Ik had nooit gedacht dat die mensen in dat woestijnstadje nu mijn nieuwe landgenoten zouden zijn

"Alles in Palmyra is opgeblazen of kapotgeschoten", schrijft archeoloog en kunstenaar Theo de Feyter als hij schrikt van wat hij aantreft in de befaamde ruïnestad Palmyra in Syrië.

Hij maakt deze tekening en die plek herken ik van toen ik 20 jaar geleden er zelf was.

Hier op mijn weblog staat een foto uit 1999 waar ik als een oude bedouin (sjaal om mijn hoofd, wandelstok over de knieën) op een stoepje voor deze deurlijst zit. Maar op die foto staat pal achter mij de restanten van een grote tempel.

 "Dezelfde god als Baäl uit uw bijbel. Dat verhaal van Samson die de pilaren van de tempel omduwt", zegt de oude schoolmeester die bijklust als gids en nu het rustig is gezellig met me bijkletst en me verborgen reliefen laat zien. Het stadje heeft veel Engels-ogende inwoners en als ik 's avonds met een winkelier van mijn leeftijd met zijn schoolboek op tafel over Nederland praat vraag ik of dat nog van de tijd van Laurence of Arabia is. "Nee", zegt hij "wij stammen van moslim vluchtelingen af die in de vorige eeuw voor onderdrukking door de tzaar uit Tjetsjenië zijn gevlucht en hier was niemand". 

Ik moet aan hem denken, aan de leraar en aan de mensen van het hotel die met mijn buikloop reisgenoot naar de plaatselijke dokter gingen en de mensen in de wachtkamer die tegen hem zeiden "ga jij maar voor." De eigenaar van het hotel die hem aanbood om hem naar het vliegveld te rijden omdat hij zo graag naar huis wilde maar die ook toen alles weer goed was wel zin had om met ons allen in de woestijn te gaan kamperen bij een grote ruine. Die trots was op het grote hotel dat hij had en verhalen vertelde over de Engelse mevrouw die hier een halve eeuw geleden in de oase was komen wonen en daar tot een soort van bezienswaardigheid was uitgegroeid.

En aan de jongens met het rode haar en de blauwe ogen van het restaurant verderop in de straat die ondanks dat we geen woord gezamelijk spraken met een blik op mijn witte neus me een bak yoghurt voorzetten en gebaarden dat daar buikproblemen van overgingen. 

Die mensen zijn allemaal hun thuis kwijt. Niemand woont er meer in Palmyra blijkt uit het artikel. 
Sommigen misschien dood, anderen wonen wellicht nu hier om de hoek. 

"Uit het nieuws vernam ik, net als iedereen, dat de grote bezienswaardigheden zijn opgeblazen of in puin geschoten. Ik dacht dat ik min of meer wist wat me te wachten stond. Maar het is veel erger dan ik dacht. In mei, ruim twee jaar na de verovering door het Syrische leger, ziet het moderne stadje naast de antieke ruïnes er nog steeds uit als een oorlogszone. De bevolking is niet teruggekeerd. Sporadisch is een winkel open om de Syrische en Russische militairen te bedienen. Aan een gebouw met luifel en stoelen op een terras waaien een Syrische en Russische vlag. Het dient ’s avonds blijkbaar als restaurant. De zijstraten zijn gebarricadeerd, de huizen uitgebrand."

En die mooie ruines die zijn een hoopje stenen geworden. Wat de Romeinen en de Turken niet deden lukte nu. Dus zelfs als de mensen terugkeren waar kan je dan van leven in een woestijnoase. Ik vind het om te huilen. 
 

 "Ik zoek een plek in de schaduw om te schilderen. Ook mijn begeleiders zoeken op een afstandje een plek in de schaduw, maar verlaten mij niet. Ik begin te tekenen en staar naar de Bel-tempel. Dat wil zeggen: ik staar naar de plek waar de tempel eens stond. Maar voor de oorlog was het ook al een ruïne. Ik staar naar de plek van de nieuwe ruïne, een andere dan vroeger. Wat is het verschil tussen een ruïne en een puinhoop? Is het verschil Islamitische Staat? Toen het Romeinse leger in 272 Palmyra verwoestte, was de stad toen een puinhoop, zoals het moderne stadje naast de antieke ruïnes nu?
Door de tijden heen is Palmyra veranderd in een eerbiedwaardige ruïne. De graaf van Volney bezocht Palmyra aan het einde van de achttiende eeuw en schreef midden in de Franse Revolutie naar aanleiding van dit bezoek ‘Les ruines ou la méditation sur les révolutions des empires’, over de vergankelijkheid van grote rijken, in zijn tijd het ancien régime. Al schilderend en kijkend naar de ruïne van de tempel vraag ik me af welk rijk hier is vergaan: het Palmyreense, het Romeinse, het Byzantijnse, het Arabische van de Omayyaden, dat van de Fransen van de Mandaatsperiode, van Islamitische Staat of dat van de huidige heerser?"

 Hier kunt u het artikel lezen van Theo de Freyter:
 https://www.nrc.nl/nieuws/2019/07/23/bij-het-betreden-van-de-verwoeste-tempel-in-palmyra-gaat-er-een-schok-door-me-heen-a3967971






Interessant artikel? Deel het eens met uw netwerk en help mee met het verspreiden van de bekendheid van dit blog. Er staan wellicht nog meer artikelen op dit weblog die u zullen boeien. Kijk gerust eens rond. Zelf graag wat willen plaatsen? Mail dan webmaster@vreemdelingenrecht.com In verband met geldwolven die denken geld te kunnen claimen op krantenartikelen die op een blog als deze worden geplaatst maar na meestal een dag voor de krantenlezers aan leeswaardigheid hebben ingeboet terwijl wij vreemdelingenrecht specialisten ze soms wel nog jaren gebruiken om er een kopie van te maken voor een zaak ga ik over tot het plaatsen van alleen het eerste stukje. Ja ik weet het: de kans dat u doorklikt is geringer dan wanneer het hele artikel hier staat en een kopie van het orgineel maken handig kan zijn voor uw zaak. Wilt u zelf wat overnemen van dit weblog. Dat mag. Zet er alleen even een link bij naar het desbetreffende artikel zodat mensen niet alleen dat wat u knipt en plakt kunnen lezen maar dat ook kunnen doen in de context. Subscribe to Vreemdelingenrecht.com blog by Email