Ons asielbeleid faalt niet maar soms gaan mensen die afgewezen zijn niet weg. Toch is een Kinderpardon een foute keuze

Naar aanleiding van de Lili en Howick kwestie hoor je in de media weer allerlei stellingen over de Nederlandse asielprocedure die in mijn oren als onzin klinken. Ik ga op een paar punten in.

1) Het asielbeleid faalt niet
Iedereen die wel eens de jurisprudentie over Dublin-zaken heeft bekeken ziet dat er heel wat asielzoekers zijn die een aanvraag hebben gedaan in andere EU landen en toch in Nederland asiel willen omdat volgens hen de procedure in Italië, Hongarije of Griekenland niet goed zou zijn. Deze asielzoekers vinden dat wij het in Nederland beter hebben geregeld.
In Nederland krijgt een asielzoeker een gratis advocaat en kost en inwoning en kleedgeld totdat hij is uitgeprocedeerd. En daarna is er nog Bed, Bad en Brood opvang.
Als je bijvoorbeeld naar Engeland kijkt dan krijgen mensen daar niet die gratis advocaat toegewezen voor hun procedure. Ook zijn er landen die geen opvang meer verstrekken nadat iemand is afgewezen maar nog wel in beroep wil.
Nederland is partij bij het Vluchtelingenverdrag, het EVRM en moet zich houden aan allerlei EU Verordeningen op het gebied van asiel.
Er zullen altijd asielzoekers zijn die worden afgewezen. Asiel is er voor mensen die in nood zijn. Als iedereen die in Nederland wil komen wonen asiel zou krijgen ook als ze niet een vluchteling zijn dan zou Nederland veranderen in een soort van Hong Kong en vol komen te staan met torenflats en aangezien een asielzoekers 30.000 euro per jaar kost zou het ook financieel ondraaglijk worden en zouden de Nederlanders een kleine minderheid in eigen land worden. Er is voor gekozen middels verkiezingen en wetten om alleen mensen toe te laten als vluchteling als die mensen in nood zijn. De mensen die in Nederland wonen moeten ook worden beschermd. Zij hebben ook rechten zoals op natuur en ruimte en op sociale voorzieningen.

2) De asielprocedure is niet te lang
Het argument dat de procedures te lang zijn is onzin. Binnen een beslistermijn van 6 maanden (+ eventueel een verlenging van 6 maanden) hoort de asielzoeker of hij verblijf krijgt of dat de overheid voornemens is de aanvraag af te wijzen. Tel daar twee maanden bij op voordat een definitieve afwijzende beschikking wordt uitgereikt.
Dan heeft de asielzoeker al een idee of zijn aanvraag kansloos is. Maar is die het er niet mee eens dan kan die nog naar de rechter.
Beroep bij de rechtbank duurt ongeveer 6 maanden op het moment zei gisteren een advocate. Laten we nu voor beroep en hoger beroep heel uitgebreid 18 maanden rekenen. Dat betekent dat binnen 3 jaar iemand is uitgeprocedeerd.
Diezelfde drie jaar wordt voor onze diplomaten en hun gezinnen gebruikt als termijn voor overplaatsing om te voorkomen dat zij zich aan hun gastland gaan hechten.
Waarom kan dan die moeder van Lili en Howick het tot 10 jaar rekken? Omdat ze dan nog allerlei andere procedures is gaan starten na afloop. Is dat per definitie fout?

3) Het is juist goed dat mensen procedures mogen stapelen maar het levert geen rechten op door tijdsverloop
Als iemand geen asiel heeft gekregen kan diegene beslissen nogmaals asiel aan te vragen. Dat kan zinvol zijn als er bepaalde dingen in de eerste procedure niet naar voren zijn gekomen. In het land van herkomst kan bijvoorbeeld nu een staatsgreep zijn gepleegd of een oorlog zijn uitgebarsten waardoor het voor de asielzoeker gevaarlijk is om terug te keren maar om andere redenen dan in eerste instantie waren aangevoerd.
Ook kan er in de persoonlijke situatie van de asielzoeker dingen zijn veranderd. Hij kan zich bijvoorbeeld als moslim hebben bekeerd tot het evangelische Christendom van de Pinkstergemeente. Zij kan hier in Nederland als lesbienne uit de kast zijn gekomen. Dat soort zaken kunnen in sommige landen van herkomst gevaar opleveren. Denk bijvoorbeeld ook eens aan het in de tussentijd hebben gekregen van een dochter terwijl in het land van herkomst besnijdenis onontkomelijk is.
Ook is de situatie denkbaar dat de asielzoeker terwijl de in Nederland in procedure is ziek wordt. Als dan terugkeer medisch niet mogelijk is zou diegene kunnen overwegen om een reguliere vergunning aan te vragen. Of uitstel van vertrek.
Of die persoon is verliefd geworden op iemand in Nederland en wil een reguliere verblijfsvergunning bij partner of echtgenoot maar ziet er tegen op om in het land van herkomst een mvv te gaan aanvragen. Wellicht gaat die eerst vragen of hij of zij van het mvv-vereiste kan worden vrijgesteld.
Met dit stapelen is niets mis. Maar dan maak je geen 10 jaar vol zoals in het gezin van Lili en Howick. Je hebt mensen die bewust gaan lopen rekken en trekken en allerlei kansloze procedures opstarten. Soms kan dat een doel hebben. Stel je kind doet over twee maanden eindexamen. Dan wil je misschien nog net even langer blijven.
Maar als je weet dat je echt op geen enkele manier recht hebt op verblijf en toch jarenlang blijft rekken dan ben je erg aan het leven op kosten van een ander. En dat levert zeker geen rechten op. Het is ook zeer schadelijk voor je gezin.
Dit stapelen kan misschien worden voorkomen door bijvoorbeeld na twee procedures geen gratis rechtsbijstand of opvang meer te bieden.

4 ) Discretionaire bevoegdheid is niet oneerlijk
Discretionaire bevoegdheid heeft de staatssecretaris om te gebruiken in gevallen die schrijnend zijn in zijn ogen maar waarbij met het maken van het beleid niet rekening is gehouden. Denk dus aan gevallen waar een combinatie van factoren spelen.
Ik ken bijvoorbeeld een geval waar oude moeder en zoon asiel kregen en de dochter iets later inreisde en niet meer aan bewijs kon komen en afgewezen werd. De zoon stierf waardoor de oude moeder dan alleen hier in Nederland zou achterblijven en doordat ze erkend vluchteling was niet mee terug kon. In dat geval kreeg de dochter toch een vergunning.
Of jaren geleden dat meisje uit Afghanistan die hier op het gymnasium zat en dokter wilde worden en geen hoofddoek droeg en terug moest naar een land waar vrouwen toen onderwijs min of meer was verboden. Vervolgens werd dit toch in het beleid opgenomen.
Voor discretionaire bevoegdheid zijn geen regels vast te stellen. Het is juist een bevoegdheid die er is als er iets niet geregeld is. Blijkt er echt ergens een fout in het beleid te zitten dan zal dat worden aangepast naar aanleiding van een zaak.
Wel moet een bewindspersoon dit wijs toepassen. Niet omdat die bang is zijn leuke baantje kwijt te raken als mensen met zelfmoord dreigen. Ook vooral discreet. Door dingen zo lang te laten doormorrelen dat heel Nederland het op de voet volgt en dan een uitzondering gaan maken maakt dat er heel veel mensen denken dat zij een vergelijkbaar geval zijn en dus nu ook rechten hebben of juist het gevoel hebben dat zij onterecht zijn teruggestuurd.

5) Voorbereiden op terugkeer is een taak voor de ouders en geen schuld van de overheid
Ik verbaas me over het gedrag van sommige ouders. Ze weten dat er een dikke kans is dat hun asielaanvraag wordt afgewezen of dat ze zelfs al krijgen ze asiel maar wordt hun land weer veilig ze terug moeten maar ze bereiden hun kind er totaal niet op voor.
Zie je hier Turkse of Marokkaanse migranten hun kinderen vaak tweetalig opvoeden dan verbaas ik me over asielzoekers die stellen dat hun kind de taal van het land van herkomst niet spreekt. Zelfs al zou er thuis bijvoorbeeld Russisch worden gesproken in plaats van Armeens dan zou een ouder er toch wijs aan doen om te zorgen dat hun kinderen ook bij terugkeer naar bijvoorbeeld Armenië zich kunnen redden.
Soms verbaas je je over bijvoorbeeld de PVV die dan ketelt dat het zo verkeerd is dat Syrische vluchtelingen hun kinderen op zaterdag Arabisch en het Syrische schoolcurriculum leren.
Ook bij het kiezen van een opleiding worden soms te meest rare keuzes gemaakt. Jaren geleden kwam ik een uitgeprocedeerde Iraakse studente tegen die hier HBO juridisch aan het studeren was. Nou aan Nederlands recht heb je over de grens bijzonder weinig. Kies dan voor een vak als fysciotherapeut, tandarts, metselaar of iets anders wat internationaal bruikbaar is.
En dan het soms traumatiserende gedrag van de ouders. Je ziet soms kinderen zeer bang zijn voor terugkeer omdat ouders hen de stuipen op het lijf jagen. Ik kan me voorstellen dat je niet tegen een kind zegt "joh wat ik heb verteld is niet waar en we gaan gewoon bij opa en oma in het dorp wonen" omdat dat kind misschien niet zijn mondje houdt. Maar aan de andere kant wil je nou je kind zo bang maken of ga je ook een plan B maken "De provincie waar ik woonde is heel gevaarlijk maar als we terug moeten gaan we ergens anders wonen."
Er zijn allerlei organisatie die helpen bij terugkeer. Het IOM heeft geld en hulp beschikbaar en ook DTenV geeft geld en hulp mee. Een ouder kan hier goed gebruik van maken. Zoek ook via internet al werk en een huis. Vraag hulp aan organisaties in het land van herkomst. Ik ken een verhaal van een dame die toen werkte in een detentiecentrum waar een paar dames aangaven dat als ze naaimachines zouden hebben ze als naaisters hun brood konden verdienen thuis. Zij kregen vervolgens van de Nederlandse overheid een paar naaimachines mee. Mevrouw vertelde dat ze een jaar later een brief kreeg waarin ze daarvoor werd bedankt en de dames vertelden dat hun bedrijfje goed liep. Maxima was actief op het gebied van microkrediet.
Belangrijk is een plan B. Dat maken als het goed is Nederlandse burgers ook voor als het leven anders is dan verwacht.

6) Kinderrechten in het asielrecht opnemen? Die zitten er al in.
Op zich is het Internationaal Verdrag voor de Rechten van het Kind (IVRK) al in het asielrecht opgenomen. Bijvoorbeeld als discriminatie in het land van herkomst dat kind in de ontwikkeling zo zou beperken dat van normale ontplooiing geen sprake zou zijn.
Armoede is geen reden voor asiel. Rechten op goed onderwijs zou ook het kindje in Niger moeten hebben. Op dat soort punten moet Nederland ontwikkelingshulp bieden maar dat valt niet onder vreemdelingenrecht. Bedenk ook dat met die ene euro in zo'n land heel veel hulp kan worden geboden in vergelijking tot wat er hier mee kan gebeuren

7) Kinderen zijn zieliger dan volwassenen?
Ik ben tegen een Kinderpardon. Waarom?
1) Van volwassenen die hier terecht verblijf hebben gehad verwachten we dat ze terug gaan als hun land weer veilig is. Die mensen hebben soms een oorlogstrauma en zijn terecht hierheen gekomen en hebben hier een leven opgebouwd. Zijn die niet zielig?
2) Een Kinderpardon trekt mensen met kinderen voor. Een alleenstaande vrouw kan wellicht in Nederland ook een veel beter leven hebben dan in haar eigen land. Is zij niet zielig?
3) Een Kinderpardon maakt dat sommige mensen kinderen gaan maken om zo hun zaak te versterken. Foute boel lijkt me. En ja dat is geen broodje aap. Toen besnijdenis een rol ging spelen zag je ouders met alleen jongens toch nog maar een baby'tje maken in de hoop op een dochter.
4) Het idee dat kinderen per definitie in Nederland beter af zijn als elders is een vorm van nationalisme. Je kan ook met hulp mensen een goed leven bieden in een ander land. Ik heb jarenlang via Dorcas zo een oma in Tanzania onderhouden voor 35!!!!! euro per maand.

8) Een andere oplossing voor "gewortelde" kinderen (hulp daar of adoptie hier)
Vaak zie je in dit soort gevallen hele hordes mensen roepen dat iemand moet kunnen blijven. Ook zijn er allerlei al dan niet biologische grootouders en ooms en tantes bij betrokken.
Veel mensen hebben een slecht gevoel bij ouders die via hun kinderen dan meeprofiteren.
Biedt twee keuzes:
a) Richt een overheidsinstantie op die contact houdt met de kinderen en hulp in het land van herkomst biedt.
Maak het mogelijk dat hier voor de individuele kinderen middels terugkeerfondsen en giften van burgers voor die kinderen een potje wordt gemaakt waar bijvoorbeeld een opleiding op een kostschool van kan worden betaald als de ouders niet de zorg kunnen geven en er geen goed onderdak is. Help die kinderen middels donaties aan bijvoorbeeld een verblijfsvergunning voor studie in Nederland als ze de leeftijd er voor krijgen. Geef ze een contactpersoon voor het geval de ouders echt niets doen en ze in nood raken. Nederland spendeert het nodige aan ontwikkelingswerk. Waarom dat niet besteden aan kinderen die hier Nederlands hebben geleerd en een band met Nederland hebben? En deed Foster Parents Plan al niet aan ondersteuning van een heel dorp middels een kind?
b) Maak het mogelijk dat familieleden of vrienden voor deze kinderen in Nederland mogen zorgen in een vorm van pleegouderschap of adoptie als deze het geld hebben om de kosten van studie en opvoeding zelf te betalen.
Geen ouder die meeprofiteert of belang heeft bij traineren van uitzetting middels de kinderen. De kinderen een goede opleiding hier. Tegen de tijd dat diegene is afgestudeerd is er misschien wel een geliefde of kan diegene een baan krijgen als kennismigrant en mocht dat er toch niet inzitten kan die met zijn of haar kennis het land van herkomst verrijken.
En als het verhaal dat het in het land van herkomst alles zo slecht is puur voor de vorm was dan zullen ouders hier niet voor kiezen.

Wytzia

Interessant artikel? Deel het eens met uw netwerk en help mee met het verspreiden van de bekendheid van dit blog. Er staan wellicht nog meer artikelen op dit weblog die u zullen boeien. Kijk gerust eens rond. Zelf graag wat willen plaatsen? Mail dan webmaster@vreemdelingenrecht.com In verband met geldwolven die denken geld te kunnen claimen op krantenartikelen die op een blog als deze worden geplaatst maar na meestal een dag voor de krantenlezers aan leeswaardigheid hebben ingeboet terwijl wij vreemdelingenrecht specialisten ze soms wel nog jaren gebruiken om er een kopie van te maken voor een zaak ga ik over tot het plaatsen van alleen het eerste stukje. Ja ik weet het: de kans dat u doorklikt is geringer dan wanneer het hele artikel hier staat en een kopie van het orgineel maken handig kan zijn voor uw zaak. Wilt u zelf wat overnemen van dit weblog. Dat mag. Zet er alleen even een link bij naar het desbetreffende artikel zodat mensen niet alleen dat wat u knipt en plakt kunnen lezen maar dat ook kunnen doen in de context. Subscribe to Vreemdelingenrecht.com blog by Email