld op de zitting van de Raad van 25 september 2015. Namens klaagster is daar de heer Mundele verschenen, vergezeld door de heer J. van Oijen, die het standpunt van klaagster heeft toegelicht aan de hand van een notitie. Ook mevrouw Verbraeken, redacteur, en de heer F. van Exter, hoofdredacteur van Vrij Nederland, waren aanwezig. Zij werden vergezeld door mevrouw C. Buisman en de heer J. Hofdijk.

DE FEITEN

Op 26 mei 2015 verscheen in Vrij Nederland een artikel van de hand van Verbraeken met de kop “’Ik een moordenaar? Integendeel’” dat met medewerking van Botje tot stand is gekomen. Het artikel wordt ingeleid als volgt:
“Al bijna twee jaar zit hij in uitleveringsdetentie op beschuldiging van betrokkenheid bij de genocide. Diverse verklaringen spreken dit tegen, maar Nederland schaart zich tot nu toe kritiekloos achter de Rwandese justitie en president Paul Kagame.
Jean Claude Iyamuremye ziet er gezond uit en is goed gehumeurd. Verbazingwekkend voor een man die al bijna twee jaar in uitleveringsdetentie zit omdat hij wordt verdacht van massamoord tijdens de genocide in Rwanda in april 1994.”
Verder bevat de publicatie onder meer de volgende passages, onder de tussenkop “Leugen”:
“Volgens de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND) is Iyamuremye een massamoordenaar. De dienst beschuldigt Iyamuremye ervan dat hij als 18-jarige jongen op 11 april 1994 deelnam aan slachtpartijen bij de Ecole Technique Officielle (ETO) in de Rwandese hoofdstad Kigali.”
en
“Maar Iyamuremye heeft een heel andere versie dan de IND en Rwanda. (…) ‘Ik een moordenaar?’ zegt hij. ‘Integendeel. Op die ochtend in 1994 was ik inderdaad bij de ETO, maar om bevriende families te redden. We hebben toen mensen meegenomen die we op ons terrein hebben verborgen.’”
en
”Iyamuremye heeft één probleem: in de Congolese hoofdstad Kinshasa, waar hij in 1998 was beland, vertelde hij een medewerker van de VN-vluchtelingenorganisatie UNHCR dat hij ten tijde van de genocide niet in Rwanda was. En dat was een leugen. Hij was immers wél in Kigali. En die leugen achtervolgt hem al jaren.”
Onder de tussenkop “Het officiële verhaal”:
“Al jaren hou ik me bezig met Rwanda en vooral ook met de innige Nederlands-Rwandese verhoudingen. (…) In Rwanda stierven in 1994 bijna één miljoen mensen tijdens een gruwelijke genocide. Hutu-extremisten hakten in op Tutsi’s. De moordpartijen kwamen op gang nadat diezelfde Hutu’s een vliegtuig uit de lucht schoten waarin de Rwandese én de Burundese president zaten. Althans, dat is het officiële verhaal. De werkelijkheid is zoals altijd een stuk ingewikkelder.”
Onder de tussenkop “Genocide-revisionisme”:
“De afgelopen jaren nam de IND meer dan 450 dossiers onder de loep. Zo’n dertig Rwandezen werden vervolgens beschuldigd van massamoord, waarbij de IND zich in het overgrote deel van de gevallen baseerde op bewijsmateriaal afkomstig van internet, dubieuze rapporten en informanten uit Rwanda. Toevalligerwijs gaat het vaak om Rwandezen die actief zijn bij de oppositie of die bezittingen hebben in het land. De gevolgen zijn ingrijpend. Van de ene op de andere dag wordt de verdachten van oorlogsmisdaden hun vluchtelingenstatus afgenomen en zijn ze illegaal. Niemand komt voor ze op. Geen enkele politicus wil zich immers hard maken voor potentiële massamoordenaars.”
Onder de tussenkop “Vrijgesproken”:
“Jean Claude Iyamuremye is een van die mensen. Hij zit, zoals gezegd, al twee jaar vast, ongelofelijk lang voor iemand die in Nederland nog nooit een misdaad pleegde. (…) Enkele getuigen die hem afschilderen als massamoordenaar werden al in 2007 gehoord door het Rwandese openbaar ministerie, drie jaar voordat er in Nederland een onderzoek naar hem werd gestart. Maar kloppen alle beschuldigingen wel?”
en
“De Immigratie- en Naturalisatiedienst baseerde zich bij de totstandkoming van haar oordeel voor een belangrijk deel op verklaringen uit het rapport ‘Left to die at ETO and Nyanza’ uit 2001 van de mensenrechtenorganisatie African Rights. Die organisatie is omstreden omdat ze zich dicht tegen de Rwandese overheid heeft aan genesteld. Verschillende Rwandezen die door African Rights aanvankelijk werden beschuldigd van deelname aan de genocide, zijn later van alle blaam gezuiverd.”
en
“De beschuldigingen tegen Iyamuremye zijn ook gebaseerd op vier anonieme getuigen die in Rwanda werden opgespoord door een Rwandese onderzoeker in opdracht van de Nederlandse ambassade. Maar spraken ze wel de waarheid? De tolk die bij de gesprekken aanwezig was en van wie de naam bij de redactie van Vrij Nederland bekend is, verklaarde dat zij allen een motief hadden om Iyamuremye te beschuldigen. Een zekere […] zou een belastende verklaring hebben gegeven om zo een broer uit de gevangenis te krijgen. Broers […] en […] zouden in ruil voor hun verklaringen grond hebben mogen inpikken van Iyamuremye’s familie. En dan had je ook nog […] die als werkster bij familie van Iyamuremye werkte. Ook zij hoopte volgens de tolk te delen in de rijkdom van Iyamuremye’s familie, mochten de bezittingen ooit onteigend worden.”
Onder de tussenkop “Huiveringwekkende vlucht”:
“Iyamuremye is ervan overtuigd dat Rwanda zijn uitlevering wil omdat hij in 1998 ooggetuige was van een massaslachting in het stadje Mbandaka aan de Congo-rivier. Daarover wilde hij me heel graag spreken, maar ook over zijn lange vlucht dwars door Congo waar hij herhaaldelijk ontkwam aan andere moordpartijen. (…) Maar al snel begon hij te vertellen over zijn huiveringwekkende maandenlange vlucht, te voet, vijftienhonderd kilometer dwars door Congo, samen met duizenden haveloze Hutu’s, onder wie veel vrouwen en kinderen. De vluchtelingen hadden nauwelijks te eten of drinken, stierven als vliegen aan malaria, cholera of gele koorts. Maar de meesten werden gedood door de kogels en granaten die werden afgevuurd door Rwandese soldaten die hen dwars door de jungle opjoegen. Naar schatting van de UNHCR stierven bij deze militaire operatie tussen november 1996 en mei 1997 zo’n 200.000 mensen.”
Onder de tussenkop “Vergeten genocide”:
“Het heeft iets ironisch, een man die zelf overlevende is van een enorme moordpartij in de uitgestrekte oerwouden van Congo, wordt ervan beschuldigd een massamoordenaar te zijn. Naar de ‘vergeten genocide’ die tussen oktober 1996 en mei 1997 plaatsvond, is door de Verenigde Naties onderzoek gedaan. Maar makkelijk ging dat niet. (…) Uiteindelijk kwam in 2010 het zogenaamde ‘mapping report’ uit dat mensenrechtenschendingen in Congo in kaart bracht en waarin ook uitgebreid werd stilgestaan bij de vergeten genocide. Iyamuremye was voor dit rapport een van de getuigen.
De autoriteiten in Kigali waren woedend. Hoe kon het dat de Verenigde Naties die de genocide van 1994 op haar beloop had gelaten, nu het leger van Rwanda beschuldigde van het plegen van gruwelijkheden in Congo? Ze deden het rapport af als ‘eenzijdig’, ‘immoreel’ en ‘onacceptabel’. Sindsdien is van de vergeten genocide weinig meer vernomen. Voor de tweehonderdduizend slachtoffers is nog nooit een herdenkingsdienst gehouden.”
En ten slotte onder de tussenkop “Finaal oordeel”:
“Hoe moet het verder met Jean Claude Iyamuremye? De juridische procedures zijn bijna uitgeput.”
en
“In december van het afgelopen jaar verscheen een brief in NRC Handelsblad waarin toenmalig staatssecretaris Fred Teeven gevraagd werd af te zien van uitzetting van Rwandezen die van genocide worden verdacht omdat hun ‘geen eerlijke en onpartijdig proces’ te wachten staat in Rwanda. Politici als (….) ondertekenden de brief, waar ook mijn naam onder stond. Rwanda was, zo stelden we ‘een eenpartijstaat waarin geen ruimte is voor vrij opererende oppositie, pers en maatschappelijke middenveld.’ Ook schreven we in de brief dat Rwanda ‘politieke motieven’ had om in Nederland verblijvende landgenoten te veroordelen en dat het regime in Kigali er niet voor zou terugdeinzen politieke tegenstanders ‘te bedreigen en te vermoorden’.
Maar Teeven liet zich niet vermurwen. (…) Een dezer weken zal minister Ard van der Steur in de zaak van Iyamuremye zijn finale oordeel geven.”

DE STANDPUNTEN VAN PARTIJEN

Klaagster stelt voorop dat zij als overkoepelende organisatie opkomt voor de belangen van overlevenden van de genocide tegen de Tutsi’s in Rwanda. Haar klacht wordt ondersteund door rechtstreeks betrokken oud-medewerkers van de inmiddels opgeheven mensenrechtenorganisatie African Rights.
Ten aanzien van het artikel voert klaagster – kort samengevat – aan dat daarin overlevenden van de genocide tegen de Tutsi’s in Rwanda ten onrechte in diskrediet worden gebracht zonder dat zij in de gelegenheid zijn gesteld op de beschuldigingen te reageren. Zo worden vier getuigen – van wie de identiteiten vertrouwelijk waren, maar van wie de namen in het artikel zijn vermeld – beschuldigd van het afleggen van valse verklaringen en van het handelen uit egoïstische, materiële motieven. Volgens het artikel is de bron een niet bij naam genoemde tolk, dus geen deskundige of iemand die deel uitmaakt van het strafrechtelijk onderzoek. De beweringen worden niet ondersteund door feitelijke bewijzen.
Bovendien hebben de journalisten – aldus klaagster – geprobeerd de ETO-overlevenden in diskrediet te brengen met de suggesties dat African Rights een nauwe band zou hebben met de Rwandese regering, dat de Rwandese regering Iyamuremye zou willen veroordelen uit politieke motieven en dat de verklaringen van de overlevenden daarom niet betrouwbaar zouden zijn. Ook deze suggesties zijn niet onderbouwd met feiten, terwijl is nagelaten wederhoor toe te passen.
Volgens klaagster is de publicatie niet waarheidsgetrouw, omdat de auteurs het merendeel van de beschikbare informatie over de kwestie hebben verzwegen. Zij wijst in dat verband uit documentatie van het Rwanda Tribunaal, zoals getuigenverklaringen waarin relatief kort na de genocide de betrokkenheid van Iyamuremye is gemeld. Verder zijn tegenstrijdigheden in de verklaringen van Iyamuremye onvermeld gelaten. Daarnaast hebben de journalisten een veelheid aan gekleurde verhalen en meningen de revue laten passeren die ten onrechte als feiten zijn gepresenteerd.
Klaagster meent verder dat Verbraeken niet onafhankelijk is. Zij onderhoudt al jaren een persoonlijke vriendschap met de politiek leider van de beweging waarin de genocideverdachten zijn verenigd. Bovendien heeft zij zich als een activist voor de genocideverdachten geprofileerd, voert zij taken uit als informant van de advocaten van de verdachten en staat zij hen bij tijdens rechtszittingen.
Volgens klaagster blijkt uit het voorgaande dat de journalisten geen professionele afstand hebben bewaard en als resultaat geen onderscheid kunnen maken tussen feiten en meningen. Met hun conclusie – “Het heeft iets ironisch, een man die zelf overlevende is van een enorme moordpartij (…), wordt ervan beschuldigd een massamoordenaar te zijn.” – nemen de journalisten het standpunt in dat Iyamuremye, ondanks zijn tegenstrijdige verklaringen, de waarheid spreekt. Intussen leggen zij niet uit hoe een gebeurtenis in 1997 in Congo van invloed zou zijn op getuigenverklaringen over de massamoord van drie jaar eerder in Rwanda zoals Iyamuremye beweert.
Klaagster concludeert dat de vele omissies, belangenverstrengelingen en het activisme van Verbraeken de indruk wekken dat het artikel geen journalistiek product is, maar een eenzijdig pleidooi ter verdediging van de genocideverdachte. De journalisten hebben er helaas geen rekening mee gehouden dat de overlevenden die ze in hun artikel zwart maken, kwetsbare mensen zijn, voor het leven getekend door hun ervaringen, aldus klaagster.

Vrij Nederland legt allereerst de vraag voor of klaagster in deze zaak belanghebbende is. Zij wijst erop dat klaagster niet rechtstreeks is betrokken bij de publicatie en menen dat de belangen van klaagster niet in het geding zijn.
Verder voert Vrij Nederland aan dat het artikel gaat over één, prominente, verdachte: Jean Claude Iyamuremye. De publicatie is gebaseerd op een interview met hem, waarbij Verbraeken heeft getracht feitelijke beweringen te verifiëren. Verbraeken heeft haar betrokkenheid getoond, maar wel haar huiswerk gedaan. Het artikel werpt vragen op over de zaak tegen Iyamuremye, maar trekt op geen enkele wijze de genocide in Rwanda in twijfel. Wel wordt aandacht gevraagd voor een onderbelicht aspect van de massamoorden: ook Tutsi-groepen van het Rwandan Patriotic Front maakten zich schuldig aan slachtpartijen onder de Hutu-bevolking. Het is de taak van de journalistiek om aan dit aspect aandacht te besteden.
Over het noemen van de vier getuigen is op de redactie lang gediscussieerd. De namen zijn uiteindelijk toch vermeld, omdat dit balans bracht in de berichtgeving over de kwestie – in alle media werd Iyamuremye genoemd – en om te tonen dat de getuigen echt bestonden. Volgens Vrij Nederland was het bij nader inzien beter geweest de vier getuigen níet bij naam te noemen, ook omdat zij niet in staat zijn gesteld te reageren op het verhaal van de tolk. In de digitale versie van het artikel zijn de getuigen inmiddels geanonimiseerd. Voor wat betreft het verder toepassen van wederhoor deelt Vrij Nederland mee dat de oprichter en het boegbeeld van African Rights, Rakya Omar, niet reageerde op e-mails. Daarnaast werd de telefoon van de organisatie niet opgenomen en was het kantoor in Kigali onvindbaar.
Vrij Nederland meent verder dat in het artikel de belangrijkste beschuldigingen aan het adres van Iyamuremye zijn vermeld, ook de tegenstrijdigheid in zijn verklaring en het commentaar van een UNHCR-vertegenwoordiger daarop. De journalisten spreken zich daar niet over uit; zij hebben het verweer van Iyamuremye opgetekend en het verhaal gaat verder vooral over zijn vlucht. De kanttekening dat het ‘ironisch’ is dat iemand die een moordpartij heeft overleefd zelf beschuldigd wordt een massamoordenaar te zijn, betekent niet dat de journalisten de ontkenning van Iyamuremye onderschrijven. Voor de lezer zijn meningen en feiten goed te onderscheiden, aldus Vrij Nederland.
Op de zitting voegt Vrij Nederland hieraan nog toe dat Verbraeken in haar artikel transparant is geweest, dat de informatie verifieerbaar is en dat de lezer niet op een dwaalspoor is gezet. Bij diverse passages is terughoudendheid betracht door het gebruik van de term ‘zou’. Verbraeken heeft in het artikel duiding en context aan de kwestie gegeven. Vanuit de formule van Vrij Nederland mag een redacteur de vrijheid nemen om een visie te geven en opgeworpen vragen te beantwoorden en de lezer niet te laten ‘zwemmen’. De lezer weet dat Vrij Nederland een opinie-weekblad is en weet dus waar hij aan toe is.
Vrij Nederland concludeert dat in het artikel geen afbreuk is gedaan aan het respect voor nabestaanden van de genocide in 1994 in Rwanda. Dat ook aandacht is besteed aan de andere kant van de kwestie, doet daaraan niet af.

BEOORDELING VAN HET RECHTSTREEKS BELANG

Op grond van artikel 2 lid 1 van het Reglement voor de werkwijze van de Raad moet een klacht worden ingediend door een ‘rechtstreeks belanghebbende’, waaronder tevens wordt beschouwd een organisatie die door doelstelling en feitelijk handelen opkomt voor het in geding zijnde belang.
Klaagster is opgericht door en voor overlevenden van de genocide in Rwanda en stelt zich onder meer ten doel deze overlevenden te steunen en te verdedigen. De Raad is van oordeel dat klaagsters klacht past binnen haar doelstelling en dat zij daarom in dit geval als ‘rechtstreeks belanghebbende’ kan worden aangemerkt.

BEOORDELING VAN DE KLACHT

De Raad heeft de kern van de klacht zo opgevat dat het verhaal van Iyamuremye op zodanige wijze is opgetekend, dat daardoor een niet-waarheidsgetrouw en tendentieus beeld is geschetst over (diens rol in) de genocide in Rwanda. De Raad zal zich tot deze kern beperken.

De Raad stelt voorop dat journalisten waarheidsgetrouw, controleerbaar en zo volledig mogelijk behoren te berichten. Ze vermijden eenzijdige en tendentieuze berichtgeving, verrichten hun werk in onafhankelijkheid en vermijden (de schijn van) belangenverstrengeling. In hun publicaties maken journalisten een duidelijk onderscheid tussen feiten, beweringen en meningen.

In het artikel is vermeld dat Verbraeken zich ‘al jaren bezighoudt met Rwanda en vooral ook met de innige Nederlands-Rwandese verhoudingen’ en dat zij een brief aan staatssecretaris Fred Teeven heeft ondertekend waarin werd gevraagd af te zien van uitzetting van Rwandezen die van genocide worden verdacht omdat hun ‘geen eerlijke en onpartijdig proces’ te wachten staat in Rwanda. Hoewel hiermee (enige) transparantie is gegeven over de betrokkenheid van Verbraeken bij de kwestie, biedt dit haar geen vrijbrief om zo over de kwestie te berichten als zij heeft gedaan.

Weliswaar staat het een journalist vrij over een bepaald feit zijn mening te verkondigen, maar dan moet duidelijk zijn dat het om zijn persoonlijke opvatting gaat. Dat is hier echter niet gebeurd. In het artikel is onvoldoende onderscheid gemaakt tussen de beschrijving van de feitelijke situatie en de subjectieve inkleuring daarvan door de journalisten. Een subjectieve inkleuring is gebruikelijk voor een opiniestuk, maar het artikel is niet (voldoende) als zodanig herkenbaar.

De Raad acht het aannemelijk dat de gemiddelde lezer – óók die van Vrij Nederland – de publicatie moeilijk anders kan hebben opgevat dan als een objectief stuk en zich niet aan de indruk kan hebben onttrokken dat het verhaal van Iyamuremye wel waar moet zijn, terwijl aan de lezer onvoldoende duidelijk is gemaakt welke activistische rol Verbraeken in deze kwestie inneemt. Hierdoor is sprake van niet-waarheidsgetrouwe en tendentieuze berichtgeving.

Overigens heeft Vrij Nederland erkend dat het beter was geweest om de namen van de vier getuigen niet te vermelden, mede omdat deze getuigen niet hebben kunnen reageren op de beweringen van de tolk. De Raad deelt dit standpunt.

Een en ander leidt tot de conclusie dat Verbraeken, Botje en Vrij Nederland journalistiek onzorgvuldig hebben gehandeld.

Relevante punten uit de Leidraad van de Raad: A. en C.
Relevante eerdere conclusies van de Raad: RvdJ 2014/46, 2013/4

CONCLUSIE

Verbraeken, Botje en Vrij Nederland hebben journalistiek onzorgvuldig gehandeld.

De Raad doet de aanbeveling aan Vrij Nederland om deze conclusie integraal of in samenvatting te publiceren.

Zo vastgesteld door de Raad op 23 november 2015 door mw. mr. A.E. van Montfrans, voorzitter, mw. dr. Y.M. de Haan, ir. B.L. Hooghoudt, mw. H.M.M. Nietsch en H.P.M.J. Schneider, leden, in tegenwoordigheid van mw. mr. D.C. Koene, secretaris.

Bron: http://www.rvdj.nl/2015/20




Interessant artikel? Deel het eens met uw netwerk en help mee met het verspreiden van de bekendheid van dit blog. Er staan wellicht nog meer artikelen op dit weblog die u zullen boeien. Kijk gerust eens rond. Zelf graag wat willen plaatsen? Mail dan webmaster@vreemdelingenrecht.com In verband met geldwolven die denken geld te kunnen claimen op krantenartikelen die op een blog als deze worden geplaatst maar na meestal een dag voor de krantenlezers aan leeswaardigheid hebben ingeboet terwijl wij vreemdelingenrecht specialisten ze soms wel nog jaren gebruiken om er een kopie van te maken voor een zaak ga ik over tot het plaatsen van alleen het eerste stukje. Ja ik weet het: de kans dat u doorklikt is geringer dan wanneer het hele artikel hier staat en een kopie van het orgineel maken handig kan zijn voor uw zaak. Wilt u zelf wat overnemen van dit weblog. Dat mag. Zet er alleen even een link bij naar het desbetreffende artikel zodat mensen niet alleen dat wat u knipt en plakt kunnen lezen maar dat ook kunnen doen in de context.

Weet iemand hoe de uitleveringszaak van de vermeende genocidepleger uit Rwanda is afgelopen?

 Ik las gisteren een Vrij Nederland uit 2014 waar dit artikel instond.

Op internet vind ik een Kort Geding wat hij blijkbaar nog op 15 november van dit jaar heeft aangespannen:

Twee van genocide verdachte mannen uit Nederland vrezen dat ze in Rwanda een oneerlijk proces krijgen. Vrijdag proberen Jean Claude Iyamuremye en Jean-Baptiste Mugimba met een kort geding in Den Haag te voorkomen dat ons land ze uitlevert.

 

Uitlevering staat dan ook gelijk aan veroordeling en een levenslange gevangenisstraf. Nederland zou zelf de vervolging kunnen en moeten overnemen

Bart Stapert

 

Iyamuremye zou betrokken zijn bij een slachting bij de Ecole Technique Officielle in april 1994. Zijn advocaat Bart Stapert zegt dat de beschuldiging uitsluitend rust op anonieme getuigenissen. Zelf zegt Iyamuremye, die sinds 2003 in Nederland is, onschuldig te zijn.

Iyamuremye deed in Nederland aangifte tegen de huidige Rwandese president Paul Kagame. Dit omdat de president volgens Iyamuremye betrokken is bij mensenrechtenschendingen

Zie: http://www.ad.nl/ad/nl/1012/Nederland/article/detail/4185468/2015/11/13/Kort-geding-tegen-uitlevering-aan-Rwanda.dhtml

Gerechtelijke molens malen blijkbaar langzaam.

Interessant artikel? Deel het eens met uw netwerk en help mee met het verspreiden van de bekendheid van dit blog. Er staan wellicht nog meer artikelen op dit weblog die u zullen boeien. Kijk gerust eens rond. Zelf graag wat willen plaatsen? Mail dan webmaster@vreemdelingenrecht.com In verband met geldwolven die denken geld te kunnen claimen op krantenartikelen die op een blog als deze worden geplaatst maar na meestal een dag voor de krantenlezers aan leeswaardigheid hebben ingeboet terwijl wij vreemdelingenrecht specialisten ze soms wel nog jaren gebruiken om er een kopie van te maken voor een zaak ga ik over tot het plaatsen van alleen het eerste stukje. Ja ik weet het: de kans dat u doorklikt is geringer dan wanneer het hele artikel hier staat en een kopie van het orgineel maken handig kan zijn voor uw zaak. Wilt u zelf wat overnemen van dit weblog. Dat mag. Zet er alleen even een link bij naar het desbetreffende artikel zodat mensen niet alleen dat wat u knipt en plakt kunnen lezen maar dat ook kunnen doen in de context.

Genocide-ontkenning in hapklare brokken

26/05/2015

Ontkenning is de laatste fase van een genocide. Daders willen het niet toegeven, de meeste slachtoffers zijn dood en de rest vraagt zich af of het nou echt wel zo erg is geweest. Welke rol spelen de Nederlandse media in deze cyclus?

     door Jos van Oijen

Tijdens de rechtszaak van de Rwandese genocideverdachte Joseph Mugenzi zijn feiten aan het licht gekomen die een vaak geciteerd artikel over deze zaak in Vrij Nederland onderuithalen. Het is niet voor het eerst dat zoiets gebeurt. Wat erger is: elke keer dat er grote fouten worden gemaakt weigeren de auteurs ze te erkennen en te rectificeren. Zo wordt in hapklare brokken een mythe opgebouwd.

De meeste artikelen, reportages en open brieven die de laatste jaren over Rwandese verdachten van de volkerenmoord in 1994 zijn verschenen, blijken achteraf gebaseerd te zijn op drijfzand. Fouten zijn te wijten aan gebrekkige fact checking en goedgelovigheid. Er wordt geen rekening gehouden met het eigenbelang van personen die als bronnen zijn gebruikt. Vaak zijn dat de verdachten zelf of hun advocaat. Een simpel ‘hoor en wederhoor’ zou hebben volstaan om het merendeel van de fouten te voorkomen. Is dit gemakzucht of opzet?

Zo publiceerde Vrij Nederland op 14 mei j.l. een artikel van Anneke Verbraeken over de genocideverdachte Jean Claude Iyamuremye. Daarin wordt belastende informatie van het Rwanda Tribunaal verzwegen om twijfel te zaaien over de rol van Iyamuremye als lid van de beruchte Interahamwe-militie. Deze jeugdmilitie speelde een cruciale rol in de genocide, maar Verbraeken laat een Belgische ‘expert’ de Interahamwe-jongeren terloops afschilderen als padvinders in korte broeken die alleen op fluitjes mochten blazen. Deze trivialiserende beeldvorming kennen we ook van de Belgische professor Reyntjens, die de oprichting van haatradio RTLM in een interview met het Leidsch Dagblad omschreef als ‘een leuk initiatief’. Gezelligheid troef.

Dergelijke rammelende teksten verschijnen niet in obscure blogs of op webforums, maar juist in de zogenoemde kwaliteitsmedia. Onder de verantwoordelijke schrijvers vinden we behalve journalisten als Verbraeken bekende persoonlijkheden en wetenschappers die beter zouden moeten weten, zoals David van Reybrouck, Jan Gruiters, directeur van vredesorganisatie PAX, en het Afrika Studiecentrum (ASC). Als bronnen gebruiken zij elkaar, de advocaat van de genocideverdachten, of de eigen fantasie, zodat de desinformatie zich als een olievlek verspreidt. De tendens is om de schuldvraag om te draaien. Daders worden afgeschilderd als slachtoffers, slachtoffers als daders en rechters en het kabinet als marionetten van de huidige president van Rwanda.

  Aanklacht tegen IND/Teeven

Het vorig jaar verschenen invloedrijke artikel in Vrij Nederland over Joseph Mugenzi, met de titel Mugenzi redde mensen, is bijvoorbeeld een lange beschuldiging aan het adres van de Immigratie en Naturalisatie dienst (IND) en voormalig staatssecretaris Teeven over het laten verdwijnen van ontlastende getuigenverklaringen. De staatssecretaris zou onschuldige vluchtelingen hebben willen uitleveren op grond van ondeugdelijke en gefabriceerde bewijzen. Een dappere klokkenluider zou dit aan het licht hebben gebracht. Deze beschuldigingen zijn ongeverifieerd overgenomen in andere publicaties, op websites van goede doelen en door het tv-programma Brandpunt dat er een reportage aan wijdde.

Aan de hand van de recente uitspraak van de rechter kunnen we nu opmaken dat er een eenvoudige reden is om de vermeende bewijzen in het VN-artikel niet te gebruiken: De klokkenluider blijkt naar eigen zeggen persoonlijke banden te hebben met de familie van Mugenzi. Hij onderhoudt bijvoorbeeld een innige vriendschap met diens zuster. Juridisch gezien is in zo’n geval de objectiviteit niet gewaarborgd, wat de geleverde informatie onbruikbaar maakt. Volgens minister Koenders van Buitenlandse Zaken was deze uitleg vorig jaar al bekend bij de raadsman van Mugenzi, Jan Hofdijk, één van de bronnen van het VN-artikel en de Brandpunt-reportage.

Het probleem van belangenverstrengeling blijft niet beperkt tot de klokkenluider en de advocaat van Mugenzi. De betreffende journalist van Vrij Nederland, Verbraeken, is bijvoorbeeld sinds 2008 persoonlijk bevriend met de politiek leider van de beweging waarin de genocideverdachten zijn verenigd. De medewerker van het Afrika Studiecentrum die de open brief van PAX en het ASC heeft opgesteld, kent de klokkenluider persoonlijk. Advocaat Hofdijk, die natuurlijk een zakelijk belang dient, Verbraeken en de klokkenluider dienen weer als bronnen voor Van Reybrouck, Brandpunt en PAX.

  Complottheorie

Het VN-artikel Mugenzi redde mensen bevat meerdere suggesties die voor feiten worden aangezien. Eén daarvan is de bewering dat de Britse geheime dienst MI5 een complot van Rwanda zou hebben ontdekt om de in Engeland woonachtige zoon van Mugenzi te vermoorden. Verbraeken blijkt hier twee verhalen door elkaar te hebben gehaald. Het ene verhaal gaat over een groep van minimaal vijf Rwandese dissidenten, waaronder Mugenzi, die een voorgedrukte brief van de Londense politie hebben ontvangen met een waarschuwing dat hun veiligheid in gevaar zou zijn. In The Independent, een Engelse krant die hierover publiceerde, wordt MI5 wel genoemd maar met betrekking tot een ander verhaal.

De herkomst en betrouwbaarheid van de complottheorie worden niet duidelijk. Volgens de brief van Scotland Yard had de politie geen andere informatie dan de verklaring van een anoniem gehouden tipgever. Inhoudelijk lijken de verhalen sterk op een vier maanden eerder gepubliceerd artikel van de dissidente journalist Jean Bosco Gasasira. Een paar in België woonachtige Rwandezen kenden de naam van de vermeende huurmoordenaar al voordat de politie die bekendmaakte. De verdachte is na verhoor weer vrijgelaten. Het bleek een goede vriend van een van de gewaarschuwde Rwandezen in Engeland te zijn. In een radio-uitzending van de BBC spraken beiden hun verbazing uit over de verdenking.

De fout over MI5 in Vrij Nederland is letterlijk overgenomen door PAX en het ASC. Het was mede aanleiding voor hun open brief in NRC Handelsblad december 2014 aan de staatssecretaris. In een schriftelijke reactie laat het ASC weten dit helemaal niet als een fout te erkennen. ‘Dat uiteindelijk de Metropolitan Police en niet MI5 de twee Rwandezen heeft gewaarschuwd lijkt mij een minder relevant feit omdat het de ernst van de zaak niet aantast’, schrijft de vertegenwoordiger van het ASC. Het ASC wil niet ingaan op het gebrek aan controleerbare bronnen in deze zaak, noch op de overeenkomsten met de complottheorie van Gasasira.

  Getuigen in diskrediet gebracht

Een derde voorbeeld uit Mugenzi redde mensen is het in diskrediet brengen van getuigen tegen genocideverdachten in Rwanda. Dat is een populair thema dat ook door KRO’s Brandpunt, Van Reybrouck, PAX, het ASC en vele anderen is overgenomen. Concrete voorbeelden die de verdachtmakingen legitimeren worden niet gegeven. De bronnen die worden opgevoerd om de beschuldigingen te verkondigen zijn niet de meest betrouwbare. Vrij Nederland citeert de zoon van Mugenzi, Van Reybrouck put uit zijn eigen verbeelding en KRO’s Brandpunt laat Filip Reyntjens opdraven om nader uitleg te geven.

Wat we in de Brandpunt-uitzending niet te horen krijgen, is dat professor Reyntjens al eens een reprimande van het Rwanda Tribunaal heeft gekregen voor vergelijkbare beschuldigingen. Reyntjens trad in het proces tegen de genocidepleger Joseph Kanyabashi, een vriend van Reyntjens, op als deskundige voor de verdediging. De rechters van het tribunaal verwierpen de beschuldigingen over de getuigen na die per individueel geval beoordeeld te hebben. Zij concludeerden dat de verklaringen van Reyntjens sterk bevooroordeeld waren en dat hij waarschijnlijk eigen motieven had – zijn vriendschap met de verdachte – om de getuigen in diskrediet te brengen.

Deskundigen en mensenrechtenorganisaties als Human Rights Watch en Redress die in Rwanda onderzoek hebben gedaan naar dit onderwerp tonen de keerzijde van de zaak. Het blijken vooral getuigen tegen genocideplegers te zijn die worden bedreigd en vermoord en dus moed tonen.

Voormalig officier van justitie Hester van Bruggen vertelde eind vorig jaar in een interview met Tjitske Lingsma over een getuige die door de familie van een Nederlandse genocidepleger werd bedreigd: “hij moest zijn verklaring tegen de verdachte aanpassen of het land verlaten.” Twee jongens die aan het onderzoek van justitie hadden meegewerkt waren opeens verdwenen. “Wij hebben nooit meer iets van ze gehoord”, aldus van Bruggen. “Ook hun familie niet. Verschrikkelijk. Erger kan je niet gebeuren. Maar bij alle zaken worden getuigen bedreigd. Ook de internationale tribunalen worstelen daarmee.”

Reacties op dit soort nuanceringen mogen teleurstellend worden genoemd. Organisaties als PAX en het ASC reageren defensief en ontwijkend op kritiek. Fouten worden simpelweg ontkend of men geeft er een draai aan om gezichtsverlies te voorkomen. Redacties die de tendentieuze verhalen publiceren houden zich doof. Historische fouten worden niet gecorrigeerd en de persoonlijke banden van auteurs met bronnen en betrokkenen worden nergens vermeld.

  Ondoorzichtige propaganda

Er lijkt een chronisch gebrek aan verantwoordelijkheid ten grondslag te liggen aan de onzorgvuldige berichtgeving over de genocideverdachten. Door de status van sommige auteurs en de media die hen publiceren moet hun invloed op de publieke opinie, en in het verlengde daarvan op de politiek, niet worden onderschat. Een gevaarlijke ontwikkeling. Wie is er bestand tegen deze ondoorzichtige propaganda?

Rwanda-kenner Roland Moerland van de Universiteit Maastricht is in maart gepromoveerd op het onderwerp genocide-ontkenning. Vorig jaar deed hij al een oproep tot meer verantwoordelijkheid bij professionals: ‘Daar waar advocaten die genocidaires bijstaan, vanwege fair trial-vereisten waarheden in twijfel mogen trekken en alles moeten kunnen doen om hun cliënt zo goed mogelijk bij te staan, hebben academici en journalisten een professionele verantwoordelijkheid om de waarheid te respecteren en aan het licht te brengen in plaats van deze te verduisteren.’ Daar sluit ik mij graag bij aan.

 Hier gepubliceerd: http://www.ravage-webzine.nl/2015/05/26/genocide-ontkenning-in-hapklare-brokken/

 Hierop gewezen door de auteur van het artikel:

Geachte mevrouw Raspe,

Ik maak me samen met enkele Rwanda-kenners al een tijdje zorgen over de ongenuanceerde berichtgeving rond de Rwandese genocideverdachten in Nederland. Ik heb vandaag een artikel gepubliceerd over dit onderwerp. Helaas beginnen de zgn kwaliteitsmedia meteen te stijgeren elke keer dat ik ze vragen stel over fouten in hun publicaties. Ironisch genoeg wil een klein magazine als Ravage wel verder kijken dan de neus lang is:

http://www.ravage-webzine.nl/2015/05/26/genocide-ontkenning-in-hapklare-brokken/

Misschien is het iets om op uw site ook eens naar te kijken, of dit artikel te delen?

Met vriendelijke groet,

Jos van Oijen
Interessant artikel? Deel het eens met uw netwerk en help mee met het verspreiden van de bekendheid van dit blog. Er staan wellicht nog meer artikelen op dit weblog die u zullen boeien. Kijk gerust eens rond. Zelf graag wat willen plaatsen? Mail dan webmaster@vreemdelingenrecht.com In verband met geldwolven die denken geld te kunnen claimen op krantenartikelen die op een blog als deze worden geplaatst maar na meestal een dag voor de krantenlezers aan leeswaardigheid hebben ingeboet terwijl wij vreemdelingenrecht specialisten ze soms wel nog jaren gebruiken om er een kopie van te maken voor een zaak ga ik over tot het plaatsen van alleen het eerste stukje. Ja ik weet het: de kans dat u doorklikt is geringer dan wanneer het hele artikel hier staat en een kopie van het orgineel maken handig kan zijn voor uw zaak. Wilt u zelf wat overnemen van dit weblog. Dat mag. Zet er alleen even een link bij naar het desbetreffende artikel zodat mensen niet alleen dat wat u knipt en plakt kunnen lezen maar dat ook kunnen doen in de context.

Publicatie: 'Mobilizing the Will to Intervene: Leadership and Action to Prevent Mass Atrocities'

Kunnen jullie je nog uit het nieuws of uit de film Hotel Rwanda de generaal hereinneren die vocht voor internationaal ingrijpen om de volkerenmoord tegen te gaan?

Deze generaal, Dallaire, heeft de afgelopen 15 jaar de wereld voor dit soort situaties en genocide gewaarschuwd.

Zo zegt hij onder meer:
"I was involved in the reform of the Canadian officer corps in the late 1990s where we said, "We've got to produce the leaders who know sociology, anthropology, [and] philosophy, so they can understand the complexity of the problem, and be able to participate with the other players in resolving of the conflict and diffusing of the conflict before you have to use your rifle."


Hij werkt ook mee aan een Canadees project dat deze week zijn rapport publiceerde wat kan worden gedownload.


W2I is a crucial initiative that focuses on the prevention of genocide and other crimes against humanity. After the terrible events that took place in Rwanda and Kosovo, genocide experts seek to understand how to pressure political leaders to stop crimes against humanity before they escalate into genocide.The goal of W2I is to understand how to operationalize the principles of the Canadian-sponsored Report of the International Commission on Intervention and States Sovereignty on the Responsibility to Protect. Research will focus on how to better mobilize domestic political will in Canada and the United States. Furthermore, practical tools will be designed for nongovernmental agencies, the media, interested groups, and the general public so they can effectively pressure governments to take action to prevent future genocides and other crimes against humanity. The W2I project was developed jointly by General Roméo Dallaire and MIGS. Gen. Dallaire, Canada’s leading advocate of peacemaking, peacekeeping and peace-building in the world’s war-torn regions, brings his experience in Rwanda to the project. He is a Senior Fellow at MIGS, which supports his work with the United Nations Advisory Committee on Genocide Prevention.

You can download PDF copies of the Montreal Institute for Genocide and Human Rights Studies' groundbreaking policy report 'Mobilizing the Will to Intervene: Leadership and Action to Prevent Mass Atrocities' in both English and French at
http://migs.concordia.ca/W2I/documents/ENG_MIGS_finalW2IAugust09.pdf (het rapport in het Engels)

Interview met generaal Dallaire: http://www.linkedin.com/news?viewArticle=&articleID=70574788&gid=62934&articleURL=http%3A%2F%2Fc%2Emoreover%2Ecom%2Fclick%2Fhere%2Epl%3Fz2218443093%26z%3D950243899&urlhash=WHB_&trk=news_discuss