Romans uit de wereld van uw clienten 2 - wellicht interessante achtergronden voor u of voer voor een gesprek bij de koffie met uw client

A book about the fall of Palmyra in Syria written by a Syrian-Polish writer. 12+

In 1999 I visited Palmyra in Syria. It is an oasis town in the middle of a huge desert. Fabulous ruins were everywhere. A huge castle overlooking the town. The temple of Baal (remember from the Bible) still standing. What I noticed were the very friendly people living there. Many surprisingly redhaired with blue eyes. I was told that when the Romans conquered the town it was left empty till the ancestors of the people living there in 1999 came to the town  as Russian refugees in the 19th century .

Fast forward: Newspapers full of horror stories of IS in Palmyra. The curator of the museum hanged, the temple and monuments destroyed, people killed. My heart bled. All of a sudden people from that country walked all the way to mine.

Around that time I was given this book to review. It took me a bit before I opened it.

It is written by a Syrian-Polish doctor now living in the United States. The book was listed on NetGalley as a children's book but I would suggest to list it as "young adults - teenagers". It is perfect material to use in class during a history project or for Latin classes. However also for adults interested in Palmyra it is a nice read.



It’s the year 272 A.D. In the book we follow three different girls: one the daughter of the queen, one a dancer who is in love with the boy king the brother of the other girl and a servant girl working in the palace.

Palmyra is at its power zenith.  Zenobia rules from Egypt to Armenia and is at first seen as a Roman alley but then tensions grow between Rome and Palmyra.

In the end the Romans conquer the town. The three girls see their lives completely turned upside down and have to take matters in their own hands.

They grow into strong women.

The book is quite short and for adult readers it might be a bit shallow in the emotions department. I however think that might reflect the ages of the main characters. A young person probably will just go with the flow and not worry if they will love someone still when he is not a king anymore.
Kijk hier voor verkoopinformatie: http://www.dutchysbookreviewsandfreebooks.com/2018/03/a-book-about-fall-of-palmyra-in-syria.html

Review of 'The Lost Letter from Morocco' by Adrienne Chinn - travelling through Marocco - Berber culture - lost sibling - love - breastcancer

It is 2009 and Canadian born but living in London Addy is battling breastcancer. While on chemotherapy her half sister visits her in hospital and hands her some paperwork that belonged to their recently died father. It is part of a letter in which father Gus writes to Addy he had fallen in love with a Moroccan woman. The letter is written in the 1980ties but was never send. With the letter come a few old Polaroid  pictures her father had snapped while travelling through Morocco. On one of them she notices hands wearing her mother's old wedding ring. On another is a woman who is definitely pregnant.

As her boyfriend just had showed his true colours by screwing around while she was diagnosed with cancer and her photographer business went belly up Addy decides to go on adventure and follow in her father'footsteps and maybe find a sibling her father never mentioned. She goes to Morocco thinking she can use the trip for a photobook about the country.

The novel was appealing to me on so many levels:
- Addy - my mother's name
- breastcancer at 40 - been there
- Morocco - seen that
- local boyfriend - had one (in Jordan)
- people having better things to do when you are very ill - alas met those as well

So maybe it was more interesting to me than to an average person. I recognised the local sites even when the falls were renamed.

There were a couple of things that could have been done better:
- breastcancer: Well mine was very very severe so that might be different but it is odd she never is fearful afterwards. You are not cured just because treatment is over.
- boyfriend - somehow he just seems bossy and not so attractive
- the ending: That did suck big time!!! The last couple of pages ruined the plot in my opinion because it made all the other shenanigans  not logical anymore. (Or I missed something????)

Nevertheless: still a nice book to read

Kijk hier voor de verkoopinfo: http://www.dutchysbookreviewsandfreebooks.com/2019/03/review-of-lost-letter-from-morocco-by.html

Review of "Bones of the Earth" by Eliot Pattison - a detective story set in occupied Tibet

A disgraced Chinese police detective is now released from the prisoncamp he was send to and allowed to serve as a constable in a village in Tibet. His son is however still in a camp and the high Chinese official who ordered his release has still a firm grip on his life. Near his town a hydro dam is built in a valley that has been sacred to the local people since all times and what is regarded by the local people as Gekho's roost, a local demon God. An executed Tibetan engineer, an American student who died in a car accident, a dead man in the sky train all seem to have a link with this hydro dam project. Chan is ordered to solve the case.

When I was on about 20% of the book I was thinking it reminded me so much of a novel I had read years ago. A fact finding discovery to my bookshelves produced the first novel in this series. This book is the 10th.

The series is set in Tibet and it is clear the writer has a lot of sympathy with the Tibetan people and their culture and detests the occupation and harsh suppression by Beijing.

It might sound strange but due to all the deities and demons and the for me unfamiliar Buddhist religion and Tibetan and Chinese culture and the harsh neglect of human rights and rule of law it felt most of the time as if I was reading a fantasy novel. But then remembering this is real and sometimes we see refugees from Tibet all the way in Europe.

The detective part of the story is nicely done but the real charm is the colour locale.

Lees hier verder voor de verkoopinfo: http://www.dutchysbookreviewsandfreebooks.com/2019/04/review-of-bones-of-earth-by-eliot.html

Interessant artikel? Deel het eens met uw netwerk en help mee met het verspreiden van de bekendheid van dit blog. Er staan wellicht nog meer artikelen op dit weblog die u zullen boeien. Kijk gerust eens rond. Zelf graag wat willen plaatsen? Mail dan webmaster@vreemdelingenrecht.com In verband met geldwolven die denken geld te kunnen claimen op krantenartikelen die op een blog als deze worden geplaatst maar na meestal een dag voor de krantenlezers aan leeswaardigheid hebben ingeboet terwijl wij vreemdelingenrecht specialisten ze soms wel nog jaren gebruiken om er een kopie van te maken voor een zaak ga ik over tot het plaatsen van alleen het eerste stukje. Ja ik weet het: de kans dat u doorklikt is geringer dan wanneer het hele artikel hier staat en een kopie van het orgineel maken handig kan zijn voor uw zaak. Wilt u zelf wat overnemen van dit weblog. Dat mag. Zet er alleen even een link bij naar het desbetreffende artikel zodat mensen niet alleen dat wat u knipt en plakt kunnen lezen maar dat ook kunnen doen in de context. Subscribe to Vreemdelingenrecht.com blog by Email

Ik had nooit gedacht dat die mensen in dat woestijnstadje nu mijn nieuwe landgenoten zouden zijn

"Alles in Palmyra is opgeblazen of kapotgeschoten", schrijft archeoloog en kunstenaar Theo de Feyter als hij schrikt van wat hij aantreft in de befaamde ruïnestad Palmyra in Syrië.

Hij maakt deze tekening en die plek herken ik van toen ik 20 jaar geleden er zelf was.

Hier op mijn weblog staat een foto uit 1999 waar ik als een oude bedouin (sjaal om mijn hoofd, wandelstok over de knieën) op een stoepje voor deze deurlijst zit. Maar op die foto staat pal achter mij de restanten van een grote tempel.

 "Dezelfde god als Baäl uit uw bijbel. Dat verhaal van Samson die de pilaren van de tempel omduwt", zegt de oude schoolmeester die bijklust als gids en nu het rustig is gezellig met me bijkletst en me verborgen reliefen laat zien. Het stadje heeft veel Engels-ogende inwoners en als ik 's avonds met een winkelier van mijn leeftijd met zijn schoolboek op tafel over Nederland praat vraag ik of dat nog van de tijd van Laurence of Arabia is. "Nee", zegt hij "wij stammen van moslim vluchtelingen af die in de vorige eeuw voor onderdrukking door de tzaar uit Tjetsjenië zijn gevlucht en hier was niemand". 

Ik moet aan hem denken, aan de leraar en aan de mensen van het hotel die met mijn buikloop reisgenoot naar de plaatselijke dokter gingen en de mensen in de wachtkamer die tegen hem zeiden "ga jij maar voor." De eigenaar van het hotel die hem aanbood om hem naar het vliegveld te rijden omdat hij zo graag naar huis wilde maar die ook toen alles weer goed was wel zin had om met ons allen in de woestijn te gaan kamperen bij een grote ruine. Die trots was op het grote hotel dat hij had en verhalen vertelde over de Engelse mevrouw die hier een halve eeuw geleden in de oase was komen wonen en daar tot een soort van bezienswaardigheid was uitgegroeid.

En aan de jongens met het rode haar en de blauwe ogen van het restaurant verderop in de straat die ondanks dat we geen woord gezamelijk spraken met een blik op mijn witte neus me een bak yoghurt voorzetten en gebaarden dat daar buikproblemen van overgingen. 

Die mensen zijn allemaal hun thuis kwijt. Niemand woont er meer in Palmyra blijkt uit het artikel. 
Sommigen misschien dood, anderen wonen wellicht nu hier om de hoek. 

"Uit het nieuws vernam ik, net als iedereen, dat de grote bezienswaardigheden zijn opgeblazen of in puin geschoten. Ik dacht dat ik min of meer wist wat me te wachten stond. Maar het is veel erger dan ik dacht. In mei, ruim twee jaar na de verovering door het Syrische leger, ziet het moderne stadje naast de antieke ruïnes er nog steeds uit als een oorlogszone. De bevolking is niet teruggekeerd. Sporadisch is een winkel open om de Syrische en Russische militairen te bedienen. Aan een gebouw met luifel en stoelen op een terras waaien een Syrische en Russische vlag. Het dient ’s avonds blijkbaar als restaurant. De zijstraten zijn gebarricadeerd, de huizen uitgebrand."

En die mooie ruines die zijn een hoopje stenen geworden. Wat de Romeinen en de Turken niet deden lukte nu. Dus zelfs als de mensen terugkeren waar kan je dan van leven in een woestijnoase. Ik vind het om te huilen. 
 

 "Ik zoek een plek in de schaduw om te schilderen. Ook mijn begeleiders zoeken op een afstandje een plek in de schaduw, maar verlaten mij niet. Ik begin te tekenen en staar naar de Bel-tempel. Dat wil zeggen: ik staar naar de plek waar de tempel eens stond. Maar voor de oorlog was het ook al een ruïne. Ik staar naar de plek van de nieuwe ruïne, een andere dan vroeger. Wat is het verschil tussen een ruïne en een puinhoop? Is het verschil Islamitische Staat? Toen het Romeinse leger in 272 Palmyra verwoestte, was de stad toen een puinhoop, zoals het moderne stadje naast de antieke ruïnes nu?
Door de tijden heen is Palmyra veranderd in een eerbiedwaardige ruïne. De graaf van Volney bezocht Palmyra aan het einde van de achttiende eeuw en schreef midden in de Franse Revolutie naar aanleiding van dit bezoek ‘Les ruines ou la méditation sur les révolutions des empires’, over de vergankelijkheid van grote rijken, in zijn tijd het ancien régime. Al schilderend en kijkend naar de ruïne van de tempel vraag ik me af welk rijk hier is vergaan: het Palmyreense, het Romeinse, het Byzantijnse, het Arabische van de Omayyaden, dat van de Fransen van de Mandaatsperiode, van Islamitische Staat of dat van de huidige heerser?"

 Hier kunt u het artikel lezen van Theo de Freyter:
 https://www.nrc.nl/nieuws/2019/07/23/bij-het-betreden-van-de-verwoeste-tempel-in-palmyra-gaat-er-een-schok-door-me-heen-a3967971






Interessant artikel? Deel het eens met uw netwerk en help mee met het verspreiden van de bekendheid van dit blog. Er staan wellicht nog meer artikelen op dit weblog die u zullen boeien. Kijk gerust eens rond. Zelf graag wat willen plaatsen? Mail dan webmaster@vreemdelingenrecht.com In verband met geldwolven die denken geld te kunnen claimen op krantenartikelen die op een blog als deze worden geplaatst maar na meestal een dag voor de krantenlezers aan leeswaardigheid hebben ingeboet terwijl wij vreemdelingenrecht specialisten ze soms wel nog jaren gebruiken om er een kopie van te maken voor een zaak ga ik over tot het plaatsen van alleen het eerste stukje. Ja ik weet het: de kans dat u doorklikt is geringer dan wanneer het hele artikel hier staat en een kopie van het orgineel maken handig kan zijn voor uw zaak. Wilt u zelf wat overnemen van dit weblog. Dat mag. Zet er alleen even een link bij naar het desbetreffende artikel zodat mensen niet alleen dat wat u knipt en plakt kunnen lezen maar dat ook kunnen doen in de context. Subscribe to Vreemdelingenrecht.com blog by Email