Waarom het hier zo stil was: mijn vader is gestorven en begraven

U heeft zich wellicht afgevraagd waarom ik maar geen nieuwe berichten postte de laatste tijd. Ongeveer een maand geleden moest mijn vader met de ambulance naar het ziekenhuis omdat hij een hartinfarct had gehad. Daar werd hartfalen geconstateerd en werd hij naar een nabijgelegen revalidatiekliniek gestuurd. Pa had echter ook enorme longontsteking en was stevig ziek. Hierdoor verzwakte hij zo erg dat hij niet meer beter kon worden. De laatste dagen hebben we samen in het revalidatiehuis gelogeerd. Hij is vredig heengegaan.

Hij werd in 1935 geboren in Sappemeer als Hendrik maar iedereen noemde hem Henkie als een kind ergens in het midden van een gezin van acht kinderen. Zijn ouders runden de plaatselijke kruidenier in de Kees de Haanstraat die toen voor de oorlog nog gewoon de Stationsstraat was want de verzetsstrijder waar hij later naar hernoemd werd woonde nog gewoon in de straat.

Henk kon vertellen over die oorlogsjaren. Vergeleken bij het Westen was het best vreedzaam. Ja de Duitsers hadden zijn school gevorderd en de huizen in het park maar de soldaten waren ook gewoon jonge jongens die bij oma in de winkel om Mutti huilden. Zijn meester op school speelde viool en probeerde de kinderen zo goed mogelijk “Hollands” te leren. Op een dag moest hij de geit van een schoolmeester naar het slachthuis brengen en Henkie vond dat zo zielig dat hij met de geit wegliep. Ik vraag me af hoe opa Warner daar op heeft gereageerd. De bevrijding kwam er aan en de Duitsers bliezen de bruggen over het kanaal op. Pa gooide een kiezel naar een jeep en een boomlange Canadees stapte uit en legde Henkie over de knie en gaf hem een gevoelige les Engels.

Met zijn vader ging hij achterop de fiets langs bij ooms en tantes als vakantiereisje.

Henk wilde heel graag schoolmeester worden maar in die tijd leerden jongens uit zijn milieu een vak. In zijn geval timmeren bij een oom en tante. In zijn kist met belangrijke papier kom ik dan ook zijn diploma's timmeren en dergelijke tegen. Tot in lengte van dagen droomde pa als hij zenuwachtig was dat hij bovenop het dak van een boerderij op het Hoge Land aan het timmeren was. Zo eng had hij dat gevonden.

Henk wilde nog steeds graag schoolmeester worden en als je genoeg werkervaring als timmerman had kon je op de avondschool doorleren voor leraar in het technisch onderwijs. Voor meisjes had hij geen tijd want als de jongens met vrouwen en kinderen stopten de opleiding.

Henk is altijd gek op reizen geweest en in die tijd ging hij met van die busreizen naar Oostenrijk en de Dolomieten. Ook een keertje met een studievriend met Henk zijn autootje. Op de terugweg op de Veluwe keek een vent niet uit en reed heel die auto total loss.

Waar hij ook gek op was was swing muziek: Louis Armstrong, The Dutch Swing College Band en dergelijke. Op zolder staat nog steeds een doos met singletjes uit die tijd. Jaren later gingen we samen vaak op en neer naar Amsterdam voor mijn chemokuren en dan speelden we altijd die muziek want bij mijn muziek uit de Renaissance bood pa spontaan aan naar huis te gaan lopen. Onder invloed van ma is hij ook van klassieke muziek gaan houden. Ze hadden vaak Belcanto aan op een muziekzender.

Pa werd leraar op de LTS in Emmen en woonde op kamers bij mevrouw van Dalfsen die hem iedere dag brood met suiker meegaf naar het werk. Lekker goedkoop.

Ergens in die buurt duikt Addy, mijn moeder, op in het verhaal. Volgens oma Luijendijk als penvriendin maar zelf hebben ze er nooit wat over willen zeggen. Vriendschap werd liefde maar Henk moest nog zijn opleiding afmaken en hij had zo’n examenvrees dat hij bleef zakken voor zijn praktijkopdracht. Ma vertelde hoe ze ooit klaar zat in een restaurant om te vieren dat hij was geslaagd en hij kwam vertellen dat het weer mis was gegaan. Op haar advies is hij toen van school veranderd en toen slaagde hij wel gelijk.

Na hun trouwen gingen ze samen in een nieuwbouwhuis in Emmen wonen. Opa en Oma Raspe lagen voor de bruiloft in Emmen wakker. Zo’n Westerling zou dat wel goed gaan.

Groot was de vreugde toen ze in verwachting raakte van mij maar daar volgde een enorme domper op: Henk zijn baan werd opgezegd want er waren steeds minder kinderen. Zonder telefoon en ver weg in haar eentje – hij ging intern in Rotterdam doorleren voor MTS leraar – ging ma bij haar ouders wonen waar ik ben geboren.

Vervolgens verhuisden ze naar Zwijndrecht. Pa moest nog een avondcursus doen en had toen het niveau van ingenieur die aan de HTS was afgestudeerd. Hij reed de motor van zijn auto in de prak midden op de Brienenoordbrug. Na een dagje strand zagen ze een huis in Monster en in Zwijndrecht was ik vaak ziek door de luchtverontreiniging. Het huis werd gekocht en pa bouwde er eigenhandig een stuk aan met hulp van ma en mij (en een metselaar, Theo, en een electricien van school). Inmiddels was hij hoofd van de Afdeling Bouwkunde op de Rijnmond MTS.

Pa was een geboren leraar. Heel streng omdat er in zijn praktijklokaal wel met cirkelzagen en andere gevaarlijke apparatuur werd gewerkt maar ook een luisterend oor even samen in de houtopslag als er een moeder overleed of er sprake was van zorgen en ziekte. Zelfs als tachtiger zat hij nog op Whatsapp tegen mijn taalklas te praten.

We hadden twee katten die iedere avond door hem naar bed werden gebracht in de schuur zodat ze niet zoals Pluis 1 zouden worden doodgereden. Vergat hij het een keer dan zaten er twee koppen voor het kamerraam te brullen want je moest wel een voor een door de baas naar bed worden gebracht. Net als dat baas na het bijbellezen wel moest knuffelen. Ze gingen ook altijd samen in een kist mee naar ons zomerhuis in Norg. De eerste keer had de kater zich helemaal schorgebruld. Daarna was het gewoon. Toen de poes van het duo na 20 jaar moest worden afgemaakt huilde pa tranen met tuiten dat zijn “Dotje” dood was.

In Norg hadden ze een huis deels geërfd en daar gingen we vanaf begin jaren 80 iedere schoolvakantie heen. Ook hier timmerde pa het hele huis en het meubilair door alleen maar naar plaatjes in de IKEA te kijken.

In het weekend gingen ze vaak naar oma en opa in Groot Ammers.

In 1995 bleek pa een ernstige hartkwaal te hebben en moest hij geopereerd in Amsterdam. Alles kwam goed maar hij lag wel huilend van de morfine af te kicken in bed. Opeens was hij 20 jaar ouder en mocht hij niet meer werken. Maar door deze operatie heeft hij nog 25 extra mogen leven en is hij als een heel oude man gestorven.

Pa wilde terug naar het Noorden en zijn familie en ze gingen op zoek naar een huis maar konden niets vinden. Toen belde Arthur dat hij dat huis aan het bouwen was wat moe zo mooi vond maar in scheiding lag en of ze het wilden kopen. Pa zei: “ Ik kan geen huizen meer bouwen maar als jij beloofd dat je het afbouwt dan koop ik het.” En zo vertrokken ze permanent naar Drenthe. Tot vooral mijn moeder’s ontzetting brak de koper van ons huis in Monster dat gelijk af en zette er een bedrijfspand neer.

Pa was niet kerkelijk opgevoed maar moest wel naar de zondagsschool van zijn vader want die zei: “om te kiezen moet je wel weten waar het over gaat” en dan had opa even geen 8 kinderen thuis. Mijn moeder wilde alleen met hem trouwen als hij haar christelijk geloof kon respecteren. Maar pa liet zichzelf een aantal jaren later dopen en deed zelf ook geloofsbelijdenis. Hij is nooit de man geworden voor kerkenraden of die bijbelteksten quotte maar vertelde wel dat hij in God geloofde en leefde zoals hij dacht dat het de bedoeling was.

Hij vertelde dat hij geloofde dat er in de hemel geen hokjes waren maar dat God de God wilde zijn voor alle mensen. Of ze nu protestant, katholiek, moslim, homo of hetero waren.

En dat was precies hoe hij altijd was. moslimcliënten van mijzelf of homo-vrienden waren welkom. Buurtjes of familie werden geholpen.

Hij was niet iemand die makkelijk over zijn gevoelsleven praatte maar was van binnen een heel lief mens die graag een ander hielp en dat werd door veel mensen ook herkend.

Gisteren is hij begraven in Norg vanuit de kerk die in de 13de eeuw daar is gebouwd en waar zich het oudste schilderij van Drenthe bevindt: een duif met daarom heen in het Latijn "Kom heilige geest. Onze oorsprong is in God". De dienst werd omlijst door live muziek op orgel en trompet en afgesloten met "U zij de glorie".  Daarna zijn we te voet met hem naar de begraafplaats gelopen en hebben we hem daar te rusten gelegd. Heel Drents dus en heel traditioneel.